Star child

Het was allemaal iets minder makkelijk nu haar vader weer beter ter been was. De vrijheid die eerder een luxe was, was ze in zijn afwezigheid als een gegeven begonnen te zien. Nu hij weer iets meer haar trainingen oppakte, was ze vergeten hoe vervelend streng en voorzichtig hij ook kon zijn. Kijk uit voor het ijs, niet te laat terug komen, niet alleen het territorium in, blijf weg van de grens. Ze rolde met haar ogen. Natuurlijk hield ze van hem, maar zo waren vaders gewoon. Het zorgde er vooral voor dat ze heel goed was geworden in achteloos kleine leugentjes vertellen, en haar sporen goed te verbergen. Ze voelde zich wel schuldig tegenover hem, liegen tegen haar vader legde altijd een steen in haar maag. Maar hoe erg dat schuldgevoel ook op haar lag, het moment dat ze het verloren gebied begon te naderen verdween dat als sneeuw voor de zon. Hij was haar mentor ook, en ze leerde nu gewoon op een creatieve manier, toch? De poes deed haar best de zorgen uit haar kop te zetten terwijl ze veel te vroeg aan kwam op haar date. Mooi. Lichtelijk buiten adem zocht ze een plekje waar de zon scheen, zodat haar gevlekte vacht zou schitteren in het licht. Haastig likte ze nog de laatste plukken plat, waarna ze zo braaf mogelijk ging zitten en op hem wachtte. Oh, zou hij wel snel komen?


& in principe alleen Settled hehe

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust was onderweg naar een training met zijn dochter. En nee, niet Tidepaw. Zelfs niet Dimpaw, die andere. Amberpaw en hij hadden een soort pact besproken en het was dom, oerdom, maar Settleddust had zich impuslief ingegeven toen ze erom had gevraagd en besloten dat hij ook wel een graantje mee kon pikken van het risico dat hij nam. Dit gebied was ook niet zonder verrassingen, iedere keer dat hij hier kwam leken de tweebenen weer iets veranderd te hebben. Een nieuw hek, waar hij nu onderdoor liep. En nu met de gekomen kou, leken ze zelfs een manier gevonden te hebben om hun gras droog te houden. Hij liep langs een enorm, zwart gevaarte wat wapperde in de wind. Ze hadden poten van hun monsters erop gelegd op het in plaats te houden. En eronder lag hun stro en hooi. Bijzonder hoe creatief die wezens waren. Maar hij bleef niet te lang staan wachten bij de krankzinnigheid van de tweebenen. Nee, hij had een andere krankzinnige afspraak op de planning staan. En toen hij stevig door baggerde, zag hij haar al wachten in het zonlicht. Voordat hij er erg in had, kwam er een trots glimlachje op zijn snuit. Ze was al zo groot, zo mooi. Eenmaal binnen gehoorafstand, trok hij weer de zakelijkere blik op zijn gezicht. ‘Hallo, Amberpaw,’ miauwde hij kalm. ‘Ik hoop dat ik je niet te lang heb laten wachten.’

10: Laat je kat in aanraking komen met een Twoleg voorwerp

Tevreden keek ze naar haar reflectie in het kleine poeltje naderbij. Haar vacht zat perfect, glanzend en gezond in het zachte licht van de leafbare sun. Een van haar pootjes tilde ze op en zette ze voor één van haar ogen, en haar spiegelbeeld glimlachte terug. Zie je? Ze leek wel op haar moeder. Maar haar oog verraadde haar altijd, even blauw als de ander - even blauw als die van haar vader, bijna. Amberpaw zuchtte en zette haar poot weer neer op de grond, enkel om haar rug heel snel te rechtten toen ze pootstappen hoorde. De poes maskeerde haar enthousiasme met een kalme, volwassen glimlach - die stiekem toch wel een heel stuk breder werd toen ze hem in vizier kreeg. "Dag, Settleddust," miauwde ze terug en trippelde met glinsterende ogen op hem af. "Oh, nee helemaal niet hoor! Geen zorgen," eigenlijk wilde ze hem begroeten door haar neusje tegen zijn wang aan te drukken, maar dat durfde ze toch niet helemaal. In plaats daarvan nam ze plaats in het zonnetje, zodat haar vacht helemaal op zou lichten. "Heb je een goede dag gehad, Settleddust? Met mij gaat het heel goed, de jacht gaat echt super nu! Ik heb gisteren de grootste vis gevangen, je had het moeten zien!"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust keek haar even bestuderend aan toen ze zich flaneerde in het zonlicht. Nee, hij vergiste zich vast dat ze probeerde een indruk te maken. Ze zou wel gewoon genieten van het zonlicht, aangezien de kou nu in overvloed was. Ergens in zijn achterhoofd knaagde natuurlijk ook dat hij het niet wilde inzien. Hij kon alleen maar appreciëren hoe groot en mooi zijn dochter wel niet was geworden. En direct begon ze non stop te babbelen, terwijl ze hem een heel verhaal vertelde over haar vangst. Hij glimlachte even kort, toen ze miauwde dat hij het had moeten zien. Hij knikte. ‘Ik geloof je direct,’ miauwde hij met een warme ondertoon. Zijn meisje was waarschijnlijk tot alles in staat. ‘Misschien moet jij mij dat maar eens leren,’ voegde hij er met een vrolijke toon aan toe. Menig Shadowclanner was ook zeker niet vies van hun poten natmaken. Maar daar eindigde het ook, enkel je poten. Maar hij corrigeerde zijn uitdrukking al snel weer in die zakelijke houding die hij eigenlijk hoorde te hebben. ‘Mijn dag was prima, Amberpaw. Bedankt voor het vragen.’ Hij kantelde zijn kop even van links naar rechts om wat nekwervels te kraken. ‘Dus, wat zullen we je vandaag eens leren?’

