[Final Training] To harm and heal.

Normaliter koos ze wel betere tijden voor haar trainingen. Nog wel in de ochtend, maar op een tijd dat je nog net comfortabel je nest uit kon komen. En soms, als ze daar zo lekker lag met Falcon, dan zei ze hem dat ze die dag nog wel héél eventjes langer konden blijven liggen. Vandaag echter niet. Of beter gezegd, vannacht. De hemel was helder en verlicht door sterren die stilletjes fonkelden, alsof ze haar in de gaten hielden. Zachtjes wreef ze met haar neusje langs de wang van haar leerling, zich schuldig voelend hem uit zijn zoete slaap te wekken. "Hey Falcon, word je wakker? We gaan ergens heen," snorde ze warm en gaf hem een lik over zijn kop, waarna ze de den in liep en haar spulletjes pakte - hem nog 5 minuten gevend om wakker te worden. Nervositeit lag als een knoop in haar maag, over nu, over de toekomst, over hem. De laatste paar trainingen die ze hadden gehad sinds zij terug was, was hij bijna in staat geweest haar vragen te beantwoorden nog voordat ze die daadwerkelijk stelde. De kleine jongen was nu een volwassen kater geworden, die net zo een deel leek van deze den als zijzelf. Hij danste tussen de nesten, wist waar alles lag, wist hoe hij iedereen moest aan spreken. Hij struikelde zelfs niet eens over die ene wortel, waar zij inmiddels al honderden keren bijna haar nek over had gebroken. Punt was, dat het spelletje uitgespeeld was. Hij had haar niet meer nodig, zij alleen hem, en deze den, en deze rang. Maar de poes wist beter dan dat, beter dan hem de toekomst als een zoveel betere medicine cat af te nemen dan zij ooit zou zijn. Ze was zo trots op hem, zo trots op haar jongen en hoe mooi en groot hij was geworden. Ze pakte haar buideltje en liep naar hem toe. "Kom je, slaapkoppie?" pestte ze hem, maar er was iets bitterzoet aan haar woorden. Alles zou anders worden, maar ze hoopte dat hun band nooit zou veranderen

&Falconpaw

Nee. Een zachte grinnik ontsnapte haar omdat ze heel goed wist dat in iedere andere situatie, dat genoeg zou zijn geweest om haar tegen te houden. Routnose was helaas geen vroege vogel, ondanks haar pogingen dat wel te zijn. Als ze kon lag ze het liefst tot laat in de ochtend in haar nest, opgekruld naast hem. Maar ondanks dat de nacht nog zo koud en donker was, moesten ze toch echt gaan. Falconpaw leek dat ook te snappen, want hij kwam toch echt overeind. Routnose geeuwde en wreef de slaap uit haar ogen. Het was immers van het grootste belang dat ze oplette toen ze het verboden hoekje van de den in ging, en daar de juiste spullen pakten. Met het pakje tussen haar tanden liep ze terug, en zag tevreden dat Falconpaw daar al stond. "Goedenacht, misschien nog wel eerder," grapte ze al even warm terug en gaf hem stiekem een vlugge lik over zijn kop. Dat kostte inmiddels behoorlijk wat moeite nu hij boven haar uitstak. Zogenaamd mopperend keek ze hem aan. "Stoppen met groeien hoor jij," het leek nog zo kort geleden dat hij tot haar schouder kwam, en nu stond er een heuse kater voor haar. De poes moest haar best doen niet weer sentimenteel te worden. "Naar de moorlands, volg mij maar - het is een klein stukje," ze glimlachte hem toe en draaide zich toen om, de knoop in haar maag negerend terwijl ze het kamp uitstapte en een snellere pas in zette. Pfoe, ze stuurde Falcon er welliswaar nog eens op uit om te trainen met de andere apprentices, maar misschien moest ze dat zelf ook eens gaan doen. Haar uithoudingsvermogen was niet meer wat het was, zeg. Toch hief ze haar kop en rende stug voort, de moorlands een donkerblauw gekleurd door de nacht. De sterren keken vannacht toe, en terwijl Routnose over de heide rende bad ze dat deze keuze wel de juiste was.

