We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
LEAFBARE
Season
Leafbare, -8°C - 3°C
Het blad is nu volledig van de bomen af en iedere ochtend wordt je begroet met rijp aan de takken en een kille wind. Gepaard met winterse neerslag, is het woud gehuld in een witte deken.
Ze was moe eenmaal ze terug kwam in het kamp na weer een onsuccesvolle jacht. Ze liet haar blik niet eens naar de prooistapel gaan, ze vond niet dat ze er recht op had, dat er katten waren die het meer nodig hadden en het ook harder verdienden. Ze liep dan ook naar een plek toe waar de sneeuw voor een deel weggehaald was en legde zich er neer. Het was weer een dag geweest waarop ze haarzelf verder had geforceerd dan verstandig was, dat wist ze maar al te goed, maar ze had niet willen stoppen voor ze iets had gevangen, alleen achteraf had ze nog niks weten te vinden. Waren haar pootstappen zwaarder met het extra gewicht of was het wat anders? Ze had al wel gemerkt dat haar balans anders was, maar daar kon ze mee werken. Dat dacht ze tenminste. Haar maag trok pijnlijk samen, maar ze probeerde het te negeren door haar vacht te wassen. Zodat ze tenminste iets had om op te focussen dat niet haar honger was.
The choices you make will dominate your destiny forever
Skypaw was onderweg terug van zijn jachttraining met zijn mentor. Al drie dagen waren ze hard opzoek geweest naar prooi. Vandaag hadden ze al iets meer geluk gehad dan de rest van de week. Samen met Lifeforce had hij twee muisjes weten te vangen. Het eerste muisje, de dikste, had hij naar de Queens en hun kittens gebracht. De tweede mocht hij zelf eten, als beloning, voor zijn harde inzet zonder zelf de afgelopen dagen te eten. Met een grote glimlach op zijn snuit liep de tom met zijn prooi richting zijn favoriete ligplekje van het kamp. Oh wat had hij toch een honger.. hij kon niet wachten om zijn tanden in het vlees te zetten! Zijn maag liet al duidelijk horen dat hij wachtte op eten. Toen de jonge tom binnenstapte zag hij een gevlekte pels op zijn plekje liggen. Hij herkende haar als Sorrelnose. Eigenlijk kende hij haar enkel bij naam, voor de rest had hij weinig kennis over zijn clangenoot. Ze leek niet helemaal in haar hum toen hij haar snel scande. Misschien had ze wat last van haar maag? Dat was geen gekke aanname. Iedereen had door de honger vaak buikpijn.. Skypaw trippelde op haar af. Hij legde het muisje zonder aarzel voor haar neer. Zij had er meer aan om te eten dan hij. Zij was een ervaren warrior, meer kans op meer prooi te vangen, mits ze de goeie energieën wel binnenkreeg. ¨Hallo Sorrelnose.¨ Begroette hij de she-cat netjes. Hij boog lichtjes zijn kop uit respect. ¨Van mijn mentor moest ik u deze prooi brengen.¨ Het was misschien een leugentje maar het was een leugentje uit het goeie hart. En dat mocht zo nu en dan had zijn moeder hem gezegd. Hij kon nog wel een dagje zonder.. Al was zijn buik minder blij met die beslissing.
Pootstappen deden haar stoppen met wassen en ze liet haar blik naar de jonge apprentice gaan die aan kwam zetten met een muisje. Skypaw gaf aan dat hij van zijn mentor het muisje naar haar moest brengen om te eten. Was dit een prooi dat de apprentice zelf had weten te vangen? Hoe kon ze dat aannemen? "Heb je de prooi zelf gevangen?" Ze kon het niet accepteren en al helemaal niet als de apprentice het muisje zelf had gevangen. Dan maakte het haar niet uit wat de mentor gezegd had. Of had de mentor de apprentice verteld haar dit te brengen omdat ze zwanger was? "Heeft je mentor ook een reden gegeven waarom je dit aan mij zou moeten geven?" Als dat niet de reden was, dan snapte ze ook niet waarom.
