[Winter Solstice] Sunrise

WINTER SOLSTICE

Sunrise

Het kamp stroomde weer vol met katten die terugkwamen van de jacht, of die nog na aan het praten waren van het toernooi. De feeststemming werkte aanstekelijk bij de deputy, dus lachte en sprak hij mee met iedereen die hem aanhield. Hij prees de apprentices en warriors die goed hadden gevochten in het toernooi, hij prees de hoeveelheid prooi die binnen was gehaald. Het was werkelijk een feestmaal en het duurde niet lang voordat iedereen goedlachs zijn deel had genomen. Settleddust keek genietend uit over de katten, zijn clangenoten. Ze waren allemaal familie, en na de gathering was dit precies wat ze nodig hadden. Eveningstar kon miauwen wat ze wilde, maar ze waren sterk en loyaal en eerlijk. Nou ja, eerlijk voor zichzelf. Settleddust zou altijd voor Shadowclan kiezen. Niets kwam daar nog meer tussen. Hij had dat in het verleden moeten doen en destijds had hij ook voor de clan gekozen. Daar lag zijn hart en daar moest hij blijven.

Settleddust sprong soepel op de hoge rots en keek trots neer op zijn clangenoten. ‘Vrienden!’ miauwde hij luid om de aandacht naar hem te trekken. Hij wachtte een moment tot het volume dempte en een brede grijns sierde zijn lippen. ‘Weer een succesvolle Winter Solstice komt op een einde. Niemand gaat met een lege buik naar zijn nest deze ochtend en we hebben overal kwaliteit gezien van onze warriors, en de jongste aanwas heeft groots talent getoond.’ Zijn blik ging naar de jonge katten. Hij was trots op ze allemaal, maar voornamelijk zijn dochters en zijn apprentices. ‘Laten we de hoogvliegers maar belonen met een warriornaam.’

Settleddust betrapte zichzelf erop dat het spreken voor de groep vanavond zo vanzelf ging. Hij voelde zich thuis hier op de hoge rots. In zijn element. Deze speech was ook eindelijk enkel luchtig nieuws. Goed nieuws. En een warrior ceremonie was ook niet nieuw meer voor hem. Zijn blik viel als eerst op Bluepaw. Hij seinde haar met een hartelijke glimlach naar voren. ‘Bluepaw, kom dichterbij.’ Hij wachtte totdat ze bij hem kwam staan. Trots keek haar naar zijn apprentice. Ze was jong, wellicht nog te jong, en hij zou haar ook zeker nog even blijven trainen. Maar ze verdiende het, ze had kwaliteit getoond, en haar koppigheid en onbezonnenheid had geloond. ‘Bluepaw, je hebt uitstekend gevochten vannacht. En ondanks een blessure je strijd gewonnen. Je verdient het om je warrior naam te ontvangen.’ Hij keek haar strak aan in haar ogen en zijn blik werd even meer serieus. ‘Ik, Settleddust, deputy van Shadowclan, vraag mijn warrior voorouders om neer te kijken op deze apprentice. Ze heeft hard getraind om de manieren van de nobele code te begrijpen, en draag haar op aan jullie als een warrior. Bluepaw, beloof je naar de code te leven en je clan te verdedigen, zelfs ten koste van je eigen leven?’ Settleddust wachtte totdat zijn apprentice haar eed had afgelegd, en keek haar vervolgens met pretlichtjes in zijn ogen aan. ‘Dan, bij de krachten van Starclan, geef ik je jouw warrior naam. Bluepaw, vanaf dit moment zal je bekend staan als Bluestorm. Starclan eert jouw moed en veerkracht, en wij verwelkomen je als een volledige warrior van Shadowclan.’ Bluestorm. Natuurlijk had hij haar achtervoegsel uitgekozen om haar stormachtige karakter. Ze nam geen blad voor de mond en was aanwezig in alles wat ze was. En al die energie kon haar intimiderend maken. Het was een sterke naam, voor een sterke, jonge poes. Hij legde zijn kop kort op haar kruin, en zo was haar ceremonie afgesloten.

Settleddust wachtte een moment totdat het gejuich afzwakte. Bluepaw was echter niet de enige die vannacht nog warrior zou worden. ‘Dimpaw, kom naar voren.’ Hij wist dat niemand liever warrior wilde worden dan zij. Ze had het hem nog verteld bij zonsondergang. "Ik verdien het om vannacht warrior te worden." Hij had haar verteld dat ze indruk moest maken, en dat had ze gedaan. En Settleddust was zo ontzettend trots. Ergens deed het pijn dat hij Tidepaw niet naast haar kon laten staan. Toch kon hij niets anders dan haar warrior maken, het hoorde zo. Het moest. ‘Dimpaw, je hebt iedereen verstelt laten staan met je slimme tactieken bij je gevecht. Het is vanzelfsprekend dat jij ook warrior zal worden vannacht.’ De deputy wachtte totdat ze dichterbij kwam. ‘Ik, Settleddust, deputy van Shadowclan, vraag mijn warrior voorouders om neer te kijken op deze apprentice. Ze heeft hard getraind om de manieren van de nobele code te begrijpen, en draag haar op aan jullie als een warrior. Dimpaw, beloof je naar de code te leven en je clan te verdedigen, zelfs ten koste van je eigen leven?’ Ook zij moest haar eed afleggen aan de clan. Gelukkig wist ze niets beter dan Shadowclan, kende ze niets anders. Ze hoefde nooit te twijfelen over haar gemixte bloed. Zij hoefde de moeilijke keuzes die hij had gemaakt niet te maken. Settleddust drukte die gedachten weg. Nee, het was vandaag enkel feest. Dat doemdenken was veleden tijd. ‘Dan, bij de krachten van Starclan, geef ik je jouw warrior naam. Dimpaw, vanaf dit moment zal je bekend staan als Dimveil. Starclan eert jouw intelligentie en initiatief, en wij verwelkomen je als een volledige warrior van Shadowclan.’ Settleddust legde zijn neus kort op haar kruin. Het was niet een gebruikelijk achtervoegsel voor zijn schitterende dochter, maar het paste bij haar. Het gaf haar kwaliteiten aan om zich te verstoppen in de schaduwen en de nacht, als een ware Shadowclanner. Maar ook de geheimen die ze niet wist, en haar terughoudende karakter. Ze was altijd een beetje een mysterie. Het paste. Het was sterk, mysterieus, en door en door Shadowclan.

