girls supporting girls

Ze mochten haar wat. De hele warrior code kon haar wat, als ze eerlijk was. Helaas schoot dat bij veel clangenoten het verkeerde keelgat in, maar ach, zei de warrior code uiteindelijk specifiek dat je niet buiten het territorium mocht jagen? Zo ver zij wist niet, en zowel zij als de rest van de clan had honger. Dus was ze op weg gegaan naar de boerderij, daar waar ze wel vaker rendez-vous had. Nu minder sinds Wolfstar. Ze maakte zichzelf wijs dat het was omdat ze het zelf ook niet meer wilde, omdat ze nu... Een partner had? Maar of dat de werkelijkheid was, bleef maar de vraag. Het waren gedachten die ze nu juist probeerde te ontsnappen en de poes was dan ook blij om de enorme schuur te zien. Met moeite wurmde ze zich naar binnen en zuchtte diep, blij om warm en uit de wind te zijn. Zo, nu zou ze toch een hoop muizen vangen, en als iemand ook maar klaagde dat ze niet van windclan territorium kwamen - dan zou ze er voor zorgen dat ze erop konden stikken.

&Cheriey  

<sub>Haar kalme pas deed haar onrustige houding niet verraadden, een act. Het deed haar ogen als iemand die niet constant over haar schouder neeg te kijken. Iemand die niet constant het gevoel had te moeten presteren om ook maar even kop boven water te houden. Als ze inmiddels nog niet verdronken was, levenloos ronddobberde in een zee aan problemen. Het wanhopig snakken naar zuurstof voorbijgegaan, opgegeven en hopeloos. De kattin zuchtte diep, liet haar vermoeide blik op de boerderij nabij vallen. Kop boven water houden of niet, zodra ze thuis kwam zonder ook maar iets om haar afwezigheid goed te maken, waren het de haaien aan wie ze meer zorgen had. Met enig ongemak vervolgde ze haar pad door de sneeuw heen, probeerde daar te staan waar een ander al gedaan had. Volgde zo het spoor van een kattin, veel groter dan haar. Geschrokken staakte de young one haar stappen.

De geur die de vreemdeling droeg deed haar denken aan de zwarte kater. Een clan kat met een vriendelijk karakter. Een goede herinnering aan een zomer nu heen. Weg gestopt en onmogelijk om naar terug te keren. Ze slikte, wilde  van de situatie wegrennen maar vond haarzelf er in vast geplakt door een bepaalde eer dat hooggehouden moest worden. Bloodclanners rende niet zo maar weg. Ware bloodclanners lieten de ander weggaan. Wat zou ze wel niet van Bloodclan denken als ze weg rende? De jonge kattin keek voorzichtig op naar de poes, wiens pootafdrukken haar pad hadden gevormd. Ze moest een ware bloodclanner zijn, wilde ze niet zoals haar zusjes eindigen. Het duizelfde haar, deed haar maag kort krimpen, die koude herinnering. "W-wat doet u hier?" vroeg ze uiteindelijk, haar stem zachter dan ze het had willen hebben. Niet meer dan een laatste echo van wat het had moeten zijn.</sub>

Ze trok met haar oor. Pootstappen zorgden ervoor dat ze direct alert was en een flikkering van irritatie en angst was te lezen in haar blik toen ze de geur van Bloodclan rook. Ze was niet groot noch sterk, en hoewel haar rammelende buik de muizen hier verlangde - wist ze beter dan er met een bloodclanner over te vechten. Toen ze zich echter omdraaide zag ze een bruin silhouet van niet veel meer dan een meisje. Een meisje die over woorden struikelde en haar aansprak met u. Rabbitcharm bleef staan, knipperde enkele keren met haar ogen en verachtte de opluchting die ze voelde. Hoe graag ze zichzelf ook dapper voordeed, was er altijd het bange stemmetje in haar hoofd. En bij iedere dreiging, hoe klein deze ook mocht zijn, schreeuwde deze om te rennen. Maar de nagels van de ander waren niet uitgeklapt, ze leek eerder verloren dan gevaarlijk. Het was haar bekend. "De muizen zijn lui en dik hier, en ik heb honger," legde ze met een vlugge glimlach uit. "Als je beloofd niet mijn tanden aan een halsband te hangen, kunnen we hier beste beide jagen," sprak ze met een voorzichtige toon van humor in haar stem en een knipoog naar de ander. Ze had het idee dat het meisje wel een goede jacht kon gebruiken, ze kende Orchis immers. 

