If you can hold the stars in place

Een geeuw ontsnapte uit haar bekje, terwijl ze zich omdraaide in het nest dat ze met haar moeder en broertje deelde. Elke dag leek ze een beetje meer te kunnen, zoals dat ze sinds een paar dagen haar ogen open had. Verwonderlijk had ze al van alles zitten bekijken, ook wat er allemaal buiten de den gaande was, maar toch ook hoeveel haar eigen vacht op die van haar moeder leek. Ze volgde de verschillende strepen over de vacht van haar moeder met haar ogen en probeerde er eentje aan te raken met haar poot. Haar moeder was zoveel groter dan dat zij dat was, zou ze op een dag net zo groot zijn?

[Eveningstar]

If you can hold the stars in place Ivorykit_sign

Ze keek naar de opening van haar den. Ze moest naar buiten, ze had dingen te doen. Alleen lager er twee extra lijfjes in haar nest. Die hadden haar ook nodig. Zeker nu het zo koud was buiten. Ze moest ze warm houden. Ook zij hadden een knal gehad van de heftige geboorte, waarbij ze direct in leafbare waren gegooid. Ineens voelde ze een pootje tegen haar aan. Ze keek om, naar haar dochter Ivorykit. “Wat is er meisje?” Ze keek haar aan, maar keek vervolgens ook even naar haar zoontje. Voordat ze Ivorykit weer aankeek. “We gaan zo even naar buiten.” Was dat pedagogisch verantwoord? Vast niet.

If you can hold the stars in place BvnEpltz_o

Ze wist niet precies wat ze had verwacht toen ze haar moeder eenmaal aanraakte, maar wat ze wel had kunnen verwachten was dat het de aandacht van haar moeder zou trekken. Er werd haar gevraagd wat er was, maar ze schudde haar kop. Er was niet per se iets aan de hand, het was meer dat ze gewoon gefascineerd was door de verschillen tussen haarzelf en haar moeder. Toen haar moeder aangaf dat ze zo even naar buiten gingen, lichtten haar ogen op. Dat wilde ze wel, dan kon ze zien wat er gaande was buiten. Ze knikte dan ook hevig, dat wilde ze zeker wel.

Aan het geknik van Ivorykit te zien vond ze dat wel een goed idee. Waarschijnlijk was het een heel stom idee, maar goed. Ze toverde, zei het iets wat geforceerd, een glimlach rond haar lippen en kwam overeind. Ze wachtte totdat haar dochter er ook klaar voor was en pakte haar toen voorzichtig in haar nekvel. Ze wilde haar niet te moe maken door haar een heel stuk onnodig te laten lopen, als ze haar ook kon tillen. Zo zwaar was ze nog niet. Voor kleine stukjes dan, ze moest geen kilometers gaan lopen dan kreeg ze wel last van haar nek. Het sneeuwde lichtjes toen ze naar buiten stapte. “Sneeuw.” Mompelde ze dan ook tussen de vacht van Ivorykit door.

Haar moeder leek door te hebben dat ze inderdaad wel naar buiten wilde, waardoor ze zich al wilde proberen zelf het nest uit te krijgen. Maar voor ze daar de kans toe kreeg, pakte haar moeder haar op bij haar nekvel, waarop ze een protesterende piep liet horen. Ze kon ook zelf lopen! Ze was misschien nog niet stabiel op haar pootjes, maar als ze haar best deed, dan lukte het heus wel om buiten te komen. Toch werd ze meegenomen tot buiten de den, waar ze nog een keer wilde protesteren, maar iets trok haar aandacht voor ze dat kon doen. Witte vlokjes van iets vielen naar beneden en probeerde haar pootje naar een van de dingen uit te steken, terwijl haar moeder een woord zei. Sneeuw. Was dat de naam van dit witte spul?

Ivorykit protesteerde omdat ze haar oppakte, maar dat kon haar niks schelen. Haar dochter had het er maar mee te doen. Ze was voorzichtig met ze. Te voorzichtig misschien, maar ze moest weer even loskomen. Ze had niet op het nestje gerekend, en daardoor was ze zelf ook in de war. Dan vertrouwde ze de katten in haar Clan op het moment ook slecht, door alle problemen. Het zat gewoon eventjes niet mee en dat projecteerde ze, op een iets wat overprotected manier op haar jongste kittens. Ze boog haar kop en zette Ivorykit op haar pootjes. “Met sneeuw moet je altijd voorzichtig zijn, de kou kan doortrekken via je pootkussentjes in de poten en verder.” Vervolgde ze tegen haar dochter.

Ze werd op de grond neergezet en nu kon ze het witte spul dan ook daadwerkelijk aanraken. Ze probeerde wat aan te raken met haar pootje, terwijl ze luisterde naar de woorden van haar moeder. Was het echt zo koud? Het moment dat ze het spul aanraakte wist ze dat haar moeder gelijk had en ze kon het niet helpen om haar pootje snel terug te trekken. Toch kon ze het niet helpen om het nog een keer te proberen. Deze keer was ze tenslotte voorbereid op de kou. Ze schepte dan ook wat van het witte spul op met haar pootje een keek van het spul naar haar moeder. Wat kon je allemaal wel niet doen met dit spul?

Ze keek naar haar dochter, terwijl ze de sneeuw aanraakte en snel haar pootje terugtrok. Toch deed ze het nog een keertje. Er ontstond een klein glimlachje rond haar lippen. Toen Ivorykit haar vervolgens vragend aankeek. Ach, een beetje spelen kon geen kwaad toch. Ze moest haar goed in de gaten houden dat ze niet te koud werd. Dat wel. Maar verder moest het kunnen. Ze stampte wat sneeuw aan en rolde het onder haar poot dor naar haar dochter. Zodat de sneeuw samenpakte en een balletje werd.

Ze keek toe hoe haar moeder wat van het sneeuw bij elkaar leek te doen, waardoor het vervolgens een balletje werd. Haar ogen werden iets groter, ze wist niet dat dat een optie was! Zou ze het ook zelf kunnen maken? Maar voor nu was er al een balletje, dus zou ze er de moeite niet voor hoeven doen. Ze duwde zachtjes haar pootje tegen het balletje aan, waardoor het iets begon te rollen. Ze merkte wel wat weerstand, maar het werkte net zo goed als elk ander balletje. Ze gaf er dan ook een hardere tik tegenaan, waardoor het ineens een stukje verder belandde. Ze kon een pretlachje niet helpen, terwijl ze een poging deed om er achteraan te springen, maar daardoor volledig terecht kwam in de koude sneeuw.