Broken bodies

Een behoorlijk duizelig en misselijk gevoel had zich meester van haar gemaakt terwijl ze het territorium in rende, maar Frostbreath besteedde er zoals gewoonlijk geen aandacht aan. Honger lijden was immers een dagelijks ding waar ze niet meer omheen konden. Ze leed niet meer dan anderen, wat haar ergens ook wel weer kracht gaf om door te blijven gaan. Maar zo misselijk als vandaag had ze zich nog niet eerder gevoeld. Ze had een paar happen muis gegeten en misschien had ze dat wel te snel gedaan, want de misselijkheid was begonnen na het eten van de prooi. Ze was het niet meer gewend om veel te eten en de paar happen, ondanks niet overdreven veel, waren toch wel zwaar op een nuchtere maag. Frostbreath kon haar misselijkheid niet langer onderdrukken toen dat heel het woud voor haar ogen leek te zwieren en ze kon nog net op tijd boven een kuiltje gaan hangen voordat ze eraan toegaf om over te geven. Onvast stond ze op haar poten na het overgeven en ze richtte haar blik naar beneden. ”N-Nee,” bracht ze stamelend uit en snel trapte ze sneeuw over de vieze substantie heen. Dit hoefden anderen niet te zien. Ze mocht geen zwakte tonen naar haar Clanmates. Niet nu ze haar zo hard nodig hadden.

Frostbreath voelde hoe haar hart in haar keel hamerde toen dat één moment later Shatteredice tevoorschijn kwam. Ze had nog maar amper tijd genoeg om sneeuw over haar braaksel en dus ook het bloed heen te scheppen voordat de poes bij haar was. Ze had een verontschuldigende blik in haar ogen toen dat ze zich omdraaide naar de oudere warrior. ”Jawel, maar soms vergeet ik hoe rustig ik moet eten als ik eindelijk een hap mag nemen van een prooi. Dit verspilling van prooi, sorry. Ik zal hard mijn best doen om het goed te maken,” zei ze een tikkeltje nerveus tegen de oudere warrior. Ze wilde het vooral in het bijzijn van een senior warrior – en ook nog eens iemand met zo veel ervaring – niet verpesten. Ze was er vrij zeker van dat het niet door de prooi kwam, maar dat was een realiteit dat ze niet onder ogen wilde zien. Ze kon het zich nu niet permitteren om ziek te worden, niet nu dat haar Clan haar zo erg nodig had. ”Hoe is het met jou?” vroeg ze toen snel om naar een ander onderwerp over te gaan. Alles was beter dan haar gezondheid te bespreken.