[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge

Falconstrike

to be or not to be

Zijn vacht tintelde, zo snel had StarClan weer tegen hem gesproken. Zo snel had StarClan hem iets mee willen geven. Hij wist wat, hij snapte wat. En hij had een goed idee wie het zou zijn. Hij twijfelde er eigenlijk niet over. Hij zou niet weten wie het anders zou moeten zijn. Zijn poten draafden door het landschap die hij zo gewend was, al wat modderiger dan normaal. Zijn hart bonsde in zijn keel. Eindelijk zou hij weer zijn waar hij hoorde te zijn. Op de plek waar hij thuis was. Het kamp kwam in zijn zichtveld en hij versnelde zijn tempo, een glimlach op zijn gezicht terwijl hij dichter en dichterbij kwam. Eindelijk. Thuis. Hij rook natuurlijk wel naar RiverClan, maar hij mocht hopen dat iedereen hem wel een beetje herkende. Ondanks de geur die aan zijn vacht kleefde op dit moment. Hij was nog steeds een WindClanner in vlees en bloed. Hij glimlachte naar een aantal katten, blij om weer terug te zijn, maar nog zonder iets te zeggen. Nu kwam het engste gedeelte. Hij keek op naar de steen waar de deputy of leader vaak hun ceremonies en andere belangrijke dingen vertelde. De plek waar Routnose ook had gestaan om aan de clan te melden dat hij de nieuwe medicine cat apprentice zou worden. Hij haalde diep adem, waarna hij naar de steen liep en nog een keer omhoog keek naar de lucht. Gorse keek op hem neer. StarClan keek op hem neer. Hij betrad de hoge steen, steeds een stukje verder tot hij boven aan stond. Hij slikte een keer, waarna hij zijn borst vooruit stak.

"Katten van WindClan!" ging zijn stem door het kamp heen, een ongewoon gevoel die zijn lichaam bekroop terwijl hij wachtte tot een deel van de katten zich naar de steen begonnen te begeven. Dus zo voelde het om je clan toe te spreken? Het was een onbekend en lichtelijk angstig gevoel. Maar hij probeerde al zijn woorden met zoveel vertrouwen uit te spreken als hij maar kon. "Zoals jullie weten, heb ik mijn final assessment gehouden in RiverClan, naar StarClans wens." hij moest niet teveel vrijgeven van RiverClan, dat wist hij.

Dat was zijn belofte geweest aan de RiverClan leader. En beloftes hield hij zich aan. "Ik ben daar door StarClan opgeroepen om naar de sterren te komen." Hij keek naar de katten beneden, zijn blauwe ogen kijkend naar de katten die op hem zouden gaan bouwen. Nu meer dan ooit. "Ik heb gesproken met StarClan. En heb daar mijn volledige naam als medicine cat mogen ontvangen. Vanaf die nacht sta ik bekend als Falconstrike, medicine cat van WindClan." Een trotsheid straalde van hem af terwijl hij de woorden uitsprak. Het was officieel. Hij was medicine cat van WindClan geworden. Een van de twee.

Hij wachtte even om de woorden in te laten zinken bij de katten. "Maar dat is niet het enige." sprak hij een momentje later terwijl hij met zijn ogen zocht naar een bepaald iemand. "Ik heb van StarClan ook te horen gekregen dat ze iemand hebben uitgekozen die ik mag gaan opleiden." sprak hij. Hij had het nog helemaal niet met deze kat over gehad, hij had nog niks vermeld of gezegd. Hij wist niet eens of ze wilde. "De sterren hebben mij aangewezen dat Storkpaw mijn opvolger zal worden en dat ze opgeleid gaat worden tot medicine cat apprentice." Zijn ogen zochten de gevlekte poes, in de hoop iets te zien wat hem vertrouwen zou geven dat ze dat ook zou willen. Hij glimlachte trots naar de clan, die hopelijk de poes ook met open armen zou gaan ontvangen. "Dat was alles, dankjewel voor het luisteren!" sprak hij met een glimlach, waarna hij via de rots langzaam naar beneden liep. Oh, hij wilde eerst echt uren gaan slapen. Want ondanks alles was hij nog steeds doodop.

CLANEVENT!
- Falconstrike is terug gekomen en heeft zijn rang en volledige naam gekregen!
- Storkpaw is door StarClan (en Falcon) benoemd als nieuwe medicine cat apprentice!

