Look up to the skies

Oakkit had tot nu toe met elk van zijn siblings wel wat interactie gehad. Bij Sorrelkit en Jaykit was hij voorzichtiger dan dat hij bij Pinekit en Thornkit was. Hij voelde instinctief aan dat hij bij zijn zusjes iets zachtaardiger moest zijn en voelde ook aan dat hij zich later beschermend naar hun op zou stellen, net als naar zijn mama toe. Natuurlijk zou hij er voor Pinekit en Thornkit ook wel zijn, maar dat lag anders. Die konden zichzelf grotendeels wel redden zoals het nu leek. Oakkit lag op zijn rugje met zijn pootjes de lucht in en liet zijn goudgele blik naar boven gaan, naar het bladerdek boven hem. Het had flink geregend de afgelopen tijd, maar daar had Oakkit geen last van. Geen druppeltjes gingen door het bladerdek heen waardoor de kitten lekker droog bleef. Toch zou hij graag eens zo’n druppel willen voelen en zijn pootje strekte hij dan ook met een piepje uit naar het bladerdek boven hem, alsof hij door het bladerdek heen de druppels zo op kon vangen.

De kater had een muisje naar een van de queens gebracht. Dat was toch geen moeite en het was alleen maar nodig. Na een klein gesprekje met de queen (ofcourse) wilde de kater zich omdraaien om weer weg te lopen, maar onderweg viel zijn aandacht op Oakkit. Rustig stapte hij op de kitten af, waarna hij zich klein maakte. "Hoi, Oakkit!" begroette Littlenose de kitten vriendelijk. "Wat ben je aan het doen?" Om eerlijk te zijn had hij toch niet veel te doen. Waarom in het kamp zitten niksen als je ook een lieve kitten kon vermaken.

Zijn aandacht werd getrokken door een kater die in zijn richting kwam wandelen en zijn naam uitsprak. Oakkit richtte zijn goudgele ogen naar de kater, maar kon niet op de naam komen. Hij dacht dat hij de kater nog nooit gezien had. Het was gek hoe iedereen hem leek te kennen terwijl hij alleen zijn mama, broertjes en zusjes kende. ”Lo,” piepte hij dan ook begroetend. Op de vraag wat hij aan het doen was, kantelde hij zijn kopje even. Daarna richtte hij zijn blik naar boven en strekte zijn pootjes nog eens uit naar het bladerdek. ”Nat!” piepte hij toen hoog en schel, waarna hij weer naar boven knikte. Tja.. voor een kitten met weinig vocabulaire was het vrij moeilijk om zich verstaanbaar te maken, maar hopelijk begreep Littlenose wel wat hij bedoelde.

Littlenose glimlachte warmpjes toen de kitten iets zei wat leek op (hal)lo. "Mijn naam is Littlenose." vroeg de young warrior met een warme stem. De tabby had nooit echt aandacht besteed aan de kleine koters in de Clan. Hij was vooral erg veel op zijn training en doelen gefocust geweest. Hij had immers meer aan zijn hoofd gehad dan een stelletje kittens vermaken. Echter had hij nu een groot deel van zijn doelen gehaald en had hij genoeg tijd om een kitten te vermaken. Ze waren eigenlijk best wel schattig. De kater keek even naar de bladeren boven de kitten. Nat? Hij zag geen lekkend water. Toch? Wat moest hij hier nou weer op antwoorden? "Hier valt het wel mee, maar daar kan je het zien en voelen," Littlenose knikte naar de uitgang van de nursery. Hij verwachtte niet dat het katertje naar buiten zou gaan, maar misschien konden ze vanaf de rand samen wat proberen te vangen. "Wil je het samen met mij proberen? Gewoon vanaf de rand van de nursery?" bood Littlenose aan. En als het iets te ver lopen was, kon hij de kitten prima helpen.

