My brain has claimed its glory over me

Hij had een onverzorgt uiterlijk, een zaak wat voor hem nooit van groot belang geweest was. Sinds zijn vertrek waste hij zichzelf een enkele keer, hooguit om het ergste vuil weg te krijgen. Zijn donkere vacht verborg de meeste smerigheid, al was het op sommige plekken piekerig. Dagen achter elkaar liep hij, korte hazeslaapjes hielden hem wakker wanneer het nodig was. Dunner dan hij was met een clanleven, maar niet persé mager. Tenslotte was hij geen slechte jager en zo lang er nog prooi te vinden was overleefde hij wel. Voor nu was het tijd om plannen te maken, beter dan de spontaniteit die zijn oude streken lichtjes bezaten. Hij had een thuis gevonden, een verlaten Twoleg plaats. Het was een bijzonder geval, vooral de vierkante vleugels aan de buitenkant waren opvallend. Er waren vier, niet allemaal even mooi meer en ze hingen allemaal in een rondje. Dat dit een molen heette kon Grimestripe niet veel schelen, enkel dat het leeg was en ruimte binnen was. Op een van de oude zakken lag hij met open ogen te staren naar het midden, waar een groot stenen wiel ooit zijn werk deed. Nooit had hij zich alleen gevoeld, want de andere optie was niet veel beter. Liever alleen zijn dan brandende ogen in je rug krijgen. Nee, eenzaamheid was een gevoel waar hij met liefde in verdronk. Het was een ander verlangen waar hij geen genoeg van kon krijgen, hij zocht er naar maar botste tegen een muur. Al kon hij een hoop verrichten, het was enkel hem. Hij gaf het liever niet toe, maar als hij zijn wensen wou zien uitkomen had hij toch wat hulp nodig. Urgh, dat woord. Nooit had iemand hem geholpen, of ze dat dachten of niet. Hij was sterk, gedreven door woede en een smaak voor het veroorzaken van pijn. Alleen hij wou meer dan dat, hij wou dat zijn naam niet enkel met woede werd uitgesproken maar ook met vrees. Fluisteringen die de clans rondgingen.

Bloodclan? Nee, zijn haat voor de Elite was niet minder geworden. In zijn ogen moesten ze uitgeroeid worden, het enige waar hij nog de kant van de vier clans koos. Bovendien, hij wou niet geleidt worden. Een stem die hem orders opdroeg, al was hij nooit goed geweest in het opvolgen, daar verlangde hij niet naar. Buiten begon het te regenen en met een lichte irritatie keek Grimestripe op. Helaas lekte het wel op een paar plekken, maar hij ging niet voor een droompaleis. De gestreepte kater wou wat meer opkrullen voor wat slaap zodat hij morgen nog wat beter wou nadenken, toen hij meende een schim te zien buiten bij de open deur. Een vreemdeling zoekend naar een schuilplaats? Dan had diegene pech, dit was nu zijn thuis. En hij was bereidt om er voor te vechten. Meteen weer wakker sprong hij op de grond en liep zonder aarzelen naar buiten toe.