그대는 나의 이야기였다
[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge Unknown

ɏøᵾ wɇɍɇ mɏ sŧøɍɏ

Oud setje <3:

Storkpaw It's all good girl

Storkpaw begon zich weer beter te voelen en durfde ook weer wat meer in het licht te komen terwijl ze wachtte op een oordeel. Ze keek naar de uitgang verderop en voelde haar maag omdraaien, want ze wist dat ze vlug weer op jacht moest. Ze mistte het rennen heel erg, maar wat als het weer mis ging. De gevlekte poes dook wat in elkaar en twijfelde of ze maar weer terug moest gaan in de Medicine Cat Den of even een rondje lopen. Als ze zich weer beter voelde kon ze hopelijk overleggen met Blazestar, want als ze heel erg geluk had mocht ze gewoon taken blijven uitvoeren binnen het kamp. Al verwachtte ze het niet. Ok, misschien als ze gewoon altijd dicht bij bleef en in rondjes om het kamp heen joeg. Dat kon toch niet fout gaan? In het midden van haar gedachtes werd ze afgeleidt door een bekende vacht die na een lange tijd weer in het kamp was. Haar gele ogen draaide naar de gestalte en al vlug volgde de rest van haar lichaam ook. Daar was Falconpaw weer en zo te zien met nieuws. Er was best wel wat gebeurd sinds hij weg was, maar ze zouden het vast zo vlug mogelijk vertellen. Storkpaw hield zichzelf op de achtergrond, ze was iedereen vast al te veel tot last. Bovendien waren dat haar zaken niet. Ze luisterde naar zijn woorden, was blij voor hem dat hij zijn nieuwe naam gekregen had en nu officiëel een Medicine Cat was. Dat was het vast wel, nu nog de felicitaties en dat hij even een belangrijke update kreeg. Tot haar verbazing was hij blijkbaar nog niet klaar en tja, het zou wat raar zijn om nu weer weg te lopen. Ze luisterde dus maar verder, want blijkbaar had Starclan hem al verteld wie hij mocht opleiden. Vast een van de jongere Apprentices ofzo. Toen hij het vertelde drong het nog niet helemaal door, het had een paar seconden nodig. Misschien omdat ze het weigerde te geloven, denkend dat ze het verkeerd gehoord had. Ze had een stevige klap op haar kop gekregen en al was er tot nu niks geks gebeurd, dit kon het keerpunt zijn. Maar toen de blauwe ogen van Falconstrike daadwerkelijk haar richting opkeken en hij niet de enige was besefte ze dat het echt was. Ze staarde hem aan, verbaasd. Starclan had haar uitgekozen? Maar waarom in vredesnaam? Het drong al vlug door haar heen, omdat het Starclan was. Ze had zich op de toekomst van een simpele Warrior gestort, had daarvoor getraind en haar Warrior ceremonie kwam met de dag dichterbij. Al leek het sinds haar fout weer een stuk verder weg te zijn. Maar nu, nu viel dat allemaal weg. Ze voelde onbegrip, verdriet en woede. Alleen ergens ook iets van trots, al zat dat te diep. Ergens wist ze wel hoeveel dit betekende, enkel ze wou het niet inzien. Falconstrike sprak verder en ging van de rots af inmiddels. Ze moest antwoorden. Kort keek ze omhoog, alsof ze nu al Starclan kon zien. Dus zij wouden dat ze haar hele leven overhoop gooide, dat ze opeens een ander vak leerde? Oh ja en straks was zij dus een van die speciale katjes die kon praten met hun. Dan hoorde ze niet meer bij de gewone. Wat had ze te verliezen? Het voelde alsof Starclan haar uitdaagde, maar speciaal voor hun ging ze die uitdaging aan. ''Falconstrike''sprak ze de kater aan, met meer zekerheid in haar stem dan ze verwachtte. ''Ik accepteer mijn nieuwe rang''vervolgde ze, ditmaal een stuk zachter en meer zoals ze normaal was. Ze probeerde krachtig in haar poten te staan, maar wie goed keek zag hoe bang en onzeker ze was. Het Warrior pad was dus blijkbaar niks voor haar en dus besloten ze daarboven om haar maar kruiden te laten leren. Nou, dan was dat maar zo. Maar Storkpaw wist echt wel de waarheid over hun en ze twijfelde zeer of iemand dat kon veranderen. Als het aan haar lag liet ze dat hele Starclan gedoe maar achterwege, al was dat een zorg voor later. Nu kwamen vast wel een paar onnodige felicaties en dan kon ze weer in haar nest duiken en alles even vergeten. Oh...Dit betekende dat ze dus niet meer terug keerde naar de Medicine Cat den.

