[FINISHED] I'll show you the right techniques [Training 2]

+ @Aurorapaw~

Ze had de halve nacht maar geslapen door de constante beangstigende nachtmerries die haar snachts teisterde! Ze sliep eindelijk weer, maar dat was van korte duur. Haar mentor wekte haar en Aurorapaw keek slaperig naar hem op, maar toen hij zei dat ze hem buiten het kamp moest ontmoeten was ze ineens klaar wakker. Voor zij ook maar 1 hap genomen zou hebben was Stormflight het water al over!!! Ze sprong uit haar nest en nam de moeite niet de mosslierten uit haar pels te schudden. Ze volgde enkel zijn achter werk alleen maar, maar voor Aurora bij het punt kwam waar het riet het stuk tussen het kamp en de rivier verborg bij aangekomen was hoorde ze al een plons! Ze was te laat. Angst dreef haar om terug te krabbelen bij dat geluid. Geschrokken stond Aurorapaw naar het riet te kijken, maar nam geen stap voor of achteruit. Wilde hij dat ze het water in zou gaan??? Mooi niet ze had geen doodswens! De grijze leerling voelde een schrille kitten piep op komen, maar ze slikte die met moeite in. Nee ze was geen kitten meer, maar het water zou ze nooit zelf over kunnen steken. Was haar mentor gek geworden? Nee dit was vast een droom, Stormflight was toch niet zo gemeen? Eindelijk kon ze weer wat bewegen na dat die gedachten bij haar op was gekomen. Maar waarom voelde de wind dat zo echt in haar vacht? Ze schudden haar kop en keerde zich weg van het riet. Nee het moest wel een droom zijn! Ze trippelde terug naar de leerlingen den en opende haar bekje iets. Stormflight's geur hing echt voor de den. Hij meende het dus echt?! Aurorapaw dacht even na, misschien kon ze over de rotsen springen net als een paar dagen terug? Al was het haar pas 1 keer gelukt geweest. Toch kon ze het proberen, maar toen schoot haar het geheime gang paadje langs de dirt place. Snel trippelde ze er heen en en wrong zich tussen het riet uit. Ze ging echt niet zwemmen! Als haar mentor dat wel had gedacht dan had hij het mooi mis! Maar zodra ze haar poten in het water zetten voelde ze al dat het getijde hoger was dan anders dat ze hier overstak. Het stond haar hoger langs haar pootjes en ze trippelde over het gesteente, maar zodra ze bij de diepere geulen aankwam kwam het water dit keer wel tot haar borst en buikvacht. Haar eerste reactie was terug springen, maar het water vertraagde haar sprong en ze landen nogal onhandig op het hogere gedeelte. Licht hijgend stond ze daar en dacht na. Ze wist niet hoe veel dieper het zou zijn en het was een stuk van twee volwassen katten lengtes voor je weer hoger kwam. Ze schudden zich even uit en moest het er maar op wagen. Voorzichtig pootje voor pootje daalde ze het diepere gedeelte in het gesteente af. Het water drong door haar buikvacht en raakte haar huid aan. Rillend over haar gehele lijf stapte ze met stijve poten tot waar ze voelde dat het gesteente weer omhoog kwam en zetten zich zo snel als ze dat voelde af en klauterde snel het hogere liggende pad op. Oef dat was eng geweest, maar ze had altijd nog iets stevigs onder haar poten gevoeld! Dit kon ze wel al rilde ze nog na denkend over de volgende twee dieper liggende geulen. Deze waren niet veel dieper dan de eerste en hoewel ze hijgend aan de oever kwam voelde ze zich beter dan met een geheel nat pak. Haar mentor had het vast gezien, maar ze zou het hem blijven zeggen. Zwemmen was niets voor haar! Dus trippelde ze naar hem toe terwijl ze onderweg soms met haar poten schudden omdat ze het water kwijt wilde en door gaan met de training. 'Hier ben ik, al vind ik het wel een rot streek!' miauwde ze en schudden zich nu even helemaal uit al had het weinig effect op haar borst en buikvacht.

