Ceremonie? 01-04-’22

Hij wist dat er vandaag een ceremonie gehouden moest worden, een die een van zijn kleinkinderen eindelijk een warrior zou maken. Het zou niet moeilijk zijn. Hij moest gewoon de clan bij elkaar roepen en de ceremonie uitvoeren. Hoe moeilijk kon dat nu zijn? Hij had het gevoel dat hij de laatste tijd steeds meer tijd besteedde in zijn den. Misschien om zijn clan te vermijden, misschien om te voorkomen dat hij zelf vreemde dingen zou doen. Het ene moment wist hij precies wat hij aan het doen was, het volgende moment had hij gaten in zijn geheugen en had hij geen idee wat zich precies had voorgedaan. Vandaag was een van de dagen waarop er voor nu niks aan de hand leek te zijn, goed genoeg om een ceremonie te moeten kunnen houden.
Hij stapte zijn den uit en stapte net als bij de ceremonie van Shinypaw voor de rots. Hij deed niet eens de moeite om omhoog te klimmen, wetende dat hij er alleen maar spijt van zou hebben. ”Laat alle katten die oud genoeg zijn zich verzamelen voor een ceremonie!” Het zou een ceremonie zijn voor een apprentice en hij kon haar al naar voren zien lopen. Het was haar duidelijk al verteld dat ze vandaag aan de beurt was om warrior te worden. Iets wat voor de zekerheid alvast gezegd was, dat ze er vanaf wist. ”Vandaag is het tijd dat een van onze apprentices warrior wordt,” Hij liet haar blik naar de jonge poes gaan, probeerde op haar naam te komen, wist dat hij haar naar voren moest roepen. Maar hoe moest hij dat doen zonder de naam te hebben? Hij begon te fronsen, probeerde nogmaals op de naam te komen, opende zijn mond om het te zeggen. Maar er kwam niets. Hij liet zijn blik van de jonge poes naar de rest van de clan gaan. Deed nog een poging in de hoop op de naam te komen en schudde zijn kop. Misschien zou het helpen. Maar niets bleek minder waard. Hij wist dat alles op zijn gezicht af te lezen moest zijn. Dat de verwarring die hij momenteel voelde niet te maskeren zou zijn. Hoe kon hij niet op een naam komen en hoe moest het nu verder. Hij had werkelijk waar geen idee. Hij draaide zich dan ook met een ruk om, zonder ook maar iets verder te zeggen, en ging terug zijn den in. Hij legde zich neer in zijn nest en sloot zijn ogen hopende dat dit allemaal niet waar was. Dat dit maar een droom was en hij zo wakker zou worden in de realiteit, dat zou het beste zijn toch?

Vandaag was eindelijk de dag waar ze zo erg naar uitgekeken had. Ze hadden haar verteld dat ze eindelijk een warrior zou mogen worden, dat ze goed genoeg was. Misschien zou ze met de tijd nog iets beter worden, maar ze had genoeg ondertussen geleerd dat ze haar niet echt langer een apprentice hadden kunnen laten. Of zo voelde het bijna. Toch maakte haar dat niet minder blij om haar warriornaam te krijgen. In tegenstelling, dit was juist waar ze al die tijd op had zitten wachten. Zodra ze door had dat Acornstar de clan bijeen had geroepen was ze dan ook naar voren gelopen, had haar plek ingenomen, wetende dat ze elk moment naar voren geroepen kon worden. Ze kon de blik van de leider op haar vacht voelen en ze ging iets rechter zitten, zeker toen hij de ceremonie begon. Toch verstreek er tijd en kwamen er geen volgende woorden. De katten om haar heen werden wat onrustig, maar dat had ze eigenlijk helemaal niet door. Zelf had ze pas iets later door wat er eigenlijk gaande was. Acornstar bleef stil, zei de volgende woorden niet en een gevoel van onbegrip bekroop haar. Wat was er gaande? Waarom werd ze niet naar voren geroepen? Wat ging hier mis? En toen draaide de leader zich om en ging terug zijn den in. Waarom? Hoe moest ze haar naam nu krijgen dan? Waarom kreeg ze haar naam niet? Lag het aan haar? Had zij toch iets verkeerd gedaan? Was ze toch niet goed genoeg? Ze kon de teleurstelling niet verbergen en wilde het ergens vragen aan iemand, vragen waarom dit gebeurd was, maar ze kreeg de woorden er gewoon simpelweg niet uit.

Ze wist niet goed wat van alles te denken nadat ze de jonge tribe kat mee terug had genomen. Een healer was wat haar vader gewild had, maar ze had niet verwacht dat hij de jonge kater vervolgens ook nog eens medicine cat apprentice zou maken. Dat was niet waar ze hem voor meegenomen had. Ze had ook niet verwacht dat de kater lang zou blijven, maar blijkbaar was dat niet hoe het zou lopen. Er was een lichtpuntje in dit alles, ook al wist ze zelf nog steeds niet of het een goed idee was om Scarletpaw een warrior te laten worden. Maar de poes was er zelf blij mee en had er al voor een langere tijd op zitten wachten. Dan kon ze niet anders dan ook blij voor haar zijn toch? Toch wist ze dat er meer verandert was, dat ze binnenkort meer had om haar aandacht aan te geven. Ze had ze die ochtend voor het eerst voelen bewegen en ze had er eigenlijk op het moment nog gemengde gevoelens over. Ze had het dan voor nu ook aan de kant geschoven en keek hoe haar vader een positie innam voor de rots. Hij deed niet eens meer de moeite om de rots op te klimmen. Alsof zijn eigen kleindochter dat niet eens waard was. Toch hield ze haar mond en liet ze haar blik naar Scarletpaw gaan. De apprentice was duidelijk aan het afwachten tot de bekende woorden gesproken werden en ze kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Dat was tot haar vader begon te spreken en het waren niet zo zeer de woorden waar het verkeerd ging, maar de woorden die niet uitgesproken werden en de verwarring die op zijn gezicht af te lezen was. Ze had binnen momenten door wat er gaande was en het moment dat hij weg draaide, liet ze haar blik naar Scarletpaw gaan. De uitdrukking van haar dochter sprak boekdelen en ze kon de teleurstelling en de pijn daarin aflezen. Ze klemde haar kaken strak op elkaar, voelde een zekere woede richting haar vader opborrelen. Was hij nu serieus de naam van zijn kleindochter vergeten? Had hij helemaal geen schaamte meer? Ze kwam overeind van de plek waar ze zat en wierp een blik op Scarletpaw. Ze zou eigenlijk haar dochter moeten troosten, haar moeten vertellen dat het goed zou komen, maar haar bloed kookte en ze wist dat ze momenteel niks goeds zou zeggen. Acornstar was te ver gegaan. Ze had hem alle kansen gegeven, maar dit ging te ver. Ze liep naar de uitgang van het kamp en verdween er doorheen. Haar vader was te ver gegaan en genoeg was genoeg.