tag@ Falconstrike

Elfje

[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge Ae29f410

no limit reached:

Crowkit

"You're gonna be happy," said life.
"But first I'll make you strong."

Na haar straf was ze minder speels geworden, de speelsheid leek plaats te hebben gemaakt voor een bepaalde woede die er maar niet uitkwam. Alsof haar kleine lichaam haar wilde beschermen tegen de wereld, die haar van alle kanten leek aan te willen vallen. Ze had niemand om op te vertrouwen, en dus ontsnapde ze dan ook alleen als haar vader en de deputy het kamp uit waren, wat ze niet waren vandaag. Haar ogen gleden even naar een vreemde kat die het kamp binnen kwam. Ze wilde rechtspringen en schreeuwen naar hem, hij bracht een vreemde geur met zich mee en dus vertrouwde de kleine Crowkit het niet. Wat als hij hier was om haar broertjes pijn te doen? Haar mama, haar zusje? Ze gromde zachtjes en kwam overeind, de haren in haar nek kwamen overeind. Het was niet dat ze kon vertrouwen op haar papa of op tante Ashen. Beide hadden haar verraden in haar ogen en dus was al het vertrouwen in de hoge rangen weg. Ze wandelde fors naar de high stone heen en keek woest naar de kater die daar doodleuk een mededeling aan het doen was. Kleine CRowkit snapte niet wat zijn woorden betekende, was te jong om te begrijpen wat er aan de hand was. Net zoals bij de ceremonie van Ashenpatch. Ze ontblootte haar tandjes en ging klaarstaan. Ze zou deze vreemd ruikende kater aanvliegen zodra hij op de grond kwam. Hij was aan het liegen! Windclan had al een medicine cat! Leugens. KLeine Crow had immers nooit over het bestaat van Falconpaw gehoord in haar korte leventje en dat bovenop zijn vreemde geur zorgde ervoor dat hij als vijand in haar brein stond.
Storkpaw? Haar ogen gleden af naar de gevlekte poes. Wat? Het poesje werd nog verwarder en toen de rode kater van de rots afkwam stormde ze schreeuwend op hem af. Haar passen waren onhandig doordat ze haar lichaam nog niet helemaal gewoon was. Dit was niet voor windclan, dit was voor mama! Ze gooide zich dan ook op de poten van de ander, of eerder ervoor. Ze gromde zachtjes en probeerde met uitgeslagen klauwtjes de poot van deze vreemdeling vast te grijpen. "Ga weg!" schreeuwde ze haast histerisch. "Jij doet niemand pijn hier!" katten die niet van windclan waren, konden gevaarlijk zijn. Brightpaw had haar over SHadowclan geleerd en als deze kat van die clan was... Ze mocht er niet aan denken hoe gemeen hij dan wel niet was! Hoeveel kittens had dit monster al opgegeten? En hoeveel met dit leugen? Gekke theorieën schoten haar kop binnen, allemaal gemanifesteerd door haar veel te grote fantastie.

- Sorry lol

Crowpaw

[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge Blaze_29

_{Een gefrustreerde zucht ontsnapte hem terwijl hij het opgedroogde modder uit zijn korte pels probeerde te schudde. Wanhopig zijn miserabele ochtend in de tunnels volledig van zich af te schudden en voor even te kunnen genieten van de zon. Het stak zijn hart toen hij besefte dat, na manen van ongeduld. Manen van zeuren over het weer, hij nog maar amper aandacht had geschonken aan de late val van newleaf, waar hij zo op had zitten wachten. Zo gek was het dan ook niet, met het stormvloed en al het gezeik dat aan zijn aandacht vrat.

