[Hazel] So I won't break

she is kind of a legend
total infamy

‘‘Hazel! Kom mee, ik wil je wat laten zien.’’

Wren was opgehouden Hazelgrouse bij haar volledige naam te noemen. In haar gedachten heette ze nog altijd Hazelpaw. Grouse.. voelde buitenaards. Het was niet gebruikelijk om van naam te veranderen in de Tribe, en Hazelpaw voelde een beetje denigrerend. Ze was geen kind meer. En zo ook zij niet. Dus noemde Wren haar Hazel, stiekem hopende dat ze ooit een Tribe naam aan zou nemen. Hazel where Birds Nest, Hazel that Persists the Storm, Hazel and the Wren. Nee, die laatste was beschamend. Al wilde ze stiekem wel zoiets. Was zoiets mogelijk? Hazel kon haar chief zijn. Haar deputy, in haar taal. Ze zouden samen de Tribe weer op het goede pad kunnen leiden!

Maar daar zat de grootste gebrek in haar plan. Ze had iedereen die niet van Tribe bloed was weggestuurd. Of, ze was in het proces van iedereen haar berg af te trappen. Katten zoals Spark, zoals Blossom, zoals iedere bastaard die zich had gemixt met Tribe bloed of “gewoon maar was komen aanwaaien”. Ze waren niet te vertrouwen, en ze zou die laatste daad van haar moeders leiderschap eren. Maar, dat zou betekenen dat ze Hazel ook weg moest sturen en dat.. wel dat kon niet. Dat kon ze niet. Maar ze zou geen goede Chief zijn als ze een uitzondering zou maken omdat deze haar toevallig wel aanstond. Laat staan haar stiekeme verlangens waar te maken. Op afstand. Want aangeraakt worden door een ander deed haar nog steeds fysiek ineenkrimpen. Al was het maar een klein beetje. Ze was te trots om ook al was het in haar hoofd, Rumble de schuld te geven. Hij verdiende niet de eer dat hij haar geruïneerd had.

Wren leidde Hazel naar de hoogste top van de berg, boven de grot. Ze durfde nog steeds niet ver weg te gaan, bang dat ze een coup zouden opzetten. Bang dat ze nooit meer terug zou komen. Maar dit waren háár bergen en ze zou ervan genieten ook. Ze had de heldere dag gezien, hoe de wolken waren ontdaan van de pieken. Geen vuiltje aan de lucht voor mijlen. Dus ze zouden ver kunnen zien. Verder dan Hazel misschien ooit had kunnen zien. Ze keek achterom, een kleine glimlach rond haar lippen, maar haar blauwe ogen twinkelden.. anders dan normaal. Niet gevuld met machtslust, of overwinning. Nee, het was gewoon blijdschap, een schaduw van haar oude zelf. En toen ze zichzelf op de hoogste rots zette, op een smalle piek, en de grond naast hun aan alle kanten weg leek te vallen, stak ze een voorpoot uit naar Hazel om haar aan te bieden ook omhoog te trekken.
 

she is kind of a legend
total infamy

Wren moest zichzelf steeds herinneren dat ze zich iets moest aanpassen op Hazels tempo. De gevlekte poes had weinig geduld, maar hiervoor kon ze het wel een beetje meesteren. Ze spraken dan ook nauwelijks tijdens de klim, behalve dat Wren Hazel af en toe een aanwijzing gaf hoe ze het beste omhoog kon gaan, of waar ze op moest letten dat de grond niet helemaal stabiel was. Maar het verliep vlekkeloos en voor ze het wisten zaten ze op één van de hoogste puntjes van de bergen, misschien wel de hele wereld. En het was de blik op Hazels gezicht helemaal waard.

Wren giechelde en sloeg haar staartje strak om haar lijfje heen. De wind was hier koud in je vacht, maar zelfs de lucht smaakte hier beter. Alsof het je lijf vanbinnen heelde van kleine haarscheurtjes. ‘‘Het is niet vaak zo helder als vandaan,’’ legde ze kalm uit. ‘‘Zou het een teken zijn van je sterren?’’ Ze lachte spottend. Ze geloofde natuurlijk geen zak van haar sterren. Hoe kon je, als je oog in oog had gestaan met een token? Ze ging iets dichterbij Hazel zitten en porde zachtjes in haar schouder en wees naar een punt in de verte, een dal mijlen en mijlen hier vandaan. ‘‘Moet je eens kijken hoe klein jouw gebiedje wel niet is.’’ Want daar in de verte was "Highstones" en iets verder dan dat kon je naast een tweebeenplaats een klein woud zien en vele, vele velden. Het viel toch in het niet bij dit? Hoe kon je daarvoor kiezen als je wist dat een plek zoals dit bestond? Ja, het was een stuk meer bikkelen en de winters waren moordend koud. Maar het was toch zoveel vrijer dan hun stukje gras waar ze met allemaal andere clans tand en klauw voor moesten vechten.