[Deputy ceremony] Together we will foresee the obstacles

[Deputy ceremony] Together we will foresee the obstacles Blaze_29

_{Toen hij naar buiten kwam was het onweer aan de hemel verdwenen, maar hing er nog altijd een storm in zijn gedachtes. Het beeld van Wolfheart keerde keer op keer terug, joeg hem voorwaards. Af en toe deelde hij een blik met Routnose, terwijl de twee terug naar huis haastte. Had hij op ieder ander punt zo hard gerend als nu, had hij versteld gestaan van de snelheden die hij bereikte op zijn korte pootjes. Had trots een grijns op zijn kop getoverd en had hij de dag geplukt. Maar hij zei geen woord, toonde geen trots nog grijns, rende enkel door. Nee, vandaag was er niks om te plukken, vandaag zouden ze de rotte appels van de grond af moeten rapen. Rug gebogen, zwetend zwaar werk verichten in een volle en bloed heette september zon. Zouden ze de zooi moeten opruimen die Wolfheart had achtergelaten, zouden ze alles moeten herstellen wat Wolfheart ooit beloofd had samen met Blazesong recht te helpen. Wolfheart had enkel meer appels op de grond gegooid.

Maar alleen hoefde hij dit niet te doen, zijn hart stak bij het idee dat hij een arme ziel deze zware taak moest opleggen. Hij gunde het niemand en diegene die hij het wel gunde zouden waardeloos zijn als deputy. Zware morele keuzes lagen op zijn vermoeide en afgetakelde schouders. Hij had de tijd er niet voor gehad er goed over na te denken, en ook nu zou hij naar huis moeten haaste. Benoemde hij de deputy te laat, dan zou hij wellicht naast Wolfstar komen te staan. Blazestar beet op zijn wang tot hij ijzer proefde. Hij zou dit op gevoel moeten doen, zou op gevoel moeten kiezen wie het beste deze taak kon dragen en wie hij een zwaar lot zou opleggen.

Toen de twee aankwamen in het kamp was het akelig stil. Blazestar zwoor de aanwezigheid van Wolfheart nog altijd te voelen. Zag het in de gebroken clan die hij achterliet. In de leaders den en de steen die ooit zijn troon was geweest. Het was misselijkmakend en de kater zwoor dat zijn beeld rond begon te draaien. Dat hij ieder moment kon omvallen en voor altijd zou slapen. Oh hoe graag hij wilde slapen. Voor even sloot de kater zijn ogen, maar wist dat hij zichzelf nog niet kon verwennen met zo'n simpele luxe. Wist dat hij nog geen oog dicht kon doen, niet tot dat zaken geregeld waren. Met een zucht bewoog de kater zich door het kamp, ontweek de blikken die op hem vielen. Beet pijnzend op zijn wang voor hij onhandig op de high rock sprong. Het was nu zijn troon, een klein deel van Wolfstar ging als rook op. Maar uit zijn geheugen zou hij nooit meer verdwijnen.

"Windclan!" zijn stem galmde door het kamp, hij schrok er niet meer van. Het kon hem niet meer schelen. Even gaf hij zijn clan de tijd om te voorschijn te komen, hief zijn blik ietwat op. Wilde de vermoeide blik eerst zijn ogen uitknipperen voor hij deze zou tonen. "Ik heb mijn levens van starclan gekregen, en zal voortaan bekendstaan als Blazestar" kondigde hij aan. Blazestar, het was nog altijd wennen. Hij hoorde Gorsepaw het nog altijd zeggen, voor het eerst. "Ik beloof aan jullie, mijn clangenoten. Dat met iedere keuze die ik zal maken, iedere stap die ik zet" een korte pauze viel, hij zou niet als Wolfheart eindigen. Zou fixen wat kapot was."Dat deze voor het goed van ons alle zal zijn, ons Windclan."

