what has Hector ever done to me?

Sinds de ziekte was uitgebroken in riverclan leek er een constante frons op de poes haar gezicht te staan. Bij iedereen begon hun energie minder en minder te worden door het tekort aan voedingsstoffen, waardoor ze sneller ziek werden. Littlefin had het geluk dat ze nog niet ziek was geworden, maar ergens wist ze dat dat maar een kwestie van tijd was totdat ook zij bij Shrimpnose en Mousepaw in een nest lag te hoesten. Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl ze zich op haar billen liet zakken en een poging ging doen om heel eventjes van de opkomende zon te genieten voordat ze zou proberen te jagen.


[ + crystalstar ]

Honger, constante honger. Crystalstar werd er gek van. Ooit, niet zo lang geleden, was er een tijd geweest waarin honger alleen de korte tijd tussen het einde van je taken en je terugkomst in het kamp betekende. Nu ze op die tijd terugblikte, besefte Crystalstar dat dat helemaal geen honger was geweest, slechts wat gezonde trek. Natuurlijk had de leader wel eerder problemen met de prooitoevoer meegemaakt, dat gebeurde bijna elke leafbare wel voor een week of twee. Maar in al die tijd was het nooit zo erg geweest, en zeker nooit zo lang. Warriors gingen naar hun nest met minder dan de helft van hun normale Leafbare maaltijd in hun maag. Zelf eigende ze zichzelf nog minder toe; iets met de verantwoordelijkheid van een leader, hield ze zichzelf dapper voor. Het had ertoe geleid dat haar lichaam overal was ingevallen. De omlijning van haar schedel was zichtbaar onder haar dunne vacht, en het werd steeds gemakkelijker om haar ribben te tellen. Het gaf de anders zo elegante Crystalstar iets spookachtigs.
Met voorzichtige passen daalde Crystalstar een lage helling af, omdat ze beneden iemand gespot had. Littlefin zat met haar rug naar haar toe, en leek van de zon te genieten. Een momentje rust dat de leader haar absoluut gunde. "Littlefin, je bent vroeg op pad." Mauwde Crystalstar zachtjes, terwijl ze zich naast de ander liet neerkomen, en kreunde toen ze de koude natheid van de grond tegen haar dunne vacht voelde. "Kon je het kamp ook niet meer aan? Ik word gek van die drukkende stilte." Mauwde ze verbitterd, want de afgelopen dagen hadden zelfs de meest levendige katten toegegeven aan een bedompt zwijgen.