[Vigil] Slipping through dreamland

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust voelde het gewicht op zijn schouders met de pas zwaarder worden. Maar hij moest het doen voor Slatefur, voor haar familie, voor haar kittens. Hij haatte het, om de brenger van slecht nieuws te zijn. Het was nu al een poosje rustig, maar het rommelde nog altijd in de clan. Wantrouwen en iedereen leek op zijn hoede, alsof ze wachtten op het volgende slechte ding dat zij gebeuren. En dat van nu gebeurd.

Settleddust liep het kamp in en hij legde het slappe lichaam van Slatefur in het midden van het kamp. Even keek hij weer doodstil naar haar, terwijl hij blikken op hem voelde brandden. Hij kneep zijn ogen voor een moment dicht, waarna hij opkeek. 'Ik vond Slatefur vandaag. Ze is.. ze is van haar leven beroofd.' De deputy slikte. Er waren honderden gedachten die door hem heen gingen, maar boven alles was het woede en onbegrip. Waarom Slatefur? Wie was zo laf? Hij schraapte zijn keel weer. De clan toespreken werd steeds makkelijker, maar zulke dingen zouden nooit makkelijk worden. 'We zullen niet rusten voordat we degene die verantwoordelijk is voor zo'n laffe daad gevonden hebben.' Zijn groene ogen schoten vuur en hij keek zijn clangenoten aan. Maar hij keek weer naar het levenloze lichaam van de grijze poes. 'Maar laten we eerst afscheid nemen van onze clangenoot. Een moeder, een raadgever, een vriend.' Settleddust gaf de poes een lik langs haar oor. 'May StarClan light your path.'

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Het was al een tijdje rustig, bijna te rustig als je het hem vroeg. Het betekende vaak dat er iets op de loer lag dat elk moment kon gebeuren en vandaag leek die dag aangebroken te zijn. De geur van bloed was het eerste wat hij rook en hij liep zijn den uit om te zien wat er gaande was. Settleddust droeg het lichaam van iemand het kamp binnen, iets dat hij zelf al zo vaak gedaan had, maar pas toen zijn deputy diegene neerlegde had hij door wie het was, Slatefur. Wie had dit gedaan? Zijn blik zocht die van Settleddust, maar uit zijn woorden kon hij niet veel opmaken. Hij stapte naar voren, zei nog niks en drukte kort zijn neus in de vacht van de elder. "May Starclan light you path," Voor hij zijn afstand nam en zich weer op zijn deputy richtte. "Wat is er gebeurd?" Ook al wist hij vanuit zijn eigen ervaring dat je niet altijd wist wat er gebeurd was, ook al hoopte hij dat Settleddust iets van een aanwijzing zou hebben. Of anders moesten ze een patrouille eruit sturen om misschien onderzoek te doen.

If you are strong, you'll find responsibility
[Vigil] Slipping through dreamland 38cVMP

Weighs down on you like you're carrying a heavy chain

Spoiler:

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Eindelijk, eindelijk mocht ze haar ogen dichtdoen. Na een hele avond patrouilleren in het gebied dat haast onbegaanbaar was van de modder, was ze voor het eerst blij geweest wanneer ze zich in haar nest mocht storten. De modder hing nog in klonten aan haar vacht, maar ze had noch de energie noch de zin om ze eruit te halen. En ze wist dat niemand zou klagen, dan zou ze toch wel de mond snoeren met een snauw. Dus nestelde ze zich zo goed en kwaad als het ging in haar nest. De stilte die plots over het kamp viel was meer dan aangenaam. Dat er een ijzige rilling door het gehele kamp heen ging, had ze niet door totdat een zachte poot haar aan tikte. Wolfblood opende één oog en haar mond om de warrior toe te snauwen, totdat ze de blik in diens ogen zag. Zachte woorden zeiden haar dat ze moest komen, en de oude knoop in haar maag hervormde zich. Wat nu? Wie kwam haar nu halen? Wat was er nu wel niet misgegaan?

