We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Oceanpaw was redelijk oud voor een Apprentice. Wellicht omdat ze in haar gedachten nooit zo goed en sterk als haar moeder zou zijn of omdat ze gewoon wat meer tijd nodig had om zichzelf te ontwikkelen. Wat de reden of redenen ook waren, ze had in ieder geval de mogelijkheid om rustig op te groeien zover dat mogelijk was in Windclan. Foxtrail was haar Mentor en ze had het geluk dat hij net zoals zijzelf te vinden was in het kamp. Ook al zaten ze vast, ze was niet zonder katten die ze kende en waar ze naar op kon kijken. Haar blauwe ogen stonden vermoeid terwijl ze in de richting van de flamepoint stapte. 'Foxtrail,' Mauwde ze op haar bijna standaard zachte stem.
I
thought of you and how you love this beauty, And walking up the long beach all alone I heard the waves breaking in measured thunder As you and I once heard their monotone.
Around me were the echoing dunes, beyond me The cold and sparkling silver of the sea -- We two will pass through death and ages lengthen Before you hear that sound again with me
'Cause it's not romantic, I swear I'm not gasping for air
De spanningen in het kamp waren al hoog opgelopen en hoewel men er probeerde door deze zware tijden heen te komen, was het te bemerken aan de sfeer die er rond hing. Ze konden geen kant op meer, bovendien zat hun Leader vast in het territorium. Gelukkig had hij nog wel gezelschap in elk geval daar. De jonge Warrior had zichzelf wat meer aan de rand van het kamp neergezet, zijn luchtblauwe ogen hielden het kamp in de gaten. Hij hield graag een oogje in het zeil, wetend hoe men hier misbruik van zou willen maken. Zoals al gebeurd was. Foxtrail deed zijn best het uit te houden hier, hoe lastig het ook kon worden. Er liep iemand zijn richting op en het duurde niet al te lang voordat hij besefte dat het een van zijn twee apprentices was. Oceanpaw was al even apprentice, hij was de volgende mentor geweest om haar trainingen over te nemen. Om eerlijk te zijn hoefde hij niet al te veel tijd in haar te steken, immers had ze de kennis wel genoeg. Oceanpaw zag er vermoeid uit, waarschijnlijk zorgde Ashenpatch er wel voor dat de Apprentices genoeg te doen hadden ook al zaten ze nu vast. Foxtrail liet de rest voor wat het was en richtte zich op de andere. "Oceanpaw, hoe is het?''informeerde hij met een lichte bezorgheid voor haar. Ze was zijn Apprentice en dus had hij wel een bepaalde verantwoordelijkheid voor haar. Toch, als het aan hem lag hoefde ze geen manen meer in de Apprentice Den te slapen. Niet dat hij van haar af wou ofzo, maar voor zijn gevoel was ze onderhand wel bijna klaar voor haar volgende ceremonie. Helaas moest dat allemaal nu even wachten.
Oceanpaw draaide haar kop naar de flamepoint. Het was raar om te beseffen dat ooit haar moeder dezelfde naam had gedragen. Dat zij het geschopt had tot Leader. Dat zijzelf vernoemd was omdat ze bijna het evenbeeld was van die vroegere Leader. Het was hoog tijd dat ze een eigen identiteit kreeg, hoe lastig ze dit ook vond. Het was ook lastig, ze was een van de weinige katten die in Starclan was geweest en toch weer terug was gekeerd. Dat alles omdat haar moeder ervoor had gekozen dat haar kittens belangrijker waren dan de Clan. Zo zouden sommige katten het gezien kunnen hebben. Hoewel ze dankbaar was te leven was het zeker niet makkelijk al helemaal niet in deze sneeuw en met al dat geploeter. Elke keer dat haar naam genoemd werd dacht ze aan haar verdwenen moeder. Waarschijnlijk dachten de anderen dat ook, eeuwig zou ze in diens schaduw staan. Hierdoor durfde ze ook niet te klagen en ging ze bijna altijd haar grenzen voorbij. 'Oceanpaw, hoe is het?' Vroeg haar mentor bijna bezorgd waardoor er een kleine grimas vanaf kwam. Ze was moe maar dat was elke Windclanner. Ze wilde jagen, wilde iets nuttigs doen dan vast zitten in het kamp en hopen op het beste. Deze keer kon haar moeder niks betekenen. 'Goed.' Murmelde ze enkel want wat had de ander er aan als ze zou gaan mopperen. Ze zuchtte zachtjes bijna onhoorbaar voordat ze haar poot optilde en deze aandachtig bekeek alsof ze nadacht over iets.
I
thought of you and how you love this beauty, And walking up the long beach all alone I heard the waves breaking in measured thunder As you and I once heard their monotone.
Around me were the echoing dunes, beyond me The cold and sparkling silver of the sea -- We two will pass through death and ages lengthen Before you hear that sound again with me
'Cause it's not romantic, I swear I'm not gasping for air
Ze was maar stilletjes, een simpele goed was het enige wat hij te horen kreeg voor haar. Zachtjes, bijna binnensmonds eigenlijk. Ze kon niet bepaald goed zijn, met de huidige situatie waar ze zich in bevonden en natuurlijk de geschiede moord. Dit waren niet nou echt de omstandigheden om je goed in te voelen, zeker niet voor zo'n jonge poes en onzekere poes zoals haar. Ze moest ongeduldig beginnen te worden, elke ceremonie weer afwachten of haar naam genoemd werd. Of niet soms, misschien had ze er een vrede mee. Hij besteedde meer aandacht aan zijn andere Apprentice wie in zijn ogen wel wat meer aansporing kon gebruiken, maar dat betekende niet dat hij er niet was voor Oceanpaw. "Weet je het zeker?''spoorde hij zachtjes aan, kijkend hoe de poes haar poot opeens erg interessant leek te vinden. Foxtrail zuchtte eens diep, een zucht gevoeld met al het gedoe van de afgelopen tijd. Niet enkel van nu. "Ik denk dat we kunnen kijken naar je final assignment wanneer we weer vrij zijn''vertelde hij haar, hopend haar weer wat hoop te kunnen geven. Ze was namelijk eigenlijk wel zo ongeveer klaar met wat hij haar als Tunneler kon leren, haar nog langer in haar huidige rang houden dan nodig leek hem geen goeie optie in zijn ogen.
Onderwerp: Deadly snow 
za 2 apr 2022 - 15:01