[Topic uit]

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Het leek wel alsof ze iedere dag een ceremonie hadden. Acornstar was echt de draad kwijt en niemand zei er wat over. Wat konden ze er ook over zeggen? Ze kregen enkel een lege blik terug of een ontkenning. Acornstar was ontzettend koppig, al veel te lang. Dus een zucht rolde over zijn lippen toen ze weer bijeen moesten komen. En daar was het dan. Eén kat zou warrior worden. Zijn blik ging naar zijn leider en hij wachtte af. En toen sloeg het noodlot toe. Recht voor de hele clan kreeg Acornstar die blik weer in zijn ogen en de moed zakte bij Settleddust in de schoenen. Hij liep vast.
En hij gaf op. Hij schudde een paar keer zijn kop en hij.. vertrok gewoon weer. Settleddust had zijn bek vol tanden en keek naar de menigte die hij zo bij elkaar geroepen had. Nu was iedereen getuige. Acornstars brein had het opgegeven. De manen hadden hem ingehaald en nu was het voorbij. Iemand moest hier iets aan doen en hij had het gevoel dat alle ogen op hem stonden. Natuurlijk stonden ze op hem. Maar er was geen land te bereiken met die kat. Dus terwijl Beechresin woest het kamp verliet stapte hij naar voren. Hij zou Acornstar achter na moeten gaan, hem de huid volschelden. Maar wat zou ervan binnenkomen?

Dus hij schraapte kort zijn keel. ‘Scarletpaw, stap naar voren,’ miauwde hij gehaast. Hij had eigenlijk geen tijd voor de officiële woorden. Maar Scarltepaw verdiende in ieder geval iets wat normaal was deze dag. ‘Ik, Settleddust, deputy van Shadowclan, vraag mijn warrior voorouders om neer te kijken op deze apprentice. Ze heeft hard getraind om de manieren van de nobele code te begrijpen, en draag haar op aan jullie als warrior.’ De woorden ratelden over zijn lippen heen, misschien zo vlug dat hij soms onverstaanbaar was. Hij wierp een blik naar Acornstars den. ‘Beloof je naar de code te leven en jouw clan te verdedigen, zelfs ten koste van jouw eigen leven?’ Ongeduldig wachtte Settleddust op reactie. ‘Dan, bij de krachten van Starclan, geef ik je jou je warrior naam. Vanaf dit moment sta je bekend als Scarlethaze. Starclan eert jouw doorzettingsvermogen en geduld en wij verwelkomen jou als een volledig warrior van Shadowclan.’ Settleddust drukte snel zijn neus op haar kop. Hij had geen idee welke naam Acornstar in gedachten had. Maar de deputy had verzonnen wat het eerst in zijn kop op was gekomen. Van de vlaag van verstandverbijstering deze dag zich had afgespeeld. Hij keek de kersverse warrior nauwelijks aan. Een meelevende glimlach wierp hij haar richting op, en draaide zich toen met een ruk om, om Acornstar in zijn den te volgen.

Ze had amper door dat haar moeder er vandoor was gegaan en was eigenlijk alleen nog maar gefocust op de plek voor haar, waar haar opa een moment geleden nog haar ceremonie had geprobeerd uit te voeren. Zou ze nu helemaal geen warrior worden? Nooit niet? Was dit het teken dat ze nooit goed genoeg zou zijn? Ze wilde het liefst verdwijnen en niet hier nog langer blijven zitten, waar iedereen maar gewoon naar haar kon staren. Maar voor ze ervoor kon kiezen om misschien wel achter haar moeder aan te rennen kwam Settleddust naar voren. Ze wist de woorden die gesproken werden, had ze al vaak genoeg gehoord dat ze wist welke woorden het waren zodra Settleddust begon te spreken. Ze wist dat de pauze dan waarschijnlijk ook niet al te lang zou zijn toen ze haar stem probeerde te vinden en ”Dat beloof ik,” wist te zeggen. Haar stem was niet zo sterk als ze had gehoopt dat hij zou zijn, niet na wat zich net had voorgedaan. Maar ze hoopte dat ze het gehoord hadden. Ze kreeg wel het gevoel dat de deputy haast leek te hebben naarmate de ceremonie vorderde. Ze had dan nog ook maar amper begrepen wat haar naam nu zou zijn toen de deputy zich om had gedraaid en naar de leaders den liep. Ze wist dat ze nu blij moest zijn, blij dat ze haar naam had, maar het enthousiasme was niet omhoog te halen, niet met de manier waarop het gebeurd was.