The choices you make will dominate your destiny forever
Skypaw was gaan zitten, zijn houding verkleinend. Zijn mentor zei altijd dat als andere katten zaten of lagen het netjes was om hun voorbeeld te nemen. Anders torende hij boven hen uit en dat kon soms dominerend overkomen. Ook was het respectvol tegenover oudere om op zelfde hoogte oogcontact te hebben zodat ze niet hun kop in de nek hoefde te leggen tijdens het praten. Sorrelnose had hem gevraagd als hij deze zelf gevangen had. Als antwoord knikte de jonge tom. Daarna vroeg ze hem vrijwel direct wat de reden was waarom hij van zijn mentor het muisje moest geven. Skypaw keek even naar links, om te zien als Lifeforce er was. Hij was er niet. Waarschijnlijk was hij weer terug gaan jagen. ¨Hij heeft niet doorgegeven waarom. Ik volg enkel zijn woorden op.¨ Sprak de apprentice toen. ¨Er zit vast een goeie reden achter. En ik heb vanochtend al mogen eten, dus alsjeblieft, neem het muisje.¨ Skypaw duwde met zijn neusje het muisje dichter naar de she-cat. ¨Misschien helpt wat eten wel voor uw buikpijn?¨ Mauwde hij nadat hij weer Sorrelnose aankeek. Zijn oortjes hingen afvragend scheef. Het leek namelijk dat ze last had, of zag hij het verkeerd?
De apprentice had het zelf gevangen, dan vroeg ze zich alleen maar meer af waarom het aan haar gegeven werd. Had de apprentice dan niet het recht om het zelf te mogen eten in deze tijd? Zelf zou ze haar apprentice dat wel laten doen, zeker wanneer het waarschijnlijk een van de eerste prooien was die de apprentice had gevangen. "Goed om te zien dat iemand nog prooi binnen brengt," Dat kon ze van haarzelf tenslotte niet zeggen. De apprentice had blijkbaar al vanochtend gegeten, dan was het iets logischer. Ze keek kort wat vragend toen de apprentice over buikpijn begon. Hij wist dus niet wat er echt gaande was. Ze wist niet of ze opgelucht moest zijn of niet daarvoor. "Oke, geef maar hier." Ze kon meer argumenten geven, maar wilde ze de apprentice nog een keer laten vragen of ze het echt niet op wilde eten? Liever niet. Dus was het beter om in te geven.
The choices you make will dominate your destiny forever
Skypaw glimlachte bij het horen van de compliment. Al was het de vraag als het er wel eentje was of niet, hij nam het op als iets goeds. Het was nou ook niet dat hij elke dag armen vol prooien meenam al hielp elk klein beetje. Het horen daarvan bracht hem de motivatie om nog beter zijn best te doen. Skypaw glimlach bleef tevreden op zijn snuit geschreven toen Sorrelnose eindelijk toegaf om het muisje aan te nemen. Een goeie daad was weer verricht. En hoewel het helemaal niet vanuit Lifeforce command was zou zijn mentor vast trots zijn op zijn keus. “Is er nog iets anders wat ik voor u kan doen?” Vroeg hij daarna. Hij wilde graag zijn clangenoten helpen die het even lastiger hadden dan de rest. Ondanks hij niet afwist van Sorrel’s persoonlijk situatie op het moment zag hij wel duidelijk dat er iets was. Dat het kittens in haar buik was, was voor nu nog wel onduidelijk voor hem.
Ze nam een hap van het muisje, terwijl ze haar blik weer naar de apprentice liet gaan. Die vroeg of hij nog wat meer kon doen, maar ze schudde haar kop. Als hij nog meer voor haar zou doen, dan zou ze zich alleen maar schuldiger gaan voelen vanwege haar situatie en daar had ze persoonlijk geen zin in. Ze liet haar blik nog een keer naar het muisje gaan. "Weet je zeker dat je zelf niet ook een hap wilt?" De apprentice had vandaag hard genoeg gewerkt al, dus wat rust en prooi zou hem vast niet verkeerd doen toch? Tenzij zijn mentor hem nog nodig had voor iets, maar dat zou ze wel merken aan de reactie van de apprentice.
Onderwerp: Distraction 
zo 12 feb 2023 - 19:20
