Here we are once again

Coldstreak rekte zich uit en liep door het kamp heen meteen door naar het territorium, waar hij met Hawkpaw af had gesproken. Inmiddels was de kater zodanig gewend aan hun training dat Coldstreak hem niet meer uit zijn nest moest halen. Coldstreak zei gewoon de avond van te voren waar dat ze af zouden spreken en dan zag hij de kater wel verschijnen, wetende dat Hawkpaw zijn training serieus genoeg nam om op tijd te komen. Ze waren inmiddels al enkele manen verder en Coldstreak had hem de nodige vechttechnieken aangeleerd. Nu dat er zo weinig prooi was, wilde hij zich meer focussen op jagen. Hij was er vrij zeker van dat de kater zich wel kon verdedigen in een gevecht, maar hij zou vlak voor zijn final assesment nog wel een spartraining doen, eventueel met een andere apprentice samen. Voor zijn final assesment moest Hawkpaw zich echter focussen op jagen en dat was dan ook precies wat dat ze vandaag zouden doen. Coldstreak knipperde verwoed met zijn ogen terwijl hij ging zitten, de duizeligheid proberend te negeren. Zijn maag knorde en Coldstreak slikte om zijn misselijkheid te bedwingen. Hij moest dit immers goed doen. Voor zijn Clan, voor zijn apprentice, voor Eveningstar en voor zichzelf.

Hawkpaw likte snel nog het laatste uitstekende plukje vacht voordat hij zich het kamp uitwerkte. Het was weer tijd voor een training. De laatste moons waren ze al goed bezig geweest met vechttechnieken en de apprentice was best trots over wat hij allemaal al kon. Echter betekende dit niet dat hij lakser werd. Hij wilde elk kleine beetje kennis weten en kunnen toepassen. Daarnaast moest hij ook het jagen nog beter onder controle krijgen en jagen was erg belangrijk. Vooral nu het zo koud was en de prooi schaarser was, is het handig als iedere kat een pootje bij kan dragen. Al deze trainingen waren immers niet alleen voor zichzelf, maar ook om de Clan goed te kunnen dienen. De kater wandelde snel naar de afgesproken plek, waar hij zijn mentor al zag zitten. "Hallo Coldstreak" miauwde Hawkpaw met een klein glimlachje. Ja, zijn maag knorde en ja, hij had honger, maar zonder een beetje enthousiasme te tonen, zou het ook maar een lange, koude dag worden.

De duizeligheid en het hongergevoel knaagde al een stuk minder aan hem toen zijn apprentice zijn aanwezigheid aankondigde, dezelfde glimlach op zijn gezicht hebbend als die hij had toen dat ze aan hun eerste training begonnen. Coldstreak kon niet anders dan respect hebben voor zijn apprentice en hoe hij met hun huidige situatie omging. Hij liet de moed niet zakken en koos voor een lach in plaats van een grimmige blik. Coldstreak was er zeker van dat andere katten nog veel van zijn apprentice konden leren. ”Hallo, Hawkpaw. Laten we maar meteen aan de slag gaan zodat we onze poten wat kunnen verwarmen, niet?” sprak hij op een optimistische toon, zijn apprentice met zijn staart wenkend. ”Waar denk je dat we onder deze omstandigheden het beste kunnen jagen?” besloot hij om zijn apprentice meteen al te testen.

'Hallo, Hawkpaw. Laten we maar meteen aan de slag gaan zodat we onze poten wat kunnen verwarmen, niet?' De apprentice knikte. Ook al liet hij het bijna niet merken, de kater had het ijskoud. Daarnaast hadden ze in deze tijd dringend prooi nodig. Hoe eerder ze begonnen, hoe meer kansen ze hadden vandaag. 'Waar denk je dat we onder deze omstandigheden het beste kunnen jagen?' Hawkpaw keek even bedachtzaam bij de vraag. "Het bos?" opperde hij. "Als we geluk hebben zullen de diertjes misschien opzoek zijn naar voedsel". Hawkpaw had meerdere opties door zijn hoofd dwalen, maar welke de juiste was, wist hij niet zo goed. Het woud wemelde altijd van prooidiertjes tijdens greenleaf en ook al was het nu leafbare zou je toch verwachten dat de meesten zich hier nog steeds schuilhielden? De kater keek zijn mentor afwachtend aan. Had hij het juist of kreeg hij weer een waardige les van zijn mentor.