I had the time of my life slaying dragons with you

Maybe this cage has been a cocoon all along

Oh hoe Rascal had nagedacht, hoe hij had gepeinzd en gedubd. Het deed hem zoveel pijn in zijn hart als hij maar de gedachte kreeg, maar iets in hem snakte naar plekken hier ver vandaan. Elke nacht bleef hij bijna wakker, om Vlinder en de kittens heen gekruld, kijkend naar hun kalme blikken als ze sliepen, luisterend naar hun ritmische ademhalingen. Hij hield zoveel van hen. Maar er bleef een detail, ze waren niet van hem, hoe erg hij het ook wilde, hoe erg hij ook voor ze zorgde. En dan Vlinder, mooie, prachtige, kleine Vlinder. Hij was stapelgek op haar, meer dan hij ooit had verwacht om van iemand te kunnen houden. Ze waren voor elkaar gemaakt, het was geen toeval dat ze elkaar waren getroffen. Hij zorgde voor haar, en zij hield hem zacht. Hij hielp haar als hij nachtmerries had, over de angst dat hij ooit gevonden zou kunnen worden. Ze wist ervan, maar alsnog hield Vlinder van hem. Iets wat hij niet had verdiend. Helemaal niet als ze wist waar wat zijn gedachten constant bezig hield.

Maar Rascal had besloten. Hij kon niet anders. De kittens waren nu bijna oud genoeg. Ze zouden snel genoeg op hun eigen pootjes staan. Trainen om de beste jagers en vechters te worden die ze maar konden zijn. Hij had ze graag volwassen zien worden. Hij twijfelde er niet aan dat hij ze ooit weer zou zien, maar voor nu zou het een vaarwel worden. Er was één ding wat hij nog moest overkomen, iets waar hij zo erg tegenop keek. Hij kneep zijn gele ogen een moment dicht. Ging hij dit echt doen? Was het dan nu zover? Ja. Hij zou zichzelf haten als hij het niet zou doen. Hij moest het nu doen. Haar grijze vacht was precies waar hij haar verwacht had. Hij had wat grote ogen, bezorgd, ernstig, angstig, wat het ook maar was. ‘Vlinder, kunnen we praten?’ sprak hij met een kleine stem.

just when the caterpillar thought her life was over, she began to fly

Elyon

I had the time of my life slaying dragons with you Unknown

The space between life and death, that's where we are most alive

MY HEART IS A VOLCANO READY TO BLOOM

Vlinder lag te zonnebaden. Ze had een oog op haar kinderen gericht, maar haar gedachten waren ergens anders. De poes was niet de beste moeder en zeker niet de perfecte. Ze liet haar kinderen vrij, de Tribe speelde een grotere rol in opvoeding en ze was ook vaak uit jagen samen met Rascal. Ze hield van haar kinderen, maar ze beloofde zichzelf dat dit haar enige kinderen gingen zijn. Haar liefde lag bij Rascal, zijn knappe gezicht en zijn grote spieren. Vlinder rekte zich dan ook genietend uit toen hij bij haar kwam. Ze lag op haar rug en tikte met haar pootjes zijn kin aan. Pas toen ze zijn ogen zag en zijn stem hoorde draaide ze zich geschrokken om. Haar groene ogen werden bijna even groot als de zijne. "Wat is er?", fluisterde ze met een angstige stem. Ging hij haar verlaten?

I had the time of my life slaying dragons with you CbeiWWc

Maybe this cage has been a cocoon all along

Het was een mooi tafereel. Vlinder, genietend van een zwak winterzonnetje, hun, nee, haar kittens niet ver er vandaan. Rascal en Vlinder waren niet de meest strenge ouders. Ze waren meer vrienden voor ze dan ouders. Rascal wilde het zo graag goed doen, omdat hij zelf zo'n verschrikkelijke band met zijn vader had gehad. Maar toch was het ingewikkeld. Vlinder tikte hem met zijn kin aan en even kon hij weer lachen. Maar toen hij zichzelf naast haar neerlegde, vachten tegen elkaar zoals altijd, zag hij zijn eigen angst in haar ogen weerspiegeld staan. Even stokte zijn adem in zijn keel, niet wetende wat hij moest zeggen. Hij had eindelijk de moed verzameld óm het te zeggen, over de woorden had hij nog niet nagedacht. ‘I-ik.. uh,’ begon hij, snel wist hij al niet meer wat hij moest zeggen. Hij wende zijn blik voor een moment af, waarna hij weer met een nieuwe emotie naar haar keek. Verdriet. ‘Ik hou van je, Vlinder,’ miauwde hij teder, met een diepe stem vol emotie. ‘Maar..’ Mijn hemel, hoe moest hij dit zeggen? Hij wilde niet bij haar weg. Alsjeblieft nee. Waarom moest het zo? Maar hij voelde zich verplicht. Hij moest kijken of zijn familie nog veilig was. Of ze überhaupt nog leefden. Of ze gelukkig waren. Of zij hem miste zoals hij hen miste. ‘Ik denk dat ik terug moet.. N-naar.. jeweetwel,’ hakkelde hij zachtjes. Zijn blik ging naar haar perfecte snoetje. Zijn Vlinder. Alsjeblieft, haat me niet.

just when the caterpillar thought her life was over, she began to fly

Elyon

The space between life and death, that's where we are most alive