"Maar leiden, dat zal ik niet alleen doen" ging de kers verse leader verder. Er was maar één optie. Maar één duidelijk keuze, een naam waar zijn twijfels steeds naar terug keerde. Één naam stak eruit als bliksem tussen onweers wolken. Hij had medelijden, met de arme ziel wiens schouders een enorm gewicht zouden dragen. Maar hij was er zeker van dat diegene het meest geschikt zou zijn. Dat zij samen sterk zouden staan en elkaar konden ondersteunen. Immers waren ze er al achter gekomen hoe goed ze elkaar begrepen. Hoe ze samen van de achtergrond waren getrokken en samen er aan moesten wennen. Ze hadden samen gelachen, en hij zou niemand anders zo graag aan zijn zijde hebben. "Ashenpatch" zijn blik viel op de grijze kattin. "Jij bent de nieuwe deputy van Windclan" Kort liet hij zijn blik daar hangen. Medeleven verschool achter zijn ogen, maar zou niet zichtbaar zijn voor de katten voor hem. Een zachtte glimlach verscheen op zijn gezicht. De kattin had gestaan op Wolfhearts lijstje, maar niks zou haar of iemand daarop overkomen. Not on his watch.

Toen de kater naar beneden sprong, de clan de kattin liet feliciteren, voelde hij de vermoeidheid op zijn schouders drukken. Wilde hij niets liever dan zijn ogen sluiten, maar hij wachtte. Wachtte op Fawnleap, zijn kinderen. Maar ook op Ashenpatch. Ze zou hem willen spreken, dat wist hij. En hoe graag hij ook zijn nest wilde opzoeken, wilde slapen. Was wolfhearts oude den niet bepaald uitnodigend. En de dromen die hem er opwachtte al helemaal niet. In plaats daarvan nam hij plaats voor tall rock, keek naar Ashenpatch, zijn blik moe maar zacht. Samen zouden ze er het beste van maken.}

MONTY

[Deputy ceremony] Together we will foresee the obstacles YwEzlWS

I'm like a kid who just won't let it go, twisting and turning the colours in rows

The point is not the bearing of suffering.

Als je opstaat in de vroege ochtend, verwacht je niet dat je hele leven veranderd voor de dag voorbij is, maar voor haar was vandaag zo'n dag. Gisteren nog had ze gestaan met een zaadje in haar mond en beschuldigende ogen van een she-cat die haar zag als rivaal in de liefde. Nu keek ze toe hoe Wolfstar's zware lichaam langzaam weggebracht werd naar de plek waar hij zou rusten tot er niets over was van hem behalve bot. Tot hij een zou worden met de aarde in die diepe tunnels van Windclan. Ze waren hun leader kwijt en hun deputy was op weg gegaan naar de Highstones om samen te dromen met hun voorouders. Ze vroeg zich nog af of hij Wolfstar zou zien. Of dat zijn ziel zich nog niet bij starclan zou hebben gevoegd.

De dag verliep in stilte, rouw dik om hen heen. Niet iedereen had de kater geliefd maar hij was hun leader geweest en het zekere gevoel van hopeloosheid was duidelijk voelbaar in het kamp. Ze had een paar apprentices de opdracht gegeven om Wolfstar zijn den leeg te halen. Specifiek opgelet om geen kinderen van hem die opdracht te geven. Wetende dat Blaze doodop zou zijn na zijn lange trek vanavond en een nieuw nest nodig zou hebben. Verder had ze zich geprobeerd te focussen op haar taken, jagen & de laatste lessen voor Whitepaw. Zelfs na haar final assessment was er altijd nog wat te doen voor haar benoeming. Wolfstar had haar moeten benoemen een dezer dagen maar ja.. Plannen veranderde duidelijk.

Nu was het laat op de avond en de katten om haar heen begonnen zenuwachtig te worden. Blaze zou zijn deputy moeten aanstellen voor de maan op zijn hoogst stond maar hij was nog niet thuis. Ashen nam deze tijd om in stilte de vacht van haar zus te verzorgen. Deelde verhalen met haar uit haar jeugd en luisterde naar die van Burnet. Weken geleden waren ze nog praktisch vreemdelingen van elkaar en nu, nu waren ze zussen en hecht tot een bepaald niveau. Nu waren ze samen en... Een familie.

