[Orchis] Our Strange Duet

Onderwerp: [Orchis] Our Strange Duet di 15 jun 2021 - 22:09

Help me chase the night away

De bloedspetters achtervolgden haar in haar dromen en als ze haar ogen sloot. Ze had gekeken toen Pidgeonfoot het haar opgedragen had, ze had niet weggekeken, maar was wel diep in zichzelf weggekropen terwijl ze keek naar al het geweld. Maar ze had geen kick gegeven, enkel gekeken tot ze weer teruggebracht was. Een diep oerinstinct hield haar nu hier, door mee te gaan in wat er gebeurde bleef ze in leven. En diep in zich, wist ze dat dit exact haar in leven hield.

Haar oren spitsten zich alert toen ze een kater haar zag benaderen. Er lag geen vreugde in haar ogen, enkel behoedzaamheid terwijl haar hartslag zich versnelde. Het was nooit goed als deze kater eraan kwam.

[Orchis]

alice in wonderland.

Forest Pixel by CynicArcane (Deviantart)

Het gevecht tussen Zahida en Indra was interessant geweest. Hij moest zelf zeggen dat hij er van genoten had. En niet alleen dat, het was ook eens goed geweest voor Dandelion. De kitten had tijd zat gehad om te wennen en nu werd het tijd dat ze ging leren hoe het leven hier werkte. Hij had geen bange poeperd nodig in zijn clan, niet nog z'n eentje die dacht dat ze de wereld konden redden met rozengeur en maneschijn. Een groep als deze moest getemd worden met bloed en Orchis zal het ze geven. Van buitenaf leek het een zooi maar voor Orchis was het anders. Orchis bond regels vast, Orchis bracht kalmte. In plaats van dat ze elkaar stiekem uitmoordde kon hij nu woede voor elkaar sussen zonder dat ze het wisten. Wat had hij aan een leger als ze elkaar de strot doorbeten? Voor de katten die net als hem leefde op spanning waren deze gevechten een leuke bezigheid. Zo hield hij iedereen af van de gedachtes om problemen te zoeken. En als iedereen druk was, had niemand tijd om plannen tegen hem te smeedde en dat- dát was het meest belangrijkst. Orchis kwam het tijdelijke kamp binnen. Hij werd begroet door zijn members die uit respect en wellicht angst hun ogen richtte op de grond. Zijn blik stond naar voren zoals altijd. Zijn ogen waren altijd uit op een doel. De rest gunde hij nooit een blik waardig. Zijn poten kwamen aan bij Dandelion. Zijn kin ging naar beneden zodat hij de kleine she-cat vanaf zijn positie kon zien. Hij liet zijn billen zachtjes op de grond zakken. ''Heb je al gegeten?'' Vroeg hij. Geen hallo, gewoon meteen recht voor raap.

Help me chase the night away

Krakende botten, scharlakenrood bloed overal, de schittering van de maan die de helse pijn van Bearkit in een zilver licht baadde. Deze kater bracht niks goeds, maar er kwamen alleen maar slechtere dingen als Birdkit dat erkende. Dandelion was degene die hij wilde, niet Birdkit. Dan kon Birdkit beter gaan slapen... Birdkit kon deze plek niet overleven, maar Dandelion misschien wel.

De kitten sloot kort haar ogen en ontmoette daarna die van Pidgeonfoot, haar blik behoedzaam. "Nee.. Nog niet," reageerde Dandelion met een zachte stem. Er zat altijd iemand in haar buurt op haar te letten. Meestal slechtgehumeurd en stil. De dagen waren lang en eenzaam, maar ze had allang geleerd dat liegen niet zou werken hier. Daar werd dit monster uit haar nachtmerrie alleen maar woester van.

alice in wonderland.

De houten vloer kraakte zachtjes onder zijn gewicht toen hij langzaam zijn botterige achterwerk op de grond neerzette. Zijn blauwe ogen waren gefocust op de kitten terwijl hij gevraagd had als ze al gegeten had. Het antwoord daarop was kort maar krachtig. Daar hield hij van. Geen gestamel, geen ja maar of ik heb geen 'trek'. Hij begon namelijk dat babyachtige gedrag zat te worden. Het was een harde wereld en ze zou er maar aan gaan wennen. Hoewel ze verkocht was als prinsesje was daar veder niks van waar. Ze had geen speciale faciliteiten, gewoon helemaal niks net als ieder ander. Ze was net als elke andere kat in de Elite: Een doel, een project of een speeltje. Zijn kop draaide de richting op waar de stapel van prooien was. De Elite had een goeie dag merkte hij op en dus besloot had dat Dandelion mocht kiezen wat ze eten wou vandaag. Zijn lichaam draaide naar waar zijn kop op gericht was. Als een gluiperige slang was hij omhoog gekomen en omgedraaid. ''Oke.'' Zei hij. Zijn ogen nog altijd gericht op de prooistapel. ''Je mag vandaag kiezen.'' Plakte hij erachteraan en begon naar de gevangen prooidieren te lopen. Hij hoefde niet meer te zeggen dat ze mee moest komen. Dat kon ze zelf nu wel bedenken.

