The phoenix will rise

Onderwerp: The phoenix will rise zo 11 sep 2022 - 20:34

Op een gestaagd drafje liep ze langs het thunderpath. Haar bek een stukje open, haar oren gespitst, haar snorharen trilden en in haar felgele ogen stond de uiterste stand van paraatheid. Alles aan haar liet de springveer zien die ze was, als ze langs de grens met ShadowClan liep. Ze hield zichzelf bezig, ze zorgde er voor dat ze geen moment had om te lang na te denken. Ze verschool ze wel vaker achter die manier van werken, als ze met zichzelf even geen raad wist. Alles wat ze te weten was gekomen, het was veel. Te veel om te verwerken op het moment. Ze kon het er even niet bij hebben. Het verhaal van Feather, de jonge kat uit de bergen, had een nieuw licht op de zaak doen schijnen. Iets wat alles enkel nog maar verraderlijker had gemaakt. Ze moest iets doen, ze moest snel actie ondernemen voordat het te laat was. Voordat Settledstar het hele woud de afgrond in had geholpen, maar daarvoor. Daarvoor moest ze eerst Spottedrain en Remnantwolf zien te overtuigen. Dat was het lastige stukje, iets wat haar maar niet lukte. Ze zagen het niet, terwijl het zo duidelijk was. Het frustreerde haar. Dus had ze zichzelf maar weer in het werk gestort. Het fysieke werk, krachtwerk, conditiewerk. Dat maakte haar hoofd leeg. Spierkracht, dat was zo veel makkelijker dan al dat vage geneuzel wat het brein werd genoemd. Ineens drong een verse ShadowClan geur haar neus binnen. Direct stond ze stil, een zachte bijna onhoorbare sis rolde door haar borst. Vlak voordat haar buik zich samenkrampte. Dit keer was het geen sissen meer, maar gilde ze. De pijn dwong haar door haar knieën.

[@Peppermint alleen]

Onderwerp: Re: The phoenix will rise ma 19 dec 2022 - 16:21

Peppermint ziet Eveningstar en gaat haar helpen. Ze geeft aan dat Eveningstar zwanger is en begonnen is met haar bevalling.

Wacht wat?

Met toestemming van Babs voor powerplay en met goedkeuring van het team even op deze manier c: .

Onderwerp: Re: The phoenix will rise di 20 dec 2022 - 12:13

Nee, nee hoor. Nee dat kon niet. Wat Peppermint haar daar vertelde. Ze was niet zwanger. Dan had ze dat toch moeten merken? Er ontstond pure paniek in haar felgele ogen. Die paniek nam haar over. Het was een impulsieve reactie. Eentje waarvan ze zichzelf had beloofd dat nooit meer te doen, nooit meer op die manier impulsief te zijn. Het was de angst en de paniek die haar liet hijgen, niet de pijnlijke weeën. Die waren ineens bijzaak. Niet nog meer kittens, zo kon dat niet. Nee ze kon echt niet zwanger zijn. Hoe dan? “Nee!” Riep ze dan ook en daar was de impulsieve reactie. Die ze zichzelf nooit zou gaan vergeven. Die haar haar hele leven zou blijven achtervolgen. Zoals wel meer van haar acties dat deden. Haar poot schoot uit naar Peppermint die over haar heen gebogen stond. Ze raakte haar vol, waardoor de Medicine cat achteruit geslagen werd en hard op de grond klapte. Vol ongeloof staarde ze naar haar bewusteloze lichaam. “Nee! Nee Peppermint sorry…” Stamelde ze ineens vol emotie, vol pijn. Vol berouw. Liet haar opstaan, liet haar nu opstaan. Dat deed ze alleen niet en de weeën begonnen haar over te nemen. Ze begon te persen. Ze had dit twee maal eerder moeten doen. Bij de keer dat ze miskramen had gehad en die keer erna, die haar haar drie B’tjes had gegeven. Ze was hier allemaal niet op voorbereid. Hoe kon ze ook? Ze had niet geweten dat ze zwanger was geweest en nu had ze ook nog een Medicine cat geraakt. Het werd haar allemaal te veel. Dus stortte ze in, daar in haar eentje bij bewustzijn. Snikkend lag ze te persen. Waarbij ze haar eerste kitten op de wereld zette. Ze likte het vlies van het kopje van de baby, die begon te piepen. Met haar neus begeleide ze het kleintje naar haar tepels. De blik in haar ogen was dof, voor het eerst in haar leven had ze haar levenslust verloren. Was het vuur weg. Ze had geen idee dat dat mede de reden was waarom haar lijf het opgaf. Zonder de verdere begeleiding van Peppermint en zijzelf die het niet meer zag zitten. Riep StarClan haar naar haar toe.

Onderwerp: Re: The phoenix will rise di 20 dec 2022 - 13:41

Zo snel ze terug in haar lichaam kwam en haar hart weer begon te kloppen, vloeide er ook weer melk. Direct begon de kitten te drinken en was stil. Daar behoorde ze blij mee te zijn, maar het enige wat ze kon doen was staren naar Peppermint. Ze werd wel weer wakker toch? Anders had ze haar wel in StarClan gezien toch? Ze slikte het droge gevoel in haar bek weg toen ze de weeën weer op voelde komen. StarClan had dus niet enkel bedoeld dat ze nog niet klaar was in het woud, maar ook nog niet met de bevalling. Er kwam nog een kitten aan. Ze onderging de weeën die al snel opgevolgd werden door persweeën en ze nog een kitten op de wereld zette. Ook deze kitten likte ze schoon en begeleide ze naar haar uier. Toen pas sloeg de vermoeidheid toe. Ze was zo ontzettend moe, veel te moe. Haar felgele ogen gleden dicht. Ze schrok en deed ze snel weer open. Even keek ze naar haar twee kleintjes. Toen gleden haar ogen weer dicht en zakte ze weg. Haar lijf stopte nogmaals met bewegen en werd het stil om haar heen.

Dit is voor de storyline, niet dat jullie gaan denken dat ik gewoon graag mijzelf bezighoud met mijzelf XD .

Onderwerp: Re: The phoenix will rise do 5 jan 2023 - 13:42

Toen haar ogen weer open gingen. Was ze twee levens lichter en twee kittens rijker. Een leven voor een leven. Was dit de manier waarop StarClan haar keuze van haar eerste nestje, recht zette. Ze kon er mee leven, ergens deed het haar zelfs goed. Ze had zich er altijd schuldig over gevoeld, en nu voelde ze zich er iets minder slecht onder. Dat maakte het alleen niet makkelijker. Dat ze nu weer twee hummels had waar ze voor moest zorgen. Iets wat niet haar sterkste punt was. StarClan had haar lichaam hersteld, maar dat maakte haar niet minder moe. Ze was op, haar kracht was weggevloeid. Toch hees ze zichzelf overeind. Ze kon hier niet blijven. Ze nam haar twee kittens voorzichtig in haar bek. Even keek ze naar Peppermint. Als ze hier bleef, zou dat per direct oorlog betekenen. Daarnaast hadden haar kittens zorg nodig. Ze moest snel terug. Toch moest ook Peppermint gevonden worden. Dus gaf ze een luidde kreeg ShadowClan territorium in, voordat ze zichzelf en haar kittens liet opslokken door het woud aan ThunderClan kant.

Een kreet klinkt door het territorium. Peppermint ligt bewusteloos op de grond. Eveningstar is verdwenen. Er hangt enkel nog een lichte ThunderClan geur, vermengd met bloed.
Peppermint kan gevonden worden. [Topic nu open]

Met toestemming van Babs voor powerplay en met goedkeuring van het team even op deze manier c: .

Onderwerp: Re: The phoenix will rise do 5 jan 2023 - 14:12

Ze was voor een keer verder gegaan dan ze normaal ging om haar poten te strekken. Normaal zou ze niet zo dicht naar de grenzen van een van de andere clans gegaan zijn, maar om de een of andere reden was ze hier vandaag terecht gekomen. In eerste instantie leek er niet echt wat aan de hand te zijn. Alles leek rustig, behalve een monster dat eens in de zoveel tijd voorbij kwam. Naast de geluiden van het bos zelf was dat het enige dat ze hoorde tot er een kreet door het bos heen galmde. Een die waarschijnlijk van ver genoeg weg gehoord zou kunnen worden. Ze versnelde haar pas in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Ze had een voorgevoel dat dit niet goed kon zijn. Ze wist niet wat ze verwachtte te vinden, maar niet dit. Ze dacht er nog net op tijd aan dat ze moest oppassen voor de monsters en zodra ze een gat zag, stak ze het donderpad over. Ze ging vrijwel meteen naar het lichaam van Peppermint toe, bang dat ze misschien niet meer leefde, maar het was een opluchting dat ze de flank van de poes nog op en neer zag gaan. Wat was er gebeurd? De geur van Thunderclan hing er nog en niet alleen omdat dit dicht bij de grens was, alleen ze kon zo snel niet plaatsen van wie het was. Maar het was belangrijker om Peppermint hier weg te halen en hulp te laten krijgen. Ze tilde de medicine cat op en begon haar mee te nemen naar het donderpad. Dit was het punt waar het het moeilijkste ging worden. Ze wachtte tot het gat groot genoeg was en stak het donderpad terug over. Ze was ergens blij dat de medicine cat niet zo groot was vergeleken met haar, dat maakte dit iets makkelijker. Ze wist dat haar eigen kennis hiervoor te beperkt was, het enige wat ze kon doen was de poes naar het kamp krijgen en hopen dat Shinypaw daar was. Ze begon dan ook te lopen, hopende dat het niet te lang zou duren voor ze terug in het kamp was.