Blazesong kwam het kamp binnen racen. Duidelijk dat hij de mentale klok ook had gevoeld en sprong direct klaar om de clan toe te spreken. Ashen kwam overeind en stapte zijn kant op. Knipperde met haar blauwe ogen terwijl ze respectvol naar hem luisterde. Juist het was niet Blazesong meer, Blazestar. Ze zou moeten wennen aan haar vriend zo noemen. Maar het pastte bij hem. Ze glimlachte hem bemoedigend toe toen zijn ogen op de hare vielen maar de woorden die hij sprak lieten haar versteld opstaren. Wacht wat. Zij? Ze opende haar mond geschrokken toen hij naar beneden sprong om haar te feliciteren met de rest van de clan. Stapte verdwaast op hem af en duwde haar neus even in zijn vacht. "Weet je het zeker?" Sprak ze voorzichtig voor ze langs hem heen stapte en de verhoging op sprong. Zich omdraaide naar haar clan. Neerkijkend.. nee. Dat was verkeerd. Ze stond voor enkele seconden, onwennig en onzeker tot ze haar keel schraapte. "Blazestar. Mijn dank is groots voor je vertrouwen in mij." Mauwde ze de kater toe met een knik van haar grijze kop voor ze de rest van de clan aankeek. "Ik beloof jullie te dienen als Deputy en het vertrouwen wat Blazestar in mij plaatst waar te maken." Mauwde ze over de clan heen. Bleef nog even staan iet wat ongemakkelijk voor ze weer van de verhoging af sprong. De clan over haar heen liet komen. De realisatie over haar heen liet komen. Deputy..

Haar blik gleed naar de hemel terwijl ze glimlachte.
Hey Whitewolf. Kijk je nog naar me?

The point is how it is borne.

xoxo

There's a grain of truth in every fairy tale

_{Veel had hij niet gegeven om de dood van Wolfstar, zeker niet met wat er daarvoor allemaal gebeurd was. Al zaten de woorden van Rabbitcharm hem dwars, toen ze toegaf hem niet te vertrouwen. Zij was de laatste die bij hem was toen ze nog leefde, hoe had ze zich gevoeld? Even wou hij er weer voor haar zijn, maar dat zou gewoon weer hetzelfde aflopen als eerst. Nee, hij zou het verzwijgen maar het was beter voor haar dat haar liefje er niet meer was. Dan kon hij haar geen pijn doen want dat zat er aan te komen. Foxtrail zat aan de rand van het kamp , kijkend naar het leven. De rest ging door, want wat kon je anders. Blazesong zou vlug weer terugkeren met zijn nieuwe naam en levens en een Deputy aanstellen. Daarna ging alles gewoon door en was Wolfstar een naam van het verleden. Hij keek op toen de kleine roodwitte kater binnen kwam, dat een kat die kleiner was dan de meesten hier nu hun Leader was vond Foxtrail ergens wel grappig. De flamepoint Warrior kwam overeind om te luisteren wat hun nieuwe Leader te vertellen had. Blazestar, de volgende die het mocht proberen de clan te leiden. Hopelijk hield hij het wat langer voor dan zijn voorganger, zeker aangezien Foxtrail een stuk meer vertrouwen in hem had. De Deputy, hij was benieuwd wie het werd. Er waren een hoop geschikt maar ook een hoop niet zo. De naam die Blazestar liet vallen liet hem echter verbaasd opkijken terwijl hij keek naar de poes. Ashenpatch. De poes die zo stil en teruggetrokken was, maar zo sterk geworden was de afgelopen tijd. Alleen, kon ze dat wel aan? Foxtrail had gezien hoe ongemakkelijk ze zich soms nog voelde. In elk geval, dit kon nog interessant worden. Niet dat hij geen vertrouwen in haar had, ondanks alles stond ze sterk en hij was wel benieuwd hoe ze verder zou groeien. Ashenpatch sprak de clan toe en Foxtrail voelde haar trots. Ja, ze zou het vast goed doen. Het was tijd voor de felicitaties en daarmee zou hij echt niet als laatste eindigen. Ze was zijn vriendin immers. "Ashenpatch, gefeliciteerd!" zei hij snorrend tegen haar. "Je doet het vast uitstekend en wat leiderschap zal je goed staan"zei hij met een korte knipoog waarna hij haar niet verder op zou houden en ze de rest van de felicitaties kon ontvangen. Hij hoopte maar dat ze het allemaal inderdaad aankon, maar het hoefde niet meteen alles. Daarnaast, hij kon haar beschermen.}