@Stormflight

Het draaiende oor in haar richting was Aurorapaw niet ontgaan, maar ze kreeg te horen dat hij haar pootje niet vast kon blijven houden. Heel even keek ze haar mentor verontwaardigt aan voor ze haar blik weg draaide. Als ze haar wangen kon vol blazen met lucht dan had ze het gedaan, maar dat was iets dat een kat niet kon. Maar zijn aanraking en zijn volgende woorden verraste haar zo dat Aurora Stormflight even met verraste blik aan keek. Hij was trots op haar? Ondanks dat ze hem zo vaak de koude schouder gaf over het water gedeelte? Misschien was haar mentor toch niet een vervelende haarbal die haar ergens toe wilde dwongen waar ze super bang voor was, maar ineens rende hij weg en de grijze leerling had wel geleerd dat ze dan beter achter de gestreepte krijger aan kon hollen en dat deed ze dan ook. Het water dat zich in haar borst en buik vacht had gehecht werd bij elke stap er druppels gewijs eruit geschud. Maar toen Stormflight stopte remde ze wat rustiger af dan toen ze eerder had geremd toen haar mentor haar afsneed in haar poging om bij hem weg te lopen. Zijn mauw ging over haar jachthouding en hoe ze op een muis zou jagen. Nu ze het pad gevonden had was Aurora vaker van het eiland af en probeerde ze te gaan jagen, maar met Leaffall was de prooi veel alerter dan toen ze haar eerste prooi ving. Aurorapaw zakte in haar jacht houding en begon in zachte muizenstapjes naar voren te sluipen en besprong een kleine heuvel aan gevallen blaadjes die onder een boom lagen. Ze had even niet opgelet toen ze het voor deed, maar de grijze leerling voelde iets levends onder haar voorpoten. Ze dook naar voren en beet in het vachtje dat ze onder de blaadjes vandaan haalde. Het was een spitsmuis! Aurorapaw was een paar vossenlengtes bij haar mentor vandaan geslopen toen ze een goed punt zicht om op te oefenen. Toch wel trots op zichzelf trippelde ze terug naar Stormflight en legde de prooi voor zijn poten neer.

Haar mentor prees Aurorapaw even, maar kwam wel direct met een uitleg van hoe het zou zijn wanneer de prooi in Leaf Bare alerter zou zijn en minder snel uit hun schuilplaatsten zou komen. Daar knikte de grijze leerling op. 'Ik had ook niet verwacht dat de spitsmuis daar zou zitten. Ik wilde eigenlijk meer voordoen hoe. De prooi zat er onder en is een mooie meevaller dat de spitsmuis er onder zat.' bekende Aurora eerlijk en stond op om de prooi op te pakken en deze naar de boom met de bladeren hoop te begraven. Daarna zag ze dat haar Stormflight weer weg wilde na zijn uitleg over de andere 2 prooien waar de clan genoeg van ving. Vis en vogels. Heel even trok een ijzige rilling over haar rug heen. Of Aurorapaw ooit een goede visser voor de clan zou worden? Nee vast niet. Mede door haar angst voor het water, maar ze lieten het water nog even achterwegen en daar was de jonge poes wel blij om. Ze trippelde naar het bosje waar ze haar eerste prooi had gevangen, maar nu zouden ze op een vogel gaan jagen. De vraag van Stormflight liet haar nadenken, maar ze kon onmogelijk bedenken wanneer ze deze prooi zou moeten bespringen. Haar blik ging even naar de takken boven hen. Hier was nog geen vogel te zien, maar de grijze poes leek er dan ook niet naar te zoeken. Ze volgde een baan van de takken richting de grond om gewoon te zien hoeveel hartslagen het zou duren, maar het was maar een gok. 'Bij een muis wanneer het op zijn zaadje gericht is, misschien bij een vogel wanneer hij net met zijn pootjes de grond raakt en zijn vleugels aan het inklappen is?' vroeg ze niets vermoedend. Het was misschien een goede poging als je een vogel net op een tak zou hebben gespot en je dan vanuit de beschutting dichterbij zou sluipen en dan op het juiste moment toe te slaan? Het leek haar een onhandige houding wanneer een willekeurige vogel zijn vleugels half ingeklapt besprongen zou worden om dan weer direct in actie te moeten komen in een vlucht poging, maar of ze hiermee fout zat zou ze snel genoeg merkten.

