The tiniest lifeboat

Het regende heel hard. Everkit hoorde het geplens tegen het dak van de nursery. Ze rilde eventjes, al keken haar diepblauwe ogen wel uit op het camp vanuit haar plekje in de opening van de den. Ze zat net diep genoeg naar binnen om niet nat te worden; de regendruppels zouden recht door haar dunne vacht trekken en haar doorweken tot op het bot. Even rilde ze onbewust, waarna ze haar grote oortjes in haar nek plooide.

+Shadowspark eerst

Shadowspark keek chagerijnig omhoog toen hij een dikke druppel op zijn pels voelde vallen, niet alweer regen. Hij hield van de sneeuw en het witte landschap in leafbare, maar deze manen vol regen vond hij maar niks. Geiriteerd, maar nog steeds in een goed humeur wilde hij al richting de warriors den lopen, toen hij een beweging zag bij de ingang van de nursery. Die kleine kittens waren altijd ondeugend, maar deze keer was het beter dat ze binnen bleven, straks werden ze nog ziek. In een drafje liep Shadospark richting de nursery en keek de kitten aan. 'Snel naar binnen kleintje, Straks word je nog ziek.' Toen viel het hem op dat het helemaal geen kleintje meer was, eerder een apprentice. Kort daarna herkende hij Everkit door de waas van regen, en herinnerde haar. Ze was al zo oud als een apprentice, maar waarom ze nog een kitten was wist hij niet. 'Everkit', groete hij vriendelijk en stapte snel de nursery in, zijn vacht was helemaal doorweekt.

Met haar diepblauwe ogen volgde ze een donkerkleurige warrior die voorbij de nursery liep op weg naar de warriorsden maar plots van gedachten leek te veranderen en haar richting uit kwam. Everkit gaf geen echte reactie toen haar blik die van hem ontmoette; ze staarde misschien zelfs net iets te lang recht in zijn ogen. Everkit had altijd gehoord dat je anderen in hun ogen aan moest kijken, dus dat probeerde ze dan ook, ook al vond ze dat eigenlijk ergens wel ongemakkelijk - je zou het aan haar nooit zien. De warrior, waarvan ze wist dat hij Shadowspark heette, maande haar aan om naar binnen te gaan en begroette haar toen simpelweg met haar naam. Everkit bewoog niet, sinds ze toch al binnen stond en op haar vacht nog geen druppel water gevallen was. Ze begreep zijn bezorgdheid niet zo goed.

Shadowspark keek vriendelijk richting Everkit toen die hem alleen maar aanstaarde, en geen woord terugzei. Ach ja, sommige katten waren gewoon anders dan anderen, en als deze kitten niet wilde praten, dan praatte ze niet. Opnieuw vroeg de kater zich af waarom Everkit nog geen apprentice was, en begon zijn vraag met een warme stem. 'Hou je het nog vol in de nursery, of zou je toch liever in de apprentice den slapen, Everkit?' Het was lang geleden, maar hij kon zich nog goed herinneren dat hij als een van de oudste kittens in de nursery, met zijn siblings natuurlijk, het liefst al meteen warrior zou zijn geworden. Helaas werd hij pas warrior op een veel latere leeftijd dan zijn leeftijdsgenoten, en vond het verschrikkelijk om met "paw" te worden aangesproken terwijl zijn siblings al hun warriornamen hadden gekregen.