1:01

Haar glimlach was een zwakke representatie van wat ze voelde, de blijdschap, de warmte. Dat moest een ja zijn geweest, hij had ingestemd. Hij wilde haar ook, ook al zou hij van zichzelf blijven. Toen hij haar begon te wassen voelde dat als een bevestiging voor Crystalstar, en ze liet haar lichaam weer helemaal ontspannen. Het duurde erg lang voordat ze weer iets zei. Hij warmde haar op, droogde haar af, en zij dacht na. Langzaam maar zeker kwam haar helderheid weer terug, en daarmee ook haar twijfel. "Wat betekend dit?" Vroeg ze uiteindelijk onzeker, toen hij op bijna elk plekje was geweest en ze zich voelde opwarmen in de zon.

Eén hartslag lang dacht Crystalstar dat hij haar toch nog zou afwijzen, dat ze hem verkeerd begrepen had. Maar Carrioncough kwam bij haar liggen, en toen ze zijn adem voelde glimlachte ze gelukkig. En hij had gelijk: dit hoefde inderdaad niks voor de clan te betekenen. Het was niet belangrijk dat zij wist wat er tussen hun Leader en deputy speelden, zeker niet aangezien.. "Dan moet ik het maar meteen zeggen.. Ik wil geen kittens meer." Haar dochters waren eigenlijk al te ver in haar leiderschap geboren, ze zou nu niet nog meer kinderen kunnen krijgen. Het trauma van Shellkit voegde daar ook nog eens immens aan bij.

Op haar tanden bijtend keek ze hem aan met een lichte frons. Hij was erg teleurgesteld, dat kon ze wel zien. Zou dit al hun breekpunt zijn? Het was nogal een zwaar onderwerp om in te verschillen als partners. "Het is makkelijk voor katers om kittens te willen." Mauwde ze uiteindelijk, zonder iets van boosheid of een denigrerende toon. Het was gewoon de waarheid, het was niet alsof ze het hem kwalijk nam. "Maar het doet veel met mijn lichaam, en het haalt me meer dan een seizoen uit mijn normale leven. Dat kan niet meer als Leader." Verzuchtte Crystalstar, terwijl ze zich wat oprichtte en haar wang tegen de zijne wreef. "En na de laatste keer.. ik ben ye bang om dat te herhalen."

Het was een veel te lieve manier om haar hart te breken. Crystalstar keek naar hem op met ongeloof in haar ogen. Dit was niet eerlijk. Ze had al twee keer de pijn van een zwangerschap door moeten maken, was een derde keer echt het enige wat hen samen kon houden? Verbitterd wendde ze haar blik af, en probeerde op te staan. "Ik wil geen trouwe deputy." De woorden kwamen er zacht en vermoeid uit. Het deed meer pijn dan de val van net, om hem te horen zeggen dat Starclan dit niet bedoeld had voor hen. "Ik wil een partner. Iemand die niet alsmaar de leider in mij ziet." Het lukte haar om overeind te komen, hoewel haar poten trilden. Ze schudde zijn staart van zich af. De aanraking was te verwarrend. Ze kon de warmte en de nabijheid niet aan als het niets betekende.

Toen ze zich uitrekte voelde Crystalstar de oude littekens onder haar vacht. Ze was lang niet meer het jonge nieuwe gezicht dat ze was geweest toen ze tot deputy was gemaakt. Al haar schoonheid had haar nog lang niet verlaten, maar de eerste tekenen van haar leeftijd begonnen zich te laten zien. En het belangrijkste teken was dat ze had de pijn van het moederschap had geleerd. Daaraan dacht de grijze kattin terwijl ze opstond. En dat vervloekte moederschap kostte haar nu ook Carrioncough, hoe lief hij ook probeerde te zeggen dat hij nog wel vrienden wilde zijn. "Dan is het zo." Mauwde ze, haar stem zacht maar hard als steen. Crystalstar keek hem niet aan terwijl ze een eerste stap zette. Haar kracht was voldoende teruggekeerd om voorzichtig naar het kamp te lopen. "Ik heb al gezegd dat ik dit niet op je zou forceren, je moet je eigen beslissingen maken." Ze wenkte met haar staart. Het was een snel gebaar, zonder warmte of speelsheid. Gewoon een kom mee zoals ze die ook aan een gewone warrior gegeven zou hebben.

Haar stappen waren langzaam, ze wilde haar herstellende lichaam niet opnieuw breken. Crystalstar liep met haar kop gebogen, denkend. Carrioncough was niet de veiligste keuze voor een mate geweest, de clan zou gaan denken dat hij teveel invloed op haar had, maar het was beter geweest dan alleen blijven. Toch, ze was wel erg koel tegen hem geweest. Misschien verdiende hij dat niet voor zijn eerlijkheid. "Het spijt me, Carrioncough.." Mauwde ze zachtjes. Ze keek om, naar dat spitse gezicht, die bleke ogen. Het was een goed gezicht. "Wat als ik wel nog kittens wilde? Was de situatie dan anders?" Ze wist dat het wanhopig klonk, maar Crystalstar wilde gewoon graag horen dat hij haar anders wel gewild had.

Maar zelfs dat kreeg ze niet. Hij zei dat hij het niet wist, en Crystalstar voelde haar hart opnieuw breken. Hij had het zo graag gewild, of had ze dat alleen maar gezien omdat ze het wilde zien? "Ja, natuurlijk.. Bedankt voor je eerlijkheid." Mauwde ze met een klein stemmetje, maar deze keer bleef ze naast hem lopen, hopend op wat troost in zijn nabijheid. Het koste moeite om tranen en snikken tegen te houden, maar moons aan training hadden haar steenkoud gemaakt, en ook nu braken die vaardigheden niet. Toch wist Crystalstar niet hoelang ze dat nog zou volhouden. "Ik hoop dat je een lieve kattin kan vinden, iemand die jou ziet." Ze probeerde het vriendelijk te laten klinken, maar het was alleen maar verdrietig.

Ergens hoopte ze dat dat het zou zijn, dat ze er verder niet meer over zouden hoeven praten. Maar toen ze het kamp in zicht kregen, besloot Carrioncough blijkbaar om toch nog één ding te beloven. "Je moet je leven niet geven om er één van mij te redden." Verzuchtte ze zachtjes. Het was een lief gebaar, maar haar levens waren net iets minder kostbaar dan zijn ene leven. "Ik ben Riverclan's deputy, tweemaal weduwe en ik wil geen kinderen meer." Ze glimlachte wrang en schudde haar kop. "Maar bedankt, Carrioncough. Je bent een goede kater." Drukte ze hem op het hart toen ze bij de oversteekplaats aankwamen.