Settleddust juichte de nieuwe namen mee. Bluestorm en Dimveil, twee prachtige, sterke jonge poezen die geheid geschiedenis zouden schrijven voor hun clan. Maar dit was nog niet het einde van de ceremonie. Nee, er was nog één ding om te doen. ‘Deze avond kan niet afgesloten worden zonder een kampioen te benoemen,’ miauwde hij luid, over het feestgeweld. ‘Ik zal er niet een te lange speech van maken. Maar deze kat heeft als geen ander laten zien hoe een echte Shadowclanner beweegt, vecht, gebruik maakt van de omgeving, de duisternis eigen maakt. Dát is de kwaliteit waar we het meest naar streven in onze clan. Wij zijn van TigerClan, dát is ons bloed.’ Zijn blik ging naar zijn dochter. ‘Dimveil, gefeliciteerd.’

Settleddust zijn grijns kon bijna niet breder worden, zijn trots niet groter, en hij werd aangestoken door de sfeer. Hij sprong van de rots af en de eerste zonnestralen kwamen de horizon voorbij kruipen. De zon kwam op, en daarmee zou hun langste nacht dan eindelijk eindigen. Bij de sterren, hij wist even niet waar hij moest beginnen. Hij wilde zoveel katten spreken, maar voor nu was zijn blik even op die zonsopgang.

Lore:

 

Hoewel de sfeer in het volstromende kamp ontspannen en gelukkig was, deelde Dimpaw deze gevoelens niet helemaal. Ja, ze had het ontzettend naar haar zin deze avond, maar relaxen ging voor haar nog niet. Hoewel haar toernooi goed gegaan was en ze trots was op haar prestatie en wat ze had laten zien, betekende dat nog niet dat het genoeg geweest was. De woorden die Settleddust haar verteld hadden knaagden aan haar, ook al waren ze eigenlijk bemoedigend geweest. De winnaar zijn betekent niet direct dat die de meeste indruk heeft gemaakt. Ze had haar toernooi gewonnen, maar was ze ook speciaal? Of had men haar gevecht aangekeken met een schouderophaal, het weggeschoven als iets wat voor hen dagelijkse kost was? De zenuwen raasden door haar lichaam heen terwijl ze met de stroom Shadowclanners mee terug het kamp in liep. Ze begon wat vermoeid te raken door de vele inspanningen van de nacht. Het werd ook al bijna ochtend; ze kon zien dat de hemel aan één kant wat lichter begon te worden, wat betekende dat de zonnestralen hen al bijna bereikt hadden.

Haar kop schoot met een ruk om toen ze plots Settleddust's stem door het kamp hoorde galmen. Meteen schoot haar hartslag een flink aantal kloppen omhoog en onbewogen keek ze hem aan, terwijl hij zijn verhaal deed. De zenuwen leken haar haast op te vreten toen hij begon over hoogvliegers. Ze moest winnen, ze zou haar ouders trots maken en vooral mama trots maken. Ze zou laten zien hoe goed ze was en dan zou mama haar wel moeten zien staan, toch? Adderpaw had zijn gevecht niet eens gewonnen. Zij zou winnen, en-

Het was Bluepaw's naam die viel. Haar hart krakte in stukken terwijl ze toekeek hoe Bluepaw haar warrior naam kreeg, hoe Bluestorm de hoogvlieger was, hoe de clan juichte voor haar. Ze knipperde een aantal keer hard, moest haar best doen om geen tranen te laten vallen. Ze durfde haar mond niet te openen om de naam van de ander mee te roepen in de angst dat deze zou breken en ze zichzelf dan niet meer bijeen kon rapen. Haar schouders stonden gespannen terwijl ze wachtte voor deze vervloekte ceremonie om voorbij te zijn.

En toen hoorde ze plots toch haar naam. Haar lichaam schokte even terwijl ze omhoog keek naar Settleddust. De verwarring lag op haar gezicht geschreven en even wist ze niet wat ze moest doen. Totdat ze zich realiseerde dat Settleddust niet maar één apprentice tot warrior mocht benoemen. Al deze tijd had Dimpaw gedacht dat ze kampioen moest worden om haar warrior naam te verdienen, maar deze twee dingen lagen niet in verband met elkaar. Het was helemaal niet zo dat alleen Bluestorm haar warrior naam mocht krijgen, ook zij mocht naar voren komen. En dus kwam ze overeind, liep ze naar voren, met een hart wat opnieuw in volle toeren aan het kloppen was. Haar oren bewogen zich wat heen en weer, op zoek naar de stem van Tidepaw tussen de grote groep Shadowclanners, in de hoop daar wat van comfort uit te kunnen halen. Ze ging zitten voor de grote steen waar Settleddust op stond, en keek omhoog, naar zijn groene ogen. Ergens was ze heel bang dat hij haar nu zou vertellen dat ze het zo slecht gedaan had, dat ze nog een aantal moons apprentice moest blijven. Dat ze dom was geweest om te denken dat ze warrior kon worden, dat de hele clan moest weten wat voor ontzettende mislukkeling ze was.

‘Dimpaw, je hebt iedereen verstelt laten staan met je slimme tactieken bij je gevecht. Het is vanzelfsprekend dat jij ook warrior zal worden vannacht.’

Er gebeurde zo ontzettend veel in haar lichaam, terwijl haar gezicht dit niet spiegelde. Er waren gevoelens van geluk, opluchting en trots. Maar ook voelde ze verdriet - opnieuw liet ze Tidepaw alleen achter omdat ze al een stapje verder was dan haar zus. Ook kon ze het gevoel dat dit allemaal één grote grap was niet helemaal achter zich laten. Echter ging Settleddust verder, sprak hij de officiële woorden uit. Het was toen plots haar beurt om te praten. "I-ik beloof het." Door alle spanning kraakte haar stem.. Cringe. Haar oren spitsten zich toen het hoge woord ging vallen. Haar warriornaam.. Ze had het er nog samen over gehad, met Ravenstrike. Toen had ze zich bedacht dat ze Dimclaw wel oké zou vinden. Nu hoopte ze dat het niet Dimclaw was, want zoveel katten in Shadowclan heette iets met -claw.

‘Dimpaw, vanaf dit moment zal je bekend staan als Dimveil. Starclan eert jouw intelligentie en initiatief, en wij verwelkomen je als een volledige warrior van Shadowclan.’

Haar ogen vergrootten zich, zoals ze dat wel vaker deden. Even wist ze niet wat te doen. Haar naam was mooi en speciaal. Maar eigenlijk vond ze dat niet eens het belangrijkste van wat er gezegd was. Haar goede kwaliteiten werden opgenoemd, zo, recht voor de clan. Volgens Settleddust was ze intelligent en toonde ze initiatief. Ze klemde haar kaken hard op elkaar terwijl ze ietwat aanspande toen de deputy zijn neus tegen haar aandrukte. Ze vond het zo spannend om zo in het middelpunt te staan, om alle ogen op zich te voelen. Maar in ieder geval was het positief, was de deputy voor haar zo positief. Ze werd gezien - Shadowclan riep haar naam. Ze keek om zich heen en zag gelukkige gezichten die haar prezen omdat ze warrior geworden was. Een kleine glimlach trok aan haar lippen terwijl ze zacht lachte. Dit was de beste nacht van Dimveil's leven.