Haar mentor zei dat hij die techniek nog niet kende en zei dat hij het in zijn achterhoofd zou houden. Zelf wist Aurorapaw geen eens of het wel een goede techniek worden zou, maar toch knikte de grijze leerling op zijn woorden en luisterde naar de rest en bekeek zijn sluiptechniek van op een vogel te jagen. Zijn passen waren sneller dan als op een muis te jagen, maar toch waren ze stil genoeg om geen geluid te maken. Maar toen Stormflight opsprong keek ze bewonderend naar hoe hoog hij sprong. Wow!!! Zo hoog wilde ze ook wel kunnen springen, maar met veel trainen zou dat vast wel gaan lukken. 'Dat zal vast moeilijk zijn om op een opstijgende vogel te jagen?' vroeg Aurora en ze kon nog altijd de bewondering niet uit haar gezicht krijgen.

Dat ze haar mentor vleiden door haar bewonderende reactie ontging de grijze leerling helemaal. Ze was nog niet zo goed in dat soort dingen oppikken. Maar Aurorapaw knikte wel even toen Stormflight uitlegde dat het best een moeilijke techniek was omdat ze nog niet zo groot was als hem. Maar ze kon maar beter voorbereid zijn vond zelfs haar mentor en opnieuw knikte Aurora voor ze nadacht. Er waren vast vele en vooral vele moeilijkere technieken dan de gemakkelijkste er waren, maar ze werd uit haar gedachten gehaald toen Stormflight zei dat ze maar een opzoek moesten gaan naar een vogel. 'Ja dan kunnen we kijken of ik er zo eentje zou kunnen vangen.' riep ze oprecht opgewekt en leergierig. Aurorapaw sprong al naar voren en opende haar bekje, maar kon nog geen vogel prooi direct ontdekken. Ze waren dus jammer genoeg niet in de buurt van waar hun waren.

Ze kreeg een corrigerende tik tegen haar oor aan, maar Aurorapaw knikte begrijpend op zijn woorden. Ze was nieuw in deze techniek en dat zou een lastige opgaven zijn om op deze manier een vogel uit de lucht te krijgen, zeker voor haar lengte. Aurora zag hoe Stormflight rond keek en uit eindelijk naar een laag hangende tak toe liep. Ze had zich zo erop verheugd om op een levende prooi te gaan jagen, maar haar mentor wilde dat ze eerst ging oefenen op een tak met de laatste blaadjes. Voor Storm zou het vast goed te bereiken zijn, maar voor haar? De grijze poes ging de lengte even uit testen door er onder op haar achterpoten te staan en met haar voorpootjes evenzo ver mogelijk uit te strekken, maar ze zag dat er nog genoeg ruimte tussen haar en de laag hangende blaadjes zat. Ze fixeerde haar heldere blauwe oogjes op haar prooi en zakte door haar achterpootjes en zetten haar voorpootjes zo ver als ze kon langs de buitenkant van haar achterpoten. Ze moest omhoog komen niet ver springen. Als ze ver moest springen dan moest ze juist haar voorpootjes tussen haar achterpootjes plaatsten. Ze zetten zich af en krulde haar ruggengraat zo ver mogelijk uit en strekte haar achterpootjes tot het uiterste uit net als haar voorpootjes. Ze kwam er nog net niet goed genoeg bij, maar Aurora voelde wel dat de poothaartjes net langs de rand streken. De landing was een stuk gemakkelijker door haar blik snel naar de grond te richten en door haar pootjes te zakken zodra die contact met de grond maakten. Ze voegde die beweging weer door in een nieuwe sprong, maar deze keer sloeg ze haar nagels zo ver als ze kon uit hun hulzen. Eerst schraapte ze over het bladoppervlak tot één van haar klauwen een piepklein gaatje vond en schoof daar door dieper het gat in en rukte zo het eerste blaadje van de tak die begon te schudden, Helaas was het maar 1 blaadje en geen twee, maar hij bleef wel aan haar poot vast hangen. Bij de landing zakte ze opnieuw door haar pootjes en begon het blad van haar poot te schudden, maar deze bleef hardnekkig tot ze haar tanden in de steel zetten en hem van haar poot weg trok en die trots uit haar mond liet vallen, maar ze was nog niet klaar er hingen er nog genoeg!