De leader hief zijn kop op toen een bekende, zeer gemiste stem door het kamp heen klonk. Lang duurde het niet voor hij oog kreeg op de apprentice die zijn clan samen had geroepen. Zijn fel gekleurde pels was niet te missen noch de positie waar hij stond. Blazestar fronstte maar hief zichzelf op zijn poten, ging vooraan zitten en glimlachtte zacht toen Falconpaw vertelde zijn nieuwe naam te hebben gekregen. Falconstrike, het had wel iets. Goed nieuws, hij was al bijna vergeten hoe dat klonk. Maar Falconstrik stond niet enkel daar om zijn nieuwe, hard verdiende naam bekend te maken. Bijna direct was hem een apprentice opgelegd, Blazestar draaide zijn oren naarvoren toen de naam van Storkpaw viel, zijn mondhoeken krulde naarvoren. Zijn blik zocht de gevlekte apprentice tussen de massa's, het zag er naar uit dat de sterren nog enigsinds een gevoel van reden overhadden.

Toen Falconpa-strike starclan verdomme, naar beneden sprong, stapte de leader naar hem toe, een zachtte glimlach zijn vermoeide gezicht licht opbeurend. "Falconstrike" mauwde hij " Gefeliciteerd, en welkom terug" Er zou hem nog zoveel bijgebracht moeten worden. Van het verbannen van zijn moeder tot aan Wolfstars dood, Blazestar zou het voor nu maar even laten liggen. Hem nog even laten genieten van de felicitaties. Zijn blik viel op Crowkit die al snel haar grote mond opzette en een kleine grinnik ontsnapte hem. "Nou nou Crowkit, dat is nergens voor nodig. Falconstrike doet niemand pijn, hij is één van onze medicine cats." Als ze geluisterd had, de ruimte gelezen had, zou ze het begrepen hebben. Maar ze was nog klein, tot in hoeverre konde ze dat begrip van haar verwachtte? Zijn blik viel terug op Falconstrike "Mijn dochter bewaakt het kamp iets te goed" mauwde hij geamuseerd, met een knikje boog hij zich van de medicine cat af maar liet nog kort zijn blik op hem rustte "We spreken elkaar nog wel" mauwde hij vriendelijk voor hij richting storkpaw stapte, zijn beurt afwachtte voor hij haar zou feliciteren. "Gefeliciteerd Storkpaw" mauwde hij met een glimlach, "Ik weet zeker dat je her goed zal doen" Hij zag geen enkele reden om anders te denken.

Tag: @Falconstrike @Crowkit @Storkpaw}

MONTY

[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge YwEzlWS

I'm like a kid who just won't let it go, twisting and turning the colours in rows

The point is not the bearing of suffering.

Ze was als bliksem op haar benen met haar patrol achter zich aan. Ze had zijn geur geproefd bij hun borders. Iets vervaagd maar nog steeds zo duidelijk Falconpaw was thuisgekomen. Ze hadden zich per direct omgedraaid om terug te racen zodat ze de Medicine Cat apprentice konden ontvangen.

Echter kwamen ze net wat laat aan. Midden in zijn verhaal duwde haar patrol zich door de ingang heen. Maar ze ving zijn naam op in een fluistering en keek met enthousiaste ogen omhoog. Falconstrike. Hij benoemde Storkpaw als zijn apprentice en met een opgewekte glimlach knikte de she-cat. Stapte naar de nieuwe Medicine cat toe maar hielt stil toen Crowkit op hem dook. Ze snoof even en keek naar Blazestar. Zijn dochter beschermde het kamp te goed.. daar waren de meningen over verdeeld. Ze schudde haar kop en draaide zich eerst naar Storkpaw. "Gefeliciteerd Storkpaw." Mauwde ze warm. "Je gaat een geweldige Medicine Cat worden." Feliciteerde ze haar en gaf haar een zacht kopje voor ze naar Falconstrike stapte en hem ook feliciteerde. Crowkit en daarmee tegelijk ook Blazestar even negerende, Ze wou het moment, de terugkeer van Falcon niet laten verpesten door een kit en diens gevoelige vader. Ook al was het haar leader. "Gefeliciteerd Falconstrike. Welkom thuis."

