Bleed

Al was hij door het koude water gegaan, zijn poot zat nog steeds onder het bloed. De vacht op zijn poot prikte alle kanten op en was rood gekleurd, als, wel, een rode vlag. Hij keek er met irritatie naar, maar deed er toen nog niks aan. Toen hij naar de overkant was gekomen zag hij dat er al een nieuwsgierige Thunderclanner was komen kijken en het lichaam van die stomme poes gevonden had. Liever had hij nog even toegekeken, het kon een leuk gebeuren zijn geweest. Toch had hij na zijn daad het hazenpad gekozen, een van zijn lievelingspadden als het hem ietsje te heet onder de poten werd. De klein gebouwde Riverclanner liet nauwelijks iets merken naast zijn normale gedrag, behalve dat hij een kleine glimlach droeg. Hij was tevreden, erg tevreden. En wat hem betreft, kon Crystalstar ook tevreden zijn. Grimestripe had ze aan de overkant van het water een belangrijke les geleerd, waarbij hij het heel duidelijk gemaakt had. Haar bloed kleurde nu de grond vlakbij de Sunning Rocks rood. Rustig lopend dacht hij daaraan terug, zijn lippen likkend. Dit was meer dan een zieke grap uithalen met een rotte vis, dit was wat hem echt een machtsgevoel gaf. Dus misschien was dat ook de reden dat hij nu nog niet probeerde het bloed van zijn poot te wassen.

-open, vlak na Hollypaw's moord

Hij moest af en toe eens zijn poten streken, weg zijn van het doffe kamp. Zijn lichaam was immers nog jong en ondanks zijn handicap was hij nog erg sterk. Zijn spieren jeukten elke dag om iets te gaan... Al was het een sprintje trekken, het zou hem tevreden stellen. De elder spitste zijn oren terwijl hij kalm verder wandelde, zijn tred voorzichtig en zijn zintuigen scherp. Nu hij blind was was het coördineren van het gebied een stuk lastiger. Hij had nog weinig vertrouwen in zijn andere zintuigen om met met veel zelfvertrouwen door het woud te paraderen. Toen zijn neusvleugels echter een scherpe geur vast kregen, lichte hij instinctief zijn hoofd op in een poging zijn ogen te richten. Hij zag echter niks, wat een verassing eh. Hij zuchtte even en versnelde zijn pas waardoor hij helemaal niet de ander had horen aankomen. In volle vaart schoot hij richting de geur van het bloed, niet wetende dat hij zo tegen zijn clangenoten zou botsen opdat hij een blinde mol was.

Wat zouden ze nu aan het doen zijn daar? Hij wist dat het lichaam al ontdekt was, maar zaten ze nog te rouwen of tilde ze haar inmiddels al terug naar het kamp? Wie weet rouwde ze helemaal niet, net zoals bij zijn dood geen enkele traan gelaten zou worden. Hij kende zijn slachtoffer niet en hoewel ze een aardige indruk maakte, onder haar angst, wist hij niet hoe ze was. Nee, voor zo'n jonge Apprentice als haar, zou men wel verdrietig zijn. Dat gaf hem een voldoening, de gedachte dat hij zo iets teweeg had gebracht. Eerlijk gezegd, hij was trots op zichzelf dat hij er mee door was gegaan. Dat hij zijn plan ook daadwerkelijk had uitgevoerd en niet had teruggekrabbeld uit medelijden. Niet dat hij daar last van had gehad. De kater liep verder in alle rust, nu nadenkend over dat hij zo maar die poot van hem moest wassen. Hopelijk was bloed niet al te lastig weg te likken, maar het moest in elk geval voordat het opgedroogd was. Een rooie schim leidde hem echter af en hij keek op, om Outrage hard op hem af te zien rennen. Wat? De kater was zo blind als wat. Wat was hij van plan? Grimestripe dook op nippertje opzij, maar stak zijn achterpoot uit in een poging de Elder te laten struikelen. Als hij zo graag wou rennen met een blinde kop mocht hij ook wel leren wat er dan kon gebeuren. "Lukt het?''vroeg hij geïrriteerd. Misschien kwam het als een verrassing, maar Grimestripe had niet veel tegen de Elders. Natuurlijk, hij vond Outrage maar een zwakkeling nu zijn ogen kapot waren maar hij vond ook dat katten die geen nut voor de clan meer hadden beter niet in de weg konden lopen. Helaas moesten ze blijven, dus dan was de Elderden een goede oplossing.