[Deputy ceremony] Together we will foresee the obstacles Fox2_110

Avatar @ https://artfight.net/~Nakkipng

burnetbliss

De poes had kalm plaats genomen in het kamp, haar lichaam in een wat onnatuurlijke houding nemende om haar staart te wassen, haar kromme, gebroken staart, die nooit meer recht zou staan. Ze slikte even, maar keek op toen commotie kwam opdrijven tussen de katten. Blazestar was terug. Hij klom de rots op en deed de gewoonlijke mededeling. De jonge poes ging wat comfortabeler liggen. Het maakte eigenlijk niet uit wie de ander als deputy zou aanstellen, Blaze was immers een sterke leider op zich alleen.
Toen de naam van haar zus echter werd gedropt, snorde ze even lachend. Ashenpatch, die een beetje onzeker leek te zijn. Als een kind die een veel te grote shirt aanhad. Maar ze nam het haar niet kwalijk, die shirt was voor haar gemaakt. Het zou even duren, even duren om te groeien. Maar ze had er de vorm voor. Kalm duwde de rossige poes zich overeind. SNorrend wandelde ze naar haar zus toe, waarna ze even haar neus in haar nek probeerde te zetten als teken dat ze haar in een knuffel wilde nemen. Ze glimlachte zachtjes, een gebaar die groeide tot een zacht gelach. "Je zult het fantastisch doen," snorde ze kalm naar haar. "Zus," de benoeming voelde zoet aan, goed. Ze had zich in tijden niet zo geborgen gevoeld, zo veilig, in haar eigen clan. Dit was het begin van een mooie tijd. Burnetbliss nam een stap terug en knikte nogmaals naar haar zus, voordat ze zich een kwartslag weg draaide. Ze zou vast nog een paar katten hebben die haar wilden feliceteren en daar zou Burnet haar de ruimte voor geven. Zij konden er immers later wel nog eens over praten. Kort keek ze even naar Blazestar, een kleine glimlach op haar lippen, waarna ze even naar hem knikte. Voor het eerst had ze echt respect voor de leader van haar clan. En dat gaf haar een goed gevoel, een gevoel van zekerheid en veiligheid.

If I could begin to be

half of what you think of me

I could even learn how to love

Crowkit

"Throw her to the wolves, she'll return with a bag of canines
and a crown made from ivory bones and wolven skin."

De stem van haar vader galmde door het kamp gaan en even trok er een rilling over haar heen, een vage herinnering die meer vast gekoekt zat door emoties dan echte beelden kwam boven drijven. Het poesje klemde haar tanden op elkaar en keek even toe hoe een paar queens en kits zich naar buiten holden. De kleine meid bleef even zitten, tot nieuwsgierigheid van haar had gewonnen. Ze schoot recht, hobbelde naar de uitgang en wurmde zich een weg naar buiten. De kleine Crowkit weefde zich een weg tussen poten en benen toe, haar oogjes opkijkende naar de rode gedaante op de steen. Ze slikte, liet haar blik van haar vader gaan en trippelde onhanding verder. Ze wilde naar hem schreeuwen, ze wist niet goed waarom. Ze was boos op hem. Snapte niet wat er aan de hand was... De kleine meid liet haar pootjes tot een stilstand komen, waarna ze haar oortjes en ogen even op haar vader focustte.
Schijnbaar had hij een andere naam? Het was iets dat een frons op haar gezicht bracht. Nee! Papa was Blazesong! Wie had besloten dat ze dat mochten veranderen? Toen hij echter begon over samen leiden, sprong ze enthousiast naar voren. Was dit het goedmakertje voor het geroep op haar en haar siblings? Maar nee, het volgde niet. Veel aandacht had hij duidelijk ook niet voor haar. Ze blies meteen haar kaakjes op, duidelijk boos zijnde dat haar papa haar naam niet eens zei. In realiteit niet snappende wat dit allemaal wel niet betekende. Het drong ook gewoon nog niet door aan de kleine Crow dat haar vader leider was. En dus stampte ze boos naar Blaze toe. Ze ging kordaat voor zijn pootjes staan en keek boos op naar hem. "Ikke wille zijn!" sprak ze boos en luid tegen haar vader. Als de grijs-witte kitten een stuk minder stoer was, had ze zich gegandeerd als een verwend kind huilend op de grond gegooid. Maar nee, Crow stak een beetje anders in elkaar. Ze gromde even en sprong overeind, haar haartje stonden in pieken overeind. "Ikke wille jou helpen!" ze riep haast histerisch, ze was helemaal van haar stuk gebracht. Waarom was ze hier zo door geraakt? Ze wist het niet. Kleine traantjes ontwikkelden zich in de ooghoeken van de kleine kitten en zonder veel besef voelde ze hoe ze langs haar kaken kwamen. Waarom papa? Was je weer boos op me?