De kater stelde zichzelf voor als Littlenose en Oakkit trok een gezicht terwijl hij de naam na probeerde te zeggen. ”Ose,” was dan ook het enige wat er uit kwam, waarna hij een bevestigend knikje gaf. Ja, voor nu was dat wel goed. Hij zou later nog wel eens proberen als hij er niet meer tevreden mee was. Ondanks dat hij jong was, was al vrij snel op te merken dat de kitten snel genoegen nam met zijn tekortkomingen. Wat nu niet was, zou later wel komen. Hij gaf zichzelf wel wat tijd. Hij was dan ook nog jong. Hij hield zijn kopje scheef toen Littlenose vertelde over… tja, over wat eigenlijk? Hij knikte enkel omdat hij hoorde dat er hem een vraag werd gesteld. Er werd geknikt naar de uitgang van de nursery en Oakkit liet zijn blik peilend naar opzij glijden. Zou zijn mama dat wel goed vinden? Maar de warrior zag er niet onaardig uit en Oakkit was eigenlijk wel nieuwsgierig. En dus duwde hij zichzelf overeind, waarna hij al waggelend naar de warrior toe begon te lopen. "Oot!” zei hij geamuseerd tegen de kater. Vergeleken Oakkit was de kater inderdaad behoorlijk groot.Het kleintje probeerde de eerste stapjes dapper te zetten, maar hij was nog maar een kitten van twee weken oud en de vermoeidheid begon hem al snel in te halen. En dus zuchtte hij en bleef eventjes zitten op de plek waar hij was. Littlenose zou niet weggaan zonder hem, toch? Nahh.

Warmte overspoelde de kater toen de kitten zijn naam probeerde uit te spreken. Het was eigenlijk maar een klein deel van zijn naam, maar ach, wat maakte dat ook uit? Moest je nagaan dat hij ook ooit zo was. Voor het eerst besefte hij eigenlijk hoe klein en onschuldig kittens waren. Zo lief en kwetsbaar. Elke sterke kat was ooit zo geweest. Kon je dat voorstellen? Ooit was hij ook zo geweest. Extreem klein, met twee oren, een fluffy kittenvachtje en geen enkele litteken. De kitten duwde zich overeind en begon waggelend naar hem toe te lopen. "Er zijn nog grotere katten dan ik," miauwde Littlenose geamuseerd. Hij was zekers niet de grootste kat van de Clan. Toen hij pasgeboren was, kreeg hij niet voor niets de naam ''Littlekit' van zijn moeder. Oakkit kwam niet erg ver voordat die ging zitten. Het was natuurlijk een best grote afstand voor zo'n jonkie. Twijfelend ging hij weer normaal staan. Zou hij hem proberen op te tillen? Zo'n fragiel dingetje? Hij stapte voorzichtig op Oakkit af. "Wil je dat ik je optil?" vroeg de young warrior zachtjes. Dat kon hij best proberen toch? Het was maar een kitten... Iets groter dan een prooi.

Oakkit haalde zijn schouders op toen dat Littlenose zijn woorden sprak. Dat kon best zijn, maar voor hem was elke kat groot. Zijn moeder was echt gigantisch met haar dikke, pluizige vacht, maar dat vond hij wel fijn omdat hij daar zijn gezichtje in kon drukken en zichzelf lekker weg kon stoppen. En dan had je nog die grote kater die hem bezocht had een tijdje geleden. Oakkit had al best veel katten in de nursery gezien en ook al wel een praatje met ze gemaakt, maar het was wel altijd heel vermoeiend. Hij knikte toen dat de kater vroeg of Oakkit wilde dat hij opgetild werd, maar hij wilde niet aan zijn nekvel opgetild worden. Dat vond hij niet fijn! ”Ug,” zei hij en hij keek naar boven, naar de rug van de kater. Het leek hem echt ontzettend leuk om op de rug van Littlenose mee te reizen! Hij was niet bang om te vallen en dus glansden zijn goudgele oogjes van enthousiasme terwijl hij wachtte op de reactie van de kater. Hopelijk mocht het.

Littlenose wist niet precies wat hij moest doen toen Oakkit niet opgetild wilde worden. De young warrior had geen flauw idee hoe hij precies met kittens moest omgaan. Zijn liefdevolle ouders hadden niet al te lang voor hem kunnen zorgen. Zijn pleegmoeder was okay, maar ze was bij haar eigen kits veel vriendelijker geweest. Echter mistte de kater niet de blik in de ogen van de kitten die op zijn rug gericht leek te zijn. "Wil je op mijn rug?" vroeg Littlenose. Tja, hij was toch niet enorm groot. Hij was nou weer niet zo klein als een WindClanner, maar ook zeker niet zo groot als een ShadowClanner of ThunderClanner.

