She'll keep you for a while

Elke kitten hielt van zijn moeder, en zo was het ook van Copperkit. Hij was een enorm moederskindje, en hielt ervan om bij Seamist in het nest te blijven en haar vragen te stellen over van alles. De oranje-gevlekte kitten wilde alles weten, en hij vond het zo leuk om te leren dat hij niet doorhad dat anderen misschien moe van hem werden. Het kwam ook goed uit: want van ruige spelletjes met andere kittens hielt hij allerminst. Het liefst keek hij dan toe, om vervolgens in zijn eentje te spelen. Copperkit had graag alle kanten van zijn spelletjes zelf in de hand, hij vond het niet leuk als hij verrast werd doordat anderen andere ideeën hadden. Nu had hij zijn moeder weer voor zichzelf, wat zijn favoriete momenten van de dag waren. "Mama?" Begon hij zachtjes, om haar aandacht te krijgen. "Als katten steeds kittens krijgen, en hun kittens ook weer kittens. Hoe kan het dan dat het kamp niet helemaal vol zit met katten? Het zouden er toch veel meer moeten zijn?" Een compleet willekeurige vraag, zoals hij ze wel vaker stelde. Natuurlijk wist een jonge kat als Copperkit nog niks van het concept van de dood, maar zijn heldere geest wilde wel een logische verklaring voor alles, en dit zat hem al sinds de ochtend dwars.

[Sea]

De manen leken voorbij gevlogen en al snel waren haar nieuwe kittens door de nursery aan het tuimelen. Het gaf wat rust, gelukkig, dat ze niet de hele tijd aan haar buik lagen. Ondanks dat moederinstinct deels had overgenomen en ze in ieder geval van de kittens kon houden, wist ze zich alsnog geen raad met de turbulente emoties die ze rond de kittens voelde. Desondanks wist ze een ding zeker, de kittens moesten er niet onder lijden. Toen Copperkit haar naderde, trok ze hem dichter tegen zich aan en begon ze zijn kopje te wassen. Wat er echter uit Copperkit's mond kwam, kwam als een verrassing. Een moeilijke vraag uit de mond van een kleintje. Voor een moment bleef ze stil, tong nog uit haar mond voor ze begon te spreken. "Zo, wat een slimme vraag zo vroeg op de dag," merkte ze op met een zacht glimlachje, om zichzelf iets meer bedenktijd te geven, "Op het gegeven moment, als een kat heel oud is, dan gaan ze naar Starclan, de clan tussen de sterren." legde ze uit, een beetje om het concept dood heendansend. Daar was hij te jong voor.

Toen zijn moeder hem begon te wassen, ontspande Copperkit helemaal. Hij hielt van zijn moeder, zoals hij van niemand anders hielt. Natuurlijk was er zijn vader, en zijn siblings. Maar niemand van hen kon tippen aan Seamist zelf. Zij was er altijd voor hem, en ze was altijd lief en zachtaardig. Niet zoals andere kittens, die hem maar een klein buitenbeentje leken te vinden. Hij snorde ook toen ze hem slim noemde. Dat hoorde hij het liefst. Copperkit wilde graag slim zijn, want sterk en dapper waren geen labels die bij hem pasten, dat wist al op zijn jonge leeftijd al. Toch vond hij het antwoord een beetje gek. Dus als katten oud werden, gingen ze naar een andere clan? "Oh.." Begon hij, proberend daar iets logisch van te maken. Hoe kwam een kat van hier beneden nou weer in de sterren? Zeker een oude kat; die waren toch fragiel en zwak? "Starclan beschermd ons.." Mauwde hij er plotseling achter aan. Dat was niet zijn eigen conclusie, dat had hij gehoord toen hij een elder had afgeluisterd. Er kwam nog een vraag in hem op. "Waarom vertellen katten zomaar geheimen aan elkaar? Zo kan iedereen die mee luistert het toch horen?" Copperkit had nooit bedacht dat zijn afluisteren niet 'goed' was, dus hij had ook niet door wat hij nu precies aan zijn moeder opbiechtte.

Haar kleine jongen was heel intelligent, ze zag het nu al. Heel erg intelligent zoals.. Zoals zijn vader wellicht. Een brok verscheen kort in haar keel, samen met een zweem van wantrouwen, maar ze probeerde het zo snel mogelijk te onderdrukken, zichzelf vermanend. Dit was Arcticwolf niet, dit was een onschuldig kind. "Starclan beschermt ons inderdaad, en waakt over ons," vertelde ze haar zoontje waarna ze hem tussen haar poten sloot, hem zelf ook beschermend van de buitenwereld. Misschien dat ze hem ook wel wilde beschermen van Arcticwolf's invloed, al leek de natuur daar ook een handje mee te helpen... Ze knipperde haar ogen wat verbaast bij zijn volgende vraag, nog niet helemaal de implicaties realiserend. "Over het algemeen vertellen katten geheimen aan elkaar als niemand ze kan horen, anders zijn het geen geheimen. Dus als je iemand een geheimpje wil vertellen.. Zorg dan dat niemand anders het hoort," vertelde ze met een zacht gespin aan hem.

Zijn moeder vouwde haar poten nog wat dichter om hem heen, en Copperkit nestelde zich gemakkelijk tegen haar aan. Zo was hij het gelukkigst: Bij zijn moeder, in de Nursery, met al haar zachtheid om zich heen. Haar uitleg was logisch, maar klopte niet helemaal met wat hij alsmaar had gehoord. Kijk, hij wist natuurlijk wél dat hij stilletjes moest zijn met geheimen. Maar al die andere katten leken het nog steeds niet te beseffen! "Nou.. Anderen zijn er heel slecht in! Ik heb al honderden geheimen gehoord. Zo hier, in het kamp." Mauwde de kitten stellig.