De geur raakte haar al voordat ze zag wie het was. Die harde, metaalachtige geur die haar iedere keer weer misselijk maakte. Die haar mond vulde met de smaak van bloed, het bloed waar ze naar was vernoemd. En ondanks alles, duurde het haar toch nog zo lang voordat ze wist wie precies het grijze hoopje was dat Settleddust naar binnen had gesleept. Haar vacht was bijna niet grijs meer, en die blauwe ogen stonden zo leeg dat ze dacht dat ze van een vreemde waren. Maar hij noemde haar naam, waarom haar naam? Dit moest een rogue zijn, een vreemde die zo op haar leek. Zometeen zou ze uit de elders den lopen en haar een kopje geven. Want hoe vaak had Wolfblood haar niet gezegd daar te blijven? Nadat wat er met Neritefur was gebeurd, nadat Tallshadow was wegegaan. Maar er kwam niemand uit de elders den meer, niemand die haar een kus op haar wang gaf. Altijd had ze gedaan alsof ze het verschrikkelijk vond, maar nu verlangde ze nergens meer naar. Haar poten hadden een eigen wil gekregen toen ze stap voor stap naar het lichaam liepen, en ze met iedere stap meer dingen herkende die van haar waren. De kleine puntjes van wit haar, haar bolle wangetjes, die zachte pootjes. En toen sloeg het haar in het gezicht.

Het was Slatefur. Het was echt Slatefur.

Het was haar, en ze was nu dood. Net zo dood als haar moeder, net zo weg als haar twee zussen. En waarom? Door wie? Haar poten begonnen te trillen van woede, terwijl ze zich ervan moest weerhouden om Peppermint erbij te schreeuwen. Want ze ademde al niet meer, en dat zou ze nooit meer doen. Slatefur, de enige poes die altijd in haar had geloofd. De enige die van haar had gehouden zoals een moeder zou moeten doen. En hoe vaak ze wel niet ruzie hadden gehad ook, hoe vaak ze wel niet bot was geweest tegen haar. En had ze ooit, ooit wel niet gezegd hoeveel ze van haar hield? Hoeveel ze wel niet voor haar betekende? Ze was er nooit dapper genoeg voor geweest, had zich altijd verteld dat ze het ooit nog wel zou doen. En nu was het te laat en lag ze hier levenloos aan haar voeten, dood omdat ze haar niet had kunnen beschermen. Omdat niemand dat had gedaan. Ze wilde wegzakken in de aarde en in honderden stukjes uit elkaar vallen. "Wie?" haar stem trilde van een ijzige woede en bovenalles verdriet. Van zoveel pijn, dat ze zich er niet toe kon zetten om haar schoon te wassen. Om haar een laatste neusje te geven, om voor haar te rouwen. Het maakte haar zieker dan ze zich ooit had gevoeld. "Wiens geur hing erbij?" haar stem was dik, hol en zo vol woede. Niet haar. Waarom moest het haar zijn. Starclan. Waarom haar? Ze zou zo haar plek in hebben genomen, zou in één hartslag alles ervoor hebben gegeven om haar nog een goed leven te gunnen en oud te worden naast haar kinderen. En nu was zij weg, en Wolf was nog altijd hier.

gemaakt door kiki

'A bird sat down and spoke to me:'

'"you are a murderer, no matter how beloved "'

Slap Count: 08

Kill Count: 02

THERE'S MAGIC DEEP IN OUR HEART

Peppermint

Haar hart woog zwaar in haar keel terwijl de dikke geur van bloed de medicine cat den binnen dreef. Ze hoorde al snel tumult in het kamp en draaide haar gevlamde oren plat in haar nek terwijl haar hart naar haar keel rees. Er was iemand gewond, het moest wel. Oh Starclan. Snel griste ze pijnstilling en spinrag bij elkaar. Ondertussen wist ze op haar duimpje waar alles lag. Alles lag op de plek.. Behalve Newt. Ze had de tweebeen knuffel die Newt had achtergelaten netjes in haar nest gelegd en deze geweigerd op te ruimen. Aan iedereen die het durfde te vragen zei ze hetzelfde. Newtspark komt gewoon terug. En wanneer Newtspark terug zou zijn, zou ze blij zijn dat ze een schoon nest zou vinden en haar beer netjes op de plek.

