Silence is full of answers

De thee smaakte zoeter dan normaal. Het was dan ook een beetje afhankelijk van wie de thee maakte: als zijn mannelijke Twoleg het deed dan verloor het meestal iets van zijn smaak, maar als zijn vrouwelijke Twoleg het deed, dan was het één van de lekkerste dingen die hij al eens had geproefd. Zelfs lekkerder dan melk, wat in Iroh’s opinie al best veel wilde zeggen. De kater likte zijn lippen met smaak af en keerde zijn gevulde kommetje de rug toe, waarna hij via het kattenluikje naar buiten liep. De gekleurde herfstbladeren toonden aan dat het nog wel even herfst zou blijven en met een glimlach keek Iroh toe hoe één van de bladeren zich van de boom rukte en op zijn neus belandde. Hij lachte zachtjes en schudde het blad van zich af, waarna hij een aanloop nam en via zijn tuinhek naar boven klom. De spieren die lang geleden prominent aanwezig waren in zijn lichaam rimpelden kort onder zijn vacht door en Iroh sprong van het hek af, waarna hij zijn blik door het woud liet glijden. Het gebeurde steeds vaker dat hij een verdwaalde Clan kat tegenkwam en om eerlijk te zijn, keek hij uit naar het moment dat dat weer zou gebeuren. Natuurlijk was eenzaamheid een sfeer die je zelf creëerde en waarvan je zelf kon kiezen of je je er in liet verliezen of niet, maar Iroh zou het wel tof vinden als er nu iemand zou langskomen om hem te vergezellen. En alsof zijn gebeden gehoord werden, drong er niet veel later een geur zijn neusgaten in die hij herkende als WindClan. De kittypet ging zitten en wachtte geduldig af totdat de kat bij hem zou zijn, benieuwd zijnde naar wat vandaag hem weer zou brengen.

Trainingsontlopingsdag nummer.. Hij was de tel kwijt. Het was niet dat hij niet hield van trainen, maar het liep soms moeilijk voor hem om alles te kunnen verwerken. Hij moest inderdaad een grootse warrior worden op het einde, hij moest zeker al die dingen goed handelen, al die opdrachten, patrols, taken, tunnelsysteem expert worden, whatever. Het zat hem gewoon zo dwars omdat het voelde alsof hij echt gedwongen werd om alles zo snel te leren en te weten te komen. Daarom was de bruine tom ook weer gaan wandelen, het deed niet zoveel deugd, maar het was beter dan niks. En om vervolgens nog een kersje op de taart te voegen, was hij nu even verdwaald. Hij botste bijna met zijn gezicht tegen een lantaarnpaal en hij herkende dit gebied niet zo goed, hij was hier ook nooit geweest. Met grote ogen keek hij rond, waarna hij daar een oudere kittypet zag staan. Oh, hij was bij die wezens genaamd TwOlEgS beland waarschijnlijk. Zijn vrienden hadden hem er al wat over verteld. Veel deed de kater niet, hij staarde gewoon… Naar de kittypet, onzeker of het een gevaar was of niet.

De kater leek behoorlijk afwachtend te zijn. Iroh liet zijn blik langs de jonge kater glijden en nadat hij subtiel de geur om hem heen in zich opgenomen had, concludeerde hij dat er een WindClanner voor zijn neus moest staan. En nog een jonge ook. Zijn gedachten gleden kort naar de ShadowClanner die hij nog maar een paar dagen geleden ontmoet had. Deze had nogal neerbuigend op Iroh neergekeken, maar dat was niet echt de blik die hij kon vinden in de ogen van de jonge kater. Iroh deed een paar stappen dichterbij terwijl een warme glimlach zich begon te verspreiden om zijn lippen. "Hallo daar, jonge kat," sprak hij de WindClanner op een vriendelijke manier toe. Omdat hij al best wel op leeftijd was en hij al best wel wat kennis had, zag hij ook meteen aan de houding van de ander dat er iets was. Hij wist dat Clankatten veel zorgen konden hebben op die jonge leeftijd en het baarde hem soms wel een klein beetje zorgen. "Gaat alles wel goed met je?" vroeg hij dan ook op een sympathieke toon aan de ander, een glimlach spelend om zijn lippen terwijl hij wachtte op antwoord.