What you see is my impatience

Een nieuwsgierige blik verscheen in zijn gouden ogen toen een Riverclan geur zijn kant op waaide. Hmm, hij was redelijk dichtbij de grens, dus gek was het niet. Toch hoopte hij stiekem dat er wat sensationeels gaande was waar hij van kon meesnoepen. Vandaar dat hij zijn jacht dan ook lekker staakte en op de geur afliep. Zou er een mooie Riverclanner op hem te wachten staan? Een leuke warrior waar hij mee kon sjansen vond hij geen straf.
- Specklepaw 1st

Nog een grens voor haar snoet, maar dit keer hield ze zich netjes aan de regels. De afgelopen keer was toch wel genoeg geweest om haar tijdelijk te genezen van haar kleine avontuurtjes in andermans territorium. Nu keek ze echter uit over de velden van Windclan. Gek dat het daar allemaal zo heuvelachtig was en bij hun niet, alsof iemand een duidelijke streep had getrokken waar hun stukje van de wereld verdween en een nieuwe begon. Nouja, die streep mocht dan misschien een kolkende rivier zijn, waar ze toch liever niet instapte. Specklepaw was nog niet echt gevaardigd in zwemmen, laat staan in dit gevaarlijke stuk van de rivier. Leuk, een mentor hebben die je veel vrij gaf, maar leren ging dan niet zo vlot. Het hielp ook niet echt dat ze er zelf nou de eerste periode al met de pet naar gooide en training ontging om te ontdekken...en regels te breken. Hmm, misschien had ze dan toch een beetje beter moeten luisteren, maar wat gedaan was was gedaan. Het gevlekte poesje wilde zich net omdraaien, want al die velden waren toch eigenlijk wel saai om naar te kijken, toen er een figuur in de verte verscheen aan de Windclan kant. Oh. Ze zat toch niet weer in de problemen nou hé? Ze aarzelde, als ze gewoon zou weglopen nu, dan zou ze zeker problemen ontlopen, maar ze had ook nooit een Windclanner ontmoet. Nieuwsgierigheid won het van het instinct om weg te glippen en dus bleef ze zelfverzekerd staan. Tenminste, ze hoopte dat het zelfverzekerd overkwam, met haar borst vooruit en hoofd omhoog. Ze deed hier niets verkeerd, alleen even kijken.

Tot grote persoonlijke agony was er helemaal geen mooie volwassen Riverclanner bij de grens, maar een kleintje, net geen kitten meer. Een zucht rolde over zijn lippen terwijl hij de apprentice in zich opnam. Die leek wel heel zelfverzekerd te zijn van diens zaak, want ze stond er super stoer bij. Nou, moest ze lekker doen, want eerlijk gezegd kon het Hawk zeer weinig boeien dat ze daar stond. Een pruillipje stond op zijn gezicht toen hij haar begroette. "Hai," zei hij met een zucht waarna hij met zijn staart sloeg. "Ben je alleen?" vroeg hij toen, in de hoop dat ze misschien toch ergens vergezeld zou zijn met een Riverclanner van zijn leeftijd.

De windclanner die nou voor haar neus stond leek een beetje beteuterd, als een kitten die zijn zinnetje niet had gekregen. Een belachelijk zicht op een volwassen warrior en Specklepaw moest kort gniffelen. Het was een rode kater, met een wat langere vacht. Hij groette haar redelijk losjes, echter, dus ze dacht niet dat ze in de problemen zat, ook al vroeg hij daarna wel of ze alleen was. Specklepaw fronste daar eventjes om. Wat ging hem dat nou weer aan? Ze haalde dan ook haar schouders op. “Mijn mentor geeft me veel vrij,” Vertelde ze hem simpel. Het gaf niet weg of ze hier nou echt alleen was, of dat haar mentor misschien ergens verstopt zat, maar dat was prima voor haar. Ze ging niet alle informatie zomaar met een vreemdeling delen, want stranger danger.