Punisher

Haar wond was gestopt met bloeden. Hij was niet flink maar diep genoeg om haar gezicht te versieren met een litteken. Agatepaw gaf gelukkig vrij weinig om een mooi koppie en beschouwde littekens als iets cools. Ze had al een paar maar deze waren kleine streepjes op haar huid dat vrijwel niet te zien was door haar dikke pels. Nu had ze er eentje die wel toonde en haar nog intimiderende uit liet zien. Ze likte haar lippen die nog na proefde op de metalen smaak van bloed. Hm. Ondanks Pipitpaw haar had geholpen met het schoonmaken en verzorging van haar gezicht zat het plakkerige goedje nog op haar vacht. Het frustreerde haar dat dit zelfde spul niet aan haar klauwen kleefde. Ze zou die Rogue nog wel krijgen. Net als de verraders die haar geholpen hadden. Maar voor nu helaas, voor nu hield ze zich even aan de zijde. Ze moest een plan maken. Ze moest dit slimmer spelen. Rose had ze achterna kunnen jagen in de naam van de clan maar Blossomhail de nek om draaien dat werd wat lastiger. Agatepaw had Pipitpaw weggestuurd en zat nu alleen in het kamp met haar poot nadenkend wrijvend over haar kop. Ze tandenknarste erbij. De apprentice zat zo in haar gedachten verzonken dat ze eerste instantie niet opmerkte dat haar mentor tegenover haar stond. Agatepaw keek op toen ze zijn aanwezigheid doorkreeg en kwam overeind van haar lighouding. Ze was behoorlijk gegroeid in de tijd dat ze samen voor het eerst getraind hadden. Haar lichaam was gespierd en haar borstkas stond wat naar voren gedrukt. Haar kin stond lichtjes omhoog en haar oogleden wat samengeknepen. Haar standaard houding de laatste tijd; Eentje die andere wegjoeg. Hermitshell sprak en zijn woorden brachten haar van binnen van haar stuk. Hij was trots.. trots op haar. Hoe ze de situatie met Rose had aangepakt. De apprentice had nog nooit van iemand die vijf woorden gehoord. ‘Ik ben trots op jou’  Het voelde goed. Het voelde behoorlijk goed. Agatepaw neeg haar kopje dankbaar. “Bedankt.” Sprak ze terug. Hoewel ze blij was om zijn woorden ebde het gevoel al snel weg. Haar gezicht trok weer strak en een nijdige streep sierde haar lippen. “Maar ik heb wel gefaald mentor, ik heb Riverclan gefaald.” Mauwde ze toen kil. Haar gifgroene ogen staarde naar de grond waar haar klauwen in de aarde priemde. “Die verraders hielden me tegen inplaats van dat ze me bijstonden. Ik kon niet tegen drie winnen.” Spuugde ze. Ze had Rose, ze had haar van de wereld kunnen verwijderen zoals Crystalstar dat had gewild.

Agatepaw keek weer omhoog, haar blik ving die van Hermitshell. Hij leek te glimlachen, oprecht, maar al gauw vertrok zijn gelaat weer. De gitzwarte she-cat beet haar kaken op elkaar toen hij zei dat ze haar best had gedaan. Maar haar best doen had niet geholpen. Ze liep nog altijd vrij rond en ze haar moment op roem was vergooid. Het interesseerde haar eigenlijk weinig betreft die rogue, het ging meer op het punt dat haar kans een plek in de clan te verhogen vernietigd was. Om eens te laten zien aan iedereen dat ze eigenlijk niet zo nietsnut was. Hermitshell sprak veder terwijl hij zijn ogen op de lucht had gericht. Slechte katten kwamen overal mee weg.. Haar oor wiebelde eventjes. Hij had zeker gelijk. Hoe vaak had zij iets gedaan en was ze daar simpeltjes mee weggekomen? Het was niet eens meer te tellen op haar poten. ¨Geen zorgen Hermitshell, ik zal ervoor zorgen dat ze er niet mee weg komt.¨ Verzekerde ze hem. Ze had nooit wat voor hem gedaan maar daar zou ze verandering in brengen. ¨Ik zal haar vinden. Desnoods ben ik jaren opzoek. Ik wil mijn loyaliteit bewijzen aan de clan. Aan jou, en de familie.¨ Ze keek even van hem weg. De twee katten konden amper door één deur maar diep van binnen betekende de creme kleurige tom wel iets voor haar. Hij had haar nog altijd niet opgegeven ondanks alles. Iedereen liet haar stikken maar Hermit was er nog, waarschijnlijk meer uit plicht, maar alsnog. Vele hadden het allang opgegeven.

Haar neus trok een beetje gekruld op. Een typische trekje van Agatepaw voor ze pissig werd. Hier hield ze haar woede nog in maar haar gezicht was daar minder in. Hij grinnikte en waarvoor precies was haar niet duidelijk. Voor haar voelde het om haar woorden die ze net gesproken had. Of dat Hermitshell haar skills daar niet goed genoeg voor vond. Wat het ook was, het viel wat verkeerder dan Hermitshell eigenlijk bedoelde. Ze keek hem met een zijliggende blik aan. ¨Denk je soms dat ik niet geskilled genoeg ben om haar te vinden en haar te geven wat ze verdiend?¨ Snoof ze terwijl ze haar kaken op elkaar hield om niet haar gif weer af te laten druppen. Want dan had hij het flink mis. Ze kon veel en veel meer dan vele katten van haar dachten. Als Hermitshell echt wist wat ze bezat, dan zou hij daar eens flink van opkijken.

Vooral katten die zeiden dat ze iets niet kon, dat wakkerde alsmeer het vuur om het in hun gezicht te wrijven dat ze het wél kon.