Ze keek hem zogenaamd boos aan en blies haar wangen wat op. "Beetje respect voor je elders hoor! De jeugd van tegenwoordig ook..." sprak ze met haar beste imitatie van een elder en lachte even, blij dat Falconpaw niet al te nerveus leek. Dat was zij namelijk wel een beetje, maar goed, zij had daar misschien ook wel iets meer reden toe. Met iedere stap die ze zette leek dat besef verder in te dringen, dat de dag zou komen dat ze niet meer haar titel droeg. Wat zou ze dan gaan doen? Een warrior worden? De poes slikte, nu lichtelijk buiten adem terwijl ze in stilte over de velden renden. Ze zou weer een training moeten gaan volgen, leren om te jagen en... Vechten. Nee, dat zou ze weigeren. Maar wie was ze nog, buiten de medicine cat van windclan? Het waren enge gedachtes, onzekere gedachtes, maar geen gedachtes waar ze zich nu mee bezig moest houden. Het was egoïstisch, ze was hier voor hem, niet voor zichzelf. Even seinde ze naar hem met haar staart, waarna ze tot stilstand kwamen bij een kleine opening. De sneeuw was hier weg en een paar kleine, koppige sneeuwklokjes lieten hun hoofd zien. Routnose nam kort de tijd om op adem te komen en legde toen voorzichtig haar bundeltje neer, waardoor enkele besjes en kruiden zichtbaar waren. Er kwam een bittere geur vanaf, die hem waarschijnlijk zowel bekend als onbekend was. De medicine cat keek op en glimlachte hem toe. "Oké, uhm Falcon?" ze haalde diep adem en zocht naar de juiste woorden. "Ik.. Ehm, je hebt het zelf vast ook al door. Je bent inmiddels al zo groot... En je weet al zoveel. Ik had niet trotser op je kunnen zijn over hoe je met Lizardpath voor Windclan hebt gezorgd zonder mij, oprecht. Je kan mij al bijna verbeteren," ze lachte zachtjes, maar er lag een sentimentele zweem over haar gelaat. "Dus vanavond ga ik je het laatste beetje leren dat je nog niet weet, op een plek waar de sterren over onze schouders mee kunnen kijken," haar blik gleed kort af naar de heldere hemel. Het was zo stil vannacht, Routnose slikte. "Naast helende kruiden zijn er natuurlijk ook kruiden die kwaad kunnen... Ik ga je vertellen wanneer je die ooit zou kunnen gebruiken, en hoe, oké?"