Gelukkig leek de kater te begrijpen wat Oakkit bedoelde. Hij vond het niet fijn om aan zijn nekvel opgetild te worden. Dan voelde hij zich zo hulpeloos en bovendien zou hij dan niet veel zien. Het zou leuker zijn als hij op de rug van de kater mee mocht reizen. Dat leek hem pas een leuke ervaring! Hij knikte dan ook heftig toen dat Littlenose hem vroeg of hij op zijn rug wilde. Hij was niet bang om te vallen en zag er alleen een spannend avontuur in. De kater zou hem op zijn rug dragen en dan konden ze samen de regen in! Van plezier strekte Oakkit zijn voorpootjes naar hem uit en keek met twinkelende ogen naar de kater. ”Ug! Ug!” kraaide hij van plezier. Hij had niet in de gaten dat hij van plezier een beetje luider was dan normaal. Zijn aandacht was enkel en alleen op Littlenose gericht nu.

De kitten werd helemaal enthousiast en dat werkte zeker aanstekelijk. Littlenose glimlachte breed. Och, zoiets kon hij toch niet afwijzen? Ergens begreep hij het ook wel. Zelf had hij het ook nooit fijn gevonden om bij zijn nekvel gepakt te worden. "Okay dan. Eerst maar even kijken of deze kleine warrior kan klimmen," miauwde Littlenose. De kater dook ineen, zo laag mogelijk bij de grond om het de koter iets wat makkelijker te maken. Zelf kon hij Oakkit natuurlijk niet op z'n rug tillen zonder het kleintje pijn te doen. Littlenose had liever dat het dan niet lukte dan dat hij zo'n klein, breekbaar dingetje zeer deed.

Hij begreep niet helemaal wat een warrior was, maar het klonk zeker niet verkeerd. Oakkit trippelde dan ook naar Littlenose toe toen deze zich plat tegen de grond drukte. Omdat de kater sowieso al niet erg groot was, was het voor Oakkit niet al te moeilijk om bij zijn rug te komen, al was het nog steeds een uitdaging voor het kleintje om op zijn rug te komen. Hij gebruikte zijn kleine klauwtjes voorzichtig om meer grip te hebben, maar hopelijk zonder de kater zeer te doen. Toen dat hij eenmaal goed lag op zijn buikje tikte hij met zijn pootje tegen Littlenose’s rug aan. Want ja, verder dan dat kwamen zijn kleine pootjes niet. Ze kwamen nog niet eens bij zijn flank. ”Oké,” zei hij tegen de kater ten teken dat hij er klaar voor was. Hij klemde al zijn pootjes goed om de rug van Littlenose heen zodat hij er niet af zou vallen en begon al bij voorbaat te giechelen. Dit was namelijk best wel leuk!

Littlenose bleef rustig bij de grond terwijl hij wachtte totdat de kleine warrior op zijn rug was geklommen. Het ging natuurlijk niet al te soepel, maar het katertje kon op zijn rug klimmen. "Houd je stevig vast, want je krijgt een speciale rit naar de uitgang van de nursery," miauwde Littlenose speels. Stiekem hoopte hij dat het kleintje niet met zijn nageltjes in zijn pels zou prikken. Maar ja, dan zou de kitten zeker stevig zitten. Voorzichtig stond de bruine tabby op waarbij hij er op lette dat hij niet te veel bewoog. De young warrior had er geen zin in om zo'n kleine kitten pijn te doen. "Ben je er klaar voor?" vroeg de kater toen hij eenmaal stond. Stel je voor dat Oakkit er nu nog af wilde, dan zou dat kunnen voordat het gewiebel begint.

Oakkit’s hartje begon sneller te slaan en het bloed pompte razendsnel door zijn lijf toen Littlenose opstond. Zijn blik ging naar beneden en hij zag dat hij toch wel aardig hoog zat, ondanks het feit dat Littlenose nu niet bepaald een grote kater was. Maar Oakkit was niet bang. Hij vond het zelfs leuker en leuker worden en kon niet wachten tot ze zouden vertrekken. ”Ja, Ose,” zei hij bevestigend tegen de kater. Hij sloeg zijn kleine pootjes nog wat steviger om de rug van de kater heen zodat hij er zeker niet af zou vallen, maar zelfs daar was hij niet bang voor. Hij wist hoe zacht het mos was doorheen heel de nursery en dat het niet heel erg veel pijn kon doen als hij zou vallen, al was dat geen theorie dat hij graag wilde testen. En dus hield hij zich maar goed vast, ervoor zorgend dat hij zijn kleine nageltjes ingeklapt hield. Hij wilde Littlenose immers geen pijn doen.