This is no Wonderland, little lost Alice

Het deed haast pijn om te ademen met de spanning die haar keel afsneed. Toch probeerde ze zich staande te houden in deze storm. Desondanks was ze slechts een kind en haar ongemak was duidelijk. Haar rugharen piekten overeind en haar ogen, helder goud, stonden behoedzaam. Ze vermeden de blik van Pidgeonfoot niet meer. Ze behandelden de kater eerder alsof hij een slang was, alsof ze elke beweging moest volgen. Desondanks, toen de druk teveel werd, sloegen haar ogen toch neer naar de houten planken onder haar. Ze hief zichzelf stil tot haar slanke poten. "Dank u.. meneer," murmelde ze. Ze werd ouder, hoe lang zat ze nu al in dit Starclan verdomde hol? En met haar leeftijd begon ze meer te observeren. Meer te weten en te kennen. Te registreren wat werkte en wat niet werkte om problemen te vermijden. En als ze zich dapper voelde, probeerde ze nog wel eens wat.

alice in wonderland.

Zijn blik was nog altijd naar voren gericht. Ook toen hij bedankt werd. Zijn gezicht was strakker dan normaal door de omstandigheden. Orchis werd onderdrukt door zijn titel en was druk met alles wat hoorde om General te zijn van de Elite. Hierdoor merkte hij vaker op dat hij sneller serieuzer werd in zijn doen. Natuurlijk kwam zijn normale gedrag nog altijd naar boven, het bleef immers zijn karakter, maar door de druk van de naderde oorlog was hij dieper verzonken in een strakke houding waar hij continue bezig was om zijn plannen in orde te krijgen. Hij kwam stil te staan bij de prooihoop en keek pas toen weer naar beneden richting Dandelion. Zoals hij gezegd had mocht ze vandaag kiezen wat ze te eten wou. De Elite had wederom weer een goeie jacht gehad maar hij merkte met de dagen die voorbij gingen dat prooi steeds minder werd. Hij wist wat hij aan het doen was. Hij overjaagde het land. Prooidieren hadden de kans niet meer om te overleven hier maar dat maakte hem weinig uit. Het was zijn command geweest om de gehele Tallpines leeg te trekken tot het laatste beetje eten. De tom gaf een lik over zijn vettige borstvacht heen waarna hij een paar stappen van de stapel weg ging liggen. Hij verwachtte natuurlijk dat Dandelion bij hem kwam nadat ze gekozen had wat ze wou eten. Orchis had namelijk vandaag wat op de agenda staan dan enkel wat eten. Het werd tijd dat Dandelion ging leren hoe het in de Elite ter werk ging en ze gingen beginnen met zijn naam. Pigeonfoot zou hij namelijk nooit zijn. Hoe graag hij het ook zou willen; die bepaalde toekomst was voor hem niet weggelegd. Hij was geboren om te zijn wie hij nu was en hij wou ook niet anders.

This is no Wonderland, little lost Alice

De houten planken voelden onnatuurlijk onder haar voeten, terwijl ze achter de kater aanliep. Ze volgde zijn bewegingen. Ondanks dat haar blik al langs elke mogelijke ontsnappingsroute was gegaan, schietend door de ruimte, liep ze braafjes achter hem aan. Ze wist beter dan dat. Vluchten was gevaarlijk, wat zou hij dan met haar doen? Haar blik ging nog een keer vluchtig naar een gebroken raam, maar toen de kater halt hield bij de prooistapel, maakte ze dat ze naar hem toe kwam. Met licht naar achter gedraaide oren liep ze achter hem aan, Birdkit wegstoppend in haar droomwereld, in de vogelkooi in haar hoofdje. Dandelion was immers wie hij wilde hebben. Een beetje mistroostig keek ze naar een klein vogeltje op de stapel. Zou dat symbolisch zijn? Een teken? Een gebroken vogeltje? Ze wilde niet gierig zijn, pakte hetgeen wat maar wat klein aan de kant geschoven was. Haar blik ging naar Pidgeonfoot. Nog even keek ze in de richting van de menigte katten. Kijkend of ze haar moeder zag, haar broertje en zusje. Maar de steen in haar maag werd niet verlicht. Ze zag ze niet.

