Maroon 5

De avond begon langzaam te vallen. Oakkit was nu wel oud genoeg om de verschillende tijden door de dag heen te herkennen. Ook was hij niet zo heel moe nu omdat hij het merendeel van de dag door had geslapen. Hij besloot dan ook om even zijn pootjes te strekken alvorens hij weer terug zou liggen in het nest. Hij was ergens ook wel benieuwd om het kamp te zien wanneer dat de avond begon te vallen. Hij had het kamp nog maar één keer gezien en dat was toen hij met Littlenose naar de regen was gaan kijken. Dat was een behoorlijk vermoeiend avontuur geweest, maar nu was hij ouder en kon hij ook een grotere afstand afleggen zonder moe te worden! Het katertje liep dan ook al waggelend in de richting van de uitgang van de nursery. Zijn uitzicht werd echter geblokkeerd door een kat die de nursery binnenkwam en Oakkit liet zijn blik naar boven glijden. ”Mwooi,” sprak hij, waarna hij langs de kat door knikte naar de uitgang van de nursery, naar de lucht. Ja, de rode schijn was inderdaad heel mooi. Misschien wilde de kat wel samen met hem naar die prachtige lucht kijken!

Maroonwhisker kwam het kamp binnen sjokken. Hij stond al weer voor de zo veelste keer op zijn poten te trillen. Niet eens van de vermoeidheid. Nee. Hij had prima geslapen en hij had amper wat gedaan vandaag voor zijn idee. Toch waren al zijn spieren extreem gespannen. Hij voelde hoe zijn hart constant in zijn keel bonkte. Bah hij was zo moe van dit gevoel. Hij maakte zich veelste veel zorgen over alles en iedereen. En het was niet alsof hij dat zomaar kon uitzetten... Hij keerde zich vrijwel direct richting de nursery. Hij had even wat positieve afleiding nodig. Een bezoekje bij de nursery was het perfecte medicijn. Net toen hij de nursery binnen kwam lopen kwam er een jonge kit uit lopen. "Oakkit," snorde de rode kater als begroeting. Hij gaf een knikje terwijl hij ook omhoog naar de lucht keek. De lucht was aanzienlijk mooi deze avond. "De lucht is zeker mooi," mauwde hij.

Waarom was het toch zo dat iedereen hem leek te kennen, maar hij geen idee had wie dat de ander was? Een verwarde blik verscheen in zijn ogen toen de kater hem aansprak met zijn naam en hij keek omhoog. Hij dacht niet dat hij de rode pels van de kater eerder had gezien en hij wiebelde met zijn oortjes. ”Wie jij?” vroeg hij toen maar, want het had weinig zin om net te doen alsof hij wist wie dat de kater was terwijl hij eigenlijk geen idee had. De kater beaamde dat de lucht er inderdaad mooi uitzag, wat Oakkit op een idee bracht. ”Swaam kijk?” vroeg hij toen op zijn eigen gebrekkige toon. Hij was immers nog maar een kitten van één maan oud, dus zijn vocabulaire was nog niet optimaal. Tot nu toe hadden de katten om hem heen echter wel in de gaten gehad wat hij bedoelde en Oakkit liet zijn goudgele ogen hoopvol naar de rode kater glijden. Hopelijk zou hij nu niet teruggestuurd worden naar zijn moeder! Hij wilde nog even langer hier blijven!

"Maroonwhisker," snorde de rode kater naar de kitten. Hij was nogal vaak in de nursery te vinden, en ondanks dat hij nog niet met alle kittens een praatje had gemaakt kende hij de meeste al allemaal bij naam. Hij dacht even kort na. Het was al wel laat. Oakkit kon niet te lang buiten blijven anders zou hij straks over z'n donder krijgen van z'n mama. Maar hoe kon hij nou nee zeggen tegen die smekende gouden oogjes? "Vooruit dan," mauwde Maroonwhisker. "Heel even," voegde hij er aan toe en drukte kort zijn neus tegen het hoofdje van de kit aan. Hij kon best nog wel eventjes buiten zitten. Dat kon geen kwaad. Maar hij had geen zin in een boze Queen.

Maroonwhisker. Een mooie naam. Zo mooi dat Oakkit probeerde om het uit te spreken. ”Oon,” piepte hij en hij fronste. ”Oonwhis.” Hij giechelde lichtjes. Oh well. De kater zou wel snappen wat hij bedoelde, toch? Hij zou er wel op oefenen en dan zou hij Maroonwhisker later verrassen als hij wat ouder was! Het vooruitzicht om de kater zijn verraste blik te zien, liet Oakkit’s ogen nu al schitteren van plezier. Dat werd er niet minder op toen dat de rode kater toegaf en Oakkit knikte heftig toen er nadruk werd gelegd op het feit dat het niet te lang kon. Dat maakte niet uit! Het zou toch niet zo heel lang meer zo mooi blijven buiten en dan had hij het mooiste al kunnen aanschouwen met iemand die hopelijk zijn vriend wilde worden. ”Jij vriend,” snorde hij dan ook, van Maroonwhisker naar zichzelf wijzend. Daarna ging hij dicht tegen de kater aan zitten. De warme pels van Maroonwhisker hielp wel om de lichte frisse bries van de avond wat te verdrijven. De dikte van de pels deed hem denken aan die van zijn moeder en al snorrend nestelde hij zichzelf nog wat dieper in de warme vacht, zijn blik gericht op de prachtige rode avondhemel.