Haar blik gleed af naar de kruiden en besjes die voor hen lagen, het riep een misselijkmakend gevoel in haar op. Ze was hier net zo goed om zichzelf te leren, om de lessen te herhalen die ze allang zou moeten kennen. De afspraak ze had gemaakt met Falconpaws eigen moeder was niet juist geweest, niet zoals een medicine cat zou moeten doen. Ze zou niet meer de schuld schuiven op de situatie, Amberstorm, op het feit dat ze niet had geweten wat te doen. De poes zuchtte en keek hem aan. Dat was genoeg haar te laten glimlachen. Falconpaw was hoop, hij was alles wat zij nooit had kunnen zijn. De tijd was nu hier en ze kende hem te goed om niet te zien dat hij er ook tegenop keek. Om alleen te slapen, de zorgen op zichzelf te delen. Oh hoe graag ze hem wilde zeggen dat ze altijd kon blijven, dat ze er altijd zou zijn. Maar dat was niet eerlijk noch waar. Het enige wat ze kon doen was hem bemoedigend toe glimlachen. "De meeste zal je vast wel bij naam kennen inmiddels. Nachtshade, doodsbessen, hulstbessen..." afwezig veegde ze ze schoon. Het was ontzagwekkend hoe een klein, onschuldig ogend besje in staat was een volwassen kat te doden. En welke angstwekkende macht er kwam met die kennis. "Ik hou ze altijd verstopt aan het uiteinde van de den, in dat kleine holletje weet je wel? Ik, ehm, ik zou je aanraden dat ook te doen," als ik er niet meer ben, maar die woorden kreeg ze niet over haar lippen. "Ik ga je eerst wat vertellen over wanneer je ze ooit zou mogen gebruiken, dan gaan we ze allemaal af, oké? Als laatste zal ik je ook vertellen wat je tegen vergiftiging kan doen, maar het meeste weet je denk ik al," het was geen leuk onderwerp, maar een die belangrijk was. Een die ze ook moesten bespreken. "We zijn medicine cats, onder geen enkele omstandigheden mogen we iemand pijn doen in plaats van helen. Dat gaat tegen het hele wezen van ons zijn in," de woorden dreunden door in haar eigen borstkas. "Als een leader, vriend of wie dan ook je ooit zou vragen om het te gebruiken tegen een vijand, moet je dat weigeren. Zelfs als dit de leader van Bloodclan zou zijn," dat was iets waar niet iedere medicine cat het over eens zou zijn, maar het was een van haar kern principes, een die ze belangrijk vond om over te dragen aan haar leerling. "Niemand hoeft te weten dat we deze besjes hebben, zelfs de leader niet. Wij moeten de enige zijn die ze ooit ter beschikking hebben," haar gedachtes gingen uit naar Burnetkit, de fout die ze ooit in de bergen had gemaakt. Sindsdien had ze haar besjes apart gehouden, geheim voor ieder behalve Falcon. "De enige keer dat we ze ooit bij een kat zouden mogen gebruiken, is wanneer er geen hoop voor hen is. Soms... Soms dan is een kat zo erg gewond dat hij nooit meer zou kunnen herstellen, dat hem in leven houden alleen maar een marteling zou zijn. Dan, en dan alleen, zou je deze mogen geven," Met haar pootje rolde ze voorzichtig een zwart besje zijn richting op. "Dit is zwarte nachtschade, ze zeggen dat het zelfs een twoleg zou kunnen doden. Dit is de meest... Menselijke manier om een kat uit zijn lijden te verlossen. Het kan een volwassen kat in slechts een minuut doden. Neem het besje maar goed in je op, kan je me dan zeggen op welk eetbaar besje het een beetje lijkt?

Ze glimlachte tevreden op zijn antwoord en knikte. "Klopt helemaal! Maar ze lijken zelfs ook een beetje op jeneverbessen. Een ezelsbruggetje is dat nachtschade altijd zo donker is als de nacht. Zowel jeneverbessen als blauwe bessen hebben paarse of blauwe ondertint, nachtschade is altijd pik zwart. Als je alsnog twijfelt, de blaadjes om een nachtschade besje heen zijn heel karakteristiek. Ze lijken op een ster, met het besje in het midden," voegde ze nog aan zijn uitleg toe en bekeek hem terwijl hij het besje in zich op nam. Het maakte haar altijd wat paniekerig om dergelijke kruiden met een kat te zijn, maar ze wist dat Falconpaw kundig was. Hij wist wat hij deed. Haar blik vond het volgende kruid, maar de vraag van Falconpaw verraste haar. Het was een goede vraag, eentje waar alleen geen antwoord op was. Routnose zuchtte en keek op naar de sterrenhemel. "Ik... Ik zou willen dat daar één simpel antwoord op was, maar dat is er niet. Alleen jij als medicine cat kan die beslissing maken. Ik vind dat al het leven heilig is, dat is ook waarom we starclan bedanken voor ieder stukje van onze prooi. Dus zolang je nog denkt dat het mogelijk is iemand te redden, vind ik het de moeite waard het te proberen. Maar als een kat slechts langzaam aan het sterven is door zeer ernstige verwondingen, als er geen enkel uitzicht meer is op verbetering... Dan is dit soms de meest vreedzame optie," ze vond zijn ogen, en het was duidelijk te zien dat ze het naar vond hierover te spreken. Het onderwerp bracht telkens Amberstorm naar boven, en ze wist dat het fout was hem in het duister te houden. Hij verdiende het te weten, en ze zou het hem zeggen. Maar pas na alles, pas als ze hem alles geleerd had. Routnose slikte een pijnlijke brok in haar keel weg. "Snap je wat ik bedoel Falcon?"