Haar energie was opgebrand. Ze kon niet meer. Haar poten trilde en zakte ineen bij elke sprong die ze zette op het asfalt. Auto's schoten toeterend langs haar heen maar ze raakte haar niet. Haar lichaam was aan de zijkant, waar de weg in zijn breedte stopte. In de lengte echter.. Het leek oneindig door te gaan. Haar bek stond wijd open om zuurstof naar binnen te zuigen terwijl vlekken voor haar ogen begonnen te dansen. Ze kon niet meer. Maar ze moest. Ze moest en ze zal. De monster waar Blueflower ingegooid was was nog meer een stip in haar beeld. Ze had afstand verloren want haar snelheid nam bij de seconde meer en meer af. Het was ook niet gek dat ze geheel uitgeput was. Haar pootjes hadden zich niet enkel door het Riverclan territory heen gebracht maar ook deels door de Twoleg Place. Ze voelde hoe haar lichaam steeds bijna zijn evenwicht verloor. Ze gaf op. Want ze voelde hoe haar hart letterlijk een seconde stilstond omdat ze bijna onder een wiel terecht kwam door haar slechte balans. De she-cat legde haarzelf met een halve gooi neer op de grond. Haar poten uitgestrekt voor zich waar haar pootkussentjes klopte van de pijn. Ze waren niet meer zacht roze maar knalrood van de schrammen en zwart van de teer op de weg. Haar lichaam schrokte wild. Ze liep bijna blauw van de zuurstof te kort. In haar ooghoekje voelde ze een traan prikken maar door de hitte die ze uitstootte was de traan als een regendruppel die op een krukdroge woestijn land viel. Haar kop liet ze op de grond vallen en terwijl ze zo half op het gras en half op de weg lag keek ze roerloos toe naar de monsters die vlak naast haar voorbij raasde. Ze verwerkte het echter niet. Het gevaar niet. Ze voelde geen greintje angst. Ze staarde er gewoon naar zonder enkele gedachten. Ze was helemaal gesloopt. Als een wild beest dat overreden was lag ze daar. Ze moest bijkomen.. daarna- daarna zou ze de achtervolging weer veder zetten. Ze kon Blueflower niet kwijt raken. Ze kon niet nog iemand op haar lijstje zetten.. Het zou haar weer breken, en dit keer niet splinters maar tot vlijmscherp stof.

[Shattered's solo tracking naar Blueflower: topicje = gesloten]

Daar lag ze dan. Op het randje van de weg, op het randje van de dood. Niet dat haar lichaam niet meer veder kon maar omdat haar lijf zo dichtbij de monsters was dat zelfs haar bezweette lokken trokken aan de wind van de voorbij razende wielen. Ze kon voor een moment niet helder nadenken. Niet het angst voelen die eigenlijk hoorde. Haar instinct was eventjes weg. Pas toen haar energie weer traag begon op te bouwen en haar bloed weer zuurstof in zijn celletjes kreeg begon ze haar omgeving te registeren. Ze schrok zich kapot. Ze lag letterlijk te spelen met de dood. Ze besefte zich nu pas hoe gevaarlijk ze wel niet bezig was geweest. De adrenaline, haar angst en wilskracht hadden haar volledig afgeschermd van wat er wel niet gebeuren kon. Het had een goed kwartier tot halfuur geduurd voor ze dit pas had beseft en ze haar lichaam ondanks de spierkrampen eindelijk weg liet rollen van het Thunderpath zover dit kon. Op het klein strookje gras dat er was bleef ze nog altijd uitgeput liggen. Ze voelde een koude wand tegen haar rug drukken, wat haar wat verkoeling aanbood tegen haar hete lijf. Haar ademhaling ging nog steeds te keer maar ze leek al minder op een vis op het drogen. De monster was echter allang weg. Zover verdwenen in de verte wat haar oogje niet kon zien. Ook al had ze haviksogen gehad. Blueflower was al te ver weg..

''Lynxfang..'' Pufte ze bijna geluidloos over haar lippen heen. ''Lynxfang. I-ik heb je nodig.'' Murmelde ze erachter aan. Ze had zijn kracht nodig. Zijn moed. Kijk alsjeblieft op mij neer.. dacht ze in haar kopje. Ik heb je nodig, voor de laatste keer. Ik kan niet nog een vriend verliezen.. Niet na jou..

Haar keel was kurkdroog in tegenstelling tot haar lichaam die zeiknat was. Ze voelde haarzelf niet opdrogen ondanks ze al een tijdje roerloos op het klein strookje gras lag. In haar oogje keek ze nog altijd toe naar de monsters die haar voorbij raasde maar ook hun begonnen na tijd steeds meer af te druppelen tot de weg geheel leeg leek. Ze voelde hoe haar lichaam weer een energie laagje had opgebouwd maar het was maar weinig. Net genoeg om haarzelf weer omhoog te krijgen met een pufje. Haar spieren brandde als de zon die op zijn warmst scheen in de zomer. Ze had te veel en te snel gerend zonder haar spieren op te warmen. Nu waren gescheurd en te veel uitgerekt. Dat deed pijn natuurlijk. Maar Shatteredice voelde het niet. Haar doel lag nog steeds voor haar ogen en zolang Blueflower niet terug was in haar poten zou ze de pijn negeren en doorgaan. Het was alsof Lynxfang haar gehoord had na haar smeekgebed naar hem en Starclan. Haar pootjes zette zich weer voort. Alleen nu wel op een veel mindere tempo als daarnet. Ze ging dan wel langzaam.. ze ging tenminste.

Hoelang was het al geleden? Een uur maar? Misschien zelfs tien al? Shattered kon niet inschatten hoelang geleden ze het Riverclan territiry had verlaten. Hoelang ze door het Twoleg Place had gerend op de Thunderpath, hoelang ze had gelegen en hoelang ze nu al weer ronddwaalde als een verloren kittypet. De zon brandde al aan het einde van de horizon toen haar pootjes vermoeid een stap veder en veder zette. Ze had een spoor te pakken maar haar energie begon op te raken. Ze voelde hoe haar ledematen soms weer wankelde en het was maar de vraag wanneer ze weer door uitputting zal omvallen. De gesproette flame-point slaagde een diepe zucht en zette haar kleine lichaampje voor een paar minuten tegen een boomstam aan. De steun was fijn die de stam aanbod voor haar pijnlijke lijfje. Ze wou gaan liggen. Weer gaan rusten en haar ooglid sluiten maar ze moest door totdat straks de geurspoor wellicht voor altijd zou verdwijnen. Ze was in een enorm onbekend gebied. Nog nooit was ze zover afgedwaald in de Twoleg Place. Het beangstigde haar wel. Er waren hier zo veel gevaren en met haar vermoeide status was ze als makkelijk als een gewond konijntje om te pakken. Shatteredice hief haarzelf op haar verzuurde poten, volgde nog een stukje het spoor, tot ze écht niet meer veder kon. Op haar weg had ze kleine spoortjes achtergelaten om haar weg terug te vinden voor morgen. Hoe groot ze nu ook veder wou.. ze moest terug. Ze moest naar huis. Naar haar eigen kinderen en naar Crystalstar. Hoe erg haar hart ook schreeuwde om Blueflower niet in de steek te laten nu, was haar verstand toch luider. Ze moest terug naar huis zodat ze kon rusten, zodat ze morgen veder kon. De she-cat draaide haarzelf om met staal in haar pootjes en een enorm zwaar en huilend hart.

Terug naar huis.. Waar ze pas aan zou komen met de maan al hoog in de hemel.