The point is how it is borne.

xoxo

There's a grain of truth in every fairy tale

Falcon was terug. Ze hoorde het geroezemoes van wat WindClanners, die net het kamp uitliepen. Zo snel zij door de doorgang van het kamp wilde gaan. Ze ving de naam Falconstrike op. Ze had haar broer enorm gemist. Het was zijn taak geweest om RiverClan te helpen. Het had gemoeten van StarClan, maar het had wel betekend dat hij weg was geweest. Dat ze niet om zijn raad had kunnen vragen, dat ze hem had moeten missen. Ze mocht het hem niet kwalijk nemen en toch deed ze dat. Ze legde de prooi die ze had gevangen op de prooistapel en keek om naar Falconstrike. Haar broer die nu medicine cat was geworden, geen apprentice meer. Ineens voelde het heel definitief. Ze keek naar Storkpaw die er ook bijstond en gefeliciteerd werd. Eigenlijk moest ze er heen gaan, haar broer feliciteren of op zijn minst begroetten. Ze bleef staan. Haar schouders leken zelfs wat strak te staan. Haar houding had wat stars, wat kils.

[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge ASRBavM8_o

C'EST LA VIE

Mottlekit was een van de eerste die op Falonstrike’s roep had gereageerd. Ze had hem binnen zien komen en was samen met haar clangenoten onder aan de rots komen staan om te horen wat hun verloren clangenoot te melden had. Hij had veel te melden, voornamelijk over Starclan enzo. Een onderwerp waar Mottlekit weinig aandacht aan schonk. Hun voorouders. Hun overleden clanmates. Hun welwillende voorouders. Het bracht alleen maar een vieze smaak in haar mond. Falconstrike deelde mee dat hij tot volledige medicine kat benoemd was en hij tevens Storkpaw als zijn apprentice zou nemen. Mottlekit sloeg het tussen verveelde ogen gaade. Ze was meer geïntereseerd in de verhalen die Falconstrike vast en zeker over Riverclan kon vertellen. Een clan waar Mottlekit helemaal niets vanaf wist, alleen dat ze hun vijand waren. Toen de medicine kat was uitgesproken en het tijd was voor Storkpaw om felicitaties in ontvangst te nemen, trippelde Mottlekit naderbij. Ze prevelde een snelle, halfhartige felicitatie jegens Storkpaw en wendde toen haar pootjes tot Falconstrike. “Welkom terug,” begon ze met een lichte blos op haar wangen. “Hoe was het in Riverclan?” Mottlekit ving de geur op die rond Falconstrike hing en het stonk verschrikkelijk. “Je ruikt raar!” bracht ze uit. Een ongemakkelijke uitdrukking verscheen in haar ronde ogen en tekende haar kleine gezichtje. Allemachtig wat een stank!

@Storkpaw @Falconstrike MOTTLEKIT

MONTY

[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge 34Qda0FR_o

Falconstrike

to be or not to be

Eerlijk? Hij kon niet wachten om een goede nachtrust te hebben. Hij was erg vermoeid van al het reizen. Het was duidelijk geweest voor hem dat hij niet erg veel nachtrust had gehad de afgelopen tijd. ''Falconstrike'' klonk een bekende stem, waardoor hij zijn kopje naar haar toe draaide en daar zijn nieuwe apprentice zag, waarop hij warm naar haar glimlachte en met afwachtende, misschien ook wel iets hopende blauwe ogen naar haar keek. ''Ik accepteer mijn nieuwe rang'' Een meer opgeluchte glimlach verscheen op zijn lippen. ”Daar ben ik blij mee, Storkpaw.” sprak hij met een warme stem. Oh, hij vond het heel spannend. Maar hij had Routnose ook nog om hem eventueel te helpen met het begeleiden. Zo zag hij het dan tenminste. Al wist hij dat het grotendeels zijn verantwoordelijkheid zou zijn dat Storkpaw een goede opleiding zou gaan krijgen. ”Je hoeft niet meteen je nest te verhuizen als je dat niet wilt, dat kan morgen of de komende dagen ook. Doe het rustig aan, ik weet dat ik je in één keer in het diepe gooi opeens.” sprak hij met een zachte grinnik.

