Did it to myself

Het was alweer een hele tijd sinds hun laatste gesprek toen hun ogen elkaar ontmoetten. Hij zat aan de zijkant van het kamp een beetje te observeren en had iets te lang naar haar gestaard. Shit, nu leek het vast alsof hij haar altijd begluurde, terwijl hij geen ene reet om haar gaf. Ze kon net zo goed lucht zijn. Zoveel zag hij haar staan. Ondanks de geniale zelfanalyse brachten zijn poten hem toch weer bij haar. "Hallo uhh, Ebbo." Hij had nog getwijfeld over hoe hij haar moest noemen, maar besloot voor een goeie oude bijnaam te gaan. De laatste keer dat ze elkaar spraken had ze recht door hem heen gekeken, en hij had naar haar gesnauwd. Of hij daar nog iets mee moest doen wist hij niet precies.

[Ebbo]

Ebonypaw voelde zich ongemakkelijk, ook al zou ze dat nooit hardop toegeven. Niet omdat ze zag vanuit haar ooghoeken dat Hermitpaw naar haar aan het kijken was, maar omdat Crystalstar haar Grimestripe als mentor had gegeven de afgelopen ceremonie. Ze had bepaalde verhalen over hem gehoord en wist dat hij een behoorlijk temperament kon hebben. Ze was zelf ook wel pittig van karakter en was er dus vrij zeker van dat ze zich aan hem kon levelen als hij boos op haar zou worden, maar het was geen prettig idee dat ze een mentor gekregen had die om veel snel boos kon worden. Ze liet haar blik lichtelijk verward naar opzij glijden toen ze een beweging vanuit haar ooghoeken zag en perste kort haar lippen op elkaar toen ze zag dat het Hermitpaw was. Sinds hun laatste gesprek hadden de twee niet veel meer met elkaar gesproken en Ebonypaw wist niet goed hoe ze zich over hem moest voelen. Ze trok dan ook met haar oortje toen hij haar haar bijnaam gaf, maar ze merkte op dat het haar niet meer zo dwarszat als de eerste keer dat hij het had gesproken. Het was… het was iets wat bij hem paste en bij hem alleen. Ze kon er haar poot niet goed op leggen en ze wilde er ook niet te veel over nadenken, dus deed ze dat dan ook niet. “Hermitpaw,” zei ze op een rustige, koele toon en ze richtte haar groene blik op hem. “Kan ik je soms ergens mee helpen?”

Ze deed alsof er niet iets heel raars tussen hen gaande was en iets daaraan irriteerde hem. Hij was niet bepaald het type om zijn problemen te negeren en zij zat duidelijk anders in elkaar. "Maak je een grapje?" Vroeg hij, zijn hoofd licht gekanteld. De manier waarop ze zijn naam had uitgesproken deed hem denken aan hoe andere clans dat deden. Het was een subtiel, maar absoluut teken van vijandigheid. "Je weet dat ik toen niet serieus was toch?" Er verscheen een schaapachtige grijns op zijn gezicht. Dat was een leugen, maar het zou de spanning tussen hen vast wat opklaren.

“Zie ik eruit alsof ik een grapje maak?” vroeg ze op een directe toon terwijl ze een gezicht trok alsof hij naar haar idee beter moest weten. Ze wiebelde met haar oortjes toen hij zei dat hij niet serieus was de vorige keer dat ze elkaar gezien hadden en een ongemakkelijk gevoel nestelde zich in haar binnenste. Wat moest ze hier nu weer mee? Ze had gedacht dat ze de kater niet meer zou zien nadat hij haar had afgesnauwd, maar hier was hij opeens weer. En hij maakte de al gecompliceerde zaken niet bepaald gemakkelijker voor hun beiden. “Hermitpaw,” zei ze op een zachte toon, gevolgd door een nog zachtere zucht. “Wat wil je toch van me? Het ene moment vraag je om antwoorden, het volgende moment snauw je me af en nu ben je weer hier. Als er soms een standpunt is dat je duidelijk wilt maken, dan mag je het me nu zeggen. Ik heb geen tijd voor spelletjes.” Ze wist dat ze direct was en dat het hem misschien wel kwaad op haar zou maken, maar ze was eerlijk en dat was een attribuut dat niemand van haar af zou kunnen nemen. Ook Hermitpaw niet.

Ze was ook geen makkelijke. Half onder de indruk, half gefrustreerd staarde hij haar even aan, zoeken naar de juiste woorden. Als nu nog niet duidelijk was dat hij het goed probeerde te maken dan was dat wel erg irritant. Hij had namelijk geen zin om het expliciet uit te spreken. Maarja, dat zij geen social cues kon lezen was geen makkelijk oplosbaar probleem. "Ik denk dat we verkeerd zijn begonnen." Was waar hij uiteindelijk op kwam. Dat was precies hoe het was. Zij had onterechte en verkeerde dingen over hem aangenomen en hij had misschien niet zo moeten snauwen. Misschien.. Hij moest toegeven dat hij ergens wel waardering had voor haar standvastigheid. In dat opzicht leken ze verrassend veel op elkaar.

Ebonypaw bleef Hermitpaw afwachtend aankijken, niet bepaald onder de indruk zijnde van de gezichtsuitdrukkingen die zich verplaatsten over zijn gelaat binnen de enkele seconden dat hij geen antwoord gaf. De zwart-witte poes keek hem wat droogjes aan toen hij uiteindelijk zei dat ze verkeerd waren begonnen, maar gaf een knikje. “Te beginnen met die vreselijke bijnaam die je me geeft,” sprak ze met een zucht, al kropen haar mondhoeken wel kort omhoog nadat ze het gezegd had en kon ze de lichte twinkeling in haar groene ogen niet onderdrukken. Ze schraapte echter haar keel en probeerde streng te blijven kijken. “En dan dat je zei dat niemand me mocht, dat was ook niet echt aangenaam om te horen.” Ze onderdrukte een zachte zucht. “Maar ik neem aan dat ik het ook niet goed aanpakte, dus…” Een kleine glimlach kroop om haar lippen en ze draaide haar lichaam volledig naar hem toe zodat ze elkaar konden aankijken. “Hallo, mijn naam is Ebonypaw. Wie ben jij?” grinnikte ze.