There's a first for everything

Hij had geen idee hoe lang dit weer nog door zou blijven gaan. Normaal gezien zou het al warmer moeten worden, dat wist hij maar al te goed. Toch leek dit niet het geval te zijn deze keer. Dit was tenslotte niet zijn eerste leafbare, maar zoveel ervaring had hij er nu ook weer niet in. Dus misschien hoorde dit wel zo en was vorige leafbare gewoon een uitzondering? Toch leek de rest van de clan er niet zo over te denken, hij merkte de onrust wel. Misschien was dat ook wel waarom hij naar fourtrees gegaan was, misschien dat het beter zou zijn als hij merkte dat de andere clans er net zo aan toe waren, maar hij wist dat dat niet zou helpen. Misschien zou hij aan het jagen moeten zijn, hopen dat hij iets terug zou kunnen brengen, maar hij kon de laatste dagen al amper overeind blijven staan met de duizeligheid die van tijd tot tijd kwam. Zo nu ook. Hij was nog maar amper de open plek opgelopen of zijn wereld begon te draaien. Hij wist op zijn poten te blijven staan, maar hij haatte dit als hij eerlijk was.

[Remnantwolf]

There's a first for everything Sandpaw_sign

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat legde haar oortjes in de nek terwijl ze omhoog keek. Amberkleurige ogen vingen het zachte licht op, terwijl ze diep inademen. Leafbare leek al een eeuwigheid te duren, de temperaturen die moesten veranderen, bij Starclan, zelfs als ze nog enkele Moons voldoende kruiden in haar den had, was dit vragen om problemen. De lichamen zouden niet veel langer met de gematigde hoeveelheid prooi kunnen, ziektes zouden zich vermeerderen onder de zwakke, en bijna elke kat was extreem verzwakt. Haar oortjes wiebelden voorzichtig terwijl ze in de koude haar best deed nog iets van interessante wortels te vinden. Elk klein beetje dat ze in haar den had, kon een verschil maken. Ze vreesde, en ze hoopte. Beide gevoelens gingen poot in poot. Een Windclanner, met een zachtgrijze kleur leek wat verloren rond te struinen. Haar blik richtte op die van hem. "Hallo," De zachte, bijna ruwe stem klonk nog lang niet volwassen. Ze hing zoals gebruikelijk tussen de kittenachtige jeugdigheid en het volwassen zijn in. Alleen nu had Jasminepaw haar nodig om waardig haar pootstappen te kunnen volgen. Bij Starclan, elke dag voelde ze weer haar nekharen omhoog reizen met de angst dat ze zou falen.

❅

Zodra de wereld leek te stoppen met draaien, merkte hij op dat een andere kat er ondertussen was. De medicine cat van Thunderclan. Hij wist dat het voor medicine cats bijna nog zwaarder moest zijn dan voor warriors. Hij ging er vanuit dat er ondertussen eigenlijk geen kruiden meer te vinden zouden zijn en dan moesten ze ook nog zorgen voor hun clangenoten zonder misschien zelfs iets te kunnen doen. Nee, hij benijdde haar niet, hij zou niet in haar poten willen staan. "Hey," Begroette hij haar terug en probeerde iets te glimlachen. "Ook alles aan het ontsnappen voor even?" Eenmaal hij terug in Windclan zou zijn, dan zou hij weer zijn taken hebben, maar voor nu had hij ze even niet.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

De Medicine Cat hield vast aan het pad dat haar poten zouden blijven lopen totdat ze zich niet meer zou kunnen dragen. Natuurlijk, het leven kon behoorlijk hard en ingewikkeld zijn, maar dingen als liefde en kittens waren niet in haar hoofd opgekomen, tenminste niet voor zichzelf. Ze keek wel uit naar nog meer kleintjes in de Clan, zolang deze haar hele kruidenstapel met rust zouden laten. Het enthousiasme van kleine pootjes, de geur van melk en het geluid van spinnende Queens. Dan heerste er vreede, rust. Zover een Medicine Cat rust kon krijgen. "Hey," Groette een Windclan Warrior haar, terwijl een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. "Ook alles aan het ontsnappen voor even?" Remnantwolf glimlachte een beetje voordat ze haar kip schudde. "Ik probeer nog steeds iets bruikbaars te vinden. Al kan ik lang niet alles meenemen. Als ik teveel planten weg haal, dan hebben wij volgende Leafbare een probleem." Een Medicine Cat was zich van veel meer bewust dan alleen katten, alles om hen heen kon een verhaal vertellen. Al was het soms lastig elke oorzaak aan een gevolg te koppelen.

❅

Misschien had hij moeten weten dat een medicine cat zelfs in deze tijden door zou blijven gaan, maar dat was misschien ook juist waarom ontspannen goed was van tijd tot tijd. "Soms moet je even ontspannen," Sprak hij dan ook, maar hij begreep haar wel. Hij deed zijn best, zodat anderen geen negatief beeld over hem zouden krijgen. Hij had tenslotte wel ambities en die waren mogelijk niet waar te maken als hij niet zijn best deed. Maar hij wist ook dat het belangrijk was om er even tussenuit te glippen wanneer je het nodig had. "Waar ben je naar op zoek? Misschien kan ik helpen." Dan was ze sneller klaar en kon ze misschien even rust nemen.