Ze besloot niet verder te treuzelen en stapte met lood in haar pootjes naar het gevaar toe. Naar de kater bij wie het allemaal begonnen was. Dandelion liet zich neerzakken met haar vogeltje, haar blik kort opslaand alsof ze toestemming vroeg om te eten.

alice in wonderland.

Waarom had hij Dandelion nog altijd vastgebonden op één plek van de barn? Omdat hij nog altijd wist waar ze naar verlangde diep van binnen. Ze zocht nog altijd naar een teken van buiten af. Nog altijd hoopte ze herenigd te worden met haar moeder en haar siblings. Nog altijd had ze hoop en zolang dat kleine sprankeltje van binnen nog wakkerde zou Orchis dat proberen te blussen met alles wat haar hoop gaf te breken. Met zijn rug toegekeerd naar de stapel wachtte hij af. Hij was niet gek. Wist echt wel wat er omging in dat kopje maar hij wist dat haar angst groter was dan haar dapperheid. Het duurde dan ook niet lang tot ze weer bij hem aansloot met een klein vogeltje tussen haar kiezen. Orchis wees haar aan om te liggen en dit deed ze maar hij gaf haar niet de toestemming waar ze op wachtte. Nee in plaats van dat pakte hij de vogel van haar. ''Een vogel vliegt met vleugels. Zijn vleugels betekenen vrijheid.'' Zijn blik was op haar gevestigd. Kalmpjes met rustige knipperende oogleden. Ook zijn stem was rustig maar onder zijn kalmte schoolt altijd vuur of ijs. Hij legde de vogel breed uit op de vloer onder zijn poten. De vleugels van het vogeltje maakte hij uitgestrekt. ''Soms proberen wij een vogel te temmen en sommige-'' Hij zette druk op de vleugels. ''Sommige breken dan zijn vleugels om te ver komen dat hij wegvliegt.'' knak. De vleugeltjes waren doormidden. Hij wachtte eventjes met praten, gaf haar tijd om te denken. ''Maar sommige vogels begrijpen dat de gene die ze wilt temmen hun niet kwaad wilt doen..'' Hij keek op van de vogel in haar gouden oogjes. ''Ik heb jou vader beloofd dat je niks zal overkomen.'' Leugen. Hij deed wat die zelf wou maar soms gebruikte hij leuke woordjes om in een goed licht te staan. ''Je mag vrij zijn Dandelion. Je mag je vleugels houden zodra ik vertrouw dat je niet wegvliegt en je altijd terugkomt naar je huis net als iedereen hier.'' Hij boog zijn kop en trok enkele veren uit de borstkas van de vogel. Terwijl hij plukte mauwde hij nog: ''En anders verbreekt de belofte. Dan moet ik je vleugels afnemen en je siblings vermoordden.'' Een goeie afsluiting van het verhaal was het niet?

[

This is no Wonderland, little lost Alice

Ze zat als versteend terwijl ze wachtte op het signaal dat ze mocht gaan eten, maar daarentegen werd haar vogeltje afgepakt. Ze zei er niks van, ze wist beter. Ze zou niet tegen Pidgeonfoot in gaan. Haar goudkleurige ogen volgden de vogel terwijl een nieuwe knoop zich in haar maag legde. Het gekraak van de vleugels maakte haar misselijk en haar adem kwam wat scherper door haar keel heen. Scharlakenrood bloed in zilver maanlicht, krakende botten, een schreeuw van pijn. Haar adem raakte licht hyperventilerend terwijl ze naar de kater keek. "Ik vlieg niet.." prevelde ze enkel zachtjes, al brandde de vraag op haar lippen. Waar waren Bearkit en Beetlekit?

alice in wonderland.

Na en tijdens zijn verhaal was hij bezig geweest met het plukken van de veren. Sommige spuugde hij uit zoals het hoorde maar sommige dons pluisjes bleven plakken aan zijn mondhoeken. Orchis liet namelijk zijn ruwe tong tussendoor langs zijn bek glijden terwijl hij Dandelion aankeek. Hij wachtte op een reactie, op een antwoord, of beter gezegd: op een vorm van 'zekerheid.' Zijn ogen knepen ietsjes dichter. Hoewel hij ditmaal niet zo ruig was geweest zoals normaal verwachtte hij dat ze daar wel voor vreesde. Dat zijn laatste woorden niet overkwamen als losse dreigingen maar dat hij het ook werkelijk zou doen. Hij had niks aan die twee andere kittens. Hij had alleen oog voor haar. Dus als hij ze moest vermoorden dan zou hij daar geen moeite voor hebben. Zijn bollige staart zwiepte eenmalig over de houtenvloer en hij keek op van het gepluk toen Dandelion eindelijk antwoorde. Haar stem was zachtjes maar hij hoorde haar luid en duidelijk. Orchis spuugde de veer uit die in zijn bek zat en schoof het half uit elkaar geplukte vogel terug naar de kit. ''Heel goed.'' Sprak hij daarna met een opgewekt glimlachje. ''Blij dat we daarvoor geen maatregelen voor hoeven te nemen.'' Plakte hij achter zijn woorden aan. ''Laten we dan meteen veder gaan naar les nummer twee.'' De tom maakte zijn positie comfortabeler. ''Hoeveel weel je al van de plek waar je nu bent Dandelion?'' Vroeg hij haar. Immers dacht ze nog altijd dat hij Pigeonfoot heette. Hij had haar niet veel verteld over de Elite maar er zouden haar vast dingen zijn opgevallen en wellicht had ze wel eens wat meer informatie gekregen uit haar bewakers en 'bezoekers'.

