Some slight amusement

Een geïrriteerde uitdrukking verscheen op zijn gezicht toen hij merkte dat één van de katten in het kamp hem naderde. Hij kon nog zo kil in iemands richting kijken, maar dat weerhield hun er precies niet van om hem aan te spreken en hem nutteloze dingen te laten dien, iets wat hem mateloos bleef irriteren. Oakpaw mocht het allemaal wel zo geweldig vinden in de Clan en vrienden maken, maar Thawrage was iemand die zich daar niet echt om bekommerde. De kater wierp dan ook niet zo’n uitnodigende blik in de richting van de kat die hem opdroeg om prooi te vangen voor de queens. Met een schuin blik keek hij in de richting van de nursery, waar hij twee queens vrolijk met elkaar zag kibbelen en hij trok geërgerd met zijn oortje. Waarom konden ze het zelf niet doen? Hij snoof naar de kat die naast hem stond en stond op, waarna hij het kamp uit liep. Als ze dachten dat ze hem hier rond konden commanderen, dan hadden ze het mis. Hij zou die prooi vangen, maar dat zou hij op zijn eigen tempo doen en als die twee dwazen in de nursery honger zouden krijgen, dan moesten ze zelf maar van hun luie gat op staan en zelf gaan jagen. Er waren genoeg andere katten die konden waken over de kittens en hij was daar niet één van. Een koude blik was inmiddels op zijn gelaat verschenen en met grote passen liep hij het territorium in, maar niet om prooi te vangen. Zijn blik gleed in de richting waar de tunnels zich bevonden en de kater besloot om daar koers naar te zetten. Alles was beter dan nog een stomme opdracht krijgen van die dwazen in zijn Clan.

Ashfeather liep het kamp uit om te gaan jagen, of dat was in ieder geval wat ze haar clangenoten vertelde. Eigenlijk wilde ze gewoon alleen zijn, en over de heide rennen, zoals ze altijd deed als ze vrij van haar taken was. In het kamp was er niks te doen, behalve praten met andere katten, haar minst favorite bezigheid. Het liefst vermeed ze gesprekken, en dus ging ze het kamp uit, helemaal alleen. De poes begon steeds harder te rennen, over de heuvels en heide van het bekende Windclan territorium. Ze dacht even aan niets. Het enige wat ze hoorde was de harde wind die over de weilanden waaide en het geritsel van de planten en het lange gras. In haar eigen gedachten zijn was goed, maar niet altijd. Ze zag het figuur van een kat bijna te laat, maar kon nog net stoppen voor ze de kat raakte. Ashfeather keek omhoog en zag Thawrage, in ieder geval een Windclanner. Maar dat was het ook, een vriendelijke kat was het absoluut niet. Ze slikte en keek weer na beneden, om daarna een paar zachte woorden te murmelen. ‘Sorry, Thawrage, ik zag je niet.’

Thawrage gaf geen kik toen een Clanmate in volle vaart op hem af kwam. Hij deed geen moeite om opzij te stappen, noch om haar een blik waardig te kunnen. De wind droeg haar geur mee waardoor hij wist dat het om Ashfeather ging. Ze wist zichzelf nog net halt te houden en hij snoof spottend toen ze haar woorden tegen hem sprak. “Ik ben groter dan de gemiddelde WindClanner, mijn bouw lijkt op die van die dwazen in andere Clans en je ziet juist mij over het hoofd?” Hij boog zich dichter naar haar toe. “Misschien moet je je ogen dan eens laten nakijken, Ashfeather, want er klopt iets niet helemaal,” siste hij haar op een koude toon toe, waarna hij zich weer terugtrok. Hij zag hoe ze haar blik naar de grond had gericht en rolde met zijn ogen. Ashfeather nam de term van “bang konijn” wel heel erg letterlijk. Als de andere Clans katten zoals haar tegen zouden komen in een gevecht zouden ze nog denken dat heel WindClan zo’n schijterds waren. Thawrage snoof nog eens spottend en liep haar straal voorbij, zijn tocht naar de tunnels hervattend.

Ashfeather wenste dat ze onzichtbaar was toen Thawrage haar spottend aankeek en op koude toon wat tegen haar zei. Aangezien ze niet zomaar kon verdwijnen, keek ze verlegen naar de grond. Vanbinnen was ze boos, dat een clangenoot dit soort dingen over haar zei, maar de kattin durfde er niets over te zeggen. 'zoals ik zei, sorry', vertelde ze hem met zo een zachte toon dat het bijna niet te verstaan was. Ashfeather durfde weer omhoog te kijken, en gelukkig liep hij weer verder, richting een van de tunnels. Ze keek toe hoe hij richting een tunnel liep, een kleine en smalle, die niet vaak gebruikt leek te zijn. Ze zou zelf nooit in haar leven daar in stappen, stel je voor. dat hij instort? Of dat je vast komt te zitten? En het idee van opgesloten in het donker zitten leek haar helemaal niks. Dat mocht hij lekker doen, zij bleef wel bovengronds.

Thawrage snoof toen ze haar excuses nog eens aanbood. Hij hoefde niet over zijn schouder te kijken om te weten dat haar blik nog altijd angstvallig naar de grond was gericht. “Ik hoop dat je wat meer attitude toont in bijzijn van andere Clan cats,” sneerde hij naar haar over zijn schouder. “Ik zou me doodschamen als je je net zo zielig bij hun gedraagt als bij mij en ze jou zouden linken aan mij.” Maar ja, voor welke Clanmate schaamde hij zich niet in zijn Clan? Oakpaw. Dat was dan ook de enige kat die in hem op kwam; voor de rest waren het allemaal dwazen waar hij zo min mogelijk mee te maken wilde hebben. Hij stopte vlak voor de smalle ingang van de tunnel en richtte zijn gouden ogen over zijn schouder naar haar. “Moet ik je nog een lesje bijbrengen in moed of ga je daar de hele dag blijven staan?” vroeg hij op een sarcastische, spottende toon aan haar.