Crowpaw

Het was allemaal zo snel gegaan. Wolfstar dood, en Blazesong was al snel vertrokken naar Highstones. Shadefeather had de hele nacht met spanningen rondgelopen voor zijn beste vriend. Zal alles wel goed gaan? Zou hij zijn levens veilig en wel halen? Óf hij ze zou halen was het probleem niet, daar had hij alle vertrouwen in. Hij was benieuwd wie hij allemaal had gezien, hoe het was geweest. De zwarte kater had nauwelijks een oog dicht gedaan die nacht, en met een klein maar hoopvol en blij lachje had hij hem het kamp in zien lopen. Hij kwam naar voren toen hij de Clan bijeenriep. Een golf van opluchting, spanning en blijdschap ging door hem heen toen hij aankondigde Blazestar te zijn. Het klonk zo goed. Hij was zo trots op zijn vriend. Kort daarna kondigde hij ook de Deputy aan, Ashenpatch. Shadefeather vond het helemaal prima, wat hem gelukkig maakte. Wat goed was voor de Clan. Het was een goede keuze, besloot hij. Hoewel de meesten vrijwel gelijk naar de kersverse Deputy gingen, liep Shadefeather op zijn vriend af, zijn kleine terror van een kitten even negerend. 'Gefeliciteerd, Blazestar,' miauwde hij, de ander een zacht kopje gevend.

[Deputy ceremony] Together we will foresee the obstacles Xvn0Hyy

Wolfstar was dood, dus was Blazesong naar de moonstone vertrokken. Het was dan ook niet vreemd dat hij de Clan bijeen riep toen hij terugkwam. Hazelgrouse keek op, de blik in haar hazelnootkleurige ogen op de kater gericht. Ze had al vlakbij de high rock gelegen, dus ze hoefde enkel overeind te komen. Hij was geen Blazesong meer, hij was nu Blazestar. Daar zou ze weer even aan moeten wennen en ergens stak het haar. Haar moeder had daar ook een keer moeten staan, als niet alles zo gelopen was. Even verscheen er een afwezige blik in haar ogen. Waar ben je mama? Ze werd weer uit haar gedachten getrokken toen Blazestar een naam noemde, Ashenpatch. De nieuwe deputy van WindClan. Ze draaide haar kop en keek de kattin aan. Er stapte al meerdere katten naar haar toe, dus wachtte ze haar beurt af. Toen kwam ook zij overeind en trippelde naar haar toe. “Gefeliciteerd.” Sprak ze met een serieuze blik in haar ogen. Ze gaf haar een respectvol knikje, voordat ze doorliep naar de kampuitgang. Ze zette haar gewicht op haar achterpoten en zette het vervolgens op een rennen. Haar ogen begonnen vochtig te worden en langzaam vloeiden de tranen, terwijl de wind een weg door haar haren zocht.

[Hazel is weer topic uit]

[Deputy ceremony] Together we will foresee the obstacles ASRBavM8_o

_{Hwas nog geen tel op vaste grond, had net Ahenpatch vriendelijk toegeknikt toen ze vertelde zich vereert te voelen met het vertrouwen dat hij in haar had. Natuurlijk had hij dat, er bestond geen twijfel over. Maar Crowkit moest het moment verpestte, hear hysterische krijs oorverdovend. Blazestar vernauwde zijn blik, niet enkel wat het niet respectvol het was ook nog is brutaal. "Crowkit!" zijn strenge stem deed de lucht trillen. "Gedraag je. Ga terug naar je moeder en wel nu!" hij vernauwde zijn blik en moest even ademhalen voor hij Shadefeather vriendelijk aankijken. Zijn goede vriend. Een zwakke glimlach sierde zijn kop "Dankje"}

MONTY

I'm like a kid who just won't let it go, twisting and turning the colours in rows