Gelukkig zat Oakkit goed zonder zijn nageltjes te gebruiken. Scheelde hem wat geprik. Die nageltjes waren klein, maar ze konden zeker zeer doen. Het is dat een kitten het kamp niet uit mag, maar met die nageltjes zouden ze zo een muisje kunnen verscheuren. Littlenose knikte rustig waarna hij een paar stapjes vooruit deed waarna hij even stil ging staan om te checken of de kitten nog steeds goed zat. Er was natuurlijk veel mos op de grond te vinden, maar toch leek het Littlenose niet echt een geweldig idee om Oakkit van zijn rug te laten vallen. Voor zijn gevoel leek het katertje nog goed te zitten waardoor hij zijn weg langzaam en voorzichtig vervolgde. De uitgang werd steeds groter terwijl de regendruppels duidelijker werden. Het werd ook iets kouder, maar met zo'n fluffy kittenvachtje moest dat niet al te erg zijn. En anders was hij er wel om Oakkit lekker warm te houden terwijl ze naar de regen keken. Nog net beschut bij de uitgang van de nursery bleef hij stil staan. "We zijn er," miauwde hij zachtjes. "Houd je goed vast, dan laat ik je er af." Zijn stem klonk warm waarna hij voorzichtig richting de grond zakte zodat Oakkit veilig van zijn rug af kon klimmen.

Oakkit kon het niet laten om van vrolijkheid te kirren toen dat Littlenose begon te bewegen. De kater bewoog voorzichtig, maar al had hij dat niet gedaan dan zou Oakkit alsnog geen schrik hebben gehad. Dit was echt geweldig! Het katertje keek met sprankelende ogen om zich heen. Ondanks het feit dat Littlenose nu ook weer niet zo’n grote kater was, was het voor Oakkit toch imponerend genoeg om vanuit deze hoogte de nursery te mogen aanschouwen. Hij voelde zich speciaal en hij wilde dit moment graag lang koesteren. Hij vond het bijna dan ook jammer dat ze al op hun bestemming aan waren gekomen. Hopelijk zou Littlenose hem weer terug op zijn rug dragen als Oakkit hem lief aan zou kijken! Het katertje giechelde toen hij ietwat onhandig van Littlenose’s rug gleed en met een zacht plofje op zijn bips op het zachte mos onder hem landde. Het katertje schudde zich uit en positioneerde zich aan de poten van Littlenose, waar hij met grote ogen naar de donkere lucht keek. Een van de regendruppels kwam door de wind zijn richting op geblazen en Oakkit knipperde verbaasd met zijn ogen toen het kapot spatte op zijn neusje. Toen begon hij te giechelen en hij keek naar boven, naar Littlenose. ”Natte neus, Ose!” kirde hij terwijl hij met zijn snoetje op en neer bewoog. Dat gaf een vrij grappig zicht, al kon Oakkit dat natuurlijk niet zien.

De plezier was aanstekelijk. Het was gewoon zo'n simpel dingetje dat gewoon zo mooi en bijzonder kon zijn voor een simpel zieltje. Dat maakte het voor hem ook was leuker. Gewoon vrolijk de doodnormale dingen bekijken. Net zoals de tijd toen hij voor het eerst de regen zag. Hij had dat zekers mooi en bijzonder gevonden. Koud destijds, maar goed, het bleef een bijzondere ervaring. Met een kleine glimlach keek Littlenose naar Oakkit die tussen zijn poten in zat. De kleine kater ging ietsie naar achter waarna hij goed kon gaan zitten met de kitten tussen zijn voorpoten. Littlenose grinnikte zachtjes toen Oakkit een drup op zijn neusje kreeg. "Hahah, je neusje is zeker nat. Bijzonder he?" miauwde de young warrior zachtjes waarna hij zich vooroverboog om Oakkit een likje tussen zijn oren te geven. Van wat de kater nu wist, had de kitten geen vader dus dan zou hij vast ook geen boze vader op z'n kop krijgen hierdoor. "Wist je dat het daar buiten nog natter is dan enkel een nat neusje?" spon de kater. Hij stak zijn rechter voorpoot naar buiten en voelde hij de regendruppeltjes tussen zijn zoolkussentjes gleden. Littlenose trok zijn poot weer terug en zag daarbij een paar druppeltjes op zijn poot. "Kijk! Ze zijn ook nog eens makkelijk te vangen," Als Oakkit eens een druppeltje beter wilde bekijken, was dit zijn ultieme kans. Er lag er nu eentje duidelijk op zijn poot. De tabby deed zijn best zijn poot zo recht en stil mogelijk te houden zodat de drup er niet vanaf zou glijden. Sinds zijn kittentijd had hij de regen niet meer zo bijzonder gevonden als nu. Hij dacht er nooit over na, maar voor hem was dit nu ook zijn ultieme kans om overal wat beter naar te kijken.