Echter was de nacht nog niet voorbij. Eigenlijk was ze het al helemaal vergeten toen ze plaatsnam naast Bluestorm. Er moest nog een kampioen benoemt worden, waar ze nu een stuk minder zenuwachtig voor was dan net. Toch had ze nog hoop. Echter waren er zoveel kandidaten - niet alleen zij en Bluestorm waren genomineerd als kampioen, ook een groot aantal afgevaardigde warriors die mee hadden gedaan aan het toernooi konden de titel bemachtigen. Toch viel opnieuw haar naam. Nu was de kleine glimlach van net niet meer tegen te houden en voor één van de eerste keren lachte ze groot, hield ze zichzelf even niet meer terug. Eventjes liet ze het masker dat ze altijd voor zich hield los en was ze gelukkig.

Toen Settleddust van de rots afsprong liep ze snel naar hem toe. Ze wilde hem graag nog een keer spreken nu de avond voorbij was, voordat hij door iemand anders weggeplukt zou worden. "Dankjewel Settleddust," sprak ze toen ze eenmaal dichtbij genoeg was - nog steeds was de grote glimlach niet van haar gezicht af te slaan. Haar hart klopte snel terwijl ze alle voorzichtigheid die ze normaal had even vergat, en ze haar kop tegen zijn borst aan duwde. Ze bleef ze even staan, ook al vond ze het heel erg, heel erg spannend.
Laat je kat een persoonlijke mijlpaal behalen (grootste angst overkomen/warrior worden, etc.) (3p)

De sfeer in het camp kon je bijna uitgelaten noemen. Toch voelde Tidepaw de nerveuze energie die haar zus uitstraalde alsof het haar eigen zenuwen waren. Ook zelf kon ze niet stilzitten. Haar gevecht was niet geweldig gegaan, en ook niet vreselijk. Ze was te veel afgeleid om zich volledig te kunnen focussen op iets als zo'n gevecht. Ze was sowieso heel snel afgeleid; maar nu zat haar hoofd in de sterren. En niet verwonderlijk. Tidepaw stond onder de blauwe plekken, maar dat was het minste van haar zorgen. Ze zag de zon opkomen aan de hemel en Settleddust riep de ceremonie bij elkaar. Dit was het moment waarop iedereen gelukkig zou moeten zijn, ook al was het altijd een beetje bitterzoet - hún nacht was nu immers voorbij, en een nieuwe dag was aangebroken. Tidepaw hield meer van de dag, ook al was ze Shadowclan in hart en nieren. De dag had een klaarte en een opgewektheid die de nacht nooit zou kunnen evenaren. Desondanks was het de laatste tijd de nacht waar ze het meest naar verlangde. De felheid van de zon werd haar te veel en het blauw van de lucht blokkeerde de sterren en de sterren was waar haar hart leek te liggen. Oh, ze miste Newtspark zo hard, zo veel meer dan ze zich had kunnen inbeelden dat mogelijk was. Waarom was het zo veel moeilijker nu ze dood was dan toen ze in Thunderclan was? Beide keren had ze haar moeten missen en nooit kunnen zien.. Misschien was de dood simpelweg zo veel meer finaal. Een echt einde, in plaats van slechts een pauze. Tidepaw zuchtte en zette zich ergens achteraan de menigte neer. Ze had geen zin in een ceremonie. Ze wist dat ze nooit warrior zou kunnen worden, nu toch nog niet - hoewel het op dit moment even goed onmogelijk voelde om ooit überhaupt warrior te worden. Ze was zwak en zielig en haar poten voelden amper sterk genoeg om de zwaarte van haar verdriet te dragen. Ze had slechts af en toe tijdelijk respijt, wanneer ze zich voor een paar momenten op iets anders wist te focussen, of wanneer ze sliep en droomde dat alles nog goed was.

Settleddust sprak hen aan met 'vrienden'. Ze apprecieerde zijn warme toon, hoewel zijn vreugde ongepast leek op een moment dat voor haar zo donker voelde. Ze had Dimpaw heus wel vooraan zien zitten. Ze wist heus wel waarom haar zus zo nerveus was; voor haar was zij een open boek. Ze kenden elkaar al immers zo lang, al hun hele leven, al langer dan wie dan ook; zelfs langer dan ze hun broer kenden, want die was toen ze pasgeboren waren al bij hen weggehaald door hun moeder. Toen hadden ze letterlijk enkel elkaar gehad om te overleven; het enige gezelschap, de enige bron van warmte, hetgeen dat hen door die eerste eenzame momenten geholpen had tot Settleddust hen was komen redden. Zo ging het verhaal, zo had ze het gehoord. Tidepaw had geen reden om het niet te geloven; het gaf een reden waarom ze zo zich zo veel dichter bij Dimpaw dan bij Adderpaw voelde, en waarom haar grootste angst was om haar zus te verliezen. Bij Newtspark's dood stond ze nog recht, stond ze nog op haar poten, hoe moeilijk het ook was en hoe vaak het ook voelde alsof de zwaarte van de hemel haar zou verpletteren. Als Dimpaw zou doodgaan, of, misschien nog erger - als Dimpaw haar zou verlaten, dan wist ze niet of ze nog in deze wereld zou kunnen bestaan. Wat moest ze dan doen? Wie zou ze dan zijn? Haar hele wezen was afgestemd op dat ene onaantastbare, vaste feit. Tidepaw was een kattin van gewoontes, en iemand die vasthing aan de katten waarvan ze hield. Ze bouwde haar persoonlijkheid rond hen op en baseerde zichzelf op wie zij waren. Ze wou een goede, sterke warrior worden omdat Dimpaw dat ook zou worden. Ze had in haar achterhoofd gedacht dat medicine cat haar wel leuk leek, omdat Newtspark zo'n goede medicine cat was. Ze wou net zo open zijn als Bluepaw, net zo alwetend als Settleddust, net zo knap als Amberpaw, net zo charmant als Brackenpaw. Ze wou de beste kwaliteiten van de katten waarvan ze hield combineren tot één überkat, die voor hen allemaal perfect zou zijn. Een kat die alles was, alles kon en alles wist. Ze wou dat zij haar konden vullen zoals het water een lege put kon vullen, zodat geen enkel gaatje leeg bleef, zodat ze niets meer was dan het beste van alle anderen. Zelfs als er dan geen eigenheid meer in zat, zelfs als ze dan geen eigen gedachten meer had. Het leven leek haar makkelijker zo. En dan zou zelfs wanneer iemand haar verliet nog een deel van hen bij zich kunnen dragen. Dan zou ze zich nooit eenzaam voelen, want ze zou nooit alleen zijn, altijd omringd door degenen waarvan ze hield en degenen die van haar hielden.  