Toen hij Blazesong zag glimlachte hij zachtjes naar de kater. Het was een opluchting om hem te zien. Hij zag er ietwat vermoeid uit, maar om heel eerlijk te zijn was hij dat zelf ook. Al was het wel even een momentje van vraagtekens in zijn kop. Was er iets gebeurd? "Falconstrike" klonk er van de kater af. " Gefeliciteerd, en welkom terug" Hij glimlachte trots naar de kater. Oh, hij was inderdaad zo blij om terug te zijn. Hij was thuis. Het voelde als thuis. ”Dankjewel.. Het is fijn om weer terug te zijn.” sprak hij met een brede glimlach op zijn snoet. Het duurde niet lang voordat een kleine kitten begon te schreeuwen. Een kitten die hij nog niet kende. Ah.. dat soort dingen had hij natuurlijk ook gemist. Hij snapte het ergens wel. Blazesong sprak ook meteen dat hij één van de medicine cats was van WindClan en die rang klonk zo nieuw en toch zo vertrouwd in zijn oren. Het enige woordje dat weg was was de apprentice nu, maar het voelde toch heel anders. Met een knikje draaide de rode kater zich weg van hem. "We spreken elkaar nog wel" Hij knikte even naar de kater met een glimlachje. Ja, dat zeker.

Ashenpatch was de volgende die zich naar hem toe draaide, nadat ze Storkpaw had gefeliciteerd. "Gefeliciteerd Falconstrike. Welkom thuis." Zijn glimlach was oprecht niet van hem af te slaan op dit moment. Hij was gewoon blij eindelijk thuis te zijn. Het was soms een zooitje hier en er gebeurde het ene na het andere, maar het was wel zijn zooitje hier. ”Dankjewel Ashenpatch.” sprak hij met een warme stem.

De volgende kwam al snel bij hem, een kitten die hij herkende als Mottlekit. Wow, die was gegroeid, het was een beetje gek om in te denken. “Welkom terug,” klonk er van de poes af, waarop Falcon warm glimlachte naar haar. ”Dankjewel Mottlekit,” sprak hij met een glimlachje. “Hoe was het in Riverclan?” Falcon wilde antwoorden, tot hij het volgende uit haar bekje hoorde. “Je ruikt raar!” Een hardere lach dan bedoeld glipte tussen zijn lippen door, terwijl hij geamuseerd naar de jonge poes keek. ”Ik ruik naar RiverClan.” sprak hij grinnikend tegen de poes, waarna hij even met zijn pootje over haar kopje wreef. ”Ik vertel je binnenkort wel over RiverClan, goed? Dan kom je gewoon een keer langs.” sprak hij met een brede glimlach. ”Ik kan niet geloven dat je al zo groot bent, de vorige keer dat ik je zag was je nog zo’n klein hummeltje.” sprak hij warm terwijl hij zijn poot van haar kopje af haalde.

In zijn ooghoeken zag hij zijn zusje, die hij al zo lang niet had kunnen zien. Echter voelde hij zijn maag iets omdraaien toen hij haar houding zag. Het was niet meer zo geweest zoals vroeger, dat ze naar hem toe speerde. Het schoot kort door zich heen. Ze leek op haar. En dat was in dit geval niet heel erg positief. Hij excuseerde zich even kort van de andere katten, waarna hij haar richting op begon te lopen. ”Hazel,” sprak hij bijna ademloos terwijl hij een voorzichtige glimlach op zijn gezicht liet zien en zijn kopje tegen haar aandrukte. ”Ik heb je gemist..” sprak hij zachtjes tegen haar.

그대는 나의 이야기였다
[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge Unknown

ɏøᵾ wɇɍɇ mɏ sŧøɍɏ

Oud setje <3:

Hij kwam naar haar toe. Natuurlijk kwam hij naar haar toe. Ze kon omdraaien en weglopen en even overwoog ze om dat ook echt te doen. Toch kon ze dat niet over haar hart krijgen. Dus bleef ze staan. Hij zei dat hij haar had gemist. Ze kon niet zeggen dat zei dat niet had, want dan zou ze liegen. Ze had hem intens gemist. “Het gaat nu altijd zo zijn hè?” Fluisterde ze. “Als StarClan een taak heeft dan moet je weg. Dan ga je weg.” De blik in haar hazelnootkleurige ogen keek naar haar broer. Even zag je de onmacht erin. De innerlijke strijd die ze met haarzelf voerde. Toen draaide ze zich om en liep weg. Ze haatte zichzelf. Ze haatte wat ze net had gedaan. Ze probeerde de snik die in haar keel bleef steken tegen te houden.