Oakkit knikte heftig naar Littlenose toen dat de kater aan hem vroeg of het bijzonder was dat zijn neusje nat was. Dat was het zeker! Hij wilde dat Sorrelkit op dit moment bij hem was zodat ze samen dit bijzondere tafereel konden aanschouwen, maar hij vond het eerlijk gezegd ook wel heel erg fijn met Littlenose samen. En hij vond het lief van de kater dat er hem de gelegenheid werd gegeven om samen van dit prachtige zicht te genieten. Hij snorde toen dat de kater tussen zijn oren likte en keek naar boven, waarna hij opsprong zodat hij zijn rug kort tegen de borst van de kater kon duwen. Zijn blik gleed meteen naar de poot van Littlenose toen dat de kater hem liet zien dat het niet enkel bij een natte neus kon blijven. Na kort twijfelen, likte Oakkit het druppeltje op. Het smaakte naar… niks. ”Niet melk,” zei hij terwijl hij naar het druppeltje wees. Hij bedoelde natuurlijk dat het geen smaak had zoals melk. Melk had een speciale smaak waar hij heel slaperig van werd als hij ervan dronk. Maar hij voelde weinig bij de smaak van water, al werd de droogte achterin zijn keel er wel minder van. Plotseling hoorde hij een harder geluid, wat niks met regen te maken had. Een grommend geluid, alsof een aantal katten heel hard aan het grommen waren in de lucht. Hij kon het niet goed uitleggen, maar het maakte hem des te nieuwsgieriger. Hij werd niet per se bang van het geluid en zijn ogen werden groot toen de hemel kort verlichtte. ”Ose! Ose! Kijk!” riep hij opgewonden. Zijn volgende woorden werden echter overstemd door een harde klap die door heel het kamp leek te denderen. De grond leek te bewegen onder zijn pootjes en nu moest Oakkit toch wel eerlijk toegeven dat hij het wel een beetje eng begon te vinden. Maar hij voelde zich veilig tussen de voorpoten van Littlenose, al drong hij zich wel wat verder terug dichter tegen de kater aan. Dat was toch net iéts veiliger.

Littlenose grinnikte zachtjes toen de kitten het oplikte. Bij de woorden van de kitten schudde de kater zijn kop lichtjes. "Dat is water. Dat drinken de grote katten die niet meer in de nursery slapen." miauwde de kater zacht. Littlenose had al eeuwen geen melk meer gehad. Daar was hij ook te oud voor. Katten zoals hij hadden geen melk meer nodig. Ze groeiden en ontwikkelden minder hard en konden het prima redden met water en minder slaap. Plus, als alle katten melk nodig zouden hebben, zou er nooit genoeg overblijven voor de kleine wurmpjes in de nursery. Littlenose richtte zijn blik op naar de donkere, bewolkte hemel waar verschillende donder te horen waren. Jeetje wat een slecht weer zeg. Ach, de tabby vond het echt niet erg om hier bij Oakkit te zitten. Het was gewoon een schatje. Het duurde niet lang of Littlenose werd voor een seconde verblind door een bliksemflits. Zijn blik schoot snel even naar Oakkit om te checken of het katertje niet al te bang was. Anders zou hij hem wel weer dieper de nursery innemen. Gelukkig leek dat wel mee te vallen. Littlenose legde zijn oor in zijn nek toen er een harde klap klonk en de aarde wat begon te beven. Hij zag aan de mond van de kitten tussen zijn poten dat die iets zei, maar omdat Littlenose half doof was, kon hij het niet verstaan. De kater voelde hoe de kitten iets dichter tegen hem aankwam waardoor de young-warrior hem een geruststellend likje gaf tegen zijn oortje. "Ik denk dat er ergens een boom of tak is geraakt door de bliksem," miauwde de kater zachtjes. "Dat gegrom heet donder, dat is enkel hard, maar niet gevaarlijk. Dat licht heet de bliksem. Die kan gevaarlijk zijn als die iets raakt, maar dat gebeurd zelden." legde Littlenose zachtjes uit. Vroeger had hij onweer best spannend gevonden, maar er was nog nooit echt iets misgegaan. "Maar maak je maar geen zorgen. Zolang we hier lekker in de nursery blijven, is het veilig." miauwde hij geruststellend. Naast het gevaar uitleggen, moest je natuurlijk ook duidelijk maken dat het niks kwaad kon op dit moment.