[EVENT] Heavy is the heart

Vervolg op dit topic

Zo snel als hij kon met twee kittens in zijn bek, liep Hawkchase naar het kamp. Hij wist dondersgoed wat voor storm er dadelijk zou ontstaan als hij de ingang doorliep; en hij kon niets doen om die te kalmeren. Hij had geen details, wist het allemaal ook niet. Bovendien was hij zelf ook doodongerust. Tijdens zijn reis van de gorge naar hier had hij zichzelf alleen maar lopen opfokken over de situatie. Wat als, wat als..? Hij zou de kittens in het kamp droppen en dan regelrecht terug gaan om op zoek te gaan naar Blaze en Fawn. Of in ieder geval naar clues van wat er precies gebeurd was.
Uiteindelijk kwam hij aan, waarbij hij in een rechte lijn doorliep richting de medicine cat den. Bij de ingang legde hij de twee pasgeboren babies neer. Ze voelden kouder aan dan toen hij ze opgepakt had, waarschijnlijk door de reis. "Falcon! Stork!" Zijn stem was wat schor.
- Open voor heel Windclan

Op het moment dat de kater het kamp binnen kwam zetten bevond Storkpaw zich bij de Apprentice Den, maar zijn aankomst had ze meegekregen. Het duidelijke geroezemoes verraadde dat er iets aan de poot was nog voordat hij de namen van haar mentor en haar riep. De poes was al naar hem toe gevlucht, klaar voor wat er dan ook voor slecht nieuws zou zijn. Zelf leek hij echter niks te markeren, op een wat schorre stem na. Heel uitgebreid hoefde Storkpaw niet te zoeken echter, want voor zijn poten lagen twee kittens. Pasgeboren. Wat was het met poezen en hun kittens buiten het kamp krijgen. "Wat is er gebeurd, waar komen ze vandaan?''ze stelde de belangrijkste vragen maar in een keer door, immers wist ze nog niet onder wat voor tijdsdruk ze stonden. Waar Falconstrike zich momenteel bevond wist ze ook niet direct, dus voor nu zou ze even alleen werken. Ze boog zich over de twee kittens heen en inspecteerde ze. Echt pas net geboren, maar de sterkste geur die ze nu rook was die van Hawkchase. Hij moest dan het langst bij ze zijn geweest. Waar had hij ze helemaal vandaan?

De eerste die naar 'm toekwam was Stork, die hem gelijk belaagde met vragen. Wat hulpeloos keek hij haar aan. "Geen idee," beantwoordde hij haar vraag over wat er gebeurd was. "Ik heb ze van de gorge. Er lag superveel bloed wat over de rand heen leidde en ik rook Blaze en Fawnleap, maar ik heb geen idee wat er gebeurd is," sprak hij gehaast. Uiteindelijk keek hij van Stork, naar de twee kittens en weer terug. "Ik ga op zoek naar Blaze. Jij vind wel iemand voor die kittens, toch?" Het was duidelijk waar Hawk's prioriteiten lagen.

Tumblepaw keek op toen een golf van ongerustheid en geroezemoes door het camp heen trok, beginnend bij de ingang. Hij schoot zich ernaartoe - eerst vooral nieuwsgierig, maar toen hij de geuren zelf rook vooral bezorgd. Het was Hawkchase die het camp binnenkwam, met twee pasgeboren kittens in zijn bek en de geur van zijn ouders en van bloed aan zijn vacht. De woorden van de warrior bevestigden het; bloed aan de rand van de gorge, mama en papa in de buurt maar nergens te bekennen. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij moest denken aan de woorden van mama, toen hij haar voor het laatst gesproken had. Hawkchase ging teruggaan voor Blazestar. Tumblepaw aarzelde geen seconde. "Ik ga mee.", mauwde hij resoluut, en hoewel zijn toon vastberaden was verraadde de manier waarop hij zijn poten niet stil kon houden hoe nerveus en ongerust hij wel niet was.

Een kille blik lag in zijn ogen terwijl hij zijn ogen door het kamp liet gaan. Haastige pootstappen trokken zijn aandacht en Thawrage’s oren prikten naar boven toen dat hij Hawkchase zag verschijnen met twee kittens bungelend in zijn bek. Thawrage trok met zijn oortjes en liep de kater tegemoet, maar voordat hij vragen kon stellen, werd de situatie al door de warrior uitgelegd en Thawrage’s ogen verwijdden zich toen dat hij het nieuws van Blazestar hoorde. Blazestar, Fawnleap, the Gorge… Dat klonk niet goed. De huid onder zijn vacht begon te prikkelen en meteen voegde hij zich bij de warrior. ”Ik ga ook mee,” sprak hij op een resolute toon dat geen tegenspraak duldde. Hij had het sowieso niet op kittens en hij wilde weten waar zijn vriend was. En of hij nog wel in leven was. Alleen de gedachte al liet zijn hart sneller kloppen, maar zijn blik bleef onbewogen. Hij wilde immers niet aan zijn Clan laten zien hoe veel hij daadwerkelijk om zijn vriend gaf. Nee, dit zou enkel een blijk van zijn loyaliteit aan zijn leader zijn.