Tag: @Falconstrike

[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

Hij was er weer, oh Starclan, hij was er weer. Zijn warme vacht was als een rots in de branding, al haar dekentje op een koude winteravond. Direct liet ze haar maaltijd vallen en drentelde ze naar de open plek toe. Hij stond daar anders dan toen hij was weggegaan, ze zag het aan hem. Er was iets aan zijn donkere blauwe ogen, alsof daar een extra fonkeling in stond. Haar blik verzachtte toen het besef op haar in drong; hij was nu echt volwassen. Stiekem was hij dat al een hele tijd, immer stak hij al maanden een groot stuk boven haar uit. Maar tot nu toe had ze het altijd kunnen negeren, net kunnen doen alsof het nog steeds haar kleine, lieve Falconpaw was. Maar hij was zo groot geworden, zo mooi en zo krachtig. En toen hij dan ook vertelde dat hij geroepen was door Starclan, verbaasde dat niet. Zonder enige acht te slaan op hoe ze over kwam joelde ze zijn naam zo hard dat haar stembanden en pijn van deden. Haar stem was altijd zacht, maar ze wilde vandaag dat hij haar het hardst zou horen van alle joelende katten.

Zijn tweede mededeling echter, verraste ook haar. Met grote ogen zocht ze het gekleurde velletje van het meisje dat al eventjes in haar den bivakkeerde. Ze was al aan de betere kant, maar had nog wel eventjes nodig om weer helemaal op de been te komen. En nu was ze medicine cat apprentice... De Apprentice van haar apprentice. En de sterren hadden het aan Falconstrike verteld, niet aan haar. Even slikte de poes, toen een steek haar raakte. Het bevestigde alleen maar wat ze moest doen, maar daarmee ook haar angst dat Starclan het contact met haar had verbroken. Ze hoopte het niet, wenste op iets anders. Maar ze wist dat haar verhaal spoedig stop zou lopen, dat ze het stokje over moest dragen. Haar ogen zochten de twee, en een treurige glimlach verscheen op haar gelaat. Ja. Het was goed zo. Over haar eigen toekomst had ze angsten, maar niet over die van Windclan. Niet met katten zoals Falconstrike en Storkpaw.

Het liefst was ze op haar jongen afgerend, maar hij was verdwenen in de menigte. Dus stapte ze met een opgewekte tred naar de jonge poes. "Hey Storkpaw," ze durfde haar neusje even tegen de wang van de poes te drukken en veegde met haar staart over diens rug. "Gefeliciteerd! Welkom bij het team! Oh je gaat het geweldig doen, lieverd," met een glimlach ontmoette ze de ogen van de ander. "Maar neem je het voor nu wel eventjes rustig nog, met je hoofd? Niet teveel hooi op je vork nemen hoor meisje, je gezondheid is belangrijker." ze zag Falconstrike langs haar heen schieten. "Ik spreek je zo, oké?" Routnose knikte haar nog even toe en veerde toen overeind, waarna ze op Falconstrike af stormde. Nu ze eindelijk haar kans had gooide ze zich op hem, omhelsde hem met overgave. "Falconstrike! Oh wat heb je een prachtige naam!" ze drukte lachend en met traantjes in haar ogen haar neusje tegen zijn wang. "Ik ben zo, zó t-trots op je," maar ondanks haar vreugde, lag er toch iets zwaars op haar schouder. Iedere dag weer bewees hij haar dat hij meer waard was dan de wereld ooit kon bieden, en zeker de waarheid. "Wil je me zo buiten het kamp ontmoeten? Dan kunnen we even bijpraten... Ik.. Ik moet ook iets met je bespreken," pas nu ze naar de uitgang van het kamp keek, zag ze dat Hazelgrouse er de hele tijd bij had gestaan. Beschaamd knipperde ze met haar ogen, zich een beetje schuldig voelend dat ze het moment tussen siblings wellicht had gecrashed. "S-sorry, neem je tijd Falcon," ze knikte verontschuldigend naar Hazel en gunde Falconstrike een glimlach, waarna ze het kamp uitstapte.

It is both a blessing and a curse
[EVENT] Though inexperienced, it's a new challenge Rout_sig_no_name

to feel everything so very deeply

hey you: