Put in the work put in the hours

Clovercloud hoorde een schrille piep vlakbij het kamp. Direct gingen al haar radartjes aan. Was dat een kitten? Oh nee toch. En zonder na te denken rende ze de richting van het geluid op. Dit was het enige moment dat ze zonder na te denken richting mogelijk gevaar liep. Maar voor kittens zou ze alles doen! Dat was volgens de code en kittens waren gewoon.. ja, ze kon ze niet negeren. Echt alles, alles... oh... Clovercloud stond abrupt stil toen de kitten in kwestie Loudkit was die onder aan het ravijn lag. Ergens waar ze niet mocht zijn en zich vervolgens pijn had gedaan. Karma. Clovercloud betrapte zichzelf op de bittere gedachten, maar ze kon gewoon niet helpen om dit kind te haten. Ze was het product van iets hatelijks. En ze haatte iedereen die ermee te maken had. Dus trok ze haar neus kort op en zette een pasje dichterbij de kitten. Ze ontfermde zich niet eens over haar halfzusje. Dat was een taak voor een medicine cat, of die slet van een moeder van d'r. ‘Dat krijg je ervan als je de regels breekt.’ Clovercloud deed haar best om streng te klinken, maar haar zachte, zoete stem liet het niet echt toe. ‘Kom maar weer snel mee terug naar het kamp.’

Oh StarClan help haar. Het was ook nog eens een rotkind. Ze snoof schamper. Hoe kon het ook anders? Ze verdienden een rotkind naar hun omstandigheden. Jammer dat ze familie was. Clovercloud haar staart begon heen en weer te zwiepen terwijl ze naar het kind keek die mekkerde dat ze niet mee wilde. Ze had een gespleten lip en een boze blik in haar ogen. ‘Prima, stik maar lekker in je bloed dan,’ miauwde ze terug naar de kitten, waarna ze weer een stapje dichterbij zette. Zulke opmerkingen hadden altijd geweldig gewerkt bij Clovercloud toen ze een kitten was. "Je moet je avondeten opeten, anders komt de Dark Forest je halen!" of de "Als je nu niet gaat slapen, stuurt StarClan enge dromen!". ‘StarClan zal vast niet blij zijn als je zo stout bent geweest als ze je komen halen.’

Had Clovercloud gedacht dat het rotkind ging luisteren? Niet echt, maar ze had hoopvol kunnen zijn. En toen het piepjonge beest begon weg te rennen, zat ze ergens te twijfelen om gewoon Eveningstar te halen en haar dit te laten regelen. Ze was in ieder geval geen voorbeeldkind, als dochter van de deputy. Misschien kwam dat door dat vleugje verraad. Dus terwijl Loudkit het ravijn op probeerde te rennen, stapte ze met een zucht achter de kitten aan. Haar staart zwiepte geïrriteerd heen en weer. Het was dat in de code stond dat je niet een kitten in nood mocht negeren. Maar dit was nog niet heel erg nood, en ze was gelukkig ook niet zo snel. Dus beet Clovercloud op haar lip en wachtte af totdat het onverbiddelijk weer fout zou gaan. Ze ging haar niet het genoegen geven door als een dolle achter haar aan te gaan. Maar stiekem maakte ze zich een beetje zorgen, al duwde ze dat gevoel zo snel mogelijk weg. Deze kitten was anders dan normale kittens. Ze was niet schattig of lief. Ze was een kreng. Nu al.  

Haar halfzusje stormde nog een keer de helling op, maar viel alweer. Best wel hard en ver eigenlijk. Een geschrokken kreetje kwam uit Clovercloud en ze moest zichzelf met man en macht inhouden om niet direct naar haar toe te springen. Ze had duidelijk pijn en Clovercloud voelde zich slecht. Dat wilde ze toch? Maar het kind kon er ook niets aan doen.. Nee, wacht, wel. Ze had gewoon naar haar moeten luisteren en dan was niets gebeurd. Of, óf, beter nog. Gewoon niet het kamp uit moeten gaan en luisteren zoals iedere stomme andere kitten. Clovercloud staarde haar een moment lang aan. ‘En, wil je dan nu luisteren?’ miauwde ze stellig. Ze stapte dichtbij en keek naar de kitten die in de kreukels lag. Verdiende loon. Maar haar zorgen wisten uiteindelijk de oppervlakte te raken. ‘Gaat het wel?’