Shatter and crumble

Onderwerp: Shatter and crumble di 23 aug 2022 - 23:40

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Misschien had ze weg moeten blijven van de grenzen. Dan had ze nooit zijn geur hoeven te ruiken en met deze verschrikking in contact te komen. Ja. Ergens nog had ze gehoopt dat hij een rogue was geworden. Dat hij Pythongaze had meegenomen en ergens met hem dik aan het worden was op een boerderij met eindeloos veel muizen. Hell, zelfs als hij een smerige papzak van een kittypet was geworden, had ze het misschien nog in zich op kunnen brengen blij voor hem te zijn. Maar de band om zijn nek was niet dat van een huiskat, noch was de meur die haar neus overvloog. De vacht op haar rug ging dreigend overeind, en ze was al vele moons niet meer de uit de kluiten gewassen fluffy apprentice. Ze zou niet zo kwaad moeten zijn. Ze had het aan moeten zien komen dat ook hij haar in de rug zou steken, net zoals alle andere verdomme katten om haar heen. En toch, toch stak het. Ondanks alles, had hij het gore lef gehad om hetzelfde pad af te gaan als haar moeder. "Ik geef je één kans, papzak," en dat was al meer dan hij verdiende. "Of je draait je om als de lafaard die je bent en komt nooit meer terug, of ik ruk ook jouw keel eruit," Hij was net Tallstar, net haar moeder, verraders stuk voor stuk. Hun goedheid was alleen maar schijn, en ze viel er iedere verdomde keer voor.

&Ace

gemaakt door kiki

'A bird sat down and spoke to me:'

'"you are a murderer, no matter how beloved "'

Slap Count: 08

Kill Count: 02

Onderwerp: Re: Shatter and crumble wo 24 aug 2022 - 0:13

Hij kwam hier niet graag, het bracht pijn en herinneringen op die hem nog steeds heel erg veel pijn deden. Maar toch kon hij niet helpen dat zijn oude poten hem soms hier brachten. Bijna alsof ze het wisten, dat dit nog steeds hun huis was. Hij mistte het iedere dag… Hij mistte het zo erg, en toch wist hij dat het niet anders was. Hij wilde graag zeggen dat hij er ook vrede mee had, in een manier. Maar misschien was dat ook maar iets wat hij zichzelf had aangepraat. Hij wist het niet. Er was niet veel wat hij wist. En toch wist hij een ding zeker: en dat was het gevoel van trots en van liefde die hij voelde toen hij zijn dochter zag. Zelfs al zei ze veel boze woorden, zelf al voelde hij wel dat ze boos op hem was. Hoe kon hij nu iets anders voelen dan dat. Ze was prachtig, ze was zichzelf, ze was gezond. En ze was nog steeds zijn kindje, zelfs al wilde ze dat misschien niet zelf voelen. “Wolf, het is zo goed om je te zien” Alsof hij het dreigement niet had gehoord. Hij was niks veranderd in zijn toon, in zijn doen. En toch leek hij ouder, vermoeider… ongelukkiger. Dit was niet waar hij hoorde. Maar was er ooit een keuze geweest? “Ik ben zo trots op je, meis” Hij was blind voor de houding, voor haar woede, op de manier dat enkel een ouder kon zijn. Misschien was het ook omdat hij zo eenzaam was. Hij was altijd bij Python… en verder had hij niemand behalve de leider en soms de kittens. Het beet aan hem.

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day

Onderwerp: Re: Shatter and crumble di 6 sep 2022 - 22:01

when i need to

I'll bare my bloody fangs

WOLF-BLOOD

Nee. Haar geduld was op. Met hem en alles waar hij voor stond. Een schim uit haar verleden, een wijnvlek op het witte tafelkleed. Ze was het zat dat ze telkens dachten te kunnen komen opdagen en met haar heartstrings te kunnen spelen als een instrument. Zonder haar kracht in te houden haalde ze naar hem uit met haar massieve poot, nagels glinsterend in het vale licht. Als hij haar wilde ontwijken zou hij terug moeten stappen, en ze zou net zo vaak uithalen totdat hij verdwenen of dood was. "Ben je starclanverdomme doof!" schreeuwde ze zo hard naar hem dat het haar eigen oren deed suizen. Trots op haar, oh, hoe graag ze dat constant wilde horen. Maar niet van hem, nooit meer van hem. "Als je ooit ook maar een snars om mij en je familie had gegeven dan had je nooit zo'n walgelijk wurgding om je nek gehad!" snauwde ze naar hem en haalde nogmaals uit. Heel eerlijk, wist ze niet in hoeverre haar dreigementen nog loos waren. Zou ze echt dit figuur dat haar stiefvader was geweest kunnen vermoorden? De vader van haar broertjes en zusjes? Wolf klemde haar kaken op elkaar. Nee. Hield ze zichzelf voor. Haar twijfel kwam door Acefray, maar er stond geen Acefray voor haar. Er stond alleen een Bloodclanner, en dat was een harde les die ze moest leren. Bloodclanners verdienden haar sympathie niet.

gemaakt door kiki

'A bird sat down and spoke to me:'

'"you are a murderer, no matter how beloved "'

Slap Count: 08

Kill Count: 02

Onderwerp: Re: Shatter and crumble wo 7 sep 2022 - 0:43

Hij kwam hier misschien niet graag, wetende dat zijn hart nog iedere dag naar zijn thuis en zijn vorige leven verlangde. Hij was verstikt daar in zijn rol als medicine cat, eentje die hem was afgedwongen door Starclan zelve, en hem ook enkel door Starclan ontkomen had kunnen worden. Ze hadden dat uiteindelijk gedaan, hierdoor zijn straf gestopt… en ook de nachtmerries naar de andere kant van de sterrenhemel. Het buitenclanse leven was misschien een waarin hij eindelijk kon slapen zonder constant bang te zijn voor de nachten, maar hier waren de dagen juist om af te zien. Hij was eenzaam. Hij voelde zich zo diep en diep ongelukkig… dat het plaatje van zijn dochter hem niet weg kon jagen. Ze was zo luid en schreeuwde zo ontzettend hard, maar hij wenkte zichzelf niet af. Nee. Hij liet zichzelf slaan. Beiden keren. Haar klauwen scheurde zijn huid open en hij nam de mishandeling aan. Zijn doffe ogen keken naar zijn eigen bloed, hij voelde het branden en prikken. Het voelde allemaal zo leeg. Het was het ook allemaal waard om even een moment bij zijn familie te zijn. Hij wilde iets liefs zeggen tegen haar, en toch… toen hij zijn bek opende… kwam er enkel de waarheid uit. Een wanhopig geluid, misschien omdat hij wist dat er geen manier was om hieruit te komen. “Wolf, mijn meisje- er was geen keuze. Ik wilde dit niet. Ik wilde in de oude schuur wonen- Maar ze hadden Python..“ Hij voelde de pijn groeien, zowel de wonden als in zijn hart. “Ze zouden hem dood maken. Python, en iedereen hier. Als ik nee zeg. Als ik wegga. Ze maken hem dood op de ergste manieren, dat hebben ze me gezegd. Ik moet hem veilig houden” Hij keek haar niet aan, wetende dat dit niet haar probleem was. “Ik geef nog steeds om jullie, jullie zijn mijn kinderen. Maar ik kan hem niet verliezen” Python hoefde zichzelf nog niet bij de sterren te voegen, dat verdiende hij niet.

Once more into the fray, into the last good fight I'll ever know. Live and die on this day