There's glass on the playground

In plaats van de nacht, was ze nu wakker in de ochtend. Nightkit was vroeg wakker geworden, ook al sliep ze meestal tot laat. Iets had haar wakker gemaakt, maar ze wist niet wat. Misschien was het een zucht van de wind geweest, het ritselen van de blaadjes. Maar er waren nauwelijks nog katten wakker, en Nightkit werd er onrustig van. Ze vond het niet prettig om zomaar wakker te worden, zeker niet zo vroeg. Gelukkig kon ze wel wat rust vinden in het feit dat het nog vroeg in de ochtend was, en het kamp nog niet overspoelt was met haar Clangenoten. Nightkit durfde dit keer iets verder naar het midden van het kamp te lopen, maar met kleine pasjes.

Settleddust

Settleddust kwam net terug van een nacht weggeweest te zijn geweest. Hij was van plan de patrouilles van die dag door te nemen met de rest van zijn clangenoten, voordat hij een oogje dicht zou doen in zijn nest. Maar toen hij het kamp weer instapte, was deze bijna helemaal verlaten, op één dappere kitten na. Haar patroon van vlekjes kwamen hem direct bekend voor. Dit was de kitten waar Pep en Wolfblood een beetje samen over uitkeken. Hij glimlachte in zichzelf. Het was een tekentje van licht in deze donkere tijden. ‘Goeiemorgen, grote avonturier,’ miauwde hij met een warme glimlach, die zijn vermoeide ogen een beetje deed oplichten. ‘Wilde je het kamp voor jezelf?’

Nightkit was nog niet heel ver gekomen toen er een gedaante op haar af kwam lopen. Night bevroor in haar pas en keek langzaam op naar de grote kater. Ze had hem wel eens vaker gezien, was hij niet de Deputy? Ze lette niet altijd even goed op. Ze werd een avonturier genoemd, maar dat betwijfelde ze. Toch kon ze wel waarheid vinden in de vraag die daarna kwam. 'Ik wil het kamp altijd wel voor mezelf,' miauwde ze met een klein stemmetje en een pootje dat wat nerveus over de grond schuifelde. Alleen zijn vond ze fijn, maar natuurlijk mochten er wel katten op bezoek komen. Eenzaam zijn was nooit leuk.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust kreeg een glimlach op zijn gezicht toen de kleine gevlekte poes miauwde dat ze het kamp altijd wel voor haarzelf wilde. Hij snorde zacht. ‘Dat willen we allemaal wel eens,’ miauwde hij geamuseerd. ‘Helaas kunnen we niet altijd hebben wat we willen,’ voegde hij eraan toe. Dat was gewoon de harde waarheid. Hij ging zitten bij de jonge kitten en keek over het doodstille kamp, waar toch langzaam de eerste tekenen van leven begonnen te ontstaan. Snel zouden de katten wakker worden die op de ochtendpatrouille zouden gaan. Er zouden katten terugkomen die vannacht hadden gepatrouilleerd en gejaagd. Er leefden altijd katten in het woud van Shadowclan. Donker stopte hen niet. Maar op deze momentjes van de dag, was het vaak nog even voor een kort moment doodstil.