[HALLOWEEN EVENT] Final girl

Iedere avond weer was ze geforceerd om alle hardnekkige stukjes aarde onder haar nagels vandaan te plukken. Ze kende genoeg andere tunnelers die de moeite niet meer namen, immers zou morgen weer precies hetzelfde liedje zijn. Rabbit was echter anders opgevoed, tot op het punt dat ze niet in staat was om in slaap te vallen totdat alle aarde uit haar vacht verwijderd was. Ze zou haar gevoelens nooit hardop uitspreken, nog iets dat haar geleerd was, maar ze haatte het. Ze haatte het om een tunneler te zijn, om in haar verschrikkelijke gezin geboren te zijn, om nooit in staat te zijn te krijgen waar ze zo naar verlangde. Een zachte zucht verliet haar bek, die haar frustratie niet verraadde. Even strekte ze haar nu schone klauwen, waarna de poes zich oprolde in haar eigen pluis en in slaap viel. Het had geen zin kwaad te zijn op hoe de wereld was. Niet echt.

[HALLOWEEN EVENT] Final girl Dcn7dpx-3a391222-caf9-483d-97b3-3c2aeca5c100.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOiIsImlzcyI6InVybjphcHA6Iiwib2JqIjpbW3sicGF0aCI6IlwvZlwvMmY1Y2YyMjUtM2ZlZC00MmUyLTgxOWEtNmI5NjYyMmU0MzRmXC9kY243ZHB4LTNhMzkxMjIyLWNhZjktNDgzZC05N2IzLTNjMmFlY2E1YzEwMC5wbmcifV1dLCJhdWQiOlsidXJuOnNlcnZpY2U6ZmlsZS5kb3dubG9hZCJdfQ

Terwijl ze leefde had ze eigenlijk nooit geweten dat Windclan gebruik maakte van de tunnels die onder hun territorium liepen. Nu dat ze er vanaf wist begreep ze eigenlijk nog niet waarom iemand onder de grond zou willen zijn. Ze zou niet eens weten hoe het was om daar te jagen en dan ook nog eens al dat zand dat achter zou blijven in je vacht en tussen je nagels. Nee, dat zou niks voor haar zijn. Deze poes leek er ook niet van te houden, ondanks dat ze een tunneler was. Maar waarom ze dan ook ooit gekozen had om er een te worden? Misschien door druk van andere katten, dat zou altijd goed kunnen. Ze had een plek met zo min mogelijk modder opgezocht voor Rabbitcharm, dan zou haar vacht mogelijk niet weer vies worden hier. Want dat was tenslotte iets dat zo weer kon gebeuren. "Rabbitcharm," Sprak ze de naam van de poes rustig uit en gaf haar een lichte tik op haar schouder. Dat zou toch wel genoeg moeten zijn om haar wakker te maken?

Ze droomde wel vaker. Meestal over dezelfde dingen die haar bleven achtervolgen, maar deze keer was het anders. Iemand sprak haar naam, waardoor ze meteen rechttrok. Om haar heen was een wereld. Een schone wereld, zelfs, geen aarde bleef aan haar vacht kleven. De poes kwam overeind en keek de andere met een behoedzame blik aan. Er hing iets griezeligs in de lucht, iets onheilspellends. Plaatsen kon ze het echter niet, immers was ze nooit in Starclan geweest. Ze hoorde hier niet te zijn, als slechts een warrior. "Waarom... Ben ik hier?"

De poes was nog jong, maar had eigenlijk al redelijk wat meegemaakt voor een warrior. Het leek wel een klein beetje op wat ze zelf meegemaakt had, alleen was Rabbitcharm's familie er meer bij betrokken dan dat van haar was geweest. Misschien zelfs té betrokken. De poes werd wakker en vroeg waarom ze hier was, niet waar ze was. Dat was mogelijk al een pluspunt die ze had. Het voordeel was ook dat ze net als haar niet echt ergens leek te passen. "Waarom?" Begon ze dan ook door haar vraag te herhalen. "Denk je niet dat je het verdient om hier te zijn?" Het was misschien een test. Een test om te kijken of ze wist waar ze was of dat ze dacht dat dit ergens anders was.

Behoedzaam bekeek ze de hemel, maar deze was ontdaan van sterren. Lang wilde ze haar blik niet van de ander af houden, want iets in diens koude ogen zei haar dat ze niet was waar ze dacht dat ze was. Immers kwam Starclan niet op bezoek bij plebs zoals zij, enkel een laaghangende warrior die de code meer dan eens brook wanneer ze nachten met katten van andere clans door bracht. Haar oortjes wiebelden bij het antwoord van de ander. "Dat... Ik weet het niet, waar ben ik..?" haar stem was wat voorzichtig, aftastend, maar niet perse bang. Ze wist niet meer wat ze verdiende. Vroeger had ze grote dromen gehad, maar die vielen snel in huichelen. Wie was zij naast haar broers? Die lachten wanneer ze sprak over haar ambities.

Ze had misschien toch iets te vroeg gejuigd, want hier kwam de vraag al waar ze was. Maar dat was een vraag waar ze zo vaak al het antwoord op had gegeven. "Dit is een plek voor speciale katten." Niet zoals al die schijnheilige Starclanners, dit was een plek waar de interessante katten kwamen als je het haar vroeg. "En jij bent hier, omdat je speciaal bent in onze ogen." Doen alsof er meer katten dan alleen zijzelf hier achter stonden was soms iets dat werkte en ze hoopte dat dat hier ook het geval zou zijn. Tenslotte was de poes er een waar ze haarzelf wel in kon vinden en dat voelde toch beter dan al die andere katten waar ze haar best voor moest doen om iets voor ze te verzinnen stuk voor stuk zodat ze haar zouden geloven.