De prijzende woorden van Stormflight deden haar goed. Zeker na al die discussies die ze gevoerd hadden over haar water probleem. Ze wist niet of ze er ooit helemaal er vanaf zou komen, maar voor nu had ze haar gedachten op haar trainingen gefocust en haalde een blaadje van de tak, al was het lastiger om er weer vanaf te komen. Ze bevrijden zichzelf er snel van en keek haar mentor glunderend aan. Ze moest haar gevonden techniek nog eens een paar keer doen en dan kijken of ze het in 1 keer zou kunnen halen. Aurorapaw knikte en richten haar blik weer op de blaadjes en nam de houding van net weer aan en sprong, rekte uit, zelfs met haar voorpoot en haalde met nagel en al uit naar de blaadjes. Het gaatje waar haar klauw vond scheurde toen ze weer naar beneden zakte. Shit! De grijze leerling prenten dat in haar achter hoofdje en landen voor ze zich weer in een vloeiende beweging weer afzetten. Dit keer met haar achterpoten nog iets verder onder zich. Ze kwam los van de grond en wachten nog een paar hartslagen voor ze zichzelf opnieuw uit rekte en naar de blaadjes uit haalde. Ze haakte nu niet enkel achter het gescheurde blad, maar het blaadje wat er net achter schoof door het schudden van de tak mepte ze er mee af. Nu kon ze nog voor een derde keer gaan. Er hingen nu nog twee blaadjes. Misschien als ze het geluk had, nee enkel op geluk moest ze niet vertrouwen! Aurorapaw deed het nu nog anders hopende op succes. Zo sloeg met beide voorpoten naar de blaadjes, maar controleerde haar slag zo dat ze niet met haar voorpoten zou gaan kruizen. Zou het haar lukken?

Ze kreeg ook de laatste paar blaadjes van de tak en bracht haar poten weer zodat ze goed kon landen. Anders kon ze zich gemeen verzwikken. De prijzende woorden van haar mentor zorgde voor een van trots gezwollen borst, maar besefte Aurorapaw bij zichzelf dat blaadjes geen magen vulde dus liet ze snel achter Stormflight aan. Ze luisterde naar wat haar mentor vertelde en kroop naar hem toen ze het teken kreeg om laag bij de grond te blijven. Ze moest dus uit zien te vissen of een vogel ongewis welke of op de grond zat voor het eten of dat het enkel op de grond zat om te rusten. Plus toen hij omhoog keek dat Stormflight zei dat ze een grote portie geduld moest hebben. Tja geduld? Dat was iets wat Aurora wel had, maar niet zo heel veel... Haar blik gleed over het stukje rivierterritorium voor haar, maar ze zag nog geen veertje op de bladeren liggen of in de bomen, maar wat wist zij nu van het jagen of vogels?

Aurorapaw had het te druk met het speuren van een mogelijke prooi dus ze had de blik van haar mentor helemaal niet gezien. Geduld was niet zo zeer haar sterkste kant, maar als het prooi betekende dan zou ze haar best doen om dat doel te bereiken. Toen Stormflight opeens in fluistertoon begon te spreken schrok ze van hem, maar dook meteen weer in elkaar en nog iets dieper zelfs zijn voorbeeld volgend. Aurora volgde zijn blik naar waar ze een zwarte vogel zag rond hippen op een tak van de boom. Ze bekeek de mogelijke prooi die de grond aan het scannen was en opeens op fladderde.