Terwijl ze het kamp binnenkwam daarentegen, besefte ze dat iemand anders voor de laatste keer was thuisgekomen. Ze zag het aan hoe het lichaam hing, hoe de ogen keken. Dit was niet iemand die nog te redden viel. Haar hart kneep samen bij het zien van de elder, bij het zien van de wond. Het was aangericht om te vermoorden. Was het een roofdier? Of.. Een siddering ging over haar lijf heen terwijl ze dichter stapte. Een kat. Maar wie? Wie zou een hulpeloze elder aanvallen? Stilzwijgend legde ze haar pakketje aan herbs neer terwijl verdriet haar hart omklemde. Ze voelde haar tranen achter haar ogen prikken toen ze Wolfblood hoorde schreeuwen. Haar blauwe ogen stonden verdrietig terwijl ze eventjes naar haar grote vriendin keek. Het liefste zou ze al het verdriet wegnemen, Slatefur voor haar terugbrengen en haar weer zien lachen. Maar natuurlijk kon ze niks in die geest doen. Zwijgend stapte ze naar Slatefur toe en drukte ze haar neusje zachtjes tegen de al koude, leigrijze neus aan. "May Starclan light your path Slatefur.. May you find swift, bountiful hunting," murmelde ze zachtjes, waarna ze naar Wolfblood toe liep en in haar buurt ging zitten. Ze raakte haar niet aan, maar wilde dat de kattin voelde dat Peppermint er voor haar was.

[Vigil] Slipping through dreamland 12696350_jks6pUK6ZgJK5On

"Hoeveel topics wil je?" "Ja"

Hij was in gesprek geweest met een mede-warrior. Gezellig zaten ze wat te praten voor de warriorsden, ondanks de gekke sfeer die de laatste tijd in het kamp hing. Hazelnut zat met zijn rug naar de ingang van het kamp, niet meteen bewust van wat er komen zou. De ogen van zijn gesprekspartner bleven stil hangen op iets dat zich achter hem bevond. Even bleef hij naar de kat kijken, waarna hij zich traag omdraaide. Zijn oren waren naar voren gericht, maar schoven al snel zijwaarts bij wat hij te zien kreeg. Verschillende beelden flitste aan hem voorbij. Wederom stierf er een kat in zijn nabije omgeving. Winddancer, Roughflower en nu Slatefur. Allemaal poezen die hij lief had, ieder op hun eigen manier. En alle drie waren gestorven op ene gruwelijke manier. Zijn geprekspartner stond op en stapte dichterbij maar Hazelnut bleef staan waar hij stond. Hij wilde zich weerhouden van haar aanzicht, wetende uit vorige voorvallen dat het hem lang zou bijblijven. Misschien was het maar goed dat zijn gesprekspartner van hem weg stapte, straks was de ander nog de volgende in het rijtje doden. Alle connecties die hij leek te maken, stierven een gruwelijke dood. De kater draaide zijn kop weg van het lichaam van Slatefur en gingen onbewust naar de kinderen van Slatefur. Ze zouden nooit alleen zijn, zolang hij hier rondliep. Hij had hen altijd al in de gaten gehouden en dat zou hij nu zeker blijven doen.

De kater zat nu terug met zijn rug naar de groep katten die Slatefur gingen groeten. Zijn houding was misschien vreemd voor de katten om hem heen, maar de keuze was bewust. Hij had haar graag gezien, was mee opgegroeid met haar en wilde zijn laatste beeld van haar bewaren. Zien wilde hij haar nu niet meer. Het puntje van zijn staart zwiepte nerveus heen en weer, waarna hij niet veel later de warriorsden in verdween.

[Vigil] Slipping through dreamland B8m06IM

I'm thє king of my own land.
Facing tєmpєst of dust, I'll fight until thє єnd.
Crєatures of my drєams raisє up and dancє with mє!
Now and forєvєr, I'm your king!

Thєmє

.:

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De deputy was voorbereid geweest om Acornstar zijn praktische, bijna zakelijke houding
toen hij hem benaderde. De simpele vragen, die hem bijna irriteerden. Al irriteerde de leider nu hem tegenwoordig erg simpel, al was het maar een blik of een woord. Hij was nog steeds niet over de fouten heen die hij had gemaakt. Brokentune, Newtspark, Serpentpaw, de lijst ging maar door. Waar hij zich niet voor had kunnen voorbereiden was Wolfblood en haar ijzige woede, of was het verdriet? Settleddust kon het bij haar nooit goed uit elkaar houden. Zijn blik ging weer naar Slatefur, en herinnerde de grapjes die ze had gemaakt toen hij nog maar een apprentice was. De trots die hij had gevoeld als jonge warrior toen ze persoonlijk had gevraagd aan Tallstar of hij degene mocht zijn om één van haar kittens te trainen. Hoe hij met diezelfde trots en ijverigheid van Chillypepper, en later ook Hoarsevoice, warriors had gemaakt. Het was een zachte ziel die dit niet verdiende. Wie in alle sterren wilde haar nou dood? ‘Ik vond haar in het moeras. Er was geen geur, met die vloed is het zo te verhullen en.. Ik zag wat sporen, ze gingen naar het zuiden.’ De Thunderclan grens was daar, maar Settleddust wilde niet te snel conclusies trekken. ‘Ik ben ze niet gevolgd, ik kon haar niet achterlaten.’ Zijn blik ging weer naar Slatefur. Hij probeerde zich sterk te houden, maar ook hij werd moe, en dit was weer een klap in zijn gezicht. Een clanlid die hij niet had kunnen beschermen. Iets waar hij zich verantwoordelijk over voelde en dus ginge en bibberende zucht over zijn lippen. ‘Ik kan jullie erheen brengen.’ Zijn blik ging naar Wolfblood, zocht haar blik. ‘Rouw als je moet rouwen, Wolfblood. Er zijn genoeg ervaren warriors die de sporen kunnen onderzoeken.’ Hij verwachtte een scherpe reactie terug. Dat deed ze altijd. Maar ze was emotioneel en emoties vertroebelden je verstand.

Settledstar
I remember the minute
It was like a switch was flipped—
I was just a kid who grew up strong enough
To pick this armor up
and suddenly it fit

Het lichaam van haar moeder kwam binnengedragen worden, en meteen werd het rood voor Roughwolfs ogen. Alle herinneringen kwamen weer binnen. Slatefur, Southernwolf, alles was hetzelfde. De geur van bloed in haar neusgaten, aan haar poten toen het opdroogde, de tranen over haar wangen. Roughwolf vergat te ademen toen de angst haar overnam, maar tegelijkertijd met die doodsangst was er woede. Woede voor wie het steeds nog haar aan wilde doen. Haat voor de moordenaar. Zelfhaat, omdat ze er niets tegen kon doen. Dat ze niet over haar angsten kwam. Ze wilde gerechtigheid, maar ze kon geen poot verzetten. Ze keek toe, hoe degene die om haar moeder gaven afscheid namen, Wolfblood die woedend werd, hoe ze zakelijk bespraken hoe ze het wilde oplossen. Tranen stonden in Roughwolfs ogen en na wat een eeuwigheid leek te duren, snakte ze naar adem.

[Vigil] Slipping through dreamland Dbl6hi8-a10f09a7-53a0-4afc-9921-33177fc8267f.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzY1MmI3Nzc0LTI1ZWYtNGRiMS1iMTIxLTM5MGIzMTI3NTQzNVwvZGJsNmhpOC1hMTBmMDlhNy01M2EwLTRhZmMtOTkyMS0zMzE3N2ZjODI2N2YucG5nIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

πιξελ

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Al het bloed liet haar zich vuil voelen. Het bracht haar terug naar die verdomde avond, Sinclaw had er niet veel anders uit gezien dan Slatefur nu deed. Het was allemaal te vergelijkbaar, er was telkens teveel bloed en zij was nooit in staat ze te redden van dat lot. Was dat waarmee Tallshadow haar vervloekt had met deze naam? Zou het haar voor altijd volgen? Een klein, rossige figuur bewoog zich haar kant op. Peppermint was er direct bij om Slatefur een veilige passage in Starclan te wensen. Wanneer zou haar het zelfde lot bevallen? Wolfblood begon te trillen en bijna dacht ze te gaan braken. Ze wilde niets anders dan zich tegen dat kleine konijn laten vallen, uithuilen in diens vacht. Maar ze voelde zich vies, bevuild van alles. En met haar vuile poten wilde ze haar niet aanraken.

"Nee. Breng me erheen." Wat zou rouwen nog voor goed doen? Ze wilde hier weg, weg van de clan en weg van haar. En als ze de boosdoener zou vinden, zou ze de belofte breken die ze zowel aan Waspsting als zichzelf had gedaan. Ze zou de ingewanden van de dader over het hele verdomme bos heen hangen, al waarschuwing voor ieder die nog aan de katten zou zitten waar ze zo van hield. In haar achterhoofd hoorde ze de stem van Slatefur, die dit niet zou willen. Maar het werd overstemd door het immense gevoel van woede en bovenalles verdriet dat haar overspoelde.

gemaakt door kiki

'A bird sat down and spoke to me:'

'"you are a murderer, no matter how beloved "'

Slap Count: 08

Kill Count: 02