Ice queen

Waar het in het begin nog moeilijk was geweest om stukjes te lopen was dat nu wel anders. Elke dag kon ze een stukje verder en nu was er een obstakel dat haar nog in de weg zat. Namelijk de trap die haar belemmerde om naar de rest van het kamp te komen. Waarschijnlijk was het een kwestie van meer groeien, maar dat weerhield haar er niet van om iets te bedenken om toch verder te komen. Alleen de vraag was nog wat zou gaan werken. Misschien kon ze iemand zover krijgen om haar naar boven te brengen? Tenslotte zou het uiteindelijk makkelijker zijn om weer terug naar beneden te gaan.

[Skadi]

Ze had nu kinderen, dat was een feit. Maar een ander feit was dat ze ook niet veel om hen gaf behalve het feit dat ze het door hun kittentijd zouden redden en in leven bleven tot ze een young one konden worden. Ze had ze in de moon dat ze op de wereld waren dus ook niet heel veel liefde getoond. Geen moederlijk instinct was aanwezig bij haar. Ze had ze voldoende gevoed op vaste momenten en dat was dat geweest. Echter zat de nog steeds vast hier voor het meeste van haar tijd. Aangezien er niet echt andere nieuwe moeders waren in de Elite op het moment, moest er iemand bij die jong blijven en ervoor zorgen dat ze zichzelf om wisten te leggen op de een of andere manier. Beef was daar zeker niet geschikt voor. Nou luisterden ze voor het grootste gedeelte redelijk goed, maar niet altijd. En op dat soor momenten kon Skadi ze echt gewoon van de trap afdonderen als dat niet tegen de hele reden inging waarom ze deze hel was aangegaan. De Elite had nieuw, zuiver bloed nodig, dat nog niet beïnvloed was door de rest van de wereld. Maar dat weerhielp haar er niet van om geïrriteerd naar het kind van haar toe te lopen wat nu voor de trap stond. Wat dacht dat jong wel weer niet? "Eydis, wat doe je?" vroeg ze kortaf aan de kitten. Ze zou niet gaan spelen en glimlachen alsof ze van ze hield, niet zoals dat bij haar was gedaan. Ze hadden haar immers laten gaan toen zij zelf nog een kitten was geweest en dat zei genoeg. Dat was dan ook haar eerste levensles aan haar kinderen; vertrouw niemand compleet, want zelfs je familie kan je de klauwen in de rug steken.

Ze was nog aan het bedenken wat de beste manier zou zijn toen ze de stem van haar moeder hoorde. Natuurlijk wilde die weten wat ze aan het doen was geweest, maar de kans was ook klein dat haar moeder haar zou helpen. Ze had eigenlijk hoop gehad op iemand anders, maar het leek erop dat ze het zou moeten doen met haar moeder. Ze liet haar blik dan ook naar de bovenkant van de trap gaan en wees met haar pootje. "Hoe is daar?" Was dat het juiste woord om hiervoor te gebruiken? Ze wist het nog niet altijd even goed. Ze liet haar blik terug naar haar moeder gaan. Ze had geen idee hoe ze zou reageren, maar wie weet was dit genoeg om er zelf een kijkje te mogen nemen?

Het kind liet haar blik naar de trap waar ze voor stond gaan. Ja, alsof dat al niet duidelijk was, maar als ze dacht dat Skadi haar naar boven ging dragen, dan had ze het toch zwaar mis. Ze was nooit iemand geweest die anderen hielp, al als kitten niet. Ze moest toen altijd de beste zijn en ze moest het zelf doen. Dat was iets wat haar kinderen dus ook mooi konden doen. "Hoe is daar?" vroeg haar dochter met de woordenschat die alleen een kitten kon hebben. Skadi hoopte toch echt dat dat snel zou verbeteren, anders dan zou ze daar zelf voor moeten gaan ingrijpen. Hoewel ze misschien niet heel veel liefde voor haar kinderen over mocht hebben, konden ze ook niets anders dan perfect zijn. "Meer koude stenen, meer andere katten waarvan veel een zielig excuus voor de Elite en een stuk kouder als hier." Dat was het enigste goede van vastzitten in de Nursing Service; een stuk goede prooi en een warm hok om in te slapen. Toch zou de kattin het geweldig vinden om weer naar buiten te kunnen, om niet meer schematisch vast te zitten aan haar jong.