The Sidelines[open]

Er was een hoop gebeurt afgelopen tijd, dat was wat ze allemaal zeiden om haar heen. Twee katten waren weg, eentje was dood dus die kwam nooit meer terug en de andere was verdwenen. Voor haar betekende het niet veel meer dan een gezicht minder in de clan, een vernieuwing waar ze niet aan hoefde te wennen. Dood was een vreemd verhaal, ze zag de pijn in andermans ogen. Het maakte katten kwaad. Was dat gewoon? Silverkit had naar het lichaam gestaard tijdens het afscheid en ze was niet kwaad geweest. Of verdrietig. Tenminste, ze kon het niet herinneren. Nu was het weg en men was er niet meer constant mee bezig. Veel meer was de dood dan dus niet. Silverkit had het allemaal bekeken vanaf een afstandje, ze was niet meer dan een toeschouwer geweest. Haar zus mocht meedoen met het vreemde spel, ze was verdacht geweest van een moord. Want dat lichaam was niet zomaar gestorven. Katten konden elkaar doden, al was het duidelijk taboe. De ware moordenaar was ontdekt en die had straf gekregen. Doden van andere katten zorgde voor straf. Dat was wat Silverkit hier van geleerd had. Maar dan moesten ze het wel weten. Het jonge poes staarde in vage gedachtes verzonken naar het midden van het kamp, naar de prooistapel. Wat was het verschil tussen prooi en een andere kat. Niemand was verdrietig geweest om dat konijn wat daar lag.

Het poesje zat er nu al een tijdje voor zich uit te staren, en eerlijk begon Lovekit zich een beetje zorgen te maken. Er was de laatste tijd veel gebeurd in het kamp, en hij merkte dat de vrolijke sfeer van vroeger er niet meer zo aanwezig was. Dat vond hij heel naar, en hij probeerde eigenlijk zo min mogelijk mee te krijgen van wat er echt was gebeurd, hij hoopte vooral dat iedereen binnenkort weer zou glimlachen. En wellicht kon hij daarbij helpen. Het spierwitte katertje snelde naar zijn nest, die hij opzij schoof om bij zijn 'schatten' te komen. Daar plukte hij een grote veer vandaan, alvorens trots naar Silverkit te trippelen. Zachtjes stapte hij op haar af, boog voorover en legde de veer op haar hoofd. Met een trots en blij gezicht maakte hij een gebaar met zijn poten. "Tadaa!" sprak hij. "Dit is mijn toverveer, en iedereen die hem als een hoedje draagt voelt zich automatisch beter,"