Maar het diertje liet zich enkel van de tak vallen en zweefde naar beneden. De grijze leerling volgde de vogel en zag hoe deze tussen de bladeren begon te wroeten. Stilletjes begon ze haar mentor voorbij te sluipen. Zacht toch stil. Haar blauwe oogjes waren altijd nog op de zwarte rug gevestigd, ze sloop nog dichterbij en kon nu duidelijk zien hoe de merel aan een regenworm stond te trekken. De prooi was zo druk bezig met zijn eigen prooitje dat hij niet door had dat hij zelf beslopen werd. Ze was bijna op sprong afstand toen de worm uit het gaatje in de grond floepte en de merel de worm begon op te smikkelen. Ze zetten zich af en rende op zachte pootval de laatste muizenlengtes voor de merel zijn kop rond draaide, haar zag en direct zijn vleugels spreiden om zich af te zetten. Nee ze was daar nog niet dichtbij genoeg voor!!! Aurorapaw sprong, maar niet om direct op de prooi te springen, ze veerde bij de landing mee en zetten die kracht direct om in een nieuwe sprong om hoger en verder te komen dan bij de eerste sprong. De merel krabbelde bij de eerste sprong van de aanstormende kat in paniek niet direct de lucht in, maar rende onbeholpen eerst een stukje weg. Hij had zijn keel nog vol regenworm dus schreeuwen kon hij nog niet. Zich afzettend probeerde de merel na de eerste schok al klapperend toch de lucht te kiezen. Maar haar tweede sprong zorgde voor een perfecte kruising in hun beide banen. Aurorapaw sloeg haar nagels zo ver uit als ze kon en sloep met beide voorpoten naar de vleugels van haar prooi. Haar linker voorpoot schraapte dwars door de langere veren op de vleugel en miste de huid er onder net, maar haar rechtervoorpoot trof doel! Ze boorde haar nagels diep in het elastische vel, maar ze bleef haken en nam de merel mee in haar duik naar beneden. Oh shit nu had ze beet, maar blaadjes waren nog geen levende prooien hoe ging ze zichzelf nu opvangen zonder haar prooi te verliezen? Meer uit een snelle keuze sloeg ze met haar linker voorpoot met nagels en el in de rug van de vogel en drukte hem onder zich door de lucht heen zodat die haar niet kon ontsnappen, maar ook een beetje haar val zou breken... Wel veerde de grijze leerling mee toen ze eenmaal landen, enkel hoefde de haar prooi niet langer meer te doden. Dankzij de klap op de grond was zijn hartje al gestopt met kloppen en lag hij levenloos onder haar pootjes. Hijgend van de inspanning en hoe spannend ze hetzelf gevonden had stapte ze van de dode merel af en besnuffelde het even voor ze hem oppakte en terug naar haar mentor toe liep. Ze vroeg niets, want ze had zelf al wel een paar fouten gezien die mis hadden kunnen gaan, maar toch legde ze in stil zwijgen de prooi aan zijn poten voor ze half schuldbewust en half trots dat het haar toch gelukt was in zijn groene ogen.

Zijn warme toon voelde altijd zo prettig, al wist Aurorapaw wel dat ze bij lange na nog lang niet daar was zoals haar mentor zou zijn. Ze had het goed gedaan en de prijzende woorden op dat er nog niet veel leerlingen waren die dit echt lukte de eerste keer maakte haar dat ze zich minder schuldig voelde. De vraag of ze wist wat ze fout had gedaan zorgde er echter wel voor dat ze haar linker ook naar opzij trok. 'Ik deed er te lang over om de prooi te besluipen.' zei Aurorapaw en de grijze leerling schudden even met haar staart achter zich op, maar dat was nog niet alles. 'Plus dat ik geluk had dat de merel niet direct weg vloog.' voegde de jonge poes er nog aan toe.