[VIGIL] Birds always fly

Honorpaw was zeker niet als snelste het kamp in gekomen na het gevecht met Shadowclan, eentje die abrupt gestopt was door de twee Leaders, maar die niet zonder gevolgen was geweest. Zonder dat het nodig was, geheel nutteloos, was haar liefste zus overleden. Haar grote zus, degene die beloofd had voor haar te juichen wanneer ze Warrior werd, omdat haar vader en Chivysniff dit nooit zouden kunnen doen. Net zo min als Ravenkit, die nu Aegir werd genoemd en Skadi, de vroegere Crabkit. Beide katten hadden een ander leven, in Bloodclan. Ook hen had ze uit haar hart moeten verstoten.


Bloed druppelde nog sloom uit de dodelijke wond van Rookchirp op haar nek en langs haar poten, toch weigerde ze het kleinere lichaam van haar zus neer te leggen. Ze had geluk dat de bouw van haar vader in die van haar zat, groot en sterk, al voelde ze zich niet zo sterk. Enkel verdoofd, verdoofd en woedend. Het had niet zo moeten zijn, mogen zijn. 


Rookchirp zou ten ruste worden gelegd, dat was de bedoeling, alleen was het de vraag of Honorpaw de rust terug zou vinden, tussen de levende. Of ze niet daadwerkelijk door zou draaien, het laatste touwtje, draadje van mentale kracht en stabiliteit, die had aan Rookchirp vast gezeten. Het was haar schuld dat haar zus dood was, die van haar en niemand anders. Met haar elf Moons had ze de Shadowclanner aan moeten kunnen, maar ze had haar zwart-witte zus nooit af kunnen leiden. Haar ogen gleden somber naar haar poten terwijl ze langzaam het lichaam, niet meer de levendige ziel die het altijd was geweest, op de grond liet vallen. Haar blauwe blik gleed naar Dreamdust voordat ze beschermend over het lichaam ging staan en zacht gromde, ermee aangevende dat eerst zij en haar familie afscheid moesten nemen. Ze wilde niet direct benaderd worden. 'Rookchirp is door een Shadowclanner vermoord, gewoon omdat het kon. De Shadowclanner was niet in levensgevaar.' Haar stem klonk nors, verafschuwd en woest, ze had al lang beloofd dat de dader het leven niet zeker zou zijn, niet voor altijd. 'Geef mij heel even met mijn zus... Voordat iedereen afscheid neemt.' Haar stem klonk zachter maar duidelijk. Ze wilde heel even, voor een laatste keer alleen met haar zijn, zonder dat het bloed haar vacht besmeurde. Langzaam drukte ze haar neusje tegen de knappe zwart-witte kattin aan voordat ze haar blauwe ogen sloot. 'Mag Starclan je pad verlichtten. Ik beloof dat ik ooit jouw dood zal wreken...' Het was een belofte die ze misschien niet waar kon maken, maar ze was vastbesloten een weg te vinden. Dreamdust zou waarschijnlijk ook niet hierop tegen zijn, de enige andere kattin die ze nu zonder woeste blik dichterbij liet komen. Natuurlijk was het altijd eerst aan de familie, maar nu eiste ze het op, ze wilde niet nog een keer horen dat haar familie, slecht was. Nee, ze waren niet slecht, haar vader was enkel net zoals haar gebroken door het verlies van hun gezin. Ze zou nooit kittens moeten nemen, het verlies zou ze niet aan kunnen. Ze zou het bij zichzelf moeten houden, veilig, alleen.


-Dit speelt zich net na het gevecht SC x RC af! Rookchirp is om het leven gekomen!