_{Waar ze eerst voorzichtig had gestaan, was nu haar houding één van volledige verwarring. De kattin had haar toe geglimlacht, logisch antwoord gegeven en zelfs gevraagd haar te vergezellen op haar jacht. Cheriey knipperde in verwarring, kantelde kort haar kopje. Was ietwat onzeker wanneer het aankwam op clankatten, zeker nu iedereen thuis zo negatief over ze spraken. Alhoewel ze dat natuurlijk altijd al gedaan hadden, eerder had Cheriey er gewoon niet naar geluisterd. Maar nu haar positie zo fragiel was, liep ze overal op haar tenen. Moest ze de regels erg op het hart leggen mocht ze morgen nog willen ademen. Het vormde dan ook zeker de regel dat ze dit aanbod eerst ten twijfel trok. Wist hoe er thuis gekeken werd naar buiten clanse contacten. Ze slikte, trok ietwat onzeker met haar rechter oortje. Wanhopig als een trots bloodclanner over te willen komen deed ze haarzelf iets groter ogen. "Z- zolang je me geen reden geeft, denk ik dat daar geen angst voor hoeft te zijn" mauwde ze, haar stem niet zo zeer heel erg waarschuwend, hoewel dit wel de intentie was geweest.}

Ze oogde vriendelijk, warm, als ze ergens anders vandaan was gekomen had ze waarschijnlijk veel sneller Cherieys vertrouwen gewonnen. Zou ze heel anders tegenover de kattin hebben gestaan. Ze vertelde haar het niet te durven, haar zoete stem deed de young one er van weerhouden haar woorden in twijfel te trekken. Ze knikte toen de vreemdeling haar afstand van haar nam, een aangename afstand waarin Cheriey zich een heel stuk veiliger voelde. Voorzichtig hief ze haarzelf ook op de poten, sloop diezelfde richting in als de windclanner had genomen. In de barn zaten veel muizen, genoeg om te delen. Ze slikte "J-je ziet hier niet vaak Windclanners" mauwde ze, het was immers een uitzondering. En hoewel diep weg verstopt onder heel wat laagjes onzekerheid, was ze nog altijd nieuwsgierig van aard.

Zoals ze had geleerd, liepen er veel muizen rond in de barn. Het was er warmer, en net als zij zochten de knaagdiertjes de warmte op. Cheriey had er inmiddels al eentje te pakken gekregen, vormde een toegangspas voor de young one. Een ticket om het kamp in te kunnen vanavond. Ze hief verbaasd haar kop op toen de kattin, met wie ze de barn in geslopen was, de poes vol verassingen. Haar wederom verbaasde met een vraag die wel heel erg persoonlijk werd. De kleine kattin slikte, was het echt zo duidelijk dan? "Bang?" echode ze zachtjes waarna ze haar blik van de kattin afhaalde, haar schoudertjes ophaalde. "Ik zou eigenlijk niet met je om moeten gaan." vertelde ze, het waren enkel feiten die ze kon prijsgeven. De vreemde hoefde niks van haar situatie te weten, hoe verleidelijk het ook was haar hartje te luchten bij iemand die er geen gebruik van kon maken. Die haar niet zou verlinken. Haar glinsterende oogjes vielen wederom op de kattin, een zekere onzekerheid uitstralende, ze wilde wel. De windclanner leek niet bang, stond sterk op haar pootjes, ze zou er alles voor over hebben zo met andere om te kunnen gaan. Zoals haar te zijn.

Hm, misschien toch niet de juiste woorden gekozen. Maar wat anders dan bang kon ze nog zijn? Met de manier waarop ze zo vluchtig heen en weer keek, hoe ze haar bijna als een bedreiging leek te zien. Zij, de kleine Rabbitcharm met meer pluis dan nagels aan haar poten. Rabbitcharm die enkel lachte en andermans nest warm hield, daar was ze bang voor? Haar ogen gleden af naar haar eigen poten, en even dacht ze daar donkere, rode vlekken op te zien. Toen ze knipperde waren deze weg. Rabbitcharm glimlachte de ander toe. "En ik eigenlijk niet met jou,"beaamde ze. Wolfstar zou het vast niet leuk vinden, maar er waren wel meer dingen die hij niet leuk zou vinden. Zo werkten ze nu eenmaal. "Maar het heeft geen van ons tot nu toe gestopt, hm?" ze haalde haar schouders op en rekte zich kort uit, waarbij ze haar pluizige vacht wat overeind zette tegen de kou.   

Ze wilde mee gaan in het antwoord van de kattin naast haar, heus. Ze wilde haar van alles vragen en alles vertellen. Ze had zo veel op het hart, woede, verdriet en angst, het vertelde heel wat, zoals ze het kwijt wilde bij de eerste de beste vreemde. Maar ze hield zich in, knikte enkel. Een kleine gewaagde grinnik ontsnapte haar "Dat is waar" stemde ze in. Keek kort om haar heen, te ongemakkelijk om het gesprek nu te laten liggen en weer op jacht te gaan. "Waarom wil je het eigenlijk weten?" kaatste ze dan maar terug, haar stem volledig vrij van verwijt. Enkel nieuwsgierigheid en uitstel gedrag.

Omdat ze iets van zichzelf zag in haar. Dat was het werkelijke antwoord, al zou ze die niet opofferen aan de oren van de ander. Iets in haar angstige ogen, dat gevoel van onmacht. Oh, ze kon een heel verhaal ophangen die waarschijnlijk genoeg raakvlakken had met de werkelijkheid. Een arme poes, misschien te jong meegegaan met haar ouders naar Bloodclan. Te jong om haar eigen keuzes te maken, en nu ze oud genoeg was waren er al geen keuzes meer. Rabbitcharm wist beter dan een ander te onderschatten, de angst om gegrepen te worden te diep geïntegreerd in haar system. Maar op eerste oogopslag zag ze er niet uit als een moordenaar, ondanks haar grote formaat. Er hing nog geen halsband aan haar nek, en dat was Rabbitcharm al heel snel opgevallen. Want geen band aan haar hals betekende dikwijls geen bloed aan haar pootjes. De poes glimlachte de ander toe en haalde haar schouders op. "Omdat er genoeg slechte dingen op de wereld zijn, en teveel lieve meisjes die eronder moeten lijden," zachtjes lachte ze eventjes om haar eigen woorden en maakte het zich wat meer comfortabel in het hooi. "En hey, soms moeten meiden elkaar rug hebben," 

Haar ogen glommen toen ze antwoord op haar vraag kreeg. Een kleine glimlach verscheen terwijl ze op haar beurt het haarzelf ietwat meer comfortabel maakte tussen het hooi. Iets aan de oudere kattin haar houding, haar woorden, deed haar wonderbaarlijk op haar gemak voelen. Ze kende elkaars naam niet, en ergens vond ze dat jammer, maar vond er een zekere veiligheid in die ze thuis niet vond. In Bloodclan vertelde iedereen alles altijd door voor een schouder klopje en wellicht een tand aan de walgelijke trofee om hun nek. Zo was het systeem nu eenmaal waarin ze opgroeide, waarin ze vast zat. "Als jij mijn rug hebt, heb ik de jouwe" mauwde ze zachtjes, alsof de muren oren hadden. "Ik" ze zuchtte zachtjes, schonk de kattin een blik van duizend woorden. Deze vreemde zou niks door lullen, verdiende er niks aan. Veiligheid, dat was het. Zou haar zo veel kunnen vertellen, van dode zusters, gestorven om de naam te beschermen van een kattin die niets om hen gaf. Een broer die over hun lijken heen liep, een leader die haar bloedlijn doodgebloed wilde hebben en haar moeder, dat walgelijke monster,  had haar tanden in Cheriey's nek gezet. De young one was doodsbang geweest, zo zwak geweest. Ze slikte en wierp een blik op haar poten, bewoog ietwat dichterbij. "Het leven..zit niet mee nee" mauwde ze zachtjes "Bepaalde figuren zouden geen seconde twijfelen mij te"  Een korte pauze viel. "Je weet wel" met een kleine knik pakte ze het woord weer op "Ik ben te zwak" fluisterde ze zachtjes. Haar moeder, ze had gelogen, zij was niet sterker dan Aura, dan Azazel. En hoewel ze maar al te graag het monster geen gelijk wilde geven, voelde het hier niet goed.

Ach, wat een aimabel gebaar. Ergens raakte het haar oprecht, want zo hoorde het te zijn. Er waren genoeg slechte figuren op de wereld en te weinig poezen die elkaars rug hadden. Dus toen ze de ander toe knikte bij die woorden, glinsterden haar tweekleurige ogen. Wat de vreemdeling niet wist, en wat ze ook nooit zou hoeven weten, was dat ze haar leader kende. Orchis was niet bepaald een vriend, maar ze waren close genoeg geweest. Allicht zou ze er wel iets aan hebben wanneer ze haar verlinkte, met of zonder naam. Maar Rabbitcharm wist wel beter, wat haar betreft mocht Orchis even goed stikken op zijn eigen ding als hij haar dit ongeluk had aangedaan. Met haar oortjes naar voren gericht luisterde ze naar de ander en werd daarmee herinnert hoe hard het leven was dat ze leidde. Oh, in windclan was zeker niet alles rozenkleur en manenschijn, zeker niet. Maar bang zijn voor je eigen vader of bang zijn om te sterven bij de kleinste misstap, was nog wel iets anders. Na haar woorden was ze even stil, waarna ze haar kloppende hart diep wegdrukte en met karakteristieke sprongen van de hooibalen afdaalde. Nu ze naast elkaar stonden, moest ze wat naar de ander opkijken. Haar korte staartje zwiepte heen en weer terwijl ze de ander glimlachend aan keek. "Hey, denk je dat ik zwak ben?" ze giechelde. "Ik denk dat als je zou willen, je mij zo omver kon slaan en mijn muisjes kon stelen," ze vervloekte de voorzichtigheid die genesteld lag in haar woorden, maar deze verdween toen herinneringen terug stroomden. "Maar zal ik je een geheimpje vertellen?" ze keek naar haar eigen poot. Het zag eruit als dat van een kittypet, nu haar nagels ingeklapt waren. "Ik heb een kat vermoord. Een kater, nog groter dan jij bent. Uit zelfverdediging hoor, ik zou je niet aanraden om meteen je leader van z'n troon te slaan," Keer op keer weer, totdat zijn witte vacht rood kleurde. Zo lang had ze zijn hoofd op die steen geslagen, en het had gewerkt. Het maakte niet uit dat ze zelf in het bijzijn van een Bloodclan young one bang was, dat haar hartje klopte als dat van het prooidier waar ze naar vernoemd werd. Dat was iets wat haar was aangeleerd, wat haar was opgelegd door anderen. Nu maakte ze zelf uit wie ze was. "Niemand maakt jou, dat doe je alleen zelf, lieverd. Dat is het mooie, jij bent de enige die beslist wat je wel of niet bent. En als je jezelf zwak vindt, wel," ze haalde haar schouders op en klom weer op een dichtbijgelegen hooibaal. "Dan kan jij dat zelf veranderen naar wat je wel wilt zijn,"