Here we go again[Training]

Ashpaw was inmiddels een Warrior geworden en dus had hij alweer een nieuwe Apprentice, ook eentje waarvan de training verder gezet moest worden. Straks ging hij nog geloven dat hij de extraatjes kreeg, de afdankertjes of hoe je ze het best kon noemen. Annuletpaw, hij was nog wel jong en had vast niet zoveel ervaring als Ashbury had dus dat moest wel wat spannender worden. Foxtrail moest ook wel toegeven dat het interessant was dat zijn nieuwe apprentice niet helemaal compleet was wat betreft de bouw. Hij wist niet zeker of Annuletpaw veel last van zijn beperking had, maar dat kreeg hij vast wel te horen als hij nodig was. Net zoals bij zijn eerste leerling had hij Annuletpaw de opdracht gegeven om hem te ontmoeten, hij zat zelf op een heuvel waar de andere hem met gemak moest zien. Intussen dacht hij na over waar ze mee konden beginnen, al lag dat ook aan wat de zwarte kat al wist en kon.

Geweldig, nu zat hij eer met een veel te ijverige mentor opgescheept. Hij had zijn vorige best ok gevonden - die gozer had helemaal niets gedaan. Luie ezelskont dat het geweest was. Maar blijkbaar had dat de aandacht van de leider getrokken en moest hij nu toch nog een andere. Iemand die hem "nuttig" zou moeten maken. Alsof dat mogelijk was. Hmpf. De driepotige kater liep naar de ontmoetingsplek die Foxtrail opgegeven had - ongeveer een uurtje te laat. Hopelijk - kuch, niet -was de kater geduldig genoeg om te wachten. Voor de rood-witte kater in zicht kwam, begon Annuletpaw extra hard te hinken. Alsof hij ontzettend veel last had van zijn missende achterpoot. Dat deed hij altijd wanneer hij gezien kon worden - doen alsof lopen zo'n ontzettende uitdaging was. Dan verwachtte niemand heel veel van hem.

Foxtrail wist niet echt of de belemmering van een poot minder er voor zorgde dat Annuletpaw er langzaam over deed of dat hij gewoon expres zo laat was. Hij wou bijna maar gaan zoeken toen er een zwarte gestalte aankwam, flink hinkend. Foxtrail trok een onbestaande wenkbrauw op, kijkend naar hoe de apprentice naar hem toe liep. Het was jammer dat hij niet zo lette op de apprentices van de clan, daar viel (nog) niet mee te flirten immers, en dus was hij niet zeker of Annuletpaw altijd zo liep. Enkel, als hij altijd zo liep dan was hij vast niet meer in training omdat het hem teveel zou belemmeren. Ook als Tunneler. Foxtrail besloot om de andere maar tegemoet te lopen, een lichte frons op zijn gezicht. ''Alles oké?''vroeg hij maar even voor de zekerheid en ook wel benieuwd wat het antwoord zou zijn. Hij wist nog steeds niet zeker of dit een toneelstukje was ofzo.

Meneer mentor leek bijzonder bezorgd te zijn. Aw, wat schattig. Hij zou snel genoeg leren dat dat allemaal nutteloos was. "Sure.", bromde Annuletpaw. "Laten we gewoon beginnen." Want hoe sneller ze begonnen, hoe sneller hij ervan af zou zijn. En dan kon hij weer ergens op een domme plaats gaan liggen en niéts doen. Dat deed hij het liefste van al, helemaal niets. Dat vergde het minste energie, dat was de makkelijkste optie. De zwarte apprentice bekeek zijn mentor met verveelde blik. Wat zou het vandaag worden? Lesje theorie? Of, oh, zijn favoriet, iets fysieks?