Here Comes A Thought

Dimveil was erg moe.
De dag nadat ze warrior geworden was had ze voor het gemak nog in de apprentice den geslapen. Immers had ze geen zin om na alle dingen die gebeurd waren tijdens de Winter Solstice ook nog is een nieuw nest in elkaar te moeten steken. Bovendien hoopte ze dat dat de klap voor Tide ietsjes verzachtte.. Vervolgens had ze de nacht daarop vigil moeten staan, en had ze helemaal niet geslapen. Nu was het ochtend, eindelijk, en was ze tot vanmiddag vrij om te doen wat ze wilde. En ze wilde graag slapen. Toch wist ze dat ze nu wel echt eerst haar nest in orde moest maken in haar nieuwe den, anders dachten anderen misschien nog dat ze er nog niet klaar voor was om warrior te zijn.
Nu was het toch wel lastig, want ze had eigenlijk met Ravenstrike afgesproken dat ze haar nest naast die van hem zou liggen. Maar ze waren nou niet echt meer in de positie om dat nog te doen, en Dimveil moest eerlijk zeggen dat ze er ook niet heel erg de behoefte meer aan had.. Dus stond ze nu een beetje besluiteloos in de grote warriorsden, met een stuk mos in haar mond. Waar zou ze een plekje kunnen vinden?
- 1st Wolfblood

Haar oren trokken naar voren toen er plots wat tegen haar gezegd werden. Ze keek richting Wolfblood, die haar richting Ravenstrike's nest wees. Een aantal keer knipperde ze. Waarom wist deze warrior, met wie ze nooit gesproken had, dat ze vrienden (?) met Raven was? Ze wist dat het geen familie van hem was. Zijn mentor dan misschien? Ze knikte toen op haar woorden. "Dankuwel," sprak ze waarna ze toch maar die kant op liep. Ze herkende zijn geur op één van de nesten en dropte haar beetje mos ernaast. De keuze werd voor haar gemaakt, blijkbaar, want ze zou niet ergens anders gaan liggen nu ze specifiek gewezen was op het feit dat ze haar nest hier zou moeten maken. "Was u zijn mentor?" vroeg ze toen waarbij ze de richting van de ander opkeek. Ze was bezig met werken aan haar social skills, goed hè.

Haar oortjes wiebelden heen en weer toen de ander haar bedankje wegwuifde. Wolfblood sprak heel casual met haar, en ze wist niet helemaal wat ze daarvan moest vinden. Normaal gesproken spraken oudere warriors vaak beleefder, dan wist ze wat te verwachten. Nu was de situatie anders en moest ze schakelen. Om geen oogcontact ge hoeven maken begon ze met het kneden van haar mos, om vast sen beginnetje aan haar nest te maken. Echter keek ze wel op toen Wolfblood opnieuw tegen haar sprak. Een kleim glimlachje trok over haar snuit bij het gesluierde complimentje van de ander, en ze grinnikte zachtjes. ”Was hij een goede apprentice?” vroeg ze toen, toch wel nieuwsgierig gemaakt.

Geïnteresseerd keek ze naar de grote warrior voor haar, die vertelde over Ravenstrike. Eerlijk gezegd keek ze misschien iets te geïnteresseerd, ze hing bijna aan de lippen van de ander. Ze vond dit heel leuk om te horen, want dan kon ze hem erover plagen dat zijn mentor hem lang niet zo grappig vond als hijzelf. "Als kitten?" vroeg ze door, waarbij ze haar makeshift nest liet voor wat het was en ze wat dichter naar de ander toe bewoog, om voor haar te gaan zitten.

Ze grijnsde lichtjes terwijl Wolfblood vertelde over Ravenstrike als kitten. Ze kon zich er zelf niks bij voorstellen, ze had hem nooit echt meegemaakt als kit. Dat hij het kamp uit wilde en vroeg wilde leren vechten, dat herkende ze wel uit zichzelf. Zij kon ook nooit stilzitten als kitten, wilde altijd de anderen een stapje voor zijn. De laatste opmerking deed haar doen grinniken - echt waar, grinniken. "Echte wolven?" herhaalde ze, wel nog een beetje ingenomen maar ook zeker geïnteresseerd. "Hoe kwam hij daarbij?" vroeg ze. Ze vond dit een leuk gesprek, en daardoor vond ze Wolfblood ook leuk.

Oh, waarschijnlijk had één van de queens het idee in zijn hoofd geplant. Ze grinnikte zachtjes om de goedgelovigheid van haar, ehh, vriend..? Toch moest ze toegeven dat zijzelf, toen ze nog jong geweest was, ook heel erg had genoten van de verhalen die queens haar vertelden. Ze lachte opnieuw toen Wolfblood verder vertelde, dat Raven er één had willen bevechten! "Nu zou hij er misschien een paar rake klappen in kunnen krijgen," sprak ze met humor in haar stem.

De bulderlach van Wolfblood was iets wat haar verraste, en haar ook wat trots gaf. Wolfblood vond haar grappig! En dat terwijl ze eigenlijk niemand leuk vond, leek het. Misschien leek dat voor hen allebei wel, maar toch hadden ze nu samen een fijn gesprek. Het maakte Dim warm vanbinnen, om te weten dat ze het toch ook een beetje wel kon. Ze grinnikte toen Wolfblood begon over een wolvin; die opmerking werd alleen maar leuker na de rest van het verhaal. Ongelovig schudde Dim haar kop, al stond er een grijns op haar snuit. "Wat een casanova," vervolgde ze met een lach. Daar zat zij weer mee opgescheept, hoor. "Ik vraag me af welke vrouwen dan.. Over mij zou die het niet gehad hebben. En volgens mij heeft hij verder helemaal geen game." Hé, als Wolfblood mocht plagen..

Ze moest nu echt lachen -- de opmerkingen vulden elkaar gewoon zo mooi aan. Dat die vrouwen net zo echt als de wolven waren, vond Dim een super grappige opmerking. Normaal had ze dat niet zo maar het was alsof ze bij Wolfblood wat meer.. Open kon zijn? En dat terwijl ze haar nou niet bepaald toegankelijk vond ogen. Vreemd, eigenlijk. Maar ze zou er niet teveel over nadenken, ze had het naar haar zin. Bij de laatste opmerking bloosde ze wat. "Ah, ik ook met hem, hoor.. Hij support mij zo,"