Sleepy time [open]

Veel te lompe stappen nam de kater het gebied van ShadowClan uit. Vorige Gathering was hij niet mee geweest omdat hij niet uitgekozen was, niet dat hij daar boos over was. Dat betekende alleen maar dat hij vroeg zijn nest in had kunnen stappen. Settledstar moest lekker doen en laten wat hij wou, boeide hem niks. Wat hem echter wel boeide was de moeilijke verhouding die hij al tijden met Dimveil had. Het streek de kater nog steeds tegen de haren dat wat er gezegd was tijden het hele Brokentune debacle. En het liefste dacht hij er niet meer over na, over niks. Want hij had kopzorgen genoeg. Nagels kraste tegen de grote boom aan waar de leiders normaal in zaten.

Misschien zou een dutje een hoop problemen fixen? Met enige lenigheid klom de kater met snelle bewegingen de boom in, totaal het tegenover gestelde van hoe lomp hij zich net had voortbewogen. Ravenstrike was een breed gebouwde kater maar hij zag er lomper uit dan hij daadwerkelijk was. Eenmaal aangekomen op het stuk waar Settledstar al zo vaak plaats genomen had keek hij naar beneden en beeldde zich een veld vol katten voor. Dus zo zag de wereld er uit als je bovenaan stond. De zwarte kater had nog steeds een droom om ooit ShadowClan leader te worden, maar zo langzamerhand begon hij die op te geven als hij de blikken van Settledstar naar hem zo af en toe zag. Zucht. Met een plof viel de kater neer op de tak en liet zijn staart er lui langs hangen. Één kort dutje.

Waar velen klaagden om het weer, had Prairiefox weinig last van dit soort triviale problemen. Ja, de dagen waren kort, koud en nat, maar wat deerde haar dat? Korte dagen betekende veel slaap, en tegen water kon ze wel. Haar vacht was dik genoeg om de kou zo goed als tegen te houden.. Ja hoor, Prairie had het prima.
Wel was het erg saai, deze dagen. Wintertijd was vaak een tijd van rust (tenzij er sprake was van hongersnood, maar dat was nou ook niet het type sensatie waar ze naar op zoek was). Om hopelijk iets van spanning in haar leven te brengen, was ze naar fourtrees getrokken. Soms was een interactie van iemand buiten haar eigen clan alles wat ze nodig had om weer in haar nopjes te zijn. Ze moest dan wel het geluk hebben dat er iemand was.
Het scheelde dat Prairie vaak geluk had. Dingen kwamen vaak precies voor haar uit, zo ook nu. Het was ook niet zomaar een verschijning die ze aantrof; een klein glimlachje speelde om haar lippen, waarna ze met haar ene rechtopstaande oor trok. “Ik was niet op de hoogte van een rangwisseling in Shadowclan,” miauwde ze plagend naar boven terwijl ze met haar poot op de plek wees waar normaal alle leiders stonden, statig en sterk.