Let's go hunting! [Frostmist]

Brambleberry stond een beetje onrustig voor de Warriors Den. Ze was die ochtend al met de ochtendpatrouille mee geweest, maar had nog super veel energie. Ze was de moeder van Dimkit, dus een Queen, maar ze vond het gewoon fijn om haar Warrior werk te doen. Als ze dacht aan Dimkit knaagde er iets aan haar, ze moest het nog aan Frostmist vertellen, maar die gedachte duwde ze weg. Dat zou ze later wel doen, vandaag zouden ze gewoon samen gaan jagen.

Toen ze een tijdje had staan wachten en er steeds meer Warriors de open plek opliepen, drong ze zich naar binnen en zocht ze het nest van Frostmist op. Ze duwde haar neus in zijn vacht. “Wakker worden, slaapkop.” zei ze zacht. Ze porde nog een keer met haar poot in zijn zij en liep vervolgens weer naar buiten. Ze had geen zin om nog langer in het kamp te blijven, dus liep ze vast het territorium in. Hij zou haar geurspoor wel volgen.

[&Frostmist]

<> Lilythorn <> Frostpaw. <> Brambleberry <> Case <> Rosescent <>

Frostmist lag lekker te slapen in de Warrior Den. Hij bromde in zijn slaap en woelde wat heen en weer. Opeens schrok hij op van een stem, een bekende stem. ''Wakker worden, slaapkop.'' Zei Brambleberry en rustig probeerde hij wakker te worden, alhoewel hij nog half sliep stond hij op en wankelde slaapdronken naar de in en uitgang van de Den toe. Hij zag nog net de staart van Brambleberry verdweinen, het kamp uit. Zuchtend en kreunend zette hij de eerste paar passen naar buiten. Het was vroeg, veel te vroeg naar zijn mening. Waarom konden ze niet ergens in de middag, of tegen het donker gaan jagen, dan was hij niet zo slaperig en moe. De grijze kater zuchtte even en keek in de richting waar Bramble was verdwenen. ''Waarom nou zo vroeg..'' Mompelde hij chagrijnig en liep het kamp uit. Ze wist toch dat hij 's ochtends nooit zo vrolijk was, waarom wilde ze nou net nu gaan jagen. Met zijn kop bijna op de grond liep hij suffig veder, en nog steeds een beetje boos. Hij ving toen het geurspoor van Brambleberry weer op en hij volgde het. In de verste zag hij de poes lopen en hij trok rustig een sprintje. Over een boomstam heen en takken ontwijkend. Wat buiten adem kwam hij naast de poes tot rust. ''Waar gaan we heen vandaag?'' Vroeg hij hijgend en probeerde wat te glimlachen, ook al zei zijn humeur dat hij daar nu niet voor in de stemming was.

Geen zin om naar Frost te wisselen :3

Even though you saved him, he betrayed you, so sad!
Weak persons are sly and irresponsible, they always try to put the blame on others ღ