Haar ogen begonnen te stralen. Zij? Hem dat leren? Oh, dat zouden ze vast allemaal helemaal niet leuk vinden, maar ze zag het al helemaal voor zich. Zij die de grote deputy van Shadowclan zou uitleggen hoe hij moest vissen, samen in het zonnetje. Oh, hoe ze hem zou uitlachen wanneer hij in het water viel, en hij zou haar dan plagend nat spetteren... Amberpaw fleurde helemaal op. Het kwam niet in haar op dat hij wellicht een grapje maakte. "Natuurlijk! Als Newleaf komt neem ik je wel eens mee hoor!" stemde ze maar al te graag in. Om eerlijk te zijn waren deze uitjes de hoogte punt van haar week, het voelde alsof ze vrijer on ademen wanneer ze bij hem was, zo ver weg van haar eigen kamp. "Hm," bedenkelijk keek ze hem aan. "Misschien aanvalstechnieken? Ik ben wel snel, maar gewoon niet zo sterk als de andere apprentices heb ik het idee. Ik zou graag van mijn broertje willen winnen, en die is net zo breed als jij bent," ze gniffelde zachtjes.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust zag haar jonge gezichtje opklaren en onbewust glimlachte hij even met haar mee. Ze was zo prachtig, en ze deed hem zoveel denken aan Seamist. En toen ze ongegeneerd sprak over dat ze hem wel een keer mee zou nemen, dacht hij er niet eens twee keer bij na. Hij had haar nu toch al geleerd dat dit allemaal kon, dus waarom zou ze niet denken dat dat ook kon? Toch was dat voor de toekomst, de toekomst die voor hen maar heel onzeker was. Hij stal met plezier deze momentjes met zijn dochter. Zij was zijn enige manier om te weten hoe het met zijn familie ging in Riverclan. Het was erg egoïstisch, ook hij realiseerde zich dat. Maar wie kon het hem kwalijk nemen dat hij wilde weten of ze veilig waren. Of ze gezond waren. Gelukkig nam Amberpaw het gesprek weer over en begon ze te babbelen over vechttechnieken, waarna ze vertelde dat ze haar broer wilde verslaan omdat hij "net zo breed" was als hij. Settleddust lachte vermaakt. ‘Mocht 'ie willen,’ snorde hij goedhartig. Hij seinde vervolgens de poes dichterbij. Als ze vechttraining wilde hebben, zou ze het krijgen. ‘Dat is het probleem van jullie Riverclanners. Jullie zijn te afhankelijk van grootte en brute kracht en als je dat niet bent.. wat dan?’ Het was niet een verwijt. Ook hij had genoeg Riverclan bloed en iedere clan had zijn eigen krachten. ‘Een Riverclanner wint door zijn tegenstander naar hem te laten komen. Ze kunnen wel een klap incasseren, dus als je eenmaal dichtbij genoeg bent, overmeesteren ze je.’ Dit waren vast wel dingen die ze wist. Arcticwolf was immers ook een buffel. ‘Dus als je tegenover grotere tegenstanders staat, wat doe je dan?’ Hij ging in een aanvalshouding staan en daagde zijn dochter uit om het gevecht te beginnen.