nurse ratchet

Ze wist al een tijdje dat het niet echt goed ging met haar vader. Maar hij precies onder leed werd niet verteld. Maar aan de generale houding die de katten aannamen waneer ze er over door probeerde te vragen signaleerde niks goeds. Dus had ze besloten om hem een bezoekje te brengen. En als cadeau had ze een bloemetje meegenomen! Eentje die ze helemaal zelf had uitgekozen, uh- wel onder supervisie natuurlijk. De poes stapte voorzichtig de den binnen. Ze voelde zich nerveus en angstig. Emoties die allemaal om haar vader gecentreerd waren. Ze had hem al een tijdje niet gezien, omdat ze het persoonlijk niet kon opbrengen. Maar nu, nu moest ze er echt voor gaan. Dus slikte ze de brok in haar keel weg en trippelde veder, zoekend naar de vacht van haar vader. "Pap?" Klonk haar stem schor. "Ik ben het, Mousekit."

Zijn ademhaling was zwaar en langzaam. Elke ademtuig was één die met moeite uit zijn longen geperst werd. Het was te horen dat zijn longen hun best deden om zuurstof naar binnen te trekken zodat zijn lichaam kon blijven vechten. Ziek was hij niet meer, hij was herstellende, maar beschadigd was hij wel. Zijn longen waren enorm aangetast, zijn hersens daardoor ook en zijn hele lijf was enorm verzwakt. Een dag geleden was Crystalstar hier nog geweest, dat was een dag van vooruitgang geweest. Het ding was, dat hij het zich niet meer kon herinneren.
Elk moment wanneer hij bij was, probeerde hij zichzelf te vertellen waar hij was, wat er gebeurde en wat er speelde. Maar het lukte niet altijd. Zijn kittens en zijn partner waren de gene die hij als maar bleef herhalen in zijn kop, als een soort houvast van de realiteit. Toen hij ook het woordje 'pap' hoorde, opende hij langzaam zijn doffe, ambergekleurde ogen. "Natuurlijk ben je Mousekit," kraakte zijn stem. Oh, wat klonk hij oud. Zo goed als hij kon, hief hij zijn kop een beetje op. Hij wilde zijn dochter laten zien dat er hoop was. "Wat ben je groot," vervolgde de kater trots, maar zijn stem klonk niet zoals hij wilde dat het klonk. Zijn ogen vielen op een prachtige bloem. "Wat heb je daar voor moois?" Vroeg hij vervolgens. Ook al klonk zijn stem zwak en schor, er was duidelijk een vaderlijke warmte in te vinden. Hij had er zo graag meer voor zijn babies willen zijn.

Ze was wel geschrokken toen ze zijn stem hoorde, niet omdat het zo plotseling was. Maar om het feit dat zijn stem zo fragiel klonk. Mousekit haalde diep adem en duwde haar lichaam naar de bron van het geluid. Waar ze haar ze haar vader aantrof, zijn hoofd was haar kant op gericht. Maar de ogen van de kater stonden- onduidelijk, onnauwkeurig, onscherp? Ze kon het juiste woord niet echt vinden. Hij maakte een opmerking over haar grootte. Het was waar dat ze niet meer de hulpeloze baby was van een paar maanden geleden. Maar echt groot was ze ook niet, ze zond haarzelf juist nog klein. Vergelijken met haar zusjes. "Wat heb je daar voor moois?" Vroeg de kater toen, doelend op haar bloem. Ze lachte wat beschamend, ze was bijna het ding vergeten. "Voor jouw, om je nest een beetje mee op te fleuren!"