Het hele gebeuren gaf Doe maar een naar gevoel. Het was geen bezorgdheid of Apprehensie. Maar pure angst. Iets wat eigenlijk nog niet helemaal nodig was. Tuurlijk wat Hawkchase vertelde over wat hij gezien had was verre van goed; bloed, de gorse. Dan maar niet te spreken over de twee mysterieuze kittens. Maar er was nog altijd een hele goede kans dat haar ouders nog leefde, en misschien nog redelijk ongedeerd waren. Ze waren beide twee sterke en gezonde katten. Die zouden hun zich niet snel overrompelen door een potentiele aanvaller toch? Of ja; misschien waren ze wel in de meerderheid. Maar- wie zou dat doen? Het kon niet een van de clans zijn, want zover Doepaw wist had Windclan wel redelijk goede connecties. En daar buiten- het was altijd een mogelijkheid dat de Elite of een groepje rogues er achter zaten maar, dat leek haar wel heel onwaarschijnlijk. De jonge poes werd uit haar gedachtes gehaald toen Hawkchase aangekondigde dat hij terug ging. Al snel besloten Thawrage en haar broertje Tumblepaw om mee te gaan. "Ik ook, ik moet weten wat er met mijn ouders gebeurd is."

Hawkchase had duidelijk haast erbij en leek niet echt te weten wat hij met haar vragen aan moest. Maar wat had hij dan verwacht, dat ze niet meer informatie wou weten. Ze had altijd informatie nodig, zoveel als men haar kon geven. Verbijsterd keek ze hem aan toen hij het over de Leader en Fawnleap had, waarom waren Blazestar en diens partner hierbij betrokken. Nog maar te zwijgen over het bloed. Een ziek gevoel kwam in haar op, kijkend naar de twee kittens wiens ouders nu vermist leken te zijn. Hawkchase wou erg graag op zoek gaan weer en dus zadelde hij haar op met het probleem van de kittens. Euh, een pleegmoeder. Nog voordat ze kon antwoorden kwam Tumblepaw erbij wie aangaf dat hij mee wou gaan zoeken, die wou graag weten wat er met zijn ouders gebeurt was. Het duurde niet lang of de volgende meldde zich aan. ''Dit is te belachelijk voor woorden''mompelde Storkpaw zachtjes in zich zelf, waarna ze eens zuchtte en Hawkchase weer aankeek. "De kittens lijken gezond te zijn, maar ze hebben nu wel warmte en melk nodig''besloot ze voor nu. ''Maar ga jij maar zoeken, neem een paar katten mee''het was duidelijk dat de kater toch geen behoefte had aan langer blijven wachten. Storkpaw wou eigenlijk ook niet langer wachten, als Blazestar en Fawnleap gewond waren of nog erger moest ze daar natuurlijk zo snel mogelijk bij kunnen zijn. Liever was ze meteen meegegaan, maar de kittens gingen nu voor. Ze legde haar staart om de twee heen, al zou dat niet heel veel uitmaken en dacht na ''Kan iemand Crumblebite halen?''vroeg ze hardop aan de aanwezige katten. De Queen mocht genoeg melk hebben om twee kittens erbij te kunnen verzorgen, dus zij was nu de beste keuze. Hopelijk was hun echte moeder in orde.

Hij legde zijn oren in zijn nek toen jan en alleman aanbood mee te gaan zoeken. Hij had geen zin om patrol leader te gaan spelen wanneer het om Blaze ging. Maar zijn kinderen twee van zijn kinderen schoten natuurlijk meteen naar voren - en Thawrage. Vanuit zijn ooghoek zag hij Crow het kamp uit glippen en trots ging door hem heen. Ja, veel beter; gewoon lekker gaan. Hij knikte ongeduldig toen Storkpaw haar mening over de hele situatie uitsprak. Uiteindelijk gaf ze hem toestemming om te gaan, en hij schoot haar een vluchtige maar dankbare blik toe. "Oké, Tumblepaw en Doepaw," begon hij terwijl hij op flinke pas het kamp uitliep. "Jullie mogen met me mee zolang het voor jullie duidelijk is dat er dan ook naar mij geluisterd wordt. Heb je daar geen zin in ga je terug naar 't kamp. De gorge is gevaarlijk en ik wil geen dood kind op m'n hoofd hebben." Hierna zette hij de volle pas in, ervan uitgaande dat ze hem wel bij zouden houden en anders was het pech gehad.

_{De oneindige stroom aan slecht nieuws leek maar niet op te houden. En er leek ook nog één constante factor aan het verhaal te zitten. Hawkchase wist zich er op ieder pad mee te bemoeien. Sparkpaw zijn oren lagen diep in zijn nek toen hij moest aanhoren over bloed, kittens en ouders. Zijn bek viel open en die al te bekende angst greep hem bij de keel. Hij voelde zichzelf klein worden, terwijl zijn hartje sneller en sneller begon te kloppen. De enige strohalmen die hem in de realiteit hielden waren de stemmen van zijn broer en zus, hoe iedereen over elkaar heen begon te praten. Hij spotte hoe Crowpaw voor iedereen aan al het kamp uit gleed en direct kreeg hij weer deja vu. Wat was er de vorige keer gebeurd toen iedereen rechts ging en hij links achter iemand het kamp uit aan? Hij keek naar Hawkchase die een patrouille bij elkaar praatte, hoe Storkpaw zich ontfermde over de kittens. Familie? Het schoot kort door hem heen. Hij moest snel denken. Nu, nu, nu! Sorry, papa. En hij dook voordat anderen naar hem konden schreeuwen ook het kamp uit.}