This is no Wonderland, little lost Alice

De veren dansten om Pidgeonfoot heen en kwamen bij haar poten neer. Ze voelde een instinctieve neiging om tegen de veren aan te slaan, maar ze kon haar blik niet wegrukken van Orchis. Ze durfde niet weg te kijken terwijl speeksel haar mond in liep als antwoord op haar misselijkheid. Paniek joeg haar hart aan, leek in haar enkels te bijten. Als een jong hertje keek ze met grote ogen naar de blauwe ogen van het monster tegenover haar, gevangen in zijn blik. Ze wist wat hij kon aanrichten, wat hij kon doen en ze probeerde zoveel mogelijk dit te voorkomen. Haar adem fladderde trillend uit haar mond terwijl ze naar het monster voor zich keek. "Dit.. is niet Windclan," prevelde ze als antwoord. Fouten maken was gevaarlijk. Ze had de woorden gehoord, de naam Bloodclan over de lippen van voorbij lopende katten gehoord. Het bloed had ze gezien en de herinnering eraan voedde haar stress enkel. Haar goudkleurige blik begon rond te schieten, instinctief zoekend naar uitwegen terwijl haar wil om hier weg te komen toch weer groeide. Terwijl ze niet wilde vliegen, schreeuwde alles in haar om dit wel te doen. De vogel lag onaangeroerd aan haar poten terwijl haar maag leek te koprollen.

alice in wonderland.

Dat dit niet Windclan was was wel duidelijk. Daar had de kitten zeker goed over na gedacht. Orchis bewoog met zijn neus bij haar antwoord. Was dat het enige wat ze in al die tijd hier in de Elite was opgevallen? Hadden zijn wachters haar zo goed afgeschermd van de boze wereld waar ze zich nu in bevond? Hij betwijfelde het. Orchis keek haar aan en kneep voor een seconde zijn ogen tot twee spleetjes. ''Wat nog meer Dandelion?'' Vroeg hij. Nu iets minder geduldig dan daarnet maar nog relatief kalm voor Orchis zijn doen. ''Vertel me wat je gezien hebt. Wat je geleerd hebt van de tijd dat je hier hebt gespendeerd.'' Zijn voorpoot trok onder zijn borstkast nadat hij nogmaals gevraagd had wat ze tot nu toe wist van deze plek. Zijn naam zou ze toch bijvoorbeeld al wel weten? Ze moest onderhand toch ook wel hebben ingezien dat hij niet de Windclanner was met de naam Pigeonfoot die hij beweerde te zijn. Dat hij meer dan dat was. Dat dit Bloodclan was en dat hun manieren anders waren dan die van Thunderclan of welke clan dan ook. Gewoon iets.

De blik van de kater tegenover haar veranderde en Dandelion liet haar oren wat afzwakken. Haar hart klopte gestaag en snel in haar keel als een op hol geslagen klok en ze voelde zichzelf tegelijkertijd veels te groot en opvallend en zo klein gekrompen dat ze tussen de planken van de vloer kon verdwijnen onder de verschroeiende blik. Zo bang om iets fouts te zeggen en zijn woede te ontketenen, zo angstig om niks te zeggen en dezelfde wraking over zich af te roepen. "Dit is.. Bloodclan, en katten vechten hier.. Er zijn hier veel katten. Haar stem was langzaam, vol twijfels. Haar gouden ogen zochten continu cues naar iets wat haar erop kon wijzen dat de kater boos werd. "uw.. naam is niet Pidgeonfoot, uw naam is.. Haar ogen gingen zoekend naar de grond. Je kon bijna de tandwielen horen draaien. "Oorkis.." De uitspraak was vreemd, de nuances legde ze verkeerd. Maar wat wilde je als je de naam alleen maar van veraf hoorde. Ze begroef haar nagels iets in de grond om te voorkomen dat haar voeten gingen trillen. Desondanks voelde ze zich alsof ze in vrije val was, met haar gebroken vleugels niet in staat haar hoog te houden.