Protective like an older sibling

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Remnantpaw had zich snel richting haar den verplaatst nadat ze Eveningglow had zien vertrekken richting the Highstones. De jonge Medicine Cat Apprentice had beloofd om een oog te houden op Beetlekit en Bearkit. Zeker sinds ze bevriend was geraakt met de bruine wilde kitten. Al kon ze niet zeggen dat Beetlekit momenteel zo druk was. Ze was behoorlijk door de molen gehaald door de Bloodclanners. De wonden waren zonder de verzorging van een Medicine Cat er niet beter op geworden en tegen koorts kon ze niet veel doen. Het was hopen dat de kitten er niet teveel schade aan overhield. Haar amberkleurige ogen stonden warm als een beschermend vuur terwijl ze uiterst voorzichtig haar kop voorzichtig tegen de jongere kattin aan drukte. In dit soort momenten leek af en toe de zachtaardigheid van de kattin naar boven te komen. Het leven was oneerlijk, maar zij zou de wacht houden totdat Eveningglow, dan Eveningstar haar kittens weer kon zien. Een diepe zucht gleed over haar lippen, ze had het zien van Koifish's verwondingen al zwaar gevonden; maar het zien van twee jonge katten die lichamelijk en ongetwijfeld emotioneel geraakt waren, misschien was dat toch nog erger. 'Beetlekit,' Klonk er zachtjes toen het duidelijk was dat de ander wakker was. 'Heb je pijn... En mag ik naast je komen zitten?' Ze wist niet hoe bang de kitten was en hoe goed ze Remnantpaw kon herkennen. Ze had nooit met Beetlekit kunnen delen dat ze Medicine Cat Apprentice was. Nooit kunnen vieren en nu was de plek daar niet voor. Nee, ze zou enkel de ander haar bescherming geven, zelfs al was dit niet veel waard.

@Beetlekit eerst

❅

Protective like an older sibling Tzfuz9H

Protective like an older sibling Ddoqklp-3eb36866-2a8a-4300-ab42-584ecd6660a3

Zie je wel? Het eindigde altijd hetzelfde. De poes van eerder was weer vertrokken, en daarmee de warmte die ze had gevoeld. Standvastig bleef ze bij Bearkit staan. Al haar zintuigen konden haar bedriegen, maar op z'n minst voelde ze hem nog vlakbij zich. Het leek alsof hij diep sliep. Even had ze gedacht dat hij dood was, eventjes maar. Die afschuwelijke tellen dat ze dacht dat zijn borstkas niet meer op en neer rees. Maar hij ademde nog, hij leefde nog.
Een nieuwe bewaker kwam hun kant op. Beetlekit keek naar de grond en maakte geen oogcontact met de grijze poes. Toen deze plots haar aanraakte, schrok ze met een beweging terug, haar oren in haar nek en haar mond ferm gesloten. Ze wilde niet nog meer problemen, nog meer pijn. Ze wist dat het toch niet meer op zou houden, en het enige wat ze dan nog wilde was Bearkit bij haar houden. En het beste hielp om ja te knikken en je mond te houden, om je zo klein te maken dat ze je vergaten. Beetlekit knikte enkel stilletjes en stond alles toe. Als ze maar niet aan Bearkit kwam. Als ze maar niet haar broertje meenam, zoals ze Birdkit mee hadden genomen.

Protective like an older sibling Beetle11

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Beetlekit leek haar nog niet te herkennen, wellicht omdat haar geur was veranderd door de vele kruiden die om haar nest heen lagen. Eveningglow was veel bij de kittens te vinden, wellicht omdat ze hen iets van rust en warmte wilde geven. Iets dat ze niet hadden gehad bij Bloodclan, tenminste daar ging Remnantpaw vanuit. Ze slikte moeizaam toen ze doorhad dat Beetlekit haar niet vertrouwde, haar keel voelde even droog aan van de emoties die op borrelden. Het leven was niet eerlijk en waar ze zelf de Clan hoog probeerde te houden was ze ook nog een kitten in haar hart, toch bracht Beetlekit iets naar voren toe. Een beschermende drang maar ook een van vriendschap. Ze zou Beetlekit niet langer bang laten zijn.

De oren van de kitten waren naar haar nek geschoten bij de aanraking en met een beweging kromp de kitten in elkaar alsof ze een vijand had. Stil bleef ze, te stil. Ze vroeg niet naar verhalen. Niet zoals vroeger. De kitten knikte enkel stilletjes terwijl ze duidelijk haar broertje in de gaten probeerde te houden. Langzaam en voorzichtig om de kitten niet verder te laten schrikken boog Remnantpaw zich naar voren toe en sprak ze op een zachte warme toon. 'Beetlekit ik ben het Remnantpaw. Je bent veilig.' Ze wist niet of het door zou dringen tot de kitten maar hoopte dat ze haar zou herkennen. Heel voorzichtig gaf ze een oortje van de kitten een likje voordat ze zachtjes bijna geforceerd begon te snorren. Hopende dat iets de kitten zou doen kalmeren. Als het moest zou ze misschien kamille halen. Mits ze nog voldoende planten hadden.

❅