De deputy vertelde dat de solstice goed gegaan was en dat niemand zou gaan slapen met een lege maag. Nee, dat mocht misschien waar zijn. Maar Tidepaw had het gevoel dat ze vannacht zou gaan slapen in een leeg nest, met een leeg hart. Ze staarde bijna verlangend naar de achterkant van Dimpaw's hoofd. Een deel van zichzelf haatte het dat ze hoopte dat ze nog geen warrior zou worden, dat ze zich nog niet genoeg bewezen was. Wat voor zus was ze, als ze haar zus niet eens kon steunen? Als ze niet eens gelukkig kon zijn voor haar prestaties alsof het haar eigen prestaties waren? Dat was waar familie om ging, toch? Maar nee, ze wou liever de donkerkleurige kattin vasthouden, haar klauwen in diens pels haken zodat ze zich pijn zou doen als ze zich zou loswrikken. Ze zou liever samensmelten tot één kat, met alle kwaliteit van Dimpaw, zodat ze samen één konden zijn en nooit gescheiden hoefden te worden. Ze voelde zich alsof haar hart een groot, gapend zwart gat was dat alle liefde die men haar schonk opslok en alleen maar meer wou. Meer, meer, altijd maar meer. Niemand zou ooit genoeg kunnen geven. En dan gingen ze dood, en het gat bleef over, hongerig en teleurgesteld. Dat was hoe het met Newtspark gegaan was, niet waar? Iedereen die haar voederde bezorgde haar enkel maar meer hongerpijn achteraf. Maar ze kon ook niet overleven zonder die liefde en genegenheid. Dan zou ze verhongeren, dan zou ze zelf opgeslokt worden, dan zou ze imploderen tot ze niets meer was dan een enkel punt in tijd en ruimte, enkel bestaand uit pijn en verlangen.  Haar gedachten gingen aan de haal met haar - Tidepaw was zich amper bewust van de omgeving om haar heen. Het leek net alsof haar angsten haar vingen in een kolkende wervelwind, die haar rondjes liet draaien, rond, rond, rond, tot ze boven en onder en links en rechts niet meer van elkaar kon onderscheiden en zich misselijk voelde van de duizeligheid.

De eerste mededeling was echter als een vuistslag in haar maag. Het was niet Dimpaw die warrior werd, nee - het was Bluepaw die tot Bluestorm omgedoopt werd. En dat was te verwachten, ze had altijd geweten dat haar vriendin eerder warrior zou worden. Ze was immers ook eerder apprentice geworden. Maar dit kwam zo vanuit haar blinde hoek en was zo totaal onverwacht, dat een lichte schok door haar lijf gleed. Ze hapte naar adem. Tranen waren onbewust in haar ogen geslopen. En normaal zou ze hier niet zo zwaar aan tillen, normaal zou ze zelfs blij zijn - maar er was niets normaal aan deze tijd, helemaal niets. Ze voelde zich alleen, en achtergelaten, en alsof iedereen verderliep terwijl zij door het ijs zakte en in het ijskoude water bevroor en verdronk. En wat dan? Zou iemand zich omdraaien om te kijken van waar dat krakende geluid kwam? Of zouden ze allemaal verderlopen, pootstappen achterlatend in de sneeuw zonder te merken dat er een paar afdrukken te weinig waren? Ze keek met wazige blik toe hoe Bluepaw naar voren liep en haar nieuwe naam en rang in ontvangst nam. Tidepaw bleef zitten, als aan de grond genageld. Ze hoorde enkel het ruisen van bloed in haar oren; ze merkte zelfs niet dat de clan de nieuwe naam scandeerde, zoals de gewoonte was. Niemand had door dat haar stem miste. Ze was vast makkelijk te vergeten. Haar vrienden zouden haar achterlaten als ze warrior worden; want het was niet cool om vrienden te zijn met een apprentice als je al warrior was, toch? Het was maar een rang, maar het voelde als een enorme kloof. Ze staarde in het diepe en wist niet waarom zij aan deze kant moest blijven staan terwijl iedereen die ze kende aan de overkant mocht gaan staan. Was dat eerlijk? Wat had ze ooit misdaan om dit te verdienen? En waar was Starclan in dit alles, waarom hielpen ze haar niet, waarom zond Newtspark haar geen teken vanuit Starclan om haar een hart onder de riem te steken en haar te tonen dat ze niet alleen was? Misschien was ze wel degelijk even alleen als ze zich voelde. Misschien was dat waarom. Bluepaw ging weer terug naar haar plaats - of nee, Bluestorm nu. Het voelde alsof Bluestorm nu een hele andere kat was dan Bluepaw was. Dat was niet logisch, toch? Maar het voelde als de waarheid. Misschien was dat enkel haar angst die sprak, de angst om alleen achter te blijven, dat ze achtergelaten zou worden. Een deel van haar had nog altijd hoop dat Dimpaw's naam niet genoemd zou worden, dat ze toch nog iemand zou hebben, hoe teleurgesteld haar zus ook zou zijn. Met teleurstelling kon ze omgaan; met verlaten worden, niet echt.

En toen gebeurde het écht, datgene wat op dit moment haar grootste angst was, waarvan ze zo hard had gehoopt dat het niet zou gebeuren. Haar hart klopte in haar keel. Ze keek toe hoe haar zus opstond en naar voren liep. De clan juichte opgewekt, opgetogen. Tidepaw kreeg geen geluid uit haar keel en ze wist dat als ze dat wel had gekund, dat het slechts een kreet van pijn zou zijn, of misschien een luide roep om te stoppen, om dit niet verder te zetten. "Nee, doe het niet", zou ze dan zeggen, alsof iemand tot warrior benoemen hetzelfde was als jezelf van een rots gooien. Het leek op dit moment voor haar hetzelfde effect te hebben, in ieder geval. Ze voelde zich machteloos, alsof ze Dimpaw nu definitief kwijt zou zijn. Ze leken sowieso uit elkaar te groeien, elke dag meer, en de dood van Newtspark had dat effect schijnbaar alleen vergroot. Want Dimpaw zou de medicine cat nooit kunnen missen zoals zij de haar miste, dat wist ze zeker. Dimpaw en Newtspark hadden niet dezelfde bond gehad, en ze wist niet of haar stoïcijnse zusje dat gevoel überhaupt wel zou kunnen snappen. Ze betwijfelde niet dat diens hart groot en diep genoeg was, nee; maar ze leek zich niet zo snel te binden, niet zo snel als zij dat zelf deed. Misschien dat ze dat te snel deed; misschien was dat de kern van haar probleem. Ze nam iedereen op in haar hart, maakte zonder aarzeling plaats, paste zich volledig aan zodat ze in het plaatje dat ze in haar hoofd voor hen had zou passen. Tidepaw had de neiging andere katten op een soort voetstuk te plaatsen, alsof ze prachtige standbeelden waren: perfect, eeuwig, onveranderlijk. Natuurlijk werkten katten niet op die manier. Dat was wat haar zo bang maakte, niet waar? Dat ze zouden veranderen, of plots zouden tonen dat ze helemaal anders waren dan zij dacht, en dat ze zo zich los maakten van haar en haar daar maar achter zouden laten met haar lege voetstuk. Dat was niet veel moois om naar te kijken, zo'n leeg voetstuk. Het zag er vooral eenzaam uit, alsof het een vitaal deel ontbrak. Zo voelde ze zich.

