Amen

Er stond nergens in de regels dat hier niet gejaagd mocht worden. Het was ook niemands eigendom dus waarom zou het daarom niet mogen? Serpentguise kwam er opeens op. Als ze toch gedwongen moest jagen vandaag dan kon ze niet zo goed op een plek proberen waar ze wel kans had. Daarom was ze vrijwel direct richting de fourtrees gelopen. Al waren het niet meer echt vier bomen meer te noemen. Vanaf de heuvel keek ze richting de eikenbomen waarvan één een hele tijd geleden was afgebrand. Door de seizoenen heen waren er wel weer wat nieuwe takjes aan het groeien. Hm. Serpentguise trok met haar oor. Als ze de verhalen terug hoorde van de rest was het behoorlijk chaos geweest. Jammer dat ze er zelf niet bij geweest was. De gitzwarte she-cat liep weer door, de heuvel af, richting de rots. Ze had al enkele geursporen onderweg gevonden die hierheen leidde. Ze rook een paar duiven en een eekhoorn. Wie wist zou ze vandaag wel met een behoorlijke buit thuis komen. Dan kon ze mooi onderweg zelf ook nog even wat hapjes naar binnen schokken als beloning.

+ Remnantwolf 1st

Waarom moest ze altijd iemand tegenkomen op momenten dat ze juist alleen wou zijn? Ze ging niks voor niks helemaal naar de Fourtrees om daar te jagen in gemak. Was ze dan toch niet de enige met deze geniale idee? Hm, misschien dat de Fourtrees wel vaker opgejaagd werd door de andere clans. Van Riverclan had ze het nooit meegekregen in ieder geval. Moest ze dit wellicht delen met Crystal of Carrion? Dat de andere clans, of in dit geval Thunderclan, dit heilig stukje grond als eigendom zag? Hm neh. Serpent was geen hielflikkertje, daar moesten ze zelf maar achter komen. Wellicht zat ze ook fout; want toen ze de naderde Thunderclanner zag wist ze dat dit geen Warrior was. Geen jager maar een Medicine Cat. De grijze she-cat begroette haar van een afstandje met een zwaai van haar staart. Serpentguise kneep haar ogen iets toe en spande haar gespierde schouders aan. Ondanks dat dit meisje een Medicine Cat was, was ze alsnog van vijandige clan- Al was ze van Riverclan geweest, dat had niet veel anders uitgemaakt. Serpentguise had een hekel aan zowat alles en iedereen. Met een stroeve houding gaf ze de ander maar een knikje terug. Ze had geen zin dat straks Eveningstar voor hun deur stond om te vertellen dat ze geen ´respect´ toonde aan de heilige zusters. Daarbij vond het maar rug kriebelend dat ze zo dicht bij Starclan stonden. Wat als de sterren haar zouden vertellen wat voorn slechte kat nu voor haar stond? Ze bleef liever bij hun uit de buurt.

Serpentguise zwiepte met het puntje van haar staart. Overduidelijk niet blij dat ze gezelschap had gevonden hier. De grijze she-cat rook duidelijk naar kruiden en haar stampvoeten had vrij zeker de prooidieren verjaagd die ze net geroken had. Fijn weer. Daar ging haar lunch. Helaas had de Medicine cat alsnog niet helemaal door dat ze hier niet was voor een theekransje. In plaats van dat ze zich weer omdraaide en lekker terug naar haar eigen territory vertrok begon de she-cat juist op haar af te stappen. Intern zuchtte ze maar van buiten hield ze haar voor nu strak. "Ik ga ervan uit dat je net zo goed op land jaagd als ik." Serpent trok haar lip op bij de reactie van Remnant. "Zeg je nu dat ik net zo slecht jaag als een Medicine cat." Snauwde ze. "Of dacht je maar, ik maak je meteen heel Riverclan belachelijk?" De Warrior kneep haar ogen toe. Hoewel de Medicine cat duidelijk een grapje maakte was Serpentguise niet zo van de geintjes. Zeker niet van andere clans, en al helemaal niet van Med-cats. Als er iets was waar ze een hekel aanhad dan was het de heiligen. "Met dat beest dat nu rondspookt.. ik weet het niet." Ah, ja, het beest. Het spookverhaal om andere bang te maken. Serpent ging zitten en keerde deels haar rug naar de ander. "Er is geen beest- of monster. Of wat jullie het ook willen noemen." Reageerde ze giftig terug.

Natuurlijk probeerde de Thunderclanner haar woorden van daarnet te overstemmen met een ander Furball verhaal. Nou wat fijn voor der dat ze zelf ook soms jaagde. Serpentguise deed haar best niet met haar ogen te rollen. "Wat fijn voor je." Wist ze maar net van haar lippen af te persen. Blijkbaar wou Remnantwolf graag veder in gesprek blijven ondanks alle signalen die ze afgaf dat ze moest oprotten. Helaas, net als de sterren was de Medicine cat altijd in haar business. "Jij ziet er uit alsof je alles aan kan." Mauwde Remnant terug na haar opmerking over het beest. Serpent sloeg met haar staart. Misschien was de Thunderclanner toch niet geheel achterlijk; of blind. De gitzwarte she-cat hield haar blik strak op de ander. "Dat zie je goed." Snoof ze terug.

Remnantwolf wou graag het gesprek veder voeren. Waarom, geen idee. Waarschijnlijk had ze teveel van haar eigen kruiden´s gesnoven vandaag. Ze had nu wel honderd tekens gegeven dat ze geen mevrouwtje theelepeltje was waarmee je op theekransje ging. Van binnen rolde ze haar ogen nog net niet haar brein in. De Medicine Cat vroeg als ze een sterke mentor had, of als ze haarzelf zo sterk gekregen had. Tja, een sterke mentor, deels ja. Hermitshell was zeker een doorzetter maar als het op een 1 vs 1 gevecht kwam op kracht had ze het idee dat ze van hem zou winnen. Hij had haar veel dingen geleerd zeker maar de ware zelf, hoe ze nu was, kwam toch wel echt uit eigen initiatief. Ze was veder gerezen dan ze beleerd was. Zo was dat nou eenmaal in de clans. Ze hielden je kort. Op een bepaalde maat zodat je niet kon overstromen van de heilige. Remnantwolf was er ook zo eentje. Een vieze heilige. Gekozen door de sterren. Zij krijgen alles, en Serpent niks. Zij was gedoemd, al bij haar geboorte. "Deels van beide." Mauwde ze terug. Maar ze was nog niet klaar. Eens zien als ze Remnantwolf een beetje kon laten wankelen.. "Maar ik kan niet alle credit aan mezelf geven: Starclan´s krachten helpen ook een beetje mee." Mauwde ze nonchalant met haar schouders ophalend. Zou een Medicine Cat voelen als ze verbonden was met de sterren? Ze zou het zo te weten te komen.