Maroonwhisker snorde geamuseerd door de pogingen van Oakkit om zijn naam uit te spreken. "Ma-roon-whis-ker" spelde hij het uit voor de jonge kit. Ach, hij was nog jong hij zou het uiteindelijk wel leren om alles goed uit te spreken. De kit leek door het dolle heen dat Maroonwhisker had toegestemd. Een brede glimlach verscheen op de lippen van de kater. Hij knikte instemmend. "Wij zijn vrienden," miauwde hij en gaf Oakkit een tedere lik tussen zijn oren. Zijn hart smolt toen de gestreepte kitten zich dicht tegen hem aan nestelde met zijn ogen op de rood gekleurde lucht gericht. Maroonwhisker sloeg zijn lange rode staart om de kitten heen en tuurde ook nar de lucht. Poeh, hij kon niet wachten tot hij zelf kits had. Dat was een van de weinige dingen die de shadowclan kater zeker wist. Hij wou niks liever dan zijn eigen nestje met kits. Langzaam maar zeker trok het rood uit de lucht weg en verdween de zon aan de horizon.

”Mar…oon…whish…” zei Oakkit op een langzame, moeizame toon. Het klonk al iets meer als de kater zijn naam, maar nog niet helemaal. Ach, dat kwam wel. ”Oonwhisk,” probeerde hij nog eens, maar dat klonk weer exact zoals hij het eerst had gezegd en hij grijnsde wat schaapachtig naar de kater. Ach ja. Hij was nog maar één maan, wat wilde je dan ook? Hij was het alweer vergeten toen dat de kater aangaf dat ze vrienden waren en Oakkit snorde toen dat hij tussen zijn oren gelikt werd. Nu had hij al twee vriendjes gemaakt buiten de nursery! Littlenose en Maroonwhisker! Hij snorde nog harder toen de rode staart over hem heen gelegd werd en Oakkit wiebelde met zijn oortjes. ”Vwolgende kweer Sorrelkit,” probeerde hij aan de kater uit te leggen dat hij Sorrelkit er de volgende ook bij wilde hebben. ”Zij ook mooi.” Hij bedoelde natuurlijk dat zijn zusje het uitzicht ook mooi zou vinden en niet dat zij mooi was. Alhoewel… Hmm, eigenlijk bedoelde hij ze wel allebei! Zijn zusje had een mooie pels, dus dat kon als mooi beschouwd worden, toch?

Maroonwhisker grinnikte zachtjes toen de kitten zijn naam weer uit probeerde te spreken. Het begon er al meer op te lijken. Ach joh. Zijn vocabulair zou zich later nog wel goed uitbreiden. Hij was nog jong dus dat zou uiteindelijk vanzelf wel komen. "Je komt er wel," mauwde Maroonwhisker en gaf de kit een lik tussen zijn oren. Hij keek de kitten kort vragend aan en wiebelde nadenkend met zijn oortjes. Sorrelkit was zijn zusje toch. Wou hij die er ook bij hebben. "Sorrelkit kan de volgende keer ook komen kijken," mauwde hij, hopend dat dat was wat de kleine kitten bedoelde. Maroonwhisker keek alweer naar de lucht die nu steeds langzamer minder rood begon te worden. Het was altijd jammer dat sundown maar zo kort duurde.

Oakkit gaf een zelfverzekerd knikje. Ja, daar was hij ook wel zeker van. Het zou misschien even duren, maar daar had hij geen last van. Alles op zijn eigen tempo. Oakkit knikte opnieuw toen dat Maroonwhisker aangaf dat Sorrelkit de volgende keer ook met hun mee kon kijken. Dat gaf hem in elk geval garantie dat hij de volgende keer weer samen met Maroonwhisker kon zijn, want het zou vast niet lang meer duren eer dat de kater hem naar zijn moeder zou sturen. Toch wilde Oakkit dat moment nog even rekken, zeker nu dat de hemel niet meer zo mooi gekleurd was omdat de zon al bijna volledig naar beneden was gezakt. ”Jij slaap waar?” vroeg hij aan de kater, zijn blik naar boven gericht. Misschien kon hij Maroonwhisker wel overhalen om hem zijn slaapplaats te laten zien. Dan kon hij nog even langer bij de rode kater blijven!