Settleddust sprak over Dimpaw's slimme tactieken en hoe ze iedereen daarmee versteld had. Ja, ze had gejuicht voor haar zusje, had aan de zijlijn gestaan en toegekeken. Dat was wat ze meestal leek te doen: vanaf de zijlijn toekijken, in plaats van een verandering teweeg te kunnen brengen. Ze wachtte alleen maar af tot iemand anders iets deed, en zag dan af van de consequenties. Tidepaw slikte moeizaam. Haar staart zwaaide moeizaam heen en weer; haar zicht was nog steeds troebel van tranen die niet vielen en haar lippen trokken naar beneden in een frons alsof er gewichten aan haar mondhoekjes hingen. Ze trilde bijna van de moeite die het haar kostte om niet luidkeels te beginnen snikken. Als ze niet zo van Dimpaw hield, was ze allang ingestort - maar dan zou ze de aandacht op haar trekken, in plaats van op Dimpaw's verdiende moment. Dit was waarschijnlijk het beste moment van Dimpaw's leven. En Tidepaw had geen enkel aandeel in dit moment, niets. Ze had net zo goed niet kunnen bestaan, dan was de wereld hetzelfde geweest, dan zou iedereen nog exact hetzelfde zijn. Niemand zou haar missen, niemand zou denken "hm, ik wou dat er iemand bestond zoals Tidepaw". Ze moest hen er constant aan herinneren dat ze er was, zodat ze haar niet achter zouden laten, zielig en alleen. Maar als het moest, als ze het zouden vragen, zou ze blijven staan, tot haar poten vastgroeiden aan de mosgrond en haar vacht groen uitsloeg in plaats van rood. Ze zou het doen met een glimlach op haar gezicht en amper ingehouden tranen, maar vol goede moed. Want ze vertrouwde hen, hield van hen met heel haar hart, en wou dat zij net zo veel van haar zouden houden.

En toen kwam het dan. Settleddust sprak de eeuwenoude woorden, de zinnen die ontelbaar veel warriors eerder gehoord hadden, levend en dood, en die een nieuw begin afbakenden. Ze hoorde Dimpaw's gesmoorde woorden, en vroeg zich af of de krak in haar stem kwam van de zenuwen of omdat ze een fractie van Tidepaw's emoties kon voelen als door een soort onzichtbare verbinding tussen hun geesten. Dimveil werd haar nieuwe naam. Een naam die elegantie uitstraalde, maar ook kracht. Veil. Ze was er zelf nooit opgekomen, als ze een naam had moeten bedenken. Settleddust toonde zich origineel, gevat, duidelijk wetend wat voor kattin haar zus was. Een vlaag van trots gleed door haar heen en deed haar bijna haar tranen vergeten. Ja, dat was haar zu die daar stond, die haar warriornaam ontvangen had. En het was een waardige naam, die bij haar paste, die de facetten van haar persoonlijkheid beschreef zonder al te veel weg te geven. De naam had een beetje mysterie, en Dimveil was ook mysterieus, of toch voor katten die haar niet zo goed kenden als Tidepaw haar kende. Want Tidepaw wist alles van haar zus, kende haar misschien beter dan ze zichzelf kende, en de angst om dat te verliezen was alomvattend. De clan scandeerde de nieuwe naam van haar zus samen met de nieuwe naam van haar vriendin en Tidepaw had zich nog nooit zo klein gevoeld. Ze had daar moeten staan, tussen hen in, een kop groter maar daarom niet beter dan de twee andere poezen. Ze had ook haar warriornaam moeten ontvangen - iets mooi, zoals Tidespark misschien, verwijzend naar degene die ze verloren had maar die altijd over haar zou waken. Ze zou vannacht samen vigil moeten zitten, zij aan zij met zijn drieën, en in de stilte van die nacht zouden ze met een enkele blik aan elkaar beloven dat ze voor altijd samen zouden blijven, dat ze er altijd voor elkaar zouden zijn, ongeacht wat er zou gebeuren. Dat was hoe het had moeten gaan. Tidepaw scandeerde niet mee, maar zou die stilte geheim houden tot in haar graf.

Het was echter nog niet afgelopen. Nee, als ze gedacht had dat Starclan vriendelijk zou zijn voor haar, dan was ze verkeerd. Het was duidelijk dat vannacht niemand die van haar hield naar haar omlaag keek. De kampioen moest nog benoemd worden - Tidepaw had het bijna gemist, verzonken in haar gedachten. En eigenlijk kon het haar niet zo veel schelen wie zou blijken de beste vechter te zijn. Waarschijnlijk was het één of andere sterke kater, die zijn leven spendeerde om alleen maar dat te kunnen zijn: een goede vechter. Veel meer zat er in zo'n katers niet in, dat wist ze. Zij waren oppervlakkig, ééndimensionaal, saai en vergeetbaar. Misschien een beetje zoals zij zelf was. Maar het was niet één van hen die benoemd werd, nee. Dimveil's naam werd opnieuw genoemd. Ze zag de trots wel in Settleddust's blik als hij neerkeek op haar zus. Dat was de laatste slag, de druppel die de emmer deed overlopen. Ze was KO geslagen, geschopt terwijl ze al op de grond lag. De tranen liepen over haar wangen nu, vrij en ongeremd, en ze snikte één keer, luid, voor ze zichzelf weer smoorde. Hoe veel pijn dit ook deed, ze wou het niet verpesten, ze wou Dimveil haar geluk niet afnemen. Als één van hen miserabel was, was dat genoeg, toch? Zij alleen had genoeg pijn voor hen beiden tesamen. Tidepaw wenste dat ze haar hart uit haar borstkas kon scheuren, want zo voelde het toch al en als de wond fysiek was zou een medicine cat het misschien kunnen genezen. Tsja, als Peppermint überhaupt in staat was zo'n grote wonden te helen. Van Newtspark had ze dat verwacht, maar als iemand nu maar half was na diens dood, dan was het wel Peppermint, die praktisch in elk opzicht Newtspark's wederhelft geweest was. Nu wist ze hoe het voelde om je wederhelft te verliezen; ze voelde zich alsof ze Peppermint's pijn snapte. Daar ging ze nu ook doorheen terwijl ze van zo ver naar Dimveil keek en zag hoe ze nu al vergeten werd. Dimveil ging naar Settleddust toe en Tidepaw bleef achterin het camp zitten, zielig en alleen, een fontein van tranen die zachtjes trilde maar geen geluid over haar lippen liet komen. Ze bleef stokstijf zitten, durfde niet te bewegen - ze was bang dat ze dan echt zou breken.

Tag: Niemand

3K baby!!

prompt 23

Ravenstrike had zich afzijdig gehouden van het toernooi, van alles de laatste tijd. Hij deed zijn taken en meer ook niet. Hij was sowieso sinds zijn ruzie met Dimpaw niet geïnteresseerd om zich bezig te houden met meer dan de gewone ShadowClan zaken. Hij was immers maar een halfbloedje, hij deed er niet toe. Het waren haar eigen woorden geweest. Hij had het zelf niet op kunnen brengen om te geinen met Wolfblood zoals hij normaal altijd deed. Maar waarom was hij dan wel stiekem gaan kijken toen hij hoorde dat Dimpaw moest vechten? Waarom had hij dan met grote ogen naar haar nieuw geleerde moves en tactieken gestaard? De kater wist het ook niet. Zijn hoofd was stom.

Nors liep de hij dan ook in het kamp toen hij Settleddust een aankondiging zag doen. Oh nee. Hij snoof en wou er van weglopen, tot hij hoorde dat de hoogvliegers beloond zouden worden met hun warriornamen. Dimpaw had goed gevochten, heel goed zelfs. Zou Settled dan..? Ravenstrike draaide zich om voordat hij er erg in had en sloot aan bij de clan. Hij kon haar niet zien zitten. Maar rook haar geur wel. Pijnlijk vertrouwd en iets wat hij de afgelopen tijd had moeten missen. De kater klemde zijn kaken op elkaar bij de realisatie dat hij het überhaupt gemist had. Man, wat een Mousedung simp.

Toen werd haar naam genoemd. Ravenstrike zijn ogen hingen op Settleddust vast. Als hij haar maar geen dom achtervoegsel gaf. Hij herinnerde zich nog het gesprek wat ze gevoerd hadden voor hun ruzie, dat ze bang was geweest voor wat er voor haar verzonnen zou worden. Het moest wel iets gaafs zijn, iets dat bij haar paste. Ravenstrike luisterde met gespitste oren naar de goede woorden die Settleddust gebruikte om haar te omschrijven. En toen viel haar warriornaam. Dimveil. Ravenheart glimlachte voor het eerst sinds dagen. Het paste perfect. Echt wat voor haar. Samen met de rest van de clan riep hij haar nieuwe naam mee. Hij wou opstaan, haar feliciteren, maar hij kon haar nog steeds niet vinden. Toen de ceremonie afgelopen was en Dimveil ook als winnaar van het hele tournooi uitgeroepen was kwam hij in beweging.

Ravenstrike drukte zich tussen de katten door en keek naar de gezichten van zijn clangenoten om die van haar te kunnen vinden. En toen vond hij haar. Tegen Settleddust aangedrukt. Ravenstrike bleef op een afstandje staan kijken, maar dichtbij genoeg dat hij gezien zou worden. Hij wou haar spreken. Voor het eerst in dagen wou hij haar echt spreken. Zeggen dat hij dom geweest was om boos te zijn over zoiets. Dat haar nieuwe naam mooi was. Dat zij mooi was. Oh, zijn tere mannenhartje.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settleddust voelde zich uitgelaten toen hij weer met vier poten op de grond stond. Iedereen leek blij, tevreden, en hij voelde zich energieker dan welk ander moment dan ook in deze lange nacht. Het was in zijn optiek perfect verlopen. Het was het beste feest van het jaar, iets waar hij altijd naar uitkeek. Het zelf een beetje in banen leiden had hij nooit verwacht wat hij zou doen, maar het was verrassend plezierig geweest. En nu hij weer op de grond stond, was die losbandige glimlach ook niet meer van zijn gezicht te slaan. Het was een gevoel van opluchting en geluk, helemaal hoe hij Dimveil zo vrijuit zag lachen.

De kater wist even niet waar hij moest beginnen, maar gelukkig werd die keuze voor hem gemaakt en kwam kersverse warrior - zijn dochter - Dimveil naar hem toe lopen. Ze bedankte hem, en hij wilde al zeggen dat ze dat niet moest doen, totdat ze zich tegen hem aandrukte. Hij was met stomheid geslagen en hij stond daar met zijn domme kop dan ook een seconde bevroren. Maar hij ontdooide snel genoeg en glimlachte breed, trots. Hij voelde wel een duizend dingen nu. Hij mocht nu ook wel openbaar trots zijn op zijn dochter. Wie deerde het als hij de kampioen een knuffel gaf. Het betekende niets. Al betekende het voor hem persoonlijk zoveel. Dus legde hij zijn wang op haar kruin en legde zijn poot over haar schouders. ‘Je hoeft mij niet te bedanken. Dit alles in aan jezelf te danken,’ miauwde hij bij haar oor, waarna hij even druk uitoefende op haar schouder en toen rap weer losliet en probeerde haar blik te vangen. ‘Ik ben ontzettend trots op je,’ voegde hij er zacht aan toe.

Ondanks dat ze haar gevecht gewonnen had was Bluepaw stiekem toch een beetje zenuwachtig. Het was een feestelijke nacht, maar of het nóg feestelijker zou worden of toch zou eindigen in lichte teleurstelling moest ze nog achter zien te komen. Haar hartje klopte afwachtend in haar borst toen Settleddust de Ceremonie startte. Het maakte vervolgens een sprong van schok en blijdschap toen haar naam genoemd werd. Zou het echt?? Ja, natuurlijk. Ze had fantastisch gevochten. Met een stralende lach op haar snoet liep ze naar voren. Plechtig sloot ze de eed met StarClan en met haar lichaam vol trots en blijdschap nam ze haar Warrior naam in ontvangst.

Bluestorm.

Vol genot ontving ze het gejuich van de Clan. Haar nieuwe naam klonk als muziek in haar oren. Het was een krachtige naam, passend bij haar. De storm die ze soms was. Helaas kon ze niet voor eeuwig blijven genieten van de glorie, want de Ceremonie ging gewoon door. Toch liet ze haar geluk nog even doorspelen toen ze richting haar vader ging. Snorrend gaf ze hem een kopje. De trots in zijn ogen was niet te ontkennen, en dat maakte haar nog warmer vanbinnen dan ze al was.

Intussen werd Dimpaw ook benoemd als Warrior, haar naam werd Dimveil. Bluestorm was een klein beetje jaloers op de wat oudere poes. Ze stelde haar eigen ego gerust door te bedenken dat zij op een jongere leeftijd Warrior werd, ook al scheelt het maar één moon. Toen was er nog één plechtigheid voor de Ceremonie: het benoemen van een kampioen. Er waren veel katten die kans maakte, waaronder Bluestorm zichzelf meetelde natuurlijk. En hoewel Blue een groot ego had, ze had ook een beetje realiteit in haar. Er was niet heel veel kans. Toch kwam de teleurstelling als een vlaag over haar heen toen niet zij, maar Dimveil werd benoemd als kampioen van de Winter Soltice. Hm. Als het nou een of andere Warrior was geworden... Bluestorm had niet veel kunnen meedoen door haar stomme gekneusde poot, en ze moest toegeven dat Dimveil wél heel veel meegedaan had. En ook wel goed, op zich. Maar toch vond ze het jammer. Dat Settleddust ook eerst naar Dimveil ging om haar te feliciteren in plaats van naar haar, zijn Apprentice, vond ze ook niet helemaal leuk.

Een zuchtje verliet haar bekje, voor ze de aanwezigheid van de kater naast haar weer opmerkte. Met haar grote blauwe ogen keek ze naar hem op, en hernieuwde trots en geluk bloeide op in haar. Haar vader was trots op haar, en zij was ook trots op haarzelf. Dat Dimveil kampioen geworden was boeide niet. Ze zou nog vaak genoeg zichzelf weer kunnen bewijzen. Bluestorm drukte zich tegen hem aan, genietend van het moment dat ze samen hadden.

De deputy omhelsde haar terug, en na een paar secondes trok Dimveil zich snel weer terug. Zijn woorden maakte haar ergens heel blij. Nog steeds kon ze bijna niet geloven dat hij zag hoe hard ze hiervoor had gewerkt. Hij zei toen zelfs dat hij heel erg trots op haar was. Ze glunderde onder de zijn prijzende woorden, waarna ze naar hem knikte en zich van hem afdraaide. Ze hoopte zo.. Ze hoopte zo dat ze mama zou zien. Ze ging op zoek naar Airwisp in de grote groep katten die haar omringde. Teleurstelling kroop over haar gezicht toen ze haar niet zag. Mama was er niet. Het geluk wat ze net nog gevoeld had trok uit haar lichaam. Haar blik bleef haken op Ravenstrike, die naar haar te kijken stond. Vragend keek ze hem aan - er zat niets van boosheid in haar lichaamstaal. Toch zou ze niet de eerste stap naar hem zetten. Als hij haar wilde spreken, zou hij naar haar toe moeten komen. Ze keek het kamp verder rond, om te kijken of ze Tidepaw kon zien. Ze wilde haar zusje graag spreken, want dit was waarschijnlijk best moeilijk voor haar.. Maar ze zag haar ook niet. Een frons trok over haar gezicht. Van- van mama had ze het wel verwacht, maar Tide.. Misschien was die net ergens wat gaan drinken. Ze zou Dim toch niet laten zitten, niet op haar grote ceremonie? Dat zou Tide nooit doen.. Toch?

Daar stond hij dan, te kijken als een sukkel naar een meisje om wie hij best veel was gaan geven. De kater slikte toen hij zag dat ze het gesprek met hun deputy af leek te ronden, zou ze naar hem toe komen? Toen ze zich omdraaide was het net alsof zijn hart uit zijn borstkas zou springen. Hun blikken ontmoette elkaar en voor Ravenstrike voelde het als een eeuwigheid voordat Dimveil door leek te zoeken. De kater keek nog steeds even dom voor zich uit. Wat? Verwachtte ze dat.. hij? Oh nee.

Met die realisatie wou hij zich bijna weer omdraaien en weglopen, zijn trots zat hem in de weg soms en dit was zo'n moment. Ravenstrike stond kort te twijfelen wat hij zou doen. Maar toen hij de eerste stap naar voren zette volgde er al snel een tweede en derde. En voordat hij het wist stond hij bij Dimveil. Hij had haar gemist. Haar geur, haar zachte vacht en.. haar ogen. Zelfs als die boos naar hem keken. "Je bent zo mooi als je boos bent.." mompelde de kater zachtjes. Wacht. Zei hij dat hard op? Zou ze het gehoord hebben? Shit. "Dimveil, gefeliciteerd met je naam. Je hebt het verdiend, echt. Jij meer dan elk ander." en dat meende hij. Dat was geen hersenspinsel wat per ongeluk langs zijn lippen ontsnapt was. Moest hij.. nog meer zeggen? Iets zei hem dat hij nog meer moest zeggen. "Sorry dat ik.. ik- ben een idioot. Maar toen je zei dat iedereen die geen ShadowClan bloed heeft hier niet thuis hoort," hij stopte even om naar de grond te kijken. Oh man. "Ik ben half BloodClan en ik nam het persoonlijk op terwijl ik dat niet had moeten doen." zo. Het was er uit. Dimveil wist nu wat een idioot hij was.

Ze had verder geen tijd om haar zusje te gaan zoeken, want vanuit haar ooghoek zag ze dat Ravenheart op haar afkwam. Haar hart klopte gespannen, net zoals die gedaan had aan het begin van de ceremonie. Dit was spannend op een heel andere manier. Ze draaide haar kop naar hem toe en keek hem aan, haar ogen strakker dan dat deze normaal naar hem keken. De opmerking die hij prevelde bleef niet ongehoord en met blozende wangen keek ze van hem weg, al ging de frons niet van haar gezicht af. Toen feliciteerde hij haar, en zei hij dat ze het verdiend had, en dat ze zoals niemand anders was. Ook hij noemde haar speciaal. Vanonder haar wimpers keek ze hem aan, natuurlijk weer in verlegenheid gebracht. Deze verlegenheid maakte plaats voor verwarring toen Raven plots de reden zei van waarom hij boos was geweest op haar. Daar maakte hij zich zorgen om? Ze schudde haar kop en keek hem aan, haar blik vragend. "Raven, jij hebt toch gewoon Shadowclan bloed?" vroeg ze hem alsof het de meest logische zaak was van de wereld. "Ik heb zelf ook deels rogue bloed," mompelde ze toen terwijl ze dacht aan haar moeder, die een rogue vader had. "Je bent inderdaad een idioot." zei ze toen, zijn statement herhalend, waarna ze zich op haar tenen drukte en haar neus tegen de zijne aanduwde.
- Oeh, was dat een kusje? Verliefd of niet… [3p]

Tidepaw haatte het dat ze hier niet blij mee kon zijn, dat ze dit moment zo zwaar oppakte. Ze voelde zich zwak en dramatisch en als een kleine snotterige kitten. De jonge kattin haalde diep adem en probeerde zich daarop te focussen. Ze sloot haar ogen, zodat ze Settleddust niet met die trots naar haar zus moest zien kijken, want dat voelde als verraad, en probeerde om te stoppen met huilen. Ze moest toch op zijn minst Dimpaw - sorry, Dimveil - gaan feliciteren, toch? Dat was haar plicht als haar zus. En dan zou Dimveil zich haar bestaan weer herinneren. Tidepaw had het idee dat ze zich nu wel moest vertonen aan de kersverse warrior, omdat ze anders zeker volledig vergeten zou worden. Ze wist er uiteindelijk in te slagen om haar tranen te doen stoppen, hoewel de sporen ervan nog duidelijk zichtbaar waren op haar snuitje. Maar ze zou dat wel afdoen als tranen van geluk.. De apprentice stond op en baande zich een weg naar voren. Dimveil was een beetje opgegaan in de kattenmenigte; ze moest verderlopen voor ze haar zus weer spotte.. Net terwijl ze Ravenstrike een kusje op zijn neus gaf. Als door de bliksem getroffen bleef Tidepaw staan, blauwgroene ogen groot. Haar hart zakte weer in haar poten. Ze bleef een moment staan, vastgevroren aan de grond, terwijl haar wereld in leek te storten. Ja, het was duidelijk. Dimveil ging verder met haar leven; ze had een warriornaam en een liefje. Een stel kittens zou vast niet lang meer op zich laten wachten, en dan zou ze al helemaal geen tijd meer hebben. Voor je het wist zou Dimveil's leven veel te vol zijn om nog tijd te spenderen met haar domme zusje die zelfs nog apprentice was.. Tidepaw draaide zich om en liep onhandig maar zo snel als ze kon het camp uit. De tranen stroomden nu weer over haar wangen, en ze deed geen moeite om ze te stoppen. Ze voelde zich alleen op de wereld.

- Topic uit

Ze keek nog altijd weg van hem, boos. Ze had alle reden om boos te zijn, zeker nu hij zich besefte dat hij boos op haar was geweest om een hele domme reden. Ravenstrike zuchtte, hij wou nog meer zeggen. Haar vertellen dat hij het echt niet zo bedoeld had. Maar de kater wist niet goed of zijn woorden nog wel iets uit haalde. Hij had eigenlijk gedacht dat Dimveil niks meer van hem wou weten, hem aan zou horen en weg zou lopen. Maar dat deed ze niet. Sterker nog, ze zei hem dat hij toch ook gewoon ShadowClan bloed had. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ze mompelde dat ze zelf ook rogue bloed had. Hij was inderdaad een idioot volgens Dimveil. Hij wou daar nog wat op zeggen, maar toen werd er een neus tegen die van hem aan gedrukt. Er kwam een grijnsje op Ravenstrike zijn gezicht en hij boog zijn kop iets naar beneden om zijn neus ook wat harder tegen die van haar te drukken. Hij liet zijn kop daarna langs die van haar glijden en likte zachtjes langs haar oor. "Als ik jouw idioot maar ben." fluisterde hij zachtjes, voordat hij zijn lichaam tegen dat van haar aan drukte. Hij had haar zo gemist. "Leg je nog steeds je nest naast dat van mij neer?" vroeg hij toen hij iets achteruit stapte, pretlichtjes in zijn ogen. Wat zich achter hem afspeelde met Tidepaw, kon hij niet zien.

Haar hart bonsde intens hard terwijl ze dit zo deed. Normaal was zij niet zo van de eerste stappen. Misschien dat ze zich wat krachtiger voelde als warrior, of was het gewoon de heat of the moment. In ieder geval deed ze dit, ze gaf Raven vanuit zichzelf een kus. Maar hij kuste haar terug en Dimveil sloot haar ogen - wist niet dat ze het hart van haar zusje brak, zag het niet en zag de wereld niet. Ze kreeg een lik over haar oor waardoor een rilling door haar lichaam heen trok. Hij fluisterde dat hij tevreden was als hij haar idioot was en ze grijnsde, waarbij ze hem een zacht duwtje gaf met haar schouder. "Liever helemaal geen idioot," grapte ze zachtjes, waarna ze haar lichaam met dezelfde kracht als hij deed tegen de zijne aandrukte. Ze humde instemmend op zijn vraag, maar zocht wel zijn blik op. "Ik ga zo nog wel in de apprentice den slapen, voor één laatste keer. Voor Tide," lichte ze toe, waarbij haar ogen nog een keer het kamp doorscande. Geen spoor van haar zusje. Ze zou haar later gaan opzoeken.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het moment was van korte duur, dat Dimveil glunderde en even trots leek als dat hij zich voelde. En op een typische manier wist ze zich weer, zonder iets te zeggen, te vertrekken. Hij keek haar even na, voordat hij realiseerde dat hij vlug, heel vlug, die muur om hem heen weer op moest bouwen. Hij kon toch niet laten om even met zijn ogen te knijpen toen ze naar Ravenstrike liep en... iets deed. Hij maakte een mentale notitie om die jongen binnenkort maar weer eens grondig te ondervragen. Toch wilde hij haar geluk niet verpesten, en wist hij zich met moeite af te keren en liep naar de volgende die hij moest feliciteren.

Bluestorm vond hij bij haar vader, uiteraard. Hij hoopte dat hij niets onderbrak, en glimlachte naar de twee katten en keerde uiteindelijk toch zijn blik naar Bluestorm. ‘Denk maar niet dat je training nu voorbij is, je zit nog even aan me vast,’ grapte hij naar zijn apprentice. Of vorige apprentice. Er waren nog zeker wat puntjes op de i te zetten, maar ze had zich genoeg bewezen als een waardige warrior. Hij verzachtte zijn houding, liet het jolige even van zich af glijden en keek naar de jonge poes. ‘Gefeliciteerd, Bluestorm. Ik ben ontzettend trots hoe ver je bent gekomen,’ snorde hij. Ze hadden de afgelopen tijd natuurlijk veel tijd samengebracht, al die keren dat ze zijn geduld had getest, maar toch ijverig had willen leren.