A banquet of consequences

Onderwerp: A banquet of consequences vr 18 jun 2021 - 15:13

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Zijn gesprek met Crystalstar had hem aan het denken gezet. Het was allemaal zo ingewikkeld. De laatste keer dat zijn leven simpel was, was toen hij net warrior was geworden, en dan het enige waar hij zich druk over hoefde te maken was welke kat Pepperpaw destijds leuk vond. Maar nu, nu was de lijst eindeloos. ShadowClan, zijn kinderen, Acornstar, StarClan, RiverClan, Seamist, Crystalstar, Arcticwolf, en alles ertussenin. Het was geen spel meer. Niets aan dit was nog leuk. Het deed pijn, bedierf zijn brein en maakte hem ongelukkig. Bij de sterren, geluk. Dat was hem al helemaal niet meer gegund. Niets sinds hij het verdoemde lot had gekregen dat bij zijn rang paste. Hij was niet meer zoals anderen en fouten werden niet gepermitteerd. Zeker niet zulke grote fouten die hij beging. En aan één kant boeide hem het niet meer. Hij had geleden, hij had niets anders dan zwijgzaam zijn straf in ontvangst te nemen. Maar het hield niet op. Het was ergens een welkome afleiding geweest. De oorlog, Acornstar binnen de lijntjes te houden. Dan was iets waar hij zich meer zorgen over kon maken dan zijn eigen, nietige, persoonlijke probleempjes. Maar Settleddust bleef hoe hard hij het ook probeerde, ergens van binnen egoïstisch, kleinzielig. Hij wilde dat deze pijn ophield. Hij wílde weer gelukkig worden. Was dat nou egoïstisch?
Misschien probeerde hij daarom zijn geluk weer te vinden hier, op de grens van RiverClan en ShadowClan, daar waar hij al zovaak iets had gevonden. Seamist, zijn kinderen. Hij wilde ze weer zien, bij de sterren. Al was het van een afstand, zoals hij Dimpaw en Tidepaw bekeek. Hij had zich groot gehouden tegenover de Riverclan leider, maar eigenlijk voelde hij zich maar zo klein. Maar hij werd beloond met iets anders, of vervloekt, het was maar net hoe je het wilde zien. Was dit een cadeautje, of een spel om zijn emoties weer te testen? Wat het ook was, hij wilde niets liever dan het uit elkaar scheuren. Hij kreeg gewoon een fysieke reactie van het walgelijke aanzicht. Hij kon wel een miljoen scheldwoorden vinden om hem te beschrijven. Het zou hem niet verbazen als hij gewaarschuwd was. Settleddust had het letterlijk tegen Crystalstar gezegd. Hij zou hem wat aandoen als hij hem tegenkwam. Kennelijk kwam hij die uitdaging tegemoet. ‘Ik heb je gemist in de oorlog,’ miauwde hij enkel simpel. Dat was het perfecte moment geweest om permanent van hem af te komen, maar hij was te laf geweest om op te komen dagen.

- GESLOTEN

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Arcticwolf had zich met rustige passen voortbewogen naar de grenzen, een van de taken die hij nu weer op zich had kunnen nemen, al was hij snel gegaan in zijn genezing. Zodra hij zijn eigen lichaam weer kon houden was hij weer aan de slag gegaan. De kater leefde immers het beste op binnen de groep, binnen zijn normale taken en de sleur van de dagelijkse klusjes. Dat was de plek die hij het prettigste vond. Maar jammer genoeg mocht zijn privéleven niet altijd hetzelfde zijn. Het hele gebeuren met Seamist was nog altijd een last aan zijn poot. En toch hadden ze beiden niet de luxe dit op te geven en door te gaan alsof er niks was gebeurd. Er was te veel gaande daarvoor. Teveel in hun geschiedenis. Daarbij, ze hadden nu een lichter punt in de toekomst staan. Hij had de bekende geur aan haar geroken en natuurlijk de zwelling gezien. Dit had hij nagevraagd bij zijn vader, die zijn vermoeden bevestigde. Deels van de reden waarom hij zo in deze situatie bleef was ook door deze man. Hij sprak de waarheden waar hij graag omheen wilde, maar niet omheen kon. Dat deze poes wreed was geweest, en disloyaal aan de clan. Dat hij juist een moedige daad had verricht om het voor haar op te nemen. Zelfs nu had hij nooit de woorden gesproken dat deze kittens niet de zijne waren. Amberpaw en Brackenpaw waren van hem. En als je het aan hem vroeg: Tidepaw en Dimpaw net zo goed.
De kater had de vuile geur van shadowclan rat al geroken voor hij het figuur had gezien. Een geur die in zijn gedachtes voor eeuwig gelinkt zou zijn met de geur van hond. Al moest hij toegeven dat hij het zicht mooier vond van toen hij hem over die rand duwde dan wat het nu was. Zo’n schande, maar ach. Hij had deze daad uitgevoerd met het idee dat het aan Starclan zou liggen of hij zou sterven of niet, en blijkbaar hadden hun besloten dat Settleddust nog waarde onder de levende had. Hij zou deze man dan ook zeker gunnen om de 120 moons te halen, zolang het maar ver uit de buurt was van zijn familie. Toch, terwijl hij naderde, vroeg hij zich af of Starclan de kat in leven had gelaten om zijn nut of eerder om hemzelf een les te lezen: dat een dood directer wijs moest gebeuren. Zijn expressie was zoals altijd kalm en koel, absoluut onleesbaar. Sinds hun laatste aanraking was hij niet veranderd, al was hij zich er vreemd van bewust hoe vandaag zou aflopen. Dit ging een kant op die hij onaangenaam zou vinden. Arcticwolf was immers iemand die graag zijn daden plande en vooruitdacht, in tegenstelling tot de emoties domweg volgen, iets waar hij de ander laag genoeg voor inschatte. “Dat kan ik begrijpen, die teleurstelling is wederzijds. Er zal nog wel een situatie komen waarin we dit conflict onderling kunnen oplossen” Mompelde hij, zijn toon zacht als altijd. Waarna hij het niet laten kon verder nieuws te delen, zijn koud blauwe ogen niet weg te rukken van de ander. “Al is het misschien voor het beste geweest” Zijn oor trok kort naar achteren, waarna hij zijn volgende woorden doelbewust koos. “Aangezien mijn partner en ik nu gezegend zijn met een tweede nestje” Het was misschien niet mogelijk om het fysiek op te lossen, maar hij was in staat de ander zeer te doen met woorden alleen. “Och wel, gezegend, we hebben er zeker zelf wat werk in gestoken”

“I would like to be the air that inhabits you for a moment only. I would like to be that unnoticed and that necessary.”

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust moest zijn best doen om zijn kalmte te bewaren. Hij was professioneel. Maar deze zak was begonnen. Hij had de eerste klappen uitgedeeld. Hij had het persoonlijk gemaakt. Zijn gore neus in zaken gestoken die niet de zijne waren. Hij had niets meer dan een alibi moeten zijn, om gemaakte fouten te verbergen. Seamist had hem beloofd dat hij te vertrouwen was. Maar Seamist zei wel meer dingen, daar kwam het op neer. En door haar fouten, was dit nu gebeurd. Door haar onzorgvuldige woorden. Door haar. Maar alsnog, hij was buiten zijn veld gegaan. Hij had zich er niet mee moeten bemoeien, helemaal niet zo. Dit was nooit zijn probleem geweest, maar hij maakte het zijn probleem. Hij had alleen ja hoeven knikken, zoals zijn vrienden dat deden. Bleek maar weer dat Seamist haar vrienden niet goed koos. En hoe hij sprak. Het deed de spanning in Settleddust zijn kaak alleen maar meer opbouwen. In zijn hoofd stelde hij al voor hoe hij de kat, nou ja, parasiet was het meer, voor hem zou verpletteren. En het was ergens vreemd kalmerend. En toen hij sprak dat ze het een andere keer zouden oplossen, glimlachte hij ongemeend. Oh ja, zeker. Snel. Nu. Hij had het Crystalstar beloofd. De volgende keer dat hij hem zag, zou hij hem iets aandoen. Alleen had hij nooit verwacht dat Arcticwolf er zelf om zou vragen. Want door zijn volgende opmerkingen, zag de deputy rood.
Ergens was het geen verrassing. Hij had Seamist haar woorden weg gehoord, boven het geluid van zijn huid dat scheurde onder de kaken van vechthonden. Was het in ruil voor zijn leven? Nee, hij was daar al aan het sterven. Maar alles in hem, elk woord, zorgde er meer voor dat hij de kater voor hem wilde wurgen. Hij wilde hem uitkotsen. Hij voelde zich fysiek misselijk door de woorden, door het beeld wat hij voor zich zag. Zijn Seamist, ondanks alles, het was zijn Seamist. En hij had haar vervuild met zijn vieze aanraking. Soort als hem zou zich niet moeten voortplanten. En toch zou het gebeuren. Settleddust kon wel janken, maar het was de woede die hem overnam. Het was gewoon zo oneerlijk. Waarom konden hij en Seamist niet gewoon samen zijn? Waarom konden zij niet wegrennen met hun kinderen. Waarom waren ze zo verdoemd? En alle woede, al het verdriet, alle pijn, kwamen er nu in één keer uit. Het boeide hem niet meer. Niet als iemand hen zag. Hij sloeg in één beweging zijn klauwen uit en sloeg ze naar de kop van de kater. Settleddust wilde dat hij zou schreeuwen van de pijn. Zou stikken in zijn gesmoor. Hij wenste hem alle pijn en onheil in de wereld toe. En híj zou hij toebrengen. Settleddust gaf hem geen tijd om na te denken, sprak geen woord, behalve een dierlijke schreeuw die vanonder uit zijn longen kwam. Hij zou hem verminken. Langzaam, pijnlijk, zoals hij dat bij hem had gedaan. En dan zou hij hem voor dood achter laten, stikkend in zijn eigen bloed. Settleddust probeerde hem met zijn tanden te grijpen, waar dan ook. Hij zou hem verbrijzelen.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit