Why did you have to leave?[OPEN]

Het was nacht en de sterren en de maan schenen neer op het territorium van de clans. Je zou zeggen dat de meeste katten aan het slapen waren om deze tijd, maar een zwart met witte kater liep over het Windclan territorium. Shadowpaw was even aan het kamp ontsnapt, hij wilde even alleen zijn. Hij kon nog steeds niet geloven wat er was gebeurd. Het was nog maar een paar dagen geleden dat de clan het nieuws had gekregen dat hun deputy, zijn vader, hun had verlaten om zich bij Starclan te voegen. Hij wilde dit gewoon niet geloven, de pijn was te veel als hij eraan dacht. Hij wilde geloven dat zijn vader elk moment weer terug kon komen, maar ergens wist hij wel dat het niet kon.
Zijn tocht had hem naar de Grote steen gebracht. Hij vond het altijd een goede plek om op na te kunnen denken en als het nacht was kon je naar de sterren staren. Hij klom op de steen en ging zitten. Hij sloot zijn ogen even voor hij ze weer opende en naar de sterren keek. Hij wist dat de katten van Starclan vanaf daar op hun neerkeken, dus hoogstwaarschijnlijk zijn vader ook. Tranen begonnen zich in zijn ogen te vormen, maar het interesseerde hem niet. Niemand zou hier waarschijnlijk toch komen en hem zien en wat dan nog als ze hem wel zo zagen. Hij had tenminste een reden. Hij had er nog met niemand over gesproken, maar hij wist ook niet of hij dat wel wilde. Hij wilde gewoon het liefst even alleen zijn. Hij had te veel vragen door zijn hoofd gaan die ze niet konden antwoorden, maar hijzelf kon het ook niet antwoorden. De vragen waarom hij moest gaan en hoe het kon gebeuren waren de lastigste vragen die je vaak op zo'n moment had. Hij sloot zijn ogen en liet de tranen nu vrij lopen.

[Open voor iedereen]

Why did you have to leave?[OPEN] EsObDFy

Why did you have to leave?[OPEN] UK1ajoI

Why did you have to leave?[OPEN] MKN7vHE

Why did you have to leave?[OPEN] LcrIgCQ

Leopardstrike liep door het bos, het was al nacht maar dat kon de misterieuze kater niet schelen. Hij trippelde behendig door het donkere bos. De witte kater vermoedde dat er hier nu geen een kat meer rondliep alleen hij. Leopardstrike hoorde het zachte geknaag van een muisje, maar hij liep hier niet om te jagen, maar gewoon omdat de kans nu heel klein was om iemand tegen te komen en dus was de kater alleen en daar hield hij wel van, dus liet hij die muis gewoon zoals ze was en liep voorbij. Snel en behendig liep hij richting de grote steen. Toen hij er niet ver meer vandaan was ging hij even rustig zitten. Hij rook tot zijn verbazing dat hij hier niet alleen was, er was hier een apprentice van the windclan. Hij liep een beetje dichterbij, toen herkende Leopardstrike de zwart witte apprentice Shadowpaw. Hij bleef rustig staan, zou hij er naartoe gaan en met hem praten of zou hij gewoon verder lopen met zijn nachtelijke tochtje.

Inspi loos

Shadowpaw, ondanks dat hij in zijn diepe gedachten verzonken was, hoorde een andere kat naderen. Hij had niet echt iemand hier verwacht rond dit tijdstip, maar het was niet onmogelijk wist hij. Hij probeerde zijn tranen te stoppen voor hij zich zou omdraaien naar de andere kat, hij wist nog niet wie het was en daarom wilde hij het niet meteen laten merken wat er aan de hand was. Toen hij vond dat hij zichzelf voldoende had hersteld om de andere kat fatsoenlijk aan te spreken of naar de andere kat te kijken, draaide hij zich om. Het was niet een kat die hij eigenlijk had verwacht of misschien ergens ook wel, maar dat maakte voor hem niet echt uit. De kater was Leopardstrike, hun vroegere medicine cat. De kat voelde zich blijkbaar beter thuis in het warrior leven en dat kon hij misschien wel begrijpen, maar hij zou ook niet echt weten hoe het voelt om een medicine cat te zijn en hij zou het ook liever niet willen uitproberen. "Hallo, Leopardstrike." Begroette hij de oudere kater. Hij besloot om nog niet te vragen wat de kater hier deed, dat zou misschien wel een beetje onbeschoft lijken en hij wilde hem niet meteen op de kast jagen. Hij hoopte alleen dat de andere kater niet had gezien dat hij een emotioneel wrak was. Vooral vanbinnen, maar hij wilde het niet altijd van buiten laten zien.

Leopardstrike zat de zwart- witte apprentice aan te kijken terwijl hij op de steen zat. Ook keek hij een beetje rond, hij wist nog altijd niet wat hij zou zeggen als Shadowpaw zich omdraaide. De oude kater had eigenlijk al verwacht dat Shadowpaw zich zou omgedraaid hebben of toch in elk geval al hebben gehoord. Hij maakte er zich geen zorgen meer over en keek toe hoe de apprentice zich omdraaide en zei: "Hallo, Leopardstrike." Leopardstrike keek hem even aan, en zei toen even uitrukkingloos en kil zoals altijd: "Hallo, Shadowpaw" ergen diep vanbinnen voelde de witte kater een beetje nieuwschierigheid naar boven komen om te weten wat Shadowpaw hier deed. Sinds dat hij geen medicine cat meer was sprak Leopardstrike niet zo veel meer met katten, het enige wat hij vooral deed was rondlopen in het bos en jagen. Daarna wende de witten kater zich terug tot de apprentice en keek hem vol verwachting aan. Hij wou wel eens weten wat de apprentice zo de hele dag door deed behalve zijn trainingen. Toen zei hij tegen de apprentice: "Zo Shadowpaw, wat brengt jou hier zo midden in de nacht?"

"Hallo, Shadowpaw" De stem was kil en uitdrukkingsloos. Shadowpaw wist niet goed wat hij ervan moest denken. Hij had nooit echt een duidelijk beeld van de andere kater gehad. Hij wist niet of hij eerst iets moest gaan vragen of dat de andere kater het eerst zou vragen, maar hi heofde er niet al te lang op te wachten. "Zo Shadowpaw, wat brengt jou hier zo midden in de nacht?" Hij had die vraag ergens wel verwacht, maar hij was er niet echt op voorbereid. "Ehm... Gewoon nadenken." Zei hij zacht, het was bijna niet te horen. Hij haatte het dat zijn stem zo deed, maar die vraag had de gedachten over wat de reden nou eigenlijk was waarom hij hier was weer opgewekt en dat maakte zijn stemming meteen anders. Hij keek naar zijn poten, hij wilde niet de blik van de andere kater opvangen, hij zou hem nu waarschijnlijk wel zwak vinden, maar het interesseerde hem niet. Het liefst zou hij alleen worden gelaten, maar dat kon op dit moment nou even niet en hij was ook wel bereid om dat te accepteren. "Waarom moest dit nou met mij gebeuren." Mompelde hij, niet echt hoorbaar voor iemand tenzij degene echt naast hem zou staan. Hij hield zijn tranen tegen, maar hij wist niet hoe lang het hem nog zou lukken.

"Euhm... gewoon nadenken" antwoorde de apprentice zacht zodat de kater hem bijna niet hoorde. De zwart- witte Shadowpaw keek naar zijn poten. Diep, heel diep vanbinnen kreeg Leopardstrike een steek van medelijden. Daar schrok hij zelf heel erg hard van. Normaal kreeg hij nooit medelijden ook al was er iets vreeselijks gebeurt. Nu was het aan Leopardstrike om naar de grond te staren. Hij hoorde dat de apprentice iets mompelde, het was te stil om te horen maar, Leopardstrike was misschien al een oudere kater maar toch hoorde hij nog prima. "Wat zei je?" probeerde de witte kater vriendelijk te zeggen, M
maar hij had zo het gevoel dat hij met zijn kille stem daar niet echt in was geslaagt. Wat maakt dat nou weer uit dacht hij dan. Leopardstrike kon zien dat de kat verdrietig was maar hij wou liever alleen even verder door het bos lopen in de plaats van hier te zitten. Maar toch bleef hij met zijn aandacht op de apprentice gericht.

"Wat zei je?" Had hij het echt uitgesproken? Shadowpaw's ogen openden iets meer, het was blijkbaar niet verstaanbaar geweest en daar was hij wel blij mee, maar hij had niet verwacht dat het überhaupt te horen was geweest. Hij merkte dat de andere kater de aandacht niet bij hem weghaalde en hij werd er een beetje nerveus onder, hij wilde niet echt vertellen wat he dwars zat, dat zou hem alleen maar zwak laten lijken, maar misschien kon de andere kater het ook wel uitvinden, maar daar was hij niet zeker van. "Er is niks." Besloot hij uiteindelijk maar te zeggen, hij wist dat hij aan het liegen was, maar hij wilde niet dat iemand zich met hem ging bemoeien. Hij zou het zelf wel oplossen, hij had daar niemand voor nodig. Hij haalde een keer diep adem en sloot zijn ogen voor een moment. Toen hij zeker genoeg van zichzelf was, deed hij zijn ogen open en hief hij zijn kop op om naar de andere kater te kijken. Hij probeerde overtuigend over te komen, maar hij wist niet goed of hem dat wel lukte. "Er is echt niks." Probeerde hij zo overtuigend mogelijk te zeggen. Hij hoopte dat de andere kater hem zou geloven.

Leopardstrike wachte op Shadowpaw zijn antwoord. Hij had een goed antwoord verwacht maar in de plaats zei Shadowpaw alleen: "Er is niks." Leopardstrike werd er een beetje gestrest door omdat hij niet zo iemand was die zomaar alles geloofde. Hij keek de apprentice strak aan, toen zei hij een stuk zelfverzekerder dan eerst: "Er is echt niks.' Leopardstrike legde zich erbij neer en keek toen een beetje rond hem. Hij was al blij dat de zwart- witte kater niet had gevraagt wat hij hier deed want als hij heel eerlijk was wist hij dat zelf ook niet goed. Het was midden in de nacht en ze zaten hier rond de rots, welke kat zou dat nu gaan verwachten. Leopardstrike wou wel voor de ochtend terug in het kamp zijn om toch nog een beetje te slapen en zodat de andere katten zich er geen zorgen om zouden maken dat hij niet in het kamp was. Maar in de plaats van nog verder vragen te stellen aan de apprentice begon hij zich gewoon een beetje te wassen. Toen hij klaar was keek hij Shadowpaw weer strak en kil aan.

Shadowpaw was opgelucht toen hij merkte dat Leopardstrike hem geloofde. Misschien zou hij het onderwerp nu wel van hem af kunnen halen door dingen aan de andere kater te gaan vragen. Hij wist niet wat de kater ervan zou vinden, maar hij kon het altijd proberen. "Ehm... Wat doe jij hier eigenlijk zo laat, als ik vragen mag." Besloot hij uiteindelijk te vragen. Hij wilde namelijk het liefst dat de aandacht van hem af was, zodat ze het niet over het gevoelige onderwerp zouden gaan hebben. Ergens had hij wel verwacht dat de andere kater zou hebben geweten wat er aan de hand was, maar blijkbaar niet. Niet dat het hem veel uitmaakte, het kwam juist beter uit. Hij strekte zijn lichaam even uit en keek daarna de kater weer aan. Het was al aardig laat, misschien zou hij beter zo terug naar het kamp kunnen gaan als hij nog wat slaap zou willen hebben, maar hij had geen mentor meer sinds Angelvoice medicine cat was geworden. Dus er zou ook niet echt iemand zijn die hem vroeg wakker zou willen maken en daar was hij ergens wel blij mee. Maar dat betekende niet dat hij de hele nacht hier kon blijven en overdag kon slapen. Hij moest heus nog wel wat dingen doen voor de clan, anders zou hij nooit een